Ο αγώνας για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

 

 

 

To  έτος που διανύουμε διαπιστώσαμε κι εμείς όπως κι εσείς πως τα πράγματα δυσκολεύουν και για τους κατοίκους της Ευρώπης, ιδιαιτέρως όμως για τους Έλληνες, οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν την νηποινεί (= χωρίς τιμωρία) κλεψιά και διασπάθιση του δημοσίου χρήματος από κάποιους πολιτικούς και επιχειρηματικούς παράγοντες.

Το μήνυμα που θα θέλαμε να περάσουμε με αυτό το άρθρο είναι αυτό που πάντοτε οδηγούσε όλους τους Έλληνες σε περιόδους δουλείας, όπως και αυτή που διανύουμε, την κατοχή δηλαδή και προσπάθεια υποδούλωσης των Ελλήνων στο ΔΝΤ. Είναι ο αγώνας για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Πολλοί θα είναι αυτοί που θα εύχονταν ειρήνη. Έχω όμως να τους απαντήσω ότι η ειρήνη είναι μία πλασματική πολλές φορές κατάσταση. Για τους προγόνους μας ήταν «ακήρυχτος πόλεμος». Ειρήνη ήταν και η Ανταλκίδειος, όμως ήταν κατάπτυστη και επονείδιστη. Ειρήνη ήταν και η Ρωμαϊκή (Pax Romana), όμως ήταν κάτω από την απειλή των όπλων. Ειρήνη είναι και αυτή που έχουμε στην εποχή μας, αλλά με ποιο τίμημα;

Γι’ αυτό λοιπόν οι πρόγονοί μας αγωνίζοντο όχι υπέρ της ειρήνης αλλά υπέρ της Ελευθερίας. Γι αυτό ο Εθνικός μας Ύμνος δεν είναι «Ύμνος προς την Ειρήνη» αλλά «Ύμνος προς την Ελευθερία». Γι αυτό το σύνθημά μας  στην Επανάσταση του 1821 ήταν «Ελευθερία ή Θάνατος» και όχι «Ειρήνη ή Θάνατος». Μοναδική εξαίρεση ήταν το σύνθημα των Μανιατών αλλά κι αυτό ήταν σχετικό. Το σύνθημά τους ήταν «Νίκη ή Θάνατος» και τούτο διότι η Ελευθερία για τους Μανιάτες ήταν δεδομένη.

Πριν λίγα χρόνια ανακοινώθηκε ότι με την εντολή της ΕΕ και την συνηγορία του τότε κοινοβουλίου, ψηφίσθηκε η παρακολούθηση όλων των συνομιλιών μας (σταθερά και φορητά τηλέφωνα, ηλεκτρονικά ταχυδρομεία κ.λπ.). Μπαίνουν επίσης ήδη σε ισχύ τα νέου τύπου διαβατήρια ηλεκτρονικού τύπου...

Αγαπητοί φίλοι... Ο Μεγάλος Αδελφός δεν είναι πλέον ante portas... Είναι εντός των τειχών. Και δεν μπήκε από την κερκόπορτα, αλλά από την μεγάλη Πύλη και με τις ευλογίες των ιθυνόντων.

 

Δεν υπάρχει λοιπόν σπουδαιότερο πράγμα για τους Έλληνες από την Ελευθερία. Και για να γίνει πιο κατανοητό παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τον Ηρόδοτο. Κάποτε  ο Δαρείος είχε ζητήσει από τους Σπαρτιάτες «γη και ύδωρ», στοιχεία χαρακτηριστικά της υποταγής, διότι όταν κάποιος παρέδιδε χώμα  και νερό ουσιαστικώς παρέδιδε ολόκληρη την χώρα και τα ύδατά της. Τότε λοιπόν οι Σπαρτιάτες πήγαν τους πρέσβεις σε ένα πηγάδι και τους έριξαν μέσα λέγοντάς τους να πάρουν από εκεί γη και ύδωρ και να το πάνε στον Δαρείο.   Η πράξη όμως αυτή ήταν βέβηλη, διότι οι πρέσβεις ως γνωστόν εθεωρούντο πρόσωπα απολύτως σεβαστά και απαραβίαστα, τα οποία δρούσαν και έπρατταν πάντοτε υπό την προστασία των θεών. Έτσι ο Απόλλων οργίσθηκε οπότε «Λακεδαιμονίοισι μήνις κατέσκηψε» ( = στους Λακεδαιμονίους επέπεσε η οργή).

Τότε οι Λακεδαιμόνιοι συνεδρίασαν και απεφάσισαν να αποδώσουν ικανοποίηση στον Ξέρξη για τον θάνατο των πρέσβεων του Δαρείου, ούτως ώστε να σταματήσει η οργή του Απόλλωνος. Ζήτησαν λοιπόν εθελοντές, οι οποίοι να μπορούσαν να πεθάνουν για την Σπάρτη. Εμφανίσθηκαν τότε δύο παλληκάρια από σπουδαίες και ευκατάστατες σπαρτιατικές οικογένειες, ο Σπερθίης ο γιός του Ανηρίστου και ο Βούλις ο γιός του Νικολάου (Νικόλεω), οι οποίοι προσεφέρθησαν εθελοντικώς να ταξιδέψουν στα Σούσα για να τιμωρηθούν με την ποινή του θανάτου από τον Ξέρξη, αίροντας έτσι την οργή του θεού και σώζοντας την πόλη τους.   Με αυτά τα δύο άτομα λοιπόν συνδέονται σπουδαία γεγονότα, αντάξια της ελληνικής καταγωγής τους!!!

Το πρώτο κατά σειράν σπουδαιότητος είναι αυτό με τον Υδάρνη, στρατηγό των Περσών, ο οποίος όταν είδε την λεβεντιά αυτών των παλληκαριών, τους πρότεινε να γίνουν φίλοι με τον βασιλέα των Περσών και αυτός θα τους έδινε εξουσία στην Ελλάδα.

Τότε οι δύο αυτοί  νέοι έδωσαν την πρώτη σπουδαία ελληνική απάντηση (7,135): «Υδάρνη η συμβουλή που μας δίνεις δεν πηγάζει από ίση εμπειρία. Το ένα που μας συμβουλεύεις το έχεις δοκιμάσει, το άλλο όχι. Γιατί ξέρεις καλά τι είναι να είσαι δούλος, μα την Ελευθερία ποτέ δεν την δοκίμασες ούτε αν είναι γλυκειά, ούτε αν δεν είναι. Γιατί, αν την δοκίμαζες, δεν θα μας συμβούλευες να πολεμούμε γι αυτήν με δόρατα μόνο, αλλά και με πελέκεις.»

Προσέξατε την απάντηση που μόνο ελεύθεροι Έλληνες θα μπορούσαν να δώσουν: Ξέρεις καλά, λένε στον Πέρση στρατηγό, τι είναι να είσαι δούλος. Πράγματι όλοι οι υπήκοοι του περσικού κράτους ήσαν δούλοι του βασιλιά. Οπότε είναι πολύ φυσικό την ελευθερία ποτέ να μην την έχουν δοκιμάσει  ούτε αν είναι γλυκειά, ούτε αν δεν είναι. Οι Έλληνες όμως την έχουν δοκιμάσει, γι’ αυτό ξέρουν και να την υπερασπίζονται.

Η συμβουλή λοιπόν που του δίνουν είναι αντάξια της σημασίας που έχει η Ελευθερία για τους Έλληνες. «Γιατί, αν την δοκίμαζες, δεν θα μας συμβούλευες να πολεμούμε γι αυτήν με δόρατα μόνο, αλλά και με πελέκεις.»

 Έτσι λοιπόν και η ευχή μας αγαπητοί συνέλληνες είναι μία: Να έχετε Ελευθερία. Και αν χρειασθεί, να πολεμήσετε γι’ αυτήν με κάθε μέσον, όπως έκαναν διαχρονικά οι πρόγονοί μας.

 

Αντωνίου Α. Αντωνάκου

Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου