Η ΖΩΗ ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΑ . ΠΑΝΤΑ ΗΞΕΡΕ.
«Η ζωή δεν είναι άδικη. Βιώνουμε ακριβώς ό,τι χρειάζεται για να καταλήξουμε στο πιο δίκαιο που αξίζουμε»
Κι αν ανεβαίνεις όλα εκείνα τα σκαλιά ένα-ένα, προσεκτικά, κι αν είσαι σίγουρος πως ξέρεις πια τον τρόπο να ανεβαίνεις τις ανηφόρες, κι αν στον Γολγοθά σου επικρατεί πάντοτε η αξιοπρέπεια, η ζωή σου θα επιμένει περίτρανα να σε ξαφνιάζει, να σε μαθαίνει, να σε τιμωρεί. Τώρα πια, ξέρεις καλά πως, δεδομένος είσαι μόνο εσύ, ο αγώνας σου, το πείσμα σου. Ναι, «ξανά και ξανά απ’ την αρχή» μέχρι να μην μπάζει από πουθενά. Ναι, «πάλι σε εσένα» μέχρι να σε βρεις επαρκώς δυνατό για να μπορέσεις να χειριστείς τα επόμενα.
Η ζωή ξέρει καλά. Ανέκαθεν ήξερε. Εκείνες τις ελπίδες που λες, που ψηλάφιζες όντας κομμάτια, εκείνα τα ερωτηματικά που τα γεγονότα αρνούνταν κατηγορηματικά να σου απαντήσουν, όλα τούτα στα φυλάει και στα χρωστάει η ζωή. Κι αν ήταν μονοπάτι ευθύ, θα ήταν αηδία. Δίχως μαθήματα, δίχως σοφία τι να το κάνω το πέρασμά μου; Δεν βρίσκω λόγο ύπαρξης σε μια ζωή χωρίς μαθήματα. Να πονάω και να χαμογελώ, να ζορίζομαι και να επιμένω, να στενεύουν τα περιθώρια κι εγώ να επιμένω. Μόνο έτσι μου πάει τέτοιο απρόβλεπτο παιγνίδι.
Δεν δουλεύουν και τόσο καλά οι στρατηγικές ε; Δεν καλουπώνεται η ορθότητα, δεν μπολιάζεται η ανθρωπιά σε μυαλά ανεπαρκή, σε ψυχές κούφιες. Είμαστε σαλεμένοι, ικανοί να προδώσουμε τις πιο στέρεες σιγουριές που μπορεί να ριζώσουν σε ένα μυαλό. Μα αυτό είναι και το ωραίο! Κι όταν ο πόνος, οι πληγές επουλωθούν και γλυκάνουν, το βλέπεις καθαρά, πως κάθε πόνος ήταν και ένα μάθημα. Στιγμές αμέτρητες, ο πόνος, στιγμές που συλλέγεις μέχρι να συνθέσεις μια εικόνα που θα σε θέτει πιο κοντά, μόνο στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
Έναν εαυτό, αμιγώς σοφό, υποψιασμένο, απόλυτα συμβατό με το τι πιστεύει μόνο ο ίδιος, έναν εαυτό, κατά τον ίδιο, ορθό. Αυτόν τον εαυτό επιζητώ, επιδιώκω, επιθυμώ. Για αυτόν τον εαυτό αντέχω, στο όνομα του εαυτού αυτού, δικαιολογώ τις πιο ανεξήγητες και άδικες ανθρώπινες συμπεριφορές.
Μα τελικά, το νιώθω. Σε κάθε παλιά πληγή που επιστρέφει ενοχλητικά, το βλέπω ξεκάθαρα πως η ζωή δεν είναι άδικη. Βιώνουμε ακριβώς ό,τι χρειάζεται για να καταλήξουμε στο πιο δίκαιο που αξίζουμε. Ξέρεις, τα λατρεύω τα σημάδια μου! Τα λατρεύω ένα-ένα, γιατί, βλέπεις, με καλυτέρεψαν σε κάτι που δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορεί να αποτελεί εκδοχή δική μου. Τα αγαπώ και τα περιφρονώ ταυτόχρονα γιατί αντιλαμβάνομαι με πόση δύναμη με μπόλιασαν.
Κι αν δεν ήταν οι άνθρωποι θεριά τι να τους έκανα; Κι αν δεν με πρόδιδαν, πώς τελικά να με ανακάλυπτα; Κι αν είναι η ζωή μάγισσα, έχει ξεχάσει κάτι βαρυσήμαντο και βαθιά καταλυτικό: Ο πόνος μου δίνει πάντα λύση στο ξόρκι. Με ωθεί να ζω μέσα από τις στιγμές που λυγίζω, με ωθεί να χαλαρώνω τη ψυχή μου και να χαμογελώ που την άντεξα. Μια φορά μάγισσα η ζωή, τόσες κι άλλες τόσες, να βρίσκουμε αντίδοτα.
Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει, κι αν δεν γίνει, δεν το θες, δεν ήταν καν το βαγόνι σου. .
Ήβη Παπαϊωάννου
awakengr
Κι αν ανεβαίνεις όλα εκείνα τα σκαλιά ένα-ένα, προσεκτικά, κι αν είσαι σίγουρος πως ξέρεις πια τον τρόπο να ανεβαίνεις τις ανηφόρες, κι αν στον Γολγοθά σου επικρατεί πάντοτε η αξιοπρέπεια, η ζωή σου θα επιμένει περίτρανα να σε ξαφνιάζει, να σε μαθαίνει, να σε τιμωρεί. Τώρα πια, ξέρεις καλά πως, δεδομένος είσαι μόνο εσύ, ο αγώνας σου, το πείσμα σου. Ναι, «ξανά και ξανά απ’ την αρχή» μέχρι να μην μπάζει από πουθενά. Ναι, «πάλι σε εσένα» μέχρι να σε βρεις επαρκώς δυνατό για να μπορέσεις να χειριστείς τα επόμενα.
Η ζωή ξέρει καλά. Ανέκαθεν ήξερε. Εκείνες τις ελπίδες που λες, που ψηλάφιζες όντας κομμάτια, εκείνα τα ερωτηματικά που τα γεγονότα αρνούνταν κατηγορηματικά να σου απαντήσουν, όλα τούτα στα φυλάει και στα χρωστάει η ζωή. Κι αν ήταν μονοπάτι ευθύ, θα ήταν αηδία. Δίχως μαθήματα, δίχως σοφία τι να το κάνω το πέρασμά μου; Δεν βρίσκω λόγο ύπαρξης σε μια ζωή χωρίς μαθήματα. Να πονάω και να χαμογελώ, να ζορίζομαι και να επιμένω, να στενεύουν τα περιθώρια κι εγώ να επιμένω. Μόνο έτσι μου πάει τέτοιο απρόβλεπτο παιγνίδι.
Δεν δουλεύουν και τόσο καλά οι στρατηγικές ε; Δεν καλουπώνεται η ορθότητα, δεν μπολιάζεται η ανθρωπιά σε μυαλά ανεπαρκή, σε ψυχές κούφιες. Είμαστε σαλεμένοι, ικανοί να προδώσουμε τις πιο στέρεες σιγουριές που μπορεί να ριζώσουν σε ένα μυαλό. Μα αυτό είναι και το ωραίο! Κι όταν ο πόνος, οι πληγές επουλωθούν και γλυκάνουν, το βλέπεις καθαρά, πως κάθε πόνος ήταν και ένα μάθημα. Στιγμές αμέτρητες, ο πόνος, στιγμές που συλλέγεις μέχρι να συνθέσεις μια εικόνα που θα σε θέτει πιο κοντά, μόνο στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
Έναν εαυτό, αμιγώς σοφό, υποψιασμένο, απόλυτα συμβατό με το τι πιστεύει μόνο ο ίδιος, έναν εαυτό, κατά τον ίδιο, ορθό. Αυτόν τον εαυτό επιζητώ, επιδιώκω, επιθυμώ. Για αυτόν τον εαυτό αντέχω, στο όνομα του εαυτού αυτού, δικαιολογώ τις πιο ανεξήγητες και άδικες ανθρώπινες συμπεριφορές.
Μα τελικά, το νιώθω. Σε κάθε παλιά πληγή που επιστρέφει ενοχλητικά, το βλέπω ξεκάθαρα πως η ζωή δεν είναι άδικη. Βιώνουμε ακριβώς ό,τι χρειάζεται για να καταλήξουμε στο πιο δίκαιο που αξίζουμε. Ξέρεις, τα λατρεύω τα σημάδια μου! Τα λατρεύω ένα-ένα, γιατί, βλέπεις, με καλυτέρεψαν σε κάτι που δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορεί να αποτελεί εκδοχή δική μου. Τα αγαπώ και τα περιφρονώ ταυτόχρονα γιατί αντιλαμβάνομαι με πόση δύναμη με μπόλιασαν.
Κι αν δεν ήταν οι άνθρωποι θεριά τι να τους έκανα; Κι αν δεν με πρόδιδαν, πώς τελικά να με ανακάλυπτα; Κι αν είναι η ζωή μάγισσα, έχει ξεχάσει κάτι βαρυσήμαντο και βαθιά καταλυτικό: Ο πόνος μου δίνει πάντα λύση στο ξόρκι. Με ωθεί να ζω μέσα από τις στιγμές που λυγίζω, με ωθεί να χαλαρώνω τη ψυχή μου και να χαμογελώ που την άντεξα. Μια φορά μάγισσα η ζωή, τόσες κι άλλες τόσες, να βρίσκουμε αντίδοτα.
Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει, κι αν δεν γίνει, δεν το θες, δεν ήταν καν το βαγόνι σου. .
Ήβη Παπαϊωάννου
awakengr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου