1η Φεβρουαρίου 1995 στο Bataclan του Παρισιού.
O Jeff Buckley τραγουδάει Piaf με φωνή
Piaf: "Hymne à L'amour". Η μίμηση είναι τόσο πειστική, που νομίζεις ότι
το «σπουργιτάκι» αναστήθηκε. Το κοινό εκστασιάζεται, νιώθει ότι ακούει
μία θεία ψαλμωδία.
Ο Jeff δεν αντέχει τόση ένταση και αποφασίζει να αστειευτεί, πάλι στα γαλλικά: «Beaucoup de fromaaaage...». Τα γαλλάκια βάζουν τα γέλια. Η 11η Φεβρουαρίου 1995 ήταν μία μέρα χαράς και ψυχικής ανάτασης, στο Bataclan του Παρισιού.
Κάποιοι, πίσω, έγραφαν πυρετωδώς. Η εμφάνιση του ωραίου, μοιραίου Jeff στο Bataclan έμελλε να λάβει διαστάσεις θρύλου και να κυκλοφορήσει σε αμέτρητα bootlegs στη μαύρη, και λιγότερο μαύρη, αγορά.
Οκτώ μήνες μετά την τέλεσή της, εμφανίστηκε στα δισκοπωλεία ως επίσημη κυκλοφορία, τσιγκούνικη όμως, ένα ψωρο-ΕΡ με τα μοναδικά (τέσσερα) τραγούδια που άντεξαν τον έλεγχο ηχητικής πιστότητας: το "The Way Young Lovers Do" του Van Morrison, το "Hallelujah" του Leonard Cohen, το γαλλικό medley που λέγαμε και το δικό του "Dream Brother" στην καλύτερη, ίσως, εκτέλεσή του.
Μισή ώρα και κάτι, γεύμα χορταστικό που ταυτόχρονα σε κάνει να θέλεις κι άλλο. Στο YouTube υπάρχει φυσικά και η υπόλοιπη συναυλία, χωρίς εικόνα, μόνο ήχος. Κλείνεις τα μάτια και βυθίζεσαι στην ιεροτελεστία.
Στο τέλος του "Last Goodbye", ο Jeff βλέπει τον συνωστισμό και ανησυχεί: «Δεν πιστεύω να ζεσταίνεστε υπερβολικά; Όχι, έτσι; Στην Τουλούζ, ο κόσμος έπεφτε σαν να ήταν μύγες. Δεν αξίζει...».
Ο κόσμος έπεφτε, σαν να ήταν μύγες. Όχι, δεν αξίζει...
Το μοναδικό άλμπουμ που πρόλαβε να κυκλοφορήσει ο Jeff Buckley στον σύντομο βίο του, το "Grace", δεν είχε κλείσει ακόμη εξάμηνο στα δισκοπωλεία. Και όμως, τα θέατρα στην Ευρώπη γέμιζαν. «Ο γιος του Tim έχει τη φωνή του πατέρα του και θα κατακτήσει τον κόσμο», έγραφαν τα περιοδικά.
Τα φώτα στο Bataclan έσβησαν, το χειροκρότημα κόπασε και ο ωραίος, μοιραίος Jeff είχε μπροστά του μόλις δύο χρόνια ζωής. Στις 29 Μαΐου 1997, βούτηξε με τα ρούχα στον ποταμό Μισισιπή, παρασύρθηκε από τα ρεύματα και δεν επέστρεψε ποτέ.
Τουλάχιστον ο Jeff Buckley έφυγε με τους δικούς του όρους. Το Bataclan το πήραν μαζί τους οι άγγελοι του τυφλού μίσους και το πήγαν στο αιώνιο σκοτάδι, μαζί με δεκάδες αθώες ψυχές.
Δεν είναι πια χαρούμενο γέλιο αυτό που ακούγεται στους πένθιμους διαδρόμους του. Στο Σημείο Μηδέν των επιθέσεων της 13ης Νοεμβρίου 2015, θα αντηχεί παντοτινά ο ήχος του όπλου.
Από τον Νίκο Παπαδογιάννη
http://www.rocking.gr
Ο Jeff δεν αντέχει τόση ένταση και αποφασίζει να αστειευτεί, πάλι στα γαλλικά: «Beaucoup de fromaaaage...». Τα γαλλάκια βάζουν τα γέλια. Η 11η Φεβρουαρίου 1995 ήταν μία μέρα χαράς και ψυχικής ανάτασης, στο Bataclan του Παρισιού.
Κάποιοι, πίσω, έγραφαν πυρετωδώς. Η εμφάνιση του ωραίου, μοιραίου Jeff στο Bataclan έμελλε να λάβει διαστάσεις θρύλου και να κυκλοφορήσει σε αμέτρητα bootlegs στη μαύρη, και λιγότερο μαύρη, αγορά.
Οκτώ μήνες μετά την τέλεσή της, εμφανίστηκε στα δισκοπωλεία ως επίσημη κυκλοφορία, τσιγκούνικη όμως, ένα ψωρο-ΕΡ με τα μοναδικά (τέσσερα) τραγούδια που άντεξαν τον έλεγχο ηχητικής πιστότητας: το "The Way Young Lovers Do" του Van Morrison, το "Hallelujah" του Leonard Cohen, το γαλλικό medley που λέγαμε και το δικό του "Dream Brother" στην καλύτερη, ίσως, εκτέλεσή του.
Μισή ώρα και κάτι, γεύμα χορταστικό που ταυτόχρονα σε κάνει να θέλεις κι άλλο. Στο YouTube υπάρχει φυσικά και η υπόλοιπη συναυλία, χωρίς εικόνα, μόνο ήχος. Κλείνεις τα μάτια και βυθίζεσαι στην ιεροτελεστία.
Στο τέλος του "Last Goodbye", ο Jeff βλέπει τον συνωστισμό και ανησυχεί: «Δεν πιστεύω να ζεσταίνεστε υπερβολικά; Όχι, έτσι; Στην Τουλούζ, ο κόσμος έπεφτε σαν να ήταν μύγες. Δεν αξίζει...».
Ο κόσμος έπεφτε, σαν να ήταν μύγες. Όχι, δεν αξίζει...
Το μοναδικό άλμπουμ που πρόλαβε να κυκλοφορήσει ο Jeff Buckley στον σύντομο βίο του, το "Grace", δεν είχε κλείσει ακόμη εξάμηνο στα δισκοπωλεία. Και όμως, τα θέατρα στην Ευρώπη γέμιζαν. «Ο γιος του Tim έχει τη φωνή του πατέρα του και θα κατακτήσει τον κόσμο», έγραφαν τα περιοδικά.
Τα φώτα στο Bataclan έσβησαν, το χειροκρότημα κόπασε και ο ωραίος, μοιραίος Jeff είχε μπροστά του μόλις δύο χρόνια ζωής. Στις 29 Μαΐου 1997, βούτηξε με τα ρούχα στον ποταμό Μισισιπή, παρασύρθηκε από τα ρεύματα και δεν επέστρεψε ποτέ.
Τουλάχιστον ο Jeff Buckley έφυγε με τους δικούς του όρους. Το Bataclan το πήραν μαζί τους οι άγγελοι του τυφλού μίσους και το πήγαν στο αιώνιο σκοτάδι, μαζί με δεκάδες αθώες ψυχές.
Δεν είναι πια χαρούμενο γέλιο αυτό που ακούγεται στους πένθιμους διαδρόμους του. Στο Σημείο Μηδέν των επιθέσεων της 13ης Νοεμβρίου 2015, θα αντηχεί παντοτινά ο ήχος του όπλου.
Από τον Νίκο Παπαδογιάννη
http://www.rocking.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου