ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ

Μια νέα χρονιά έρχεται, οι ευχές σαν παλιές κιτρινισμένες φωτογραφίες από επίδειξη τάπερ στα μέσα του 70' πού γίνονταν από υποχρέωση, κανένα ίχνος αλήθειας, καμιά νεοτερικότητα, σαν τα ψεύτικα χαμόγελα ανθρώπων πού είχαν να συναντηθούν χρόνια και δεν βλέπουν την ώρα να φύγουν πετώντας την μαύρη κοτρόνα όχι πίσω τους, αλλά στο κεφάλι των παλιών τους φίλων.

Χαμόγελα υποκριτικά, μια επίπλαστη ευφορία ότι κάτι θ' αλλάξει το νέον έτος, η αισιοδοξία του ηλίθιου, του έχει ο Θεός, του αν μου πέσει το λαχείο θα κάνω... και αραδιάζει ένα σωρό σκατά πού τεχνηέντως του έχουν εναποθέσει στην άδεια βοιδοκεφάλα του, μέσα από τις σαπουνόπερες και τα λάιφ στάιλ βοθρολύματα τους.

Η πολυπόθητη ανάπτυξη ως ο νέος μεσσίας πού θα έρθει εξ ουρανού να σώσει τις ρημαγμένες ζωές μας, δεν θα γεννηθεί σε μια ταπεινή φάτνη κάπου στην ύπαιθρο, αλλά σε κάποιο ελβετικό σαλέ, με Μοέτ και φουαγκρά άγριας χήνας, θα έρθει όχι για να δώσει αλλά να πάρει τσάμπα την δημόσια περιουσία και την υπεραξία της εργασίας μας, πετώντας ξεροκόμματα στους εκστασιασμένους αναπτυξιολάγνους ιθαγενείς, παραληρούντες για την μεγάλη τους τύχη, να υπάρχει δουλίτσα, έστω κι αν δεν τους καλύπτει ούτε τις μισές τους βασικές ανάγκες.

Οι πραγματικοί μεσσίες θα προσπαθούν να πάρουν τις πρώτες ανάσες τους μέσα στις σκηνές και στα στρατόπεδα, μυρίζοντας λάσπη και ούρα, τρέμοντας από το κρύο, χωρίς ζώα να τα ζεσταίνουν λιγάκι γιατί κι αυτά πουλήθηκαν προς τέρψιν ουρανίσκων και έχοντας τους βαρβαρίζοντας ελληνόφωνους να ξερνάνε μίσος και χολή.

Δεν χρειάζεται να έχεις ούτε κληρονομικό χάρισμα, ούτε να είσαι οικονομικός αναλυτής, ούτε να έχεις προσβάσεις σε κυβερνητικούς κύκλους για να καταλάβεις ότι τίποτα δεν θ' αλλάξει στον οικονομικό τομέα, τουλάχιστον προς το καλύτερο, προς το χειρότερο σίγουρα, το μέγεθος δεν ξέρουμε, στο κοινωνικό επίπεδο και στους δημοκρατικούς θεσμούς, εκεί μιλάμε για καταβαράθρωση των πάντων, το πρώτο εξάμηνο της νέας κυβέρνησης έδειξε ποιος θα είναι το αφεντικό, η κρατική βία, η μόνη αυθεντική μορφή βίας, πού περιλαμβάνει εκατοντάδων μορφών βίας, πού τρομοκρατεί το σύνολο του πληθυσμού, σφιχταγκαλιασμένοι με τους μεγαλόσχημους και άριστους, τους κουστουμάτους μεγαλοαπατεώνες υπεράνω κάθε υποψίας.

Κάντε λιγότερες ευχές, ο κόσμος ποτέ δεν άλλαξε μ' αυτές, ο κόσμος αλλάζει, όταν αλλάξουμε εμείς και αρχίσουμε ν' ασχολούμαστε με πράγματα πιο ουσιαστικά, πιο ποιοτικά, να πετάξουμε στα σκουπίδια την τηλεόραση και ανοίξουμε ένα βιβλίο (όχι Μαντά, Δημουλίδου και άλλες τέτοιες κυρίες), το οποίο θα μας ανοίξει ένα παράθυρο διάπλατο, ώστε να έχουμε μιά εικόνα πιο αληθινή, στο τι πραγματικά είναι ζωή.

Κώστας Γκιώνης

 http://sioualtec.blogspot.com/