Η Ελλάδα τέλειωσε

Με πόνο ψυχής, αλλά και αίσθημα ευθύνης, βάζει αυτόν τον τίτλο ένας άνθρωπος του δρόμου, άνεργος και υπό έξωση από το σπίτι του -ένας άνθρωπος, που δεν θα τα παρατήσει ούτε τώρα. Μπορεί, ως τώρα, να έχω χάσει μάχες, όμως, ούτε καλλιεργώ την ηττοπάθεια, ούτε αποδέχομαι την ήττα.
Θα αφήσω στην άκρη τους τραπεζοϋπάλληλους πολιτικούς και την ευθύνη τους για το τελείωμα. Αυτοί κάνουν τη δουλειά, για την οποία πληρώνονται, παριστάνοντας τους εκλεγμένους. Σαν να μη ξέρουμε πώς κάποιοι δεν μπορούν να εκλεγούν, αν δεν χρηματοδοτηθούν και προβληθούν από εκείνο το υποτελές στους ξένους 1%. Οι κυβερνητικοί πανηγυρίζουν, που ξένες εταιρείες αγόρασαν, με 5 δις, χρέη 200 δις και, μαζί, τις υποθηκευμένες περιουσίες.(Το είπαν «ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών»). Και οι μη κυβερνητικοί παραμένουν στη βουλή, παριστάνοντας την αντιπολίτευση και νομιμοποιώντας ένα κοινοβούλιο, που ο ρόλος του είναι να εγκρίνει αποφάσεις ξένων. (Αναφέρομαι στη Χ.Α. και στο ΚΚΕ. Αναφέρομαι και στα αποκόμματα, που κατηγορούν το λαό, επειδή τους στέρησε το 3%, που θα τους επέτρεπε να κάνουν το ίδιο). Οι κυβερνητικοί πανηγυρίζουν, επειδή, σε τούτη τη φάση, «πέτυχαν» να απαλλοτριωθεί μόνο το 40% των σπιτιών. Όπως οι προηγούμενοι πανηγυρίζουν, που δεν έκαμαν κατασχέσεις, προετοιμάζοντας μόνο το έδαφος. Τα υπόλοιπα θα κατασχεθούν, αργότερα, είτε από τους ίδιους είτε από άλλους. Για να υπάρχει, πάντα, κάποιος που θα συνεχίσει να πανηγυρίζει για κάτι, ως ότου το 80% του πληθυσμού περιέλθει σε κατάσταση φτώχειας, μέσα σε ένα ιδιωτικό μόρφωμα, που θα λέγεται «Ελλάδα».
Κομματικά πανηγύρια και γιορτές, για την, ανενόχλητα, επερχόμενη εταιρική Φεουδαρχία και τη μετατροπή του πλήθους σε δουλοπάροικους.
Αυτοί είναι οι νικητές, ως τώρα.
Μια χώρα, όμως, δεν τελειώνει, επειδή έτσι θέλουν οι εχθροί και οι προδότες. Τελειώνει, με ευθύνη όσων, παριστάνοντας τους αντιστασιακούς, υπονομεύουν την αντίσταση -και γι” αυτή την κατάσταση, υπάρχει πληθώρα παραδειγμάτων.
ΠΡΑΧΤΟΡΕΣ ή ΗΛΙΘΙΟΙ;
1. Ένας πράχτορας ή ηλίθιος γράφει και το ανιστόρητο πλήθος αναπαράγει:
Και ο επόμενος πράχτορας ή ηλίθιος διαλαλεί τη «μεγάλη νίκη»:
Πανηγυρίζουν, επειδή ο λαός δεν μπορεί να πληρώσει!!! Επειδή θα του πάρουν ότι έχει και δεν έχει!!! Τερμάτισαν τη βλακεία κι, όμως, έχουν φανατικούς οπαδούς!
Αγνοούν ή κάνουν πως αγνοούν ότι το 97% του χρήματος δημιουργείται από τράπεζες και εκ του μηδενός.
Με άλλα λόγια, μας λένε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Οι κυβερνήσεις, φορτώνοντας, διαρκώς, το πλήθος με βάρη που δεν μπορεί να πληρώσει, προσπαθούν να οδηγήσουν το «σύστημα» σε κατάρρευση.
2. Υπάρχουν και οι «νομικοί», που επιμένουν σε ομαδικές αγωγές και μηνύσεις, διαβεβαιώνοντας ότι μόνο έτσι θα καταρρεύσει το «σύστημα». Κι ενώ, μέχρι σήμερα, έχουν ανοίξει μια τρύπα στο νερό, συνεχίζουν να το λένε, την ώρα, που με απλή απόφαση τράπεζας μια περιουσία μπορεί να κατασχεθεί. Επιμένουν να το λένε(βγάζοντας λεφτά), λες και οι νόμοι φτιάχτηκαν για τους πολλούς -λες και μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη, όταν δεν υπάρχει δημοκρατία. Μας λένε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι περισσότερο από το να πληρώσουμε το κόστος κάποιων δικαστικών εξόδων και μιας δικηγορικής αμοιβής.
3. Πράχτορες ή ηλίθιοι προπαγανδίζουν τη λύση της δραχμής, αποκρύπτοντας ότι και η δραχμή και το ευρώ ήταν και είναι ιδιωτικά νομίσματα. Ρώτησα, κάποτε, έναν από τους προβεβλημένους προπαγανδιστές της δραχμής, γιατί δεν λέει ότι το χρήμα είναι ιδιωτικό και μου απάντησε «ο λαός δεν είναι ώριμος να το ακούσει». Αποκρύπτουν ότι οι βουλιμικοί τραπεζίτες-ιδιοκτήτες του χρήματος, ακόμα και με πόλεμο, δεν θα το επιτρέψουν. Αποκρύπτουν ότι αυτό διδάσκει η ιστορία και, ειδικά, η πρόσφατη ιστορία. Όπου ο πόλεμος κατά του πλήθους δεν γίνεται μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών, επειδή υπάρχουν και ανεξέλεγκτοι ηγέτες, επιστρατεύονται τα «παραδοσιακά» μέσα πολέμου.
Με άλλα λόγια, μας λένε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι περισσότερο από το να τους ψηφίσουμε και όλα θα λυθούν, με τρόπο εύκολο και μαγικό.
4. Κάποιοι πράχτορες ή ηλίθιοι περιμένουν ακόμα και τη Ρωσία να τους σώσει, προσβλέποντας και ελπίζοντας σε γενικευμένο πόλεμο Δύσης – Ρωσίας. 200 χρόνια μαθημάτων ιστορίας και δεν γνωρίζουν αυτό που ήξερε ο «συντηρητικός» Ριζοσπάστης Ηλίας Ζερβός – Ιακωβάτος: «διά να υπάρξη Ελλάς αληθινά ελευθέρα και ανεξάρτητος […] πρέπει διά μόνου του Έλληνος να το επιτύχη και όχι διά του Άγγλου, του Ρώσου και του Γάλλου».
Κι αυτοί μας λένε «δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα».Υπάρχει και το «ξανθό γένος». Νομίζουν ότι είναι λύκοι, που στην αναμπουμπούλα ενός πολέμου μπορεί και να χαρούν.
5. Δεν θα αποκαλέσω «πράχτορες» όσους με καλούν να συστρατευθώ σε κόμμα, με προαπαιτούμενο την αποδοχή μιας κάποιας ιδεολογίας. Αυτοί είναι, οριστικά χαμένοι μέσα σε βεβαιότητες, που ουδέποτε επαληθεύθηκαν. Το όλον δεν χωρά στο επιμέρους. Και το κόμμα -το λέει η λέξη- είναι μέρος του όλου. Περιμένω -και υιοθετώ- την πρόσκληση της συγκρότησης του λαού σε δήμο κι ό,τι από αυτόν προκύψει, με δημοκρατικές διαδικασίες. Πρόσκληση όλων για τη δημιουργία του Όλου. Δήμος και Εκκλησία του Δήμου είναι η μόνη διαδικασία που μπορεί να απελευθερώσει. Η μόνη αναγκαία και, ως εκ τούτου, η μόνη επιτρεπτή μορφή οργάνωσης του λαού -αυτή που δημιουργεί τη Μεγάλη Δύναμη, την ικανή να αντιμετωπίσει τους νόμους και στρατούς των Ολιγαρχικών.
6, 7, 8…έως το άπειρο. Δεν έχουν τέλος οι προτεινόμενοι δρόμοι, αλλά δεν είναι δρόμοι -είναι αδιέξοδα.
Τόλμησα μια πρόσκληση προς «οφειλέτες», για να δούμε τι θα κάνουμε, κι απέδωσε μία απάντηση. Ένα τηλεφώνημα δεν είχε συνέχεια. Ίσως, γιατί κι εγώ δεν είχα να δώσω απάντηση στο «τώρα, τι κάνουμε;». Δύσκολο να μπεις στον κόπο να συνδιαμορφώσεις λύσεις και απαντήσεις. Μια άλλη πρόσκληση απέδωσε 30 απαντήσεις και ένα χώρο για να γίνει σπίτι κοινωνικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Συναντήσεις και αποφάσεις – όνειρα κι ελπίδες-, αλλά, ακόμα, να βρεθεί εκείνος που θα πιάσει σκούπα, πινέλο, μυστρί, για την επισκευή του χώρου. Περιμένουμε τον «άλλον». Απλό είναι: Μάθαμε να τα περιμένουμε όλα έτοιμα – μάθαμε να περιμένουμε τον «σωτήρα». Δεν ηττήθηκα. Έχω να μαζέψω λάδι. 2 τενεκέδες σε 9 μέρες εργασίας. Πούλησα το «λάδι της χρονιάς» και οι λογαριασμοί παραμένουν απλήρωτοι. Θάμαι εκεί, αν κάποιος άλλος με καλέσει. Περιμένω, συνεχίζοντας να προσπαθώ.
Αυτό είναι το «δύσκολο»: Να μην περιμένεις τους άλλους. Οι άλλοι προτείνουν ευκολίες και συνιστούν αδράνεια, απαιτώντας εξουσιοδοτήσεις. Ακόμα και στην μικροκλίμακα των καθημερινών σχέσεων, νικά η αδράνεια, «περιμένοντας τον Γκοντό» στο θέατρο του παραλόγου – εκείνον τον άλλο, που θα φορτωθεί τον δικό μας σταυρό, κι ας είναι αυτός ο «άλλος» ο εξίσου αδύναμος διπλανός.
«Ηθικό» και πραγματικό δίδαγμα: Τίποτα δεν είναι εύκολο.
Κοινός παρανομαστής όλων των «δρόμων»: μια προκατασκευασμένη συνταγή, η ανάθεση σε τρίτους και το εύκολο.

Πράττουμε, καταναλώνουμε, ψηφίζουμε, σύμφωνα με ό,τι διαφημίζει και «διδάσκει» η τηλεόραση. Μάζεψαν τόνους βοήθειας για τους πρόσφυγες -και πολύ καλά έκαμαν-, αλλά δεν το κάνουν για τον διπλανό τους. Δεν τόχει «παίξει», ακόμα, η τηλεόραση. Αγοράζουμε ότι διαφημίζεται, ακριβότερα απ” όσο το παράγει ο διπλανός μας. Και ψηφίζουμε όποιον προβάλλεται, ακόμα κι αν τον προβάλλουν, αρνητικά. Κι ας είναι, σε κάθε περίπτωση, μάπα το καρπούζι.
«ο πολίτης πρέπει να διδαχθεί πώς να είναι πολίτης. Κανένας δεν γεννιέται πολίτης. Και πώς γίνεται; Μαθαίνοντας να είναι. Το μαθαίνουμε κατ’ αρχήν κοιτάζοντας την πόλη όπου ζούμε. Και όχι παρακολουθώντας τηλεόραση, όπως σήμερα, επιδιδόμενοι σε έναν καταναλωτικό και τηλεοπτικό αυνανισμό»(Κορνήλιος Καστοριάδης).
Ο Ελληνικός τρόπος είναι η Εκκλησία. Είτε του δήμου είτε των πιστών, ο τρόπος των Ελλήνων -των Ρωμιών- πάντα ήταν η Εκκλησία. Το λησμονήσαμε. Λησμονήσαμε και τι πάει να πει η λέξη «εκκλησία»: Σύναξη ανθρώπων, βασισμένη στην Αριστοτελική Φιλία ή/και στη Χριστιανική Αγάπη.
Σ” αυτούς τους καιρούς της καταστροφής, είναι και πρέπει να μας είναι αδιάφορο το σημείο εκκίνησης, το κίνητρο, η πίστη, η πεποίθηση. Κι αυτό, γιατί «η κλασσική μεταφυσική και ο αθεϊστικός ανθρωπισμός μπορούν εξ ίσου καλά να χρησιμοποιηθούν ως ιδεολογικό όπλο εμπέδωσης και δικαίωσης ενός συστήματος κυριαρχίας… Όποιος διαμαρτύρεται εναντίον της «αλλοτρίωσης» … διεκδικεί για τον εαυτό του ρόλο παιδαγωγού και οδηγού. Άμεσα και έμμεσα διαιωνίζουν έτσι το παιγνίδι της κυριαρχίας ακριβώς εκείνοι που λένε ότι θέλουν να το καταργήσουν – το διαιωνίζουν στο όνομα της κατάργησής του. Η παλιά ιστορία συνεχίζεται με νέα μορφή»(Παναγιώτης Κονδύλης).
Ο Ελληνικός τρόπος ήταν η επαλήθευση της Αλήθειας -η Επιστήμη. «Έστιν ουν επιστήμη δόξα αληθής μετά λόγου», είπε ο Πλάτων και μεταφράζεται, εσφαλμένα, «η επιστήμη αποτελεί βεβαιωμένη με λογικά επιχειρήματα γνώση». Μόνο που «δόξα» σημαίνει γνώμη κι όχι γνώση. (Ακόμα και με τη «μετάφραση» των ελληνικών λέξεων παρωδούν, διαστρέφουν και εξοκείλουν την αλήθεια). Όμως, μία Γνώμη γίνεται αληθής, όταν δοκιμάζεται και αποδεικνύεται στην πράξη. Στη Φυσική, στη Χημεία, στα Μαθηματικά και σε άλλες επιστήμες, μπορεί μία γνώμη να αποδειχθεί αληθής στην πράξη, από ένα μόνο άνθρωπο.
Η Πολιτική, όμως, είναι «η Τέχνη των Τεχνών» – η Επιστήμη των Επιστημών. Αλλά και το τι είναι η Πολιτική, που διέσωσε και μας παρέδωσε ο Αριστοτέλης, ξεχάστηκε: Η Πράξη Πολιτών κατάντησε «τέχνη του εφικτού», αφημένη στα χέρια λίγων. Στην Πολιτική η αλήθεια δεν αποδεικνύεται, «με λογικά επιχειρήματα». Αυτό μπορεί να είναι το πόρισμα ενός ολιγαρχικού, που βολεύεται με τις ρήσεις του Πλάτωνα και απεχθάνεται, όπως εκείνος, τον δήμο, το κοινωνείν και τη δημοκρατία. Ο ολιγαρχικός Πλάτωνας είναι υιοθετημένος, από όλες τις δυτικοφερμένες ιδεολογίες -ακόμα και τις πιο «επαναστατικές» και «αναρχικές»- γι” αυτό συνεχίζουν να λένε ότι η αλήθεια είναι οι δικές τους Ιδέες και η πραγματικότητα είναι ο αντικατοπτρισμός – η αντανάκλαση και υλοποίηση τους.
«Δεν γέννησαν οι Έλληνες ιδεολογικά προτάγματα: αφηρημένα αξιώματα ερμηνείας της πραγματικότητας, προστακτικές οργάνωσης του βίου- δεν προέβαλλαν πεποιθήσεις, αρχές, ιδεατούς στόχους, κανόνες χρηστικούς»(Χρήστος Γιανναράς).
Το δύσκολο είναι και το απρόβλεπτο -ενίοτε και το επικίνδυνο. Πόσο πιο επικίνδυνο, όμως, από την αδράνεια;
Οι νόμοι των αρχαίων Ελλήνων«ξεκινούν όλοι ανεξαιρέτως με τη φράση “έδοξε τη βουλή και τω δήμω”, δηλαδή “η βουλή και ο δήμος θεώρησαν σωστό”. “Θεώρησαν σωστό” και όχι “είναι σωστό”»(Κορνήλιος Καστοριάδης). Η Δημοκρατία είναι σχέση ίσων ανθρώπων, που συναποφασίζουν, για το τι είναι αλήθεια, αλλά χωρίς να είναι σίγουροι, αν έχουν έτσι τα πράγματα!
Η αλήθεια στην Πολιτική βρίσκεται στο κοινωνείν κι όχι στην ατομική γνώμη ή σε κάποια προκάτ θεωρία-ιδεολογία. «Η μόνη εμπειρικά πιστοποιούμενη πραγματικότητα μέσα στο αισθητό σύμπαν που έχει αυτά τα γνωρίσματα είναι “o τρόπος της του παντός διοικήσεως”»(Χρ. Γιανναράς).
Το της αληθείας εύρημα πρωτοείδε κι έγραψε ο Ηράκλειτος: «Εάν μεν κοινωνήσωμεν αληθεύομεν, εάν δε ιδιωτεύσωμεν ψευδόμεθα».
Το επανέλαβε κάτι αιώνες μετά ο Αριστοτέλης: «Το αληθεύειν εστί κοινωνείν».
Γιατί όλοι, όσοι δηλώνουν ότι έχουν δίκιο, φοβούνται το πλήθος και τη συγκρότηση του σε κοινωνία; Μήπως, επειδή ο καθ” ύλην αρμόδιος να αποφανθεί και να εφαρμόσει το ορθό και το δίκαιο, αποκαλύπτοντας την αλήθεια, μπορεί να δείξει τη γύμνια της δικής τους ατομικής ή ολιγομελούς γνώσης; «τὸ σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐγένετο, οὐχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ σάββατον»(Κατά Ματθαίον, κεφ. 2, παρ. 27). Υποτίθεται ότι και οι γνώμες ή οι ιδεολογίες, για τον άνθρωπο έγιναν.
Το «εγώ» που δεν θέλει να γίνει «εμείς» είναι το πρόβλημα. Ο ατομικισμός στη θέση της εκκλησίας και του κοινωνείν, της μοιρασιάς και της συνεργασίας. Ο ατομικισμός στην προσωπική ζωή και ο μαζάνθρωπος που περιμένει σωτήρες στην δημόσια ζωή, είναι οι δύο όψεις του ίδιου ανθρώπου- είναι το πρόβλημα. Η αποδοχή της υποταγής στη θέση της απελευθέρωσης, η προσωπική αδράνεια στη θέση της κοινής δράσης, το εύκολο στη θέση του δύσκολου, είναι το πρόβλημα. Είναι αυτό που μάθαμε και καλούμαστε να αντιστρέψουμε. Φορτίο αιώνων καλούμαστε να αποτινάξουμε σε σύντομο χρόνο – κι αυτό είναι το δύσκολο, αλλά και το μόνο αποτελεσματικό. Καλούμαστε να επανανακαλύψουμε αυτό που ήταν η Ελλάδα και κάθε τι ελληνικό, που μας κράτησε όρθιους. Όχι σαν μία «εθνική», αλλά σαν ιστορική ταυτότητα. Όχι γιατί η ιστορία και η γνώση της θα μας σώσουν, αλλά γιατί η ιστορία είναι πράξη που διδάσκει πώς θα σωθούμε. Σήμερα, η Ελλάδα πεθαίνει, όπως και ο άνθρωπος όπου γης, από την άγρια επίθεση της Ολιγαρχικής βαρβαρότητας. Ο Ελληνικός τρόπος είναι ο Οικουμενικός τρόπος. «Θέλομεν τω όντι να γίνωμεν και όχι να λεγώμεθα απλώς Έλληνες», έγραφε ο Ριζοσπάστης Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος και συμπλήρωνε: «Εγνώρισαν [οι λαοί] ότι όλοι είναι αδελφοί και άλλος χωρισμός δεν υπάρχει μεταξύ των ειμή εκείνος του εθνισμού των, ο οποίος ίσως με τον καιρόν θέλει παύσειν και θέλουσιν όλα τα έθνη και οι λαοί εις εν και μόνον ομόσπονδον έθνος».
Αυτά έχουμε λησμονήσει ή δεν έχουμε διδαχτεί.
«Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να καταστρέφουμε τους μύθους που, περισσότερο από το χρήμα και τα όπλα, συνιστούν το τρομακτικότερο εμπόδιο στον δρόμο μιας ανασυγκρότησης της ανθρώπινης κοινωνίας»(Κορνήλιος Καστοριάδης).
Να διευρύνουμε τον όρο «οικογένεια» ως τα πέρατα του κόσμου, ξεκινώντας από τον διπλανό μας.
Αλλιώς, η Ελλάδα τέλειωσε κι εμείς μαζί της.


http://www.ithacanet.gr