ΤΟ ΛΑΘΟΣ

Άνθρωποι είμαστε λάθη κάνουμε και αν δεν κάνουμε, θα πρέπει να κάνουμε. Γιατί τα λάθη κρύβουν τη γοητεία, αντιθέτως παράλληλα η σωστή θεώρηση των πραγμάτων δημιουργεί ανία, πλήξη, βαρεμάρα!

Μία στυλιζαρισμένη επιφάνεια σε ένα εντυπωσιακό έπιπλο σαλονιού που απλά και ο χρόνος δε θα τη σεβαστεί σκονίζοντας τη με θρασύτητα και αδιαφορία. Τότε η στυλιζαρισμένη πραγματικότητα της επιφάνειας, θα πνίγεται, θα αγωνιά, θα αδημονεί για το καθρέφτισμα της. Μόλις ολοκληρωθεί το καθρέφτισμα της μόνο τότε θα νιώσει εξαγνισμένη, μέχρι τότε θα βασανίζεται αργά στο πέρασμα του χρόνου, κρύβοντας μέσα της, τον φόβο της για τον χρόνο.

Το λάθος είναι ανάγκη, πρέπει να το ζήσεις, να το νιώσεις. Θυμίζει άλογο με αναβάτη, όταν ο αναβάτης έχει μία σχέση με το άλογο του που 'ναι η τελειότητα σωστή, σχεδόν ρομποτική, τότε ο αναβάτης με το άλογο του λειτουργούν σαν το ρολόι, τα γρανάζια του και τα ελατήρια του, κάτι που δημιουργεί μία ανέπαφη σχέση.

Η γοητεία του λάθους και των λαθών μπορεί να στερεί στην πράξη την ουσία της δουλειάς, αλλά δημιουργεί κάτι πιο ισχυρό για τον αναβάτη και το άλογο του, που δεν είναι τίποτα άλλο μια επικοινωνία, η ανάγκη για επικοινωνία θα δέσει μοναδικά τον αναβάτη, με το άλογο. Θα πρέπει να το ακούσει, να το νιώσει, να το αγαπήσει, να το κάνει μοναδικά δικό του, για να αφουγκραστεί τη θέληση του, τη προσταγή του, να γίνει το άλογο του. Το λάθος δεν είναι σφάλμα, αλλά ανάγκη να γνωρίσουμε τη πραγματικότητα.

Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"