Όλοι εμείς , σύμμαχοι στον κοινό αγώνα.

Όλοι εμείς. Διχασμένοι, διαιρεμένοι, χωρισμένοι σε στρατόπεδα με τείχη πανύψηλα για να μην βλέπουμε ο ένας τον άλλο.

Όλοι εμείς. Λεηλατημένοι από ένα απάνθρωπο σύστημα, που καταπίνει κοινωνίες ολόκληρες, αλλοτριώνει συνειδήσεις, υποτάσσει, απειλεί, εκφοβίζει, υποδουλώνει.

Όλοι εμείς. Ζούμε σε μία κοινωνία χωρίς ελευθερία κι όμως παραμένουμε διχασμένοι. Κλεισμένοι πίσω από τείχη-ιδεολογικά φέουδα, νομίζοντας ότι ο εχθρός είναι ο διπλανός μας.

«Ο Συριζαίος», «ο Κουκουές», «ο Νεοδημοκράτης», «ο Αριστεριστής», «ο Αναρχικός», έτσι αποκαλούμε τον διπλανό μας και μάλιστα με απέχθεια τις περισσότερες φορές. Τι κι αν είναι άνεργος, φοιτητής που πεινάει, αγρότης που χάνει τη γη του, συνταξιούχος που δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τη συμμετοχή του στα φάρμακα, επιστήμονας που ζει στο όριο της φτώχιας. Γι εμάς δεν είναι ο συνάνθρωπός μας, ο γείτονας, ο συνάδελφος. Είναι μόνο η ιδεολογική του ταυτότητα. Καμία συμπόνια για τον ιδεολογικό αντίπαλο.

Απέναντί μας όλοι εκείνοι. Οι ολιγάρχες, οι εξωνημένοι πολιτικοί, οι αργυρώνητοι διανοούμενοι και δημοσιογράφοι. Ενωμένοι εναντίον μας. Μαζί τους οι ξένοι που ορέγονται τον πλούτο της χώρας μας. Στο βάθος του κάδρου, σε υπόγεια επικοινωνία με τους ολιγάρχες, οι νεοναζιστές για να τρομοκρατούν τον κόσμο.

Εμείς, διαιρεμένοι καθώς είμαστε, δεν έχουμε να αντιτάξουμε τίποτα απέναντι στο μίσος τους. Αντί να τους πολεμάμε όλοι μαζί, μισιόμαστε μεταξύ μας.

Ο εθνικός διχασμός του Εμφυλίου γέννησε πολλούς διχασμούς. Έτσι φτάσαμε να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε ούτε για να σώσουμε την παιδική χαρά της γειτονιάς μας.

Ο ολιγάρχης άρπαξε την παιδική χαρά και την έκανε εμπορικό κέντρο. Ύστερα άρπαξε τις ακτές και ύψωσε γιγάντια ξενοδοχεία. Ύστερα έκαψε τα δάση κι έχτισε επαύλεις, λεηλάτησε τα βουνά μας, μόλυνε τις θάλασσές μας με πετρέλαιο. Φύσει και θέσει αδηφάγος κατέστρεψε τη βιομηχανία, τη βιοτεχνία και την αγροτική οικονομία. Προηγουμένως είχε φροντίσει να εξαγοράσει τη συνενοχή του πολιτικού συστήματος.

Εμείς παραμείναμε διχασμένοι κι όταν ο ολιγάρχης διαπίστωσε ότι το χοντρό χρήμα βρίσκεται στα χρηματιστήρια, υποδούλωσε μαζί με το πολιτικό σύστημα τη χώρα στην Τρόικα.

Εμείς οι υπόδουλοι παραμένουμε διχασμένοι. «Ο Συριζαίος», «ο Κουκουές», «ο Νεοδημοκράτης», «ο Αριστεριστής», «ο Αναρχικός» κ.ο.κ. Γιατί; Ποιο είναι το κέρδος μας; Αφού όλοι μαζί υποφέρουμε, γιατί δεν αγωνιζόμαστε όλοι μαζί να σπάσουμε τα δεσμά της δουλείας;

Να απαλλαγούμε από το χρέος που μας φόρτωσαν παράνομα και είναι παράνομο. Να κινηθεί η οικονομία, να δουλέψουμε, να ανασάνουμε. Ύστερα βλέπουμε τι θα κάνουμε. Αν θα μείνουμε στην ΕΕ, αν θα φύγουμε, τι είδους πολιτικό και οικονομικό σύστημα θα έχουμε κ.λ.π.

Οι εχθροί μας εκπροσωπούν την καταστροφή, την απανθρωπιά, την υποκουλτούρα, την ασχήμια. Εμείς πρέπει να εκπροσωπήσουμε τη ζωή, τη δημιουργία, την ανθρωπιά, την τέχνη, την ομορφιά. Απέναντι στο ενωμένο στρατόπεδο του εχθρού να αντιτάξουμε το δικό μας ενωμένο στρατόπεδο. Το στρατόπεδο του λαού, των απλών ανθρώπων που βασανίζονται καθημερινά για ένα κομμάτι ψωμί. Τι σημασία έχει τι ψηφίζει ο διπλανός μας όταν πεινάει; Τι σημασία έχει τι ψηφίζει η μάνα που αποχαιρετά το παιδί της που φεύγει για την ξενιτειά;

Οι ξένοι μας λένε τεμπέληδες. Εμείς όμως θέλουμε να δουλέψουμε, αλλά εκείνοι κλείνουν τις επιχειρήσεις. Δεν μας αφήνουν να δουλέψουμε!

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να ενωθούμε; Αφού όλους μαζί μάς σκοτώνουν καθημερινά λίγο λίγο.

Ποιος είπε ότι δεν έχουμε πόλεμο; Δέκα χιλιάδες αυτοκτονίες δεν είναι πόλεμος; Γιατί δεν είναι πόλεμος; Επειδή δεν κάνουν θόρυβο;

Ξέρετε τι είναι δέκα χιλιάδες αυτοκτονίες; Μια πόλη νεκρή. Δέκα χιλιάδες, είκοσι χιλιάδες παιδάκια ορφανά. Δέκα χιλιάδες γυναίκες χήρες και δέκα χιλιάδες μανάδες που κλαίνε τα παιδιά τους. Σφαγή.
Η συνείδησή μας δεν το δέχεται ούτε η καρδιά μας το βαστάει.

Εμένα δεν με νοιάζει ο χαρακτήρας του άλλου ούτε τι ψηφίζει. Με νοιάζει τι μπορεί να προσφέρει σ’ έναν καθολικό αγώνα. Δεν με ενδιαφέρει το πολιτικό του παρελθόν ή η ιδεολογική του ταυτότητα. Με ενδιαφέρει να είμαστε σύμμαχοι στον κοινό αγώνα.



Πηγή: anastasiavoulgari.gr