Πως είναι να ζεις στη ξενιτιά;
Πρόκειται να ακολουθήσετε το δρόμο της ξενιτιάς και αναρωτιέστε πως
είναι; Ας δούμε εδώ μία γεύση από κάποιον που ξεκίνησε να τη ζει...
Πλέον στην καθημερινότητά μας όλα πρέπει να τα περιμένουμε, όπως και την ξενιτιά: κάθε αύριο είναι ξεχωριστό και πολλές φορές δυσάρεστο.
Αν πρόκειται να ακολουθήσεις τον δρόμο της ξενιτιάς, δε γνωρίζεις τι θα σε ξημερώσει, ειδικά στο σήμερα που ζούμε.
Πόσο κρίμα είναι παιδιά της ηλικίας 20-25 να φεύγουν από την Ελλάδα - να ξενιτεύονται.
Ναι, να φεύγουν για να βρουν κάτι καλύτερο σε μια χωρά που δεν είναι
πατρίδα σου, σε μια πόλη που δε μπορείς να τη νιώσεις δική σου, σε ένα
σπίτι που δεν θα γνωρίζεις το γείτονα να του πεις μια "ωραία καλημέρα".
Φεύγεις και αφήνεις πίσω αναμνήσεις, όμορφες στιγμές, έστω και δυσάρεστες.
Αυτό είναι η ξενιτιά.
Είναι δύσκολα να μένεις έξω, σε ένα κόσμο που δε σε καταλαβαίνει που βλέπει ότι είσαι Έλληνας και το πρώτο που θα σου ρωτήσει είναι "δε ντρέπεσαι να είσαι από την Ελλάδα" και να συνεχίζει να σε υποτιμά όσο μπορεί περισσότερο και με το χειρότερο τρόπο.
Να σε αντικρίζουν με μισό μάτι και εσύ να μην έχεις κανέναν να πεις αυτό που νιώθεις, είσαι μονός.
Πολλά άτομα όμως είναι και τυχερά που έχουν έστω ένα άτομο μαζί τους και ανταλλάζουν δυο κουβέντες, άλλα έχουν και την οικογένεια τους που είχαν μεταναστεύσει το 1969 και δεν γύρισαν ποτέ πίσω, αλλά και πάλι η συνήθεια είναι συνήθεια και δύσκολα την αλλάζεις.
Όταν ξενιτευτείς στον ξένο εκείνο τόπο, σκέπτεσαι να φύγεις ή να μείνεις, δεν ξέρεις τι να κάνεις, η καρδιά σου μπορεί να έχει πολλές επιλογές αλλά το μυαλό μία, να μείνεις γιατί δε γνωρίζεις τι θα κάνεις αν γυρίσεις στην πατρίδα.
Και τότε λες στην καρδία σου "να γυρίσω, μα τι θα κάνω σε μια χώρα δίχως αύριο;"
Είναι σκληρό να ζεις στην ξενιτιά, να είσαι ξενιτεμένος. Να φεύγεις χωρίς τη θέληση σου. Ναι σε αναγκάζουν οι καταστάσεις στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας, Ελλάδα. Μια Ελλάδα δίχως μέλλον, χωρίς όνειρα για τα παιδιά. Κρίμα.
http://coolweb.gr/
Πλέον στην καθημερινότητά μας όλα πρέπει να τα περιμένουμε, όπως και την ξενιτιά: κάθε αύριο είναι ξεχωριστό και πολλές φορές δυσάρεστο.
Αν πρόκειται να ακολουθήσεις τον δρόμο της ξενιτιάς, δε γνωρίζεις τι θα σε ξημερώσει, ειδικά στο σήμερα που ζούμε.
Πόσο κρίμα είναι παιδιά της ηλικίας 20-25 να φεύγουν από την Ελλάδα - να ξενιτεύονται.
Ναι, να φεύγουν για να βρουν κάτι καλύτερο σε μια χωρά που δεν είναι
πατρίδα σου, σε μια πόλη που δε μπορείς να τη νιώσεις δική σου, σε ένα
σπίτι που δεν θα γνωρίζεις το γείτονα να του πεις μια "ωραία καλημέρα".
Φεύγεις και αφήνεις πίσω αναμνήσεις, όμορφες στιγμές, έστω και δυσάρεστες.
Αυτό είναι η ξενιτιά.
Είναι δύσκολα να μένεις έξω, σε ένα κόσμο που δε σε καταλαβαίνει που βλέπει ότι είσαι Έλληνας και το πρώτο που θα σου ρωτήσει είναι "δε ντρέπεσαι να είσαι από την Ελλάδα" και να συνεχίζει να σε υποτιμά όσο μπορεί περισσότερο και με το χειρότερο τρόπο.
Να σε αντικρίζουν με μισό μάτι και εσύ να μην έχεις κανέναν να πεις αυτό που νιώθεις, είσαι μονός.
Πολλά άτομα όμως είναι και τυχερά που έχουν έστω ένα άτομο μαζί τους και ανταλλάζουν δυο κουβέντες, άλλα έχουν και την οικογένεια τους που είχαν μεταναστεύσει το 1969 και δεν γύρισαν ποτέ πίσω, αλλά και πάλι η συνήθεια είναι συνήθεια και δύσκολα την αλλάζεις.
Όταν ξενιτευτείς στον ξένο εκείνο τόπο, σκέπτεσαι να φύγεις ή να μείνεις, δεν ξέρεις τι να κάνεις, η καρδιά σου μπορεί να έχει πολλές επιλογές αλλά το μυαλό μία, να μείνεις γιατί δε γνωρίζεις τι θα κάνεις αν γυρίσεις στην πατρίδα.
Και τότε λες στην καρδία σου "να γυρίσω, μα τι θα κάνω σε μια χώρα δίχως αύριο;"
Είναι σκληρό να ζεις στην ξενιτιά, να είσαι ξενιτεμένος. Να φεύγεις χωρίς τη θέληση σου. Ναι σε αναγκάζουν οι καταστάσεις στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας, Ελλάδα. Μια Ελλάδα δίχως μέλλον, χωρίς όνειρα για τα παιδιά. Κρίμα.
http://coolweb.gr/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου