ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Μας κυβερνά μια κυβέρνηση ισχνής μειοψηφίας. Διαφεντεύει την μοίρα της πατρίδα μας και την δικιά μας το 23% των εγγεγραμμένων (έλαβε το 40% των 58% των ψηφισάντων=23,2%). Η νομιμοποίηση της στηρίζεται σε σαθρές βάσεις. Επιβιώνει λόγω της ανοχή μας, της αδιαφορίας μας και της διαίρεσης μας.

Ακόμη και αυτή η κουτσουρεμένη αστική κοινοβουλευτική «δημοκρατία» τους χαροπαλεύει. Οι δράστες είναι οι ίδιοι και την έχουν επανειλημμένα «βιάσει» και «κακοποιήσει». Μέρα με την μέρα αφαιρούν δικαιώματα και ελευθερίες. Από τα ατομικά μέχρι τα συλλογικά.

Αυτή η ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση με τους «νόμους» που ψηφίζει, μας πισωδρομεί στις σκοτεινές εποχές του μετεμφυλιακού κράτους. Τότε στόχευε τους κομμουνιστές και τους αριστερούς, σήμερα αδιακρίτως όλους τους πολίτες; Δεσπόζουσα θέση στη τρομοκρατία κατέχουν η φορολογική, οι κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών, οι πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών σε συνδυασμό με την ανεργία και τις ελαστικές θέσεις απασχόλησης.

Ενδεικτικές οπισθοδρομήσεις στα συλλογικά και ατομικά δικαιώματα το τελευταίο διάστημα:

1η) Το δικαίωμα της απεργίας: Μετά από 36 χρόνια άλλαξε ο νόμος για τις απεργίες, καθιστώντας εξαιρετικά δύσκολη την κήρυξή τους από τα επιχειρησιακά σωματεία. Έβαλε βέβαια το χεράκι της η «χρήσιμη αριστερά». Πλέον για την απόφαση κήρυξης απεργίας θα χρειάζεται η παρουσία τουλάχιστον των μισών εργαζόμενων μελών του εκάστοτε σωματείου και επιπροσθέτως μόνο αυτών που είναι ταμειακά τακτοποιημένοι.

Η «πάσα» από τον ΣΥΡΙΖΑ δόθηκε στην Ν.Δ. που υποστηρίζει ότι οι διατάξεις του νέου νόμου κινούνται «εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου».

Το περίφημο ευρωπαϊκό πλαίσιο («κερασμένο» για τους λάτρεις της «Ευρώπης των λαών»):

Σε πολλές χώρες το δικαίωμα της απεργίας δεν είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο: Βέλγιο, Αυστρία, Δανία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Νορβηγία, Βρετανία κ.α. Η πολιτική απεργία απαγορεύεται σε πολλές χώρες (Βέλγιο, Νορβηγία, Ολλανδία, Πολωνία, Λετονία, Εσθονία) ή επιτρέπεται αλλά τις περισσότερες φορές βγαίνει παράνομη (Φινλανδία, Γερμανία κ.α.).

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα αναφέρονται σε κείμενο του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας για το ζήτημα αυτό και ισχύουν σε μια σειρά από χώρες, μεταξύ τους και αυτές που είναι μέλη της ΕΕ: «Σε διάφορες χώρες οι συλλογικές συμβάσεις θεωρούνται συνθήκες κοινωνικής ειρήνης για μια ορισμένη περίοδο, κατά την οποία απαγορεύονται οι απεργίες και τα λοκ άουτ». Η συνδικαλιστική δράση «είναι παράνομη κατά την περίοδο ισχύος της συλλογικής σύμβασης, εφόσον στρέφεται κατά της συλλογικής σύμβασης στο σύνολό της ή κατά μέρους της. Οι απεργίες είναι γενικά δυνατές μόνο ως μέσο πίεσης ενόψει της υιοθέτησης μιας πρώτης συλλογικής σύμβασης ή της ανανέωσής της. Η υποχρέωση κοινωνικής ειρήνης μπορεί να εκφραστεί (…) σε μια γενική συμφωνία μεταξύ των συνομοσπονδιών εργαζομένων και εργοδοτών σε κεντρικό επίπεδο (π.χ. Δανία), με ρητή ρήτρα που περιέχεται στις συλλογικές συμβάσεις που συνάπτουν τα μέρη, ή από τη νομολογία (π.χ. Αυστρία, Γερμανία και Ελβετία) (…). Σε πολλές άλλες χώρες, η απεργία για την επιβολή συλλογικής σύμβασης θεωρείται παράνομη, διότι θεωρείται παραβίαση της ειρηνευτικής υποχρέωσης (σ.σ. μεταξύ άλλων αναφέρονται η Τσεχία και η Φινλανδία). Στη Γερμανία, μια απεργία είναι νόμιμη μόνο αν ο βασικός της στόχος είναι να επιτευχθεί μια συλλογική συμφωνία διαπραγμάτευσης».

• Στη Βρετανία, το Μάη του 2016 ψηφίστηκε νόμος που βάζει επιπλέον εμπόδια στη λήψη αποφάσεων για απεργία (και άλλες μορφές συνδικαλιστικής δράσης), ενώ οι απεργιακές κινητοποιήσεις βρίσκονται υπό τον διαρκή έλεγχο και την επιτήρηση των αστυνομικών δυνάμεων και της εργοδοσίας. Στη βάση αυτού του νόμου διεξάγεται ένας «διάλογος» για τη δυνατότητα οι αποφάσεις των συνδικάτων να λαμβάνονται με ηλεκτρονική ψηφοφορία. Να σημειωθεί ότι η ηγεσία του Trade Unions Congress (TUC), του τριτοβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου που ελέγχεται από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, έχει ταχθεί υπέρ της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας…Σε ό,τι αφορά τους περιορισμούς στο απεργιακό δικαίωμα, αναφέρουμε συνοπτικά τα εξής: Η ψηφοφορία για τη λήψη απεργιακής απόφασης είναι έγκυρη αν σε αυτή συμμετέχει το 50% των μελών του συνδικάτου. Επιπλέον, σε συνδικάτο που δραστηριοποιείται σε «σημαντική δημόσια υπηρεσία» (Υγεία, Εκπαίδευση, Μεταφορές κ.α.) προστίθεται ο όρος ότι πρέπει να ψηφίσουν υπέρ της κινητοποίησης το 40% του συνόλου των μελών. Οι εργοδότες στον ιδιωτικό τομέα θα πρέπει να ενημερώνονται τουλάχιστον 14 μέρες πριν από την κήρυξη της απεργίας και μπορούν να προσλαμβάνουν απεργοσπάστες για να καλύψουν τα «κενά» που δημιουργούνται από τους απεργούς. Για να γίνει απεργία πρέπει το συνδικάτο να υποδείξει στην αστυνομία ένα πρόσωπο ως επικεφαλής της απεργιακής φρουράς. Τα στοιχεία για την κινητοποίηση κοινοποιούνται στην αρμόδια κρατική υπηρεσία.
• Στην Αυστρία, η συνδικαλιστική δράση θεωρείται «συνειδητή διατάραξη της εργασιακής ειρήνης». Για να διασφαλιστεί η σταθερότητα του συστήματος διαπραγμάτευσης, σχεδόν όλες οι Συλλογικές Συμβάσεις περιέχουν ρήτρες «μη απεργίας». Οι απεργίες που στρέφονται ενάντια σε όρους που περιλαμβάνει Συλλογική Σύμβαση Εργασίας ουσιαστικά θεωρούνται παράνομες ενέργειες.
• Στο Βέλγιο καλλιεργείται επίσης η αντίληψη του «κοινωνικού διαλόγου», που διασφαλίζει την αναγκαία για το κεφάλαιο «εργασιακή ειρήνη». Ετσι, στις ΣΣΕ οι «κοινωνικοί εταίροι» αναλαμβάνουν την υποχρέωση να υποστηρίξουν την «εργασιακή ειρήνη». Η συνδικαλιστική δράση επιτρέπεται μόνο εφόσον έχουν εξαντληθεί οι δυνατότητες συμβιβασμού… Απαγορεύεται η απεργία με καθαρά πολιτικό περιεχόμενο.
• Στη Δανία είναι ισχυρή η παράδοση του «κοινωνικού εταιρισμού». Το 2006 η τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων και η βασική εργοδοτική ένωση ανανέωσαν το «συμβόλαιο εργασιακής ειρήνης», που ορίζει την αρχή ότι οι διαφορές πρέπει να επιλύονται κατά κύριο λόγο με τη διαπραγμάτευση και τη διαμεσολάβηση. Η αντίληψη αυτή έχει ενισχυθεί με νόμο το 2008. Οι απεργίες είναι κατά βάση νόμιμες όταν δεν είναι δυνατή η σύναψη ΣΣΕ και για να κηρυχθεί μια απεργία πρέπει πρώτα να έχουν εξαντληθεί όλα τα περιθώρια διαπραγμάτευσης. Διαπιστώνεται ότι ενώ δεν υπάρχει νόμος που να προστατεύει το δικαίωμα στην απεργία, υπάρχουν πολύ δυνατοί θεσμοί για την αποτροπή της με κάθε μέσο…
• Στη Φινλανδία υπάρχει η υποχρέωση «εργασιακής ειρήνης» όσο διαρκεί η ΣΣΕ. Οποιεσδήποτε διαφορές προκύπτουν κατά τη διάρκεια της περιόδου που καλύπτεται από τη ΣΣΕ μπορούν να επιλυθούν μόνο μέσω διαπραγματεύσεων ή ενώπιον δικαστηρίου. Ο εργοδότης και ο εθνικός μεσολαβητής πρέπει να ενημερώνονται για την απεργία το αργότερο δυο βδομάδες πριν από την έναρξή της. Η κοινοποίηση πρέπει να αναφέρει τους λόγους της απεργίας, τη διάρκειά της και πότε θα ξεκινήσει. Κατά τη διάρκεια περιόδων κατά τις οποίες δεν ισχύει η ΣΣΕ, ο εργοδότης μπορεί να πιέσει τους εργαζομένους μέσω λοκ άουτ, προκειμένου να τους αποτρέψει από το να κλείσουν το χώρο εργασίας.
• Στη Γερμανία επιτρέπεται η απεργία αν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις και η διαιτησία. Για να κηρυχθεί απεργία πρέπει να γίνει μυστική ψηφοφορία, στην οποία πρέπει να υπερψηφίσουν το 75% των εργαζομένων! Είναι προφανές ότι και εδώ μια απεργία είναι νόμιμη εφόσον δεν ξεπερνά τα όρια της διαπραγμάτευσης για τη ΣΣΕ. Οι απεργίες δεν μπορούν να καλούνται μετά τη σύναψη ΣΣΕ, δεδομένου ότι οι Συλλογικές Συμβάσεις περιέχουν «ρήτρες ειρήνης», που απαγορεύουν συνδικαλιστική δράση ενώ βρίσκονται σε ισχύ και για μια μεταγενέστερη περίοδο.
• Στη Λετονία, το δικαστήριο περιόρισε τον ορισμό της απεργίας το 2006 ως την «τελευταία λύση για μία διαπραγμάτευση, καθώς θέτει σε σοβαρό κίνδυνο και τα συμφέροντα του εργοδότη και μπορεί να θεωρηθεί απειλή για τη δημόσια ασφάλεια».
• Και στην Ολλανδία, στις ΣΣΕ υπάρχει ρήτρα «εργασιακής ειρήνης», κατά την οποία το σωματείο δεν μπορεί να κάνει απεργία και να σπάσει τη ΣΣΕ.
• Η νομοθεσία στη Σουηδία έχει πολλά περιοριστικά μέτρα, μερικά από τα οποία είναι και στη δικαιοδοσία του εργοδότη. Η «ειρηνική περίοδος» ως όρος στη ΣΣΕ είναι συνήθης πρακτική για να περιορίζει τη συνδικαλιστική δράση.

Το Σύνταγμα μας, στο άρθρο 23 παρ. 2, προστατεύει το δικαίωμα της απεργίας. Στο ίδιο προβλέπονται και περιορισμοί του δικαιώματος απεργίας, ωστόσο στο τελευταίο εδάφιο του άρθρου 23 παρ. 2Σ τίθεται ένας κρίσιμης σημασίας αντιπεριορισμός: «Οι (προβλεπόμενοι στην παρ. 2) περιορισμοί …δεν μπορούν να φθάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την παρεμπόδιση της νόμιμης άσκησής του.» Για την άσκηση του δικαιώματος απεργίας ο Ν.1264/1982, που τη ρυθμίζει, θέτει μια σειρά περιορισμών, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται:

• α) Υποχρέωση γνωστοποίησης στον εργοδότη,
• β) Λήψη απόφασης από το αρμόδιοόργανο της συνδικαλιστικής οργάνωσης,
• γ) Διάθεση προσωπικού ασφαλείας ή, επί επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, διάθεση προσωπικού για την κάλυψη στοιχειωδών αναγκών του κοινωνικού συνόλου.

Εν τούτοις, το συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτό δικαίωμα καταλύεται με εσφαλμένες νομικές ερμηνείες, με τη νομολογιακή απορρύθμισή του και τη πρόσφατη νομοθετική παρέμβαση στον τρόπο λήψης της σχετικής απόφασης στα πρωτοβάθμια σωματεία. Με τη νομοθετική αυτή παρέμβαση επέρχεται σημαντική μεταβολή στο ν. 1264/1982 , μετά από 35 χρόνια εφαρμογής του νόμου. Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 95% των δικαστικών αποφάσεων που έχουν κρίνει απεργίες, δέχτηκαν ότι αυτές ήταν παράνομες και διέταξαν την διακοπή τους. Όπως μάλιστα δέχεται η νομολογία των δικαστηρίων, μπορεί να απαγορευθεί και η επανάληψη απεργιών στο μέλλον με τα ίδια ή παρόμοια αιτήματα, παρά το γεγονός ότι θα πρόκειται για απεργίες με διαφορετική ταυτότητα, λόγω των, αυτονόητα, διαφορετικών συνθηκών άσκησης του δικαιώματος. Με την κατάσταση που έχει πλέον διαμορφωθεί δεν είναι δυνατό να μιλάμε για περιορισμούς του δικαιώματος απεργίας ή για αυστηρή νομολογία.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για κατάργηση του δικαιώματος απεργίας.

2η) Νομοθετική ρύθμιση για τον περιορισμό των διαδηλώσεων ετοιμάζεται να καταθέσει στην Βουλή η κυβέρνηση και μάλιστα με πρωτοβουλία του Κ. Μητσοτάκη. Αυτή την είδηση φιλοξενεί ως πρώτο θέμα η Καθημερινή, επιχειρώντας μάλιστα να «ανοίξει» την συζήτηση για το θέμα και να «μετρήσει» αντιδράσεις.

Ως δικαιολογία για την λήψη νομοθετικών μέτρων περιορισμού των πορειών είναι φυσικά η «ταλαιπωρία των πολιτών» από το κλείσιμο των δρόμων και η παρεμπόδιση των καταναλωτών να πάνε στα εμπορικά καταστήματα. Μάλιστα το θέμα συνδέεται με την περίφημη «ανάπτυξη».

Να σημειωθεί πάντως ότι δεν πρόκειται για κάποια ιδέα της τελευταίας στιγμής.

Σύμφωνα με πληροφορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, υπάρχουν σκέψεις ακόμα και για εισαγγελέα-επιτηρητή των συγκεντρώσεων, ο οποίος θα εκτιμά το μέγεθος της συμμετοχής και θα αποφασίζει για το χώρο που θα καταλαμβάνουν οι διαδηλωτές, θα υποδεικνύει από πού θα πηγαίνουν οι πορείες κ.ο.κ.

Στόχος της σημερινής κυβέρνησης, όπως άλλωστε και κάθε προηγούμενης καθώς εφτά φορές επιχειρήθηκε στο παρελθόν να γίνει πράξη ο «διακαής πόθος» τους να τεθούν περιορισμοί στις διαδηλώσεις, είναι να βάλει επιπλέον εμπόδια στην προβολή και διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων και του λαού, σε μια περίοδο μάλιστα που κλιμακώνεται η αντιλαϊκή επίθεση σε όλα τα μέτωπα. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι αντιλαϊκή πολιτική και ένταση της καταστολής πάνε χέρι χέρι.

3η) Μια ιστορική νίκη για τα ανθρώπινα δικαιώματα είχε φέρει η υπερψήφιση της τροποποίησης του άρθρου 5 του Συντάγματος για την προσθήκη σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τον Γ. Μαυρωτά από το Ποτάμι. Ήταν ένα βήμα που πήγε μπροστά την Ελλάδα στο σημαντικό ζήτημα της εξάλειψης των διακρίσεων, τον Ιανουάριο του 2019. Όμως η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θέλησε να πάει τη χώρα ένα βήμα πίσω, όταν απέρριψε την αναθεώρηση του άρθρου 5, παρ. 2 του Συντάγματος. Μάλιστα, 170 βουλευτές ψήφισαν κατά της τροποποίησης, 120 ψήφισαν υπέρ και 7 δήλωσαν «παρών». Ειδικότερα, η παράγραφος 2 του άρθρου 5 αναφέρει: «Όλοι όσοι βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο».

Ο δικηγόρος Β. Σωτηρόπουλος, συνήγορος πολιτών και οργανώσεων σε υποθέσεις παραβίασης ανθρώπινων δικαιωμάτων, ανέδειξε το ζήτημα με ανάρτησή του στο Facebook:

«Είναι μια ημέρα ήττας για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα. Οι βουλευτές αυτοί παραδέχτηκαν με τον πιο δημόσιο και επίσημο τρόπο ότι δεν εκπροσωπούν όλους τους πολίτες και δεν ενδιαφέρονται για την ίση μεταχείριση των πολιτών, αλλά αντίθετα επικροτούν τις διακρίσεις και προτίθενται να υποδεχθούν νομοθετικές προτάσεις που τις εμβαθύνουν, γιατί αυτό σημαίνει το άρθρο που καταψήφισαν: φρένο στον νομοθέτη. Οι βουλευτές αυτοί είναι αντίθετοι στις ευρωπαϊκές αξίες όπως έχουν καθιερωθεί στο άρθρο 5β της συνθήκης για την Ε.Ε. και στο άρθρο 21 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. Ομολογούν ότι είναι υπεύθυνοι ατομικά και αναδρομικά, αλλά και για το μέλλον, για όλες τις αυτοκτονίες, τους αποκλεισμούς, την κακοποίηση, την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, τις δολοφονίες, την άρνηση αναγνώρισης υπαρχουσών οικογενειών, τον εργασιακό αποκλεισμό, τον αποκλεισμό από την κοινωνική ασφάλιση και το δημόσιο σύστημα υγείας, τον αποκλεισμό από το εκπαιδευτικό σύστημα, την συμμετοχή στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας, τον σεβασμό τελικά της ανθρώπινης αξίας των ανθρώπων. Αυτοί οι βουλευτές ανήκουν σε μια προγενέστερη περίοδο της ιστορικής εξέλιξης, πολύ πριν τον νεωτερισμό. Πολύ πριν την αποκατάσταση της δημοκρατίας και σαφέστατα πριν την κήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας, πριν από την γαλλική και αμερικανική επανάσταση, ενδεχομένως και πριν από το Βυζάντιο.

Είναι τα ημιζωντανά απολιθώματα του Ρωμαίου νομοδιδάσκαλου Μοδεστίνου(1) που αναβίωσε πρόσφατα ο Άρειος Πάγος, άλλο «σύγχρονο» φόρουμ αυτό, για να επιβάλει την ερμηνεία του αστικού κώδικα όπως την αντιλαμβάνονταν σε εποχές που δεν υπήρχε ούτε αστικός ούτε κώδικας».

4η) Η κλιμάκωση της αστυνομικής καταστολής μαζί με νέες πρακτικές και μορφές (η παραβίαση του ασύλου, η διαμπόμπευση με το γύμνωμα των διαδηλωτών κλπ). Παρά τις αντιδράσεις και τις καταγγελίες για την αστυνομική βία και αυθαιρεσία το τελευταίο διάστημα, η κυβέρνηση επιμένει στην πολιτική της καταστολής, ανοίγοντας έναν επικίνδυνο δρόμο για τα δικαιώματα, αλλά και για την ίδια την ασφάλεια των πολιτών, όπως φαίνεται τους τελευταίους μήνες. Εισβολές σε κινηματογράφους, χώρους διασκέδασης, πανεπιστήμια, λεωφορεία, ξυλοδαρμοί και ξεγύμνωμα ανθρώπων στο δρόμο, κοριοί ξανά. Ο ξυλοδαρμός ενός 18χρονου φοιτητή, μιας 20χρονης κοπέλας, του δημοσιογράφου Μάριου Αραβαντινού, δύο μελών του «Ξεκινήματος», όπως και στην Ευελπίδων την επόμενη μέρα των συγγενών των 28 συλληφθέντων, είναι κάποια από τα παραδείγματα της αστυνομικής βίας την εβδομάδα που μας πέρασε.

Προκειμένου, βέβαια, να καλυφθεί η απρόκλητη βία των αστυνομικών δυνάμεων, η πλειοψηφία των συλληφθέντων αντιμετωπίζει ένα συγκεκριμένο «πακέτο» κατηγοριών, όπως κατοχή εκρηκτικών, πρόκληση σωματικών βλαβών, αντίσταση κατά της αρχής κτλ, ασχέτως αν δεν υπάρχουν σχετικά στοιχεία. Ταυτόχρονα, υπάρχουν και πολλές καταγγελίες ότι κατά τη σύλληψή τους, οι αστυνομικοί τους έβγαζαν φωτογραφίες με τα κινητά τους, ώστε να μπορούν να τους «αναγνωρίσουν» οι συνάδελφοί τους μετά σαν συμμετέχοντες σε περιστατικά. «Αυτή η πρακτική δεν είναι κάτι νέο. Ευτυχώς που δεν έβαλαν στο κατηγορητήριο και τον αντιτρομοκρατικό, γιατί θα μπορούσαν να είχαν φθάσει και σε αυτό το σημείο». Παράλληλα, η Ασφάλεια τον περασμένο μήνα προέβη σε παράνομη παρακολούθηση διαδηλωτών, βάζοντας στα οχήματά τους συσκευές γεωεντοπισμού. «Πρόκειται για παράνομη δράση, για την οποία όμως δεν θα πληρώσει κανείς. Όταν στοχοποιείται μια ομάδα, την θέτουν μόνιμα υπό έλεγχο, ώστε να παραχθούν τα επιθυμητά αποτελέσματα, αλλιώς δεν θα λειτουργήσει η εικόνα της στοχοποίησης στο ευρύ κοινό. Όλη αυτή η καταστολή για να μην φαίνεται ωμή αγριάδα, θα πρέπει να αποσπάσει και κάποιες συναινέσεις. Όταν παρακολουθείς μια ομάδα ανθρώπων, κάποια στιγμή κάτι θα κάνει αρκετό για να το εκμεταλλευτείς και να το εμφανίσεις όπως θες, πχ τα μπουκάλια της βότκας εμφανίζονται σαν μπουκάλια για μολότωφ. «Είναι προφανές ότι αυτή η κατάσταση αποκτά παγιωμένα χαρακτηριστικά. Το προπέτασμα της ασφάλειας θα χρησιμοποιηθεί σαν αντίδοτο στο γεγονός ότι όχι μόνο δεν μπορούν να προσφέρουν καμία λύση σε κοινωνικά προβλήματα, αλλά και ότι επιδεινώνουν τη θέση πολλών ανθρώπων. Με το δόγμα νόμος και τάξη προσπαθούν να εξαπατήσουν τον κόσμο και να το κάνουν πανάκεια για τη φτώχεια, την έλλειψη ελευθεριών.

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της σημερινής κυβέρνησης της Ν.Δ. δεν είναι ο εκσυγχρονισμός της πολιτική-οικονομικής ζωής. Είναι απλά η νεκρανάσταση του καραμανλικού κράτους.

Βρισκόμαστε ακόμη στο κατώφλι αυτού του Μεσαίωνα των συλλογικών και των ατομικών δικαιωμάτων. Ο περιορισμός τους θα κλιμακωθεί. Στα συν προσμετράται ότι αυτό το δόγμα της καταστολής βρίσκει ισχυρές αντιστάσεις στη νεολαία, προς μεγάλη απογοήτευση όσων πίστευαν ότι η κυβέρνηση θα κάνει περίπατο στο θέμα της ασφάλειας. Η απάντηση σ’ αυτή την πολιτική της βίας και της καταστολής πρέπει να είναι μαζική και αποφασιστική. Κάτι φαίνεται να «κινείται» προς την κατεύθυνση της ενότητας στο χώρο και όχι μόνο της αριστεράς. Η ανακοίνωση της iskra, «Αριστερές, προοδευτικές, πατριωτικές, αντισυστημικές δυνάμεις-Άλλα μυαλά για ένα μεγάλο μέτωπο 04-12-2019», δημιουργεί ελπίδες. Επιβάλλεται να ακολουθήσουν και άλλες παρόμοιες ανακοινώσεις.

Πρέπει το συντομότερο να «να απαλλαγούμε από την κατάρα της διάσπασης». Ας μην λησμονούμε ότι υπάρχει ένα 42% του εκλογικού σώματος που είτε δεν ενδιαφέρεται είτε έχει απογοητευθεί. Ας κάνουμε ένα βήμα «πίσω» στην «καθαρότητα» των απόψεων μας για να πάμε δύο βήματα μπροστά.

Να ξεφύγουμε επιτέλους από την σημερινή πολιτική μας μιζέρια και τον μικρόκοσμο της πολιτικής μας μοναξιάς. Με αυτές τις τέσσερις σημαντικότατες καθημερινές καταπατήσεις των δικαιωμάτων μας, ας δοθεί το έναυσμα για την κοινή μας δράση. 

Γιάννης Περάκης

Πηγές:

1. Μοδεστίνος: Ρωμαίος νομοδιδάσκαλος. Ήταν μαθητής του Ουλπιανού και ιδιαίτερος νομικός σύμβουλος του αυτοκράτορα Μ. Αυρήλιου Αλ. Σεβήρου.Διατύπωσε τον ορισμό του ρωμαϊκού δικαίου για τον γάμο ως «ένωσιν του ανδρός και της γυναικός, συγκλήρωσιν του βίου παντός, θείου και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνίας».
2. Φέρνουν νόμο ενάντια σε διαδηλώσεις και πορείες (Ημεροδρόμος)
3. Κατιούσα

*Ο Γιάννης Περάκης είναι οικονομολόγος υποψήφιος με την Αγωνιστική Ριζοσπαστική Συνεργασία Οικονομολόγων (Α.Ρ.ΣΥ.Ο), στις εκλογές του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (15/12/2019)