6 χρόνια μνημόνια

Μπήκαμε στις εορταστικές ημέρες του Πάσχα, που σήμερα φέρνουν για έκτη χρονιά, τη μελαγχολία, και την κατάθλιψη για την επόμενη μέρα των πολιτών και της χώρας. Η περίοδος του Πάσχα συνήθως μετά τη θλίψη της Μεγάλης βδομάδας 'έρχεται η ημέρα της Ανάστασης και της Λαμπρής που δίνει το έναυσμα της χαράς, ωστόσο η αυριανή μέρα για πολλούς Έλληνες παραμένει στο κρίσιμο σταυροδρόμι. Πολλοί βλέπουν το αύριο σκοτεινό, και περισσότερο να αβεβαιότητα.
Για έκτη χρονιά η εντεινόμενη οικονομική κρίση δικαιολογεί αυτή την ψυχολογική κατάσταση των πολιτών. Το Ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης θυσιάστηκε στο όνομα του ανταγωνισμού και των ιδιωτικοποιήσεων των σημαντικών κρατικών επιχειρήσεων, που πωλούνται (χαρίζονται) όχι σε ιδιώτες που μπορεί να φέρουν ανάπτυξη αλλά σε κράτη για να τα αξιοποιήσουν αυτά σε βάρος της χώρας. Το όνειρο της πιστωτικής κάρτας για τους πολίτες χάθηκε, και πρέπει ο καθενός να ζει με το πραγματικό του εισόδημα και όχι με το τραπεζικό για διακοπές ή για καταναλωτικά προϊόντα. Η διεθνής οικονομική κρίση οξύνει τα προϋπάρχοντα προβλήματα και δημιουργεί όλο και περισσότερα και ποιο σκληρά μέτρα.
Η αγορά εργασίας βρίσκονται σε απορρύθμιση, μέρα με την μέρα η ανεργία μεγαλώνει αγκαλιά με τη μαύρη εργασία – πολλές φορές και απλήρωτη γιατί δεν υπάρχει κρατικός έλεγχος - και ανασφάλιστη εργασία. Το κοινωνικό κράτος καταρρέει μαζί με το ασφαλιστικό σύστημα και το αντικαθιστά με τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και τα Κοινωνικά Ιατρεία ανοίγοντας το δρόμο στους ιδιώτες. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί αδυνατούν να εισπράξουν έστω και το 25% από τους μεγάλο φοροφυγάδες, οι λίστες με τις λαθραίες καταθέσεις του εξωτερικού σκονίζονται στα ράφια του Υπουργείου Οικονομικών, και οι μεγάλες οφσορ εταιρείες παραμένουν στο απυρόβλητο. Το κράτος υιοθετεί ελαφρά την καρδία και επιβάλλει έκτακτες εισφορές στους νομιμόφρονες, και αυξάνει το φόρο στα άμεσης ανάγκης καταναλωτικά αγαθά που πλήττουν ουσιαστικά αυτούς που έχουν χάσει πάνω από 75% του εισοδήματός τους τα τελευταία χρόνια.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση οι βασικοί πυλώνες ανάπτυξης ενός κράτους παραμένουν παγωμένοι: η ανάπτυξη ακόμη έρχεται, η παιδεία παραμένει στις γενικές μεταρρυθμίσεις, και στους ατέρμονες διαλόγους, αγνοώντας ότι οι δαπάνες έχουν μειωθεί τραγικά. Η επιστημονική έρευνα έχει χαθεί στη γραφειοκρατία μειώνοντας την οικονομική ενίσχυση πάνω από το 10% του προϋπολογισμού. Όσο αφορά τη «βαριά» βιομηχανία μας που είναι ο Τουρισμός, ζει μέσα στην αβεβαιότητα. Η σπονδυλική στήλη της οικονομίας μας που είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις – βιοτεχνίες φεύγουν από τη χώρα ως μετανάστες που ψάχνουν να βρουν τη Γη της Επαγγελίας στις γειτονικές χώρες με χαμηλότερη φορολογία από το 45% που υπάρχει στη χώρα μας.
Σε αυτό το σκηνικό της στάσης, το κράτος δεν μπορεί να ασκήσει αποτελεσματικά ούτε τα βασικά καθήκοντα του, όταν περιμένει από τους δανειστές – τοκογλύφους να δώσουν τη λύση.
Το βασικό στοιχείο της εκκίνησης για πρωτοβάθμια παραγωγή που είναι η εργασία, και προστατευόταν από το Σύνταγμα, έχει πάψει να θεωρείται δεδομένη. Με του Νόμους του συνταγματολόγου Ανδρέα Λοβέρδου καταργήθηκαν σχεδόν όλα τα εργασιακά δικαιώματα, (ακόμα και η αποζημίωση για τους απολυμένους). Από την σταθερότητα του οκταώρου – που μετά από σκληρούς αιματοβαμμένους εργατικούς αγώνες ήρθε σε μια νύχτα το ελαστικό ωράριο και το ωρομίσθιο του μεσαίωνα. Η δικαιολογία ήταν για να μειωθεί η ανεργία και η μαύρη εργασία. Στην πραγματικότητα ήταν για να ανοίξει το δρόμο των πολύ χαμηλών μισθών και τη δημιουργία των Ελεύθερων Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) που οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν χωρίς ασφάλιση και με εξευτελιστικά μεροκάματα. Από την ημέρα που εφαρμόστηκε ο νόμος αυτός η ανεργία αυξήθηκε και η μαύρη εργασία το ίδιο με ταχύτητα φωτός. Η τότε κυβέρνηση αγνόησε την αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων που θα δημιουργούσαν τα μέτρα.
Το χρέος
Το δημόσιο χρέος, δεν εμφανίστηκε ξαφνικά και από το πουθενά – επιτροπεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα οικονομικά μας είχαμε από το 2004 μετά τη περιβόητη απογραφή του Αλογοσκούφη – αλλά οι κυβερνήσεις μέχρι το 2009 το παρέπεμπαν στον επόμενο ώσπου έσκασε (και τα κοράκια που μας δάνεισαν όρμηξαν) λόγω της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχία που επέβαλλε η Γερμανική Ευρώπη. Η μέθοδος των συνεχιζόμενων αναθεωρήσεων στα δημοσιονομικά στοιχεία είναι ενδεικτική η σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπιζαν το δημόσιο χρέος οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Αρκεί κάποιος να θυμηθεί το σκάνδαλο της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσία και στη συνέχεια την μετονομασία της σε ΕΛΣΤΑΤ .
Μπροστά στην μεγάλη απάτη των ιθυνόντων και την πραγματικότητα, το κράτος αναγκάζεται να καταργήσει το Σύνταγμα, προκειμένου να μαζέψει κάποια ψίχουλα για να κλείσει το μεγάλο άνοιγμα.
Ψηφίζουν νόμους με αναδρομική φορολογική ισχύ , να βάζει χαράτσια και να μειώνει συνέχεια μισθούς και συντάξει, ξεπερνώντας βασικό συνταγματικό όρο που υποχρεώνει το κράτος να φορολογεί ανάλογο με τη δυνατότητα του τον κάθε πολίτη.
Ασφαλιστικά Ταμεία.
Με την περιπέτεια των χρηματιστηριακών παιγνίων επί κυβέρνησης Κώστα Σημίτη τα δομημένα ομόλογα του υπουργού Τσιτουρίδη, και το P.S.I του Βαγγέλη Βενιζέλου τα ασφαλιστικά ταμεία έχασαν κάποιες δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, για να ζητηθεί αυτές τις μεγάλες κλοπές να τις πληρώσουν και πάλι οι εργαζόμενοι για να έρθει μια ισορροπία, μήπως και οι επόμενες γενιές πάρουν κάποιο φιλοδώρημα ως σύνταξη. Από όλους αυτούς που κατέστρεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία από τη δεκαετία του '50 μέχρι σήμερα κανείς δεν τιμωρήθηκε, απεναντίας μιλάνε ως σωτήρες της χώρας και αυτή έχουν τη λύση σηκώνοντας το δάκτυλο στο λαό που εξαπάτησαν.
Παιδεία
Από την εποχή του Ευάγγελου Παπανούτσου (δεκαετία του ΄60) μέχρι σήμερα – με μια εξαίρεση την μεταρρύθμιση Αρσένη το 1995 – ο κάθε υπουργός μέσα από την ματαιοδοξία του ανακοινώνει μια μεταρρύθμιση ή σωστότερα μια απορρύθμιση της παιδείας, για να καταγραφεί και αυτός στην μεγαλύτερη κατάρρευση της παιδείας και να φτάσει σε σημείο να μην υπάρχουν δάσκαλοι στα σχολεία, τα τυπωμένα βιβλία - της εποχής της μεγάλης μεταρρύθμισης της Άννας Διαμαντοπούλου – να μοιράζονται σε μονόφυλλα για να τα βγάζουν οι μαθητές φωτοτυπία, η το να ξαναγραφεί ποιο ήπια η ιστορική πολιτιστική μας ταυτότητα, για να μην θίγουμε τους εχθρούς μας.
Πέρα από αυτά που για ορισμένους είναι τυπικά, για άλλους ουσιαστικά, το χαρακτηριστικό στο πόσο χάλια είναι η σημερινή παιδεία βγαίνει από την έκθεση του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) που την τοποθετεί σε μια από τις τελευταίες θέση σε δημόσιες δαπάνες για την παιδεία των Δυτικών χωρών.
Οι εγγενείς αδυναμίες όλο και μεγαλώνουν αρκεί να σκεφτεί το πόσα παιδιά σταματούν τα ξενόγλωσσα φροντιστήρια , ή αν πετύχουν σε μια πανεπιστημιακή σχολή εκτός της πόλης που κατοικούν, αδυνατούν να πάνε να παρακολουθήσουν τις σπουδές τους για οικονομικούς λόγους. Πάρ' όλο που οι οικονομικοί επιστήμονες επισημαίνουν ότι η ανάπτυξη μιας χώρας στηρίζεται στην παιδεία και σε αυτή πρέπει να επενδύει συνέχεια. Όλο και μεγαλύτερα κεφάλαια.
Τουρισμός
Η σημαία των «επενδύσεων» μέχρι τώρα είναι στη «βαριά» βιομηχανία που λέγετε Τουρισμός. Κάτι βέβαια που δεν γίνεται αποδεκτό από τους σοβαρούς οικονομολόγους, γιατί είναι μια εξαρτημένη βιομηχανία από πολλούς αστάθμητους παράγοντες σε σχέση μα την πρωτογενή παραγωγή.
Το εξωστρεφές λοιπόν κομμάτι της ελληνικής οικονομίας είναι ευάλωτο. Οι ειδικοί μιλούν για μείωση των επισκεπτών, λόγο της έκρυθμης διεθνής κατάστασης, με τις μεγάλες εισροές προσφύγων και μεταναστών στα νησιά μας. Βέβαια η μείωση δεν οφείλεται μόνο στα γεγονότα, αλλά και σε μια σειρά άλλων προβλημάτων. Οι αεροπορικές εταιρείας π.χ αποφεύγουν το αεροδρόμιο της Αθήνας για τα πανάκριβα τέλη που έχει επιβάλει η ιδιοκτήτρια Γερμανική εταιρεία, και τα περιφερικά αεροδρόμια που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν δημόσια δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις για χίλιους δυο λόγους. Η κυβέρνηση Σαμαρά αποφάσισε να εντάξει τα ποιο κερδοφόρα περιφερειακά αεροδρόμια στον κατάλογο της χαριζόμενης  δημόσιας περιουσίας για να τα πάρει η Γερμανική κρατική εταιρεία Φράπορτ. Ουσιαστικά η χώρα έχασε την ευκαιρία να έχει ένα καλό εισόδημα για να μειώσει την δημοσιονομική τρύπα.
Γεωργία
Ο πρωτογενής παραγωγικός χώρος όπως είναι η γεωργία ήταν στα όρια της εξαφάνισης και με τα μνημόνια έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Μέσα από τη μελέτη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ εύκολα καταλαβαίνει κάποιος ότι πριν από τα μνημόνια ο γεωργικός πληθυσμός αποτελούσε το ένα πέμπτο του συνολικού πληθυσμού, στην εποχή των μνημονίων χιλιάδες αγρότες εγκατέλειψαν την καλλιέργεια της γης και έψαχναν άλλες δουλειές για να επιβιώσουν. Σήμερα η εργασιακή εικόνα κυριαρχείται από τους συνταξιούχους και τους αυτοαπασχολούμενους.
Με βάση τα παραπάνω δεν είναι παράξενο το ότι οι γεωργοί σήμερα αποτελούν το ένα τρίτο όλων των φτωχών της χώρας και καλούνται να πληρώσουν υπερβολικά αυξημένες ασφαλιστικές εισφορές. Ο τομέας αυτός που τις δυο προηγούμενες χρεοκοπίες (1893 – 1898) έσωσε τη χώρα τώρα των απαξιώνουμε.
Από καιρό έχει προβλεφθεί η κατάρρευση του Ελληνικού οικονομικού μοντέλου, αλλά έχει γίνει αποδεκτό από όλους η αποτυχία των σκληρών μνημονιακών προγραμμάτων τα οποία είναι ανεφάρμοστα και οδηγούν τη χώρα σε πλήρη οικονομική εξάρτηση, το λαό σε εξαθλίωση. Η χώρα αδυνατεί να αντιμετωπίσει ριζοσπαστικά τα προβλήματα, και τα οικονομικά επιτελεία περιορίζονται έξι χρόνια σε ταξίδια στις Βρυξέλλες, στο Λουξεμβούργο και συζητούν με μια παράνομη συμβουλευτική επιτροπεία που ονομάζετε γιουρογκρούπ.
Ταυτόχρονα όλοι οι υπουργοί οικονομικών έχουν διαψευστεί σ' όλες τις προβλέψει τους, όπως το ποσοστό του ελλείμματος, στο θέμα της ανεργίας, στους ρυθμούς ανάπτυξης, στο τέλος των μειώσεων μισθών και συντάξεων κ.α. Η μείζων αντιπολίτευση αρνείται να συναινέσει, όχι στο πρόγραμμα αλλά στον τρόπο εφαρμογής των σκληρών μέτρων, προσθέτοντας απολύσεις εργαζομένων, κατάργησης του κοινωνικού κράτους κ.α. Η Ελάσσων αντιπολίτευση βρίσκεται εγκλωβισμένη στα δικά της συνθήματα «Φέρτε μια Συμφωνία όποια και αν είναι, αρκεί να συμφωνηθεί», αγνοώντας για το μέλλον της χώρας.

Του Χρήστου Η. Χαλαζιά
 http://www.spirospero.gr