Η ηθική του κράτους
Ποιος είναι ο ρόλος του κράτους; Έχουμε στα αλήθεια ανάγκη την ύπαρξή του;
Η αλήθεια είναι πως ναι, και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.
Όσο αναπτύσσονταν οι κοινωνίες, έβλεπαν πως λειτουργούσαν ομαλότερα μόνο εφόσον υπήρχε μια κρατούσα αρχή που θα αποφάσιζε για αυτούς και θα όριζε το ρου των πραγμάτων.
Έτσι από τους μνηστήρες της Πηνελόπης και την παντελή απουσία κράτους, περάσαμε στην αμεσοδημοκρατία του Περικλή, φτάσαμε στην Aναγέννηση, όπου πλέον η δημοκρατία θα έπρεπε να συνοδεύεται και από ατομικές ελευθερίες.
Μετά από λίγα χρόνια ήρθε ο Άνταμ Σμιθ, για να συμπληρώσει πως μαζί με τις ατομικές ελευθερίες, πρέπει να εξασφαλίζεται και η οικονομική ελευθερία και αφού περάσαμε από το ολοκληρωτικό κράτος του Χίτλερ, Στάλιν και Μάο, φτάσαμε στο σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος.
Θα λέγαμε ότι το κράτος είναι απολύτως απαραίτητο για να εξασφαλίζει την ασφάλεια της χώρας προς το εξωτερικό, την εσωτερική τάξη, την προστασία του πολιτεύματος και την παροχή πρόνοιας στους αδύναμους.
Kαλό θα ήταν, να εμβαθύνουμε λίγο στο τελευταίο.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις τον αλτρουισμό και την προσφορά στο συνάνθρωπο, να γίνεται τόσο ανιδιοτελώς.
Μπορεί να αποτελεί πολύ μικρό δείγμα αλλά δεν σταματάει να με εντυπωσιάζει για πόσα πράγματα μπορεί κανείς να βρει απαντήσεις σε φόρουμ ή σελίδες στο διαδίκτυο.
Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, θα διαθέσουν λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους για να σού απαντήσουν μέχρι και στην πιο χαζή ερώτηση τους στιλ “Πώς μπορώ να καθαρίσω το ανεμηστιράκι από το λάπτοπ;” ή “Πώς βγαίνει ο λεκές από φράουλα;”.
Και η αλληλοβοήθεια δεν σταματάει εκεί.
Ακόμα και στις πρωτόγονες κοινωνίες, η αλληλοβοήθεια ήταν που έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο για την ανέλιξη του ανθρώπινου είδους στην κορυφή της πυραμίδας.
Ο πρωτόγονος άνθρωπος σχημάτιζε μικρές ομάδες, στις οποίες τα μέλη τους ήταν πρόθυμα να θυσιαστούν για τα πιο αδύναμα μέλη προς όφελος της επιβίωσης του συνόλου.
Όπως λέει ο Ρίτσαρντ Ντόουκινς στο βιβλίο του «Το εγωιστικό γονίδιο», η εξελικτική διαδικασία ευνοεί τον αλτρουισμό, διότι τα περισσότερα είδη αναπτύχθηκαν σε ομάδες, έτσι αν ήθελε να περάσει στις επόμενες γενιές ένα…εγωιστικό γονίδιο, θα έπρεπε να είχε τη βοήθεια του αλτρουιστικού γονιδίου, που θα προέτρεπε τον δυνατότερο Homo Sapiens να μπει στη μάχη για την προστασία του αδύναμου.
Φτάνοντας στη σημερινή κοινωνία των εκατομμυρίων ανθρώπων που πρέπει να συμβιώσουν αρμονικά, εγείρεται η ανάγκη ύπαρξης κράτους για να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση.
Αν το σκεφτούμε καλά, δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο τόσου υψηλού βαθμού αλληλεγγύης, όσο στη σημερινή κοινωνία.
Ποιος στα αλήθεια πληρώνει το επίδομα ανεργίας; Ποιος πληρώνει την περίθαλψη της τρίτης ηλικίας;
Ποιος πληρώνει τα πακέτα-βοήθειας για τις σεισμόπληκτες ή πυρόπληκτες περιοχές;
Οι πολίτες με τους φόρους τους.
Ένας μεγαλοεισοδηματίας είναι διατεθειμένος να καταβάλει το 40% των χρημάτων που βγάζει κάθε χρόνο, ώστε να τα διαθέσει το κράτος προς τα χαμηλότερα στρώματα.
Γιατί, όμως, αυτή η προσφορά δεν είναι εμφανής και διακατεχόμαστε από αισθήματα άγριου ανταγωνισμού και αναλγησίας;
Διότι το κράτος στρέβλωσε σοβαρά αυτή τη σχέση.
Έχοντας το μονοπώλιο της προσφοράς, χρησιμοποίησε αυτούς τους πόρους και υπερέβει το ρόλο του, κάνοντας μπίζνες με τα λεφτά των πολιτών και επεμβαίνοντας στην οικονομία με στρεβλώσεις και προνόμια υπέρ συγκεκριμένων συντεχνιών.
Ταυτόχρονα, καπηλεύεται την ανιδιοτελή προσφορά των πολιτών μέσω φόρων και την παρουσιάζει σαν κυβερνητικές παροχές. Πουλάει δανεικό αλτρουισμό και αγοράζει ψήφους.
Έτσι και ο φόρος, αντί πλέον να αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό, μετατρέπεται πολύ γρήγορα σε «χαράτσι» που πληρώνεις στο αδηφάγο κράτος.
Καταστρέφεται η φορολογική συνείδηση και η φοροαποφυγή γίνεται πρωταρχικός στόχος της κοινωνίας, για να καταλήξουμε στο παράδοξο φαινόμενο οι μεγαλοεπιχειρηματίας να κάνουν τεράστιες δωρεές σε φιλανθρωπικά σωματεία, ώστε να έχουν φορολογική ελάφρυνση.
Είναι ανάγκη το κράτος να επιστρέψει στο θεσμικό του ρόλο, η υπέρβασή του στρεβλώνει την οικονομία, ενώ πρωτίστως διαβρώνει και τις σχέσεις των ανθρώπων σε μία κοινωνία πολιτών.
Το “social” στον κρατικοπαρεμβατικό σοσιαλισμό, είναι το ιδανικότερο μέσο για να μετατρέψεις την κοινωνία σε anti-social!
Αλέξης Ραμπότας
Πηγή: eyedoll.gr
http://freewill.gr
Η αλήθεια είναι πως ναι, και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.
Όσο αναπτύσσονταν οι κοινωνίες, έβλεπαν πως λειτουργούσαν ομαλότερα μόνο εφόσον υπήρχε μια κρατούσα αρχή που θα αποφάσιζε για αυτούς και θα όριζε το ρου των πραγμάτων.
Έτσι από τους μνηστήρες της Πηνελόπης και την παντελή απουσία κράτους, περάσαμε στην αμεσοδημοκρατία του Περικλή, φτάσαμε στην Aναγέννηση, όπου πλέον η δημοκρατία θα έπρεπε να συνοδεύεται και από ατομικές ελευθερίες.
Μετά από λίγα χρόνια ήρθε ο Άνταμ Σμιθ, για να συμπληρώσει πως μαζί με τις ατομικές ελευθερίες, πρέπει να εξασφαλίζεται και η οικονομική ελευθερία και αφού περάσαμε από το ολοκληρωτικό κράτος του Χίτλερ, Στάλιν και Μάο, φτάσαμε στο σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος.
Θα λέγαμε ότι το κράτος είναι απολύτως απαραίτητο για να εξασφαλίζει την ασφάλεια της χώρας προς το εξωτερικό, την εσωτερική τάξη, την προστασία του πολιτεύματος και την παροχή πρόνοιας στους αδύναμους.
Kαλό θα ήταν, να εμβαθύνουμε λίγο στο τελευταίο.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις τον αλτρουισμό και την προσφορά στο συνάνθρωπο, να γίνεται τόσο ανιδιοτελώς.
Μπορεί να αποτελεί πολύ μικρό δείγμα αλλά δεν σταματάει να με εντυπωσιάζει για πόσα πράγματα μπορεί κανείς να βρει απαντήσεις σε φόρουμ ή σελίδες στο διαδίκτυο.
Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, θα διαθέσουν λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους για να σού απαντήσουν μέχρι και στην πιο χαζή ερώτηση τους στιλ “Πώς μπορώ να καθαρίσω το ανεμηστιράκι από το λάπτοπ;” ή “Πώς βγαίνει ο λεκές από φράουλα;”.
Και η αλληλοβοήθεια δεν σταματάει εκεί.
Ακόμα και στις πρωτόγονες κοινωνίες, η αλληλοβοήθεια ήταν που έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο για την ανέλιξη του ανθρώπινου είδους στην κορυφή της πυραμίδας.
Ο πρωτόγονος άνθρωπος σχημάτιζε μικρές ομάδες, στις οποίες τα μέλη τους ήταν πρόθυμα να θυσιαστούν για τα πιο αδύναμα μέλη προς όφελος της επιβίωσης του συνόλου.
Όπως λέει ο Ρίτσαρντ Ντόουκινς στο βιβλίο του «Το εγωιστικό γονίδιο», η εξελικτική διαδικασία ευνοεί τον αλτρουισμό, διότι τα περισσότερα είδη αναπτύχθηκαν σε ομάδες, έτσι αν ήθελε να περάσει στις επόμενες γενιές ένα…εγωιστικό γονίδιο, θα έπρεπε να είχε τη βοήθεια του αλτρουιστικού γονιδίου, που θα προέτρεπε τον δυνατότερο Homo Sapiens να μπει στη μάχη για την προστασία του αδύναμου.
Φτάνοντας στη σημερινή κοινωνία των εκατομμυρίων ανθρώπων που πρέπει να συμβιώσουν αρμονικά, εγείρεται η ανάγκη ύπαρξης κράτους για να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση.
Αν το σκεφτούμε καλά, δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο τόσου υψηλού βαθμού αλληλεγγύης, όσο στη σημερινή κοινωνία.
Ποιος στα αλήθεια πληρώνει το επίδομα ανεργίας; Ποιος πληρώνει την περίθαλψη της τρίτης ηλικίας;
Ποιος πληρώνει τα πακέτα-βοήθειας για τις σεισμόπληκτες ή πυρόπληκτες περιοχές;
Οι πολίτες με τους φόρους τους.
Ένας μεγαλοεισοδηματίας είναι διατεθειμένος να καταβάλει το 40% των χρημάτων που βγάζει κάθε χρόνο, ώστε να τα διαθέσει το κράτος προς τα χαμηλότερα στρώματα.
Γιατί, όμως, αυτή η προσφορά δεν είναι εμφανής και διακατεχόμαστε από αισθήματα άγριου ανταγωνισμού και αναλγησίας;
Διότι το κράτος στρέβλωσε σοβαρά αυτή τη σχέση.
Έχοντας το μονοπώλιο της προσφοράς, χρησιμοποίησε αυτούς τους πόρους και υπερέβει το ρόλο του, κάνοντας μπίζνες με τα λεφτά των πολιτών και επεμβαίνοντας στην οικονομία με στρεβλώσεις και προνόμια υπέρ συγκεκριμένων συντεχνιών.
Ταυτόχρονα, καπηλεύεται την ανιδιοτελή προσφορά των πολιτών μέσω φόρων και την παρουσιάζει σαν κυβερνητικές παροχές. Πουλάει δανεικό αλτρουισμό και αγοράζει ψήφους.
Έτσι και ο φόρος, αντί πλέον να αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό, μετατρέπεται πολύ γρήγορα σε «χαράτσι» που πληρώνεις στο αδηφάγο κράτος.
Καταστρέφεται η φορολογική συνείδηση και η φοροαποφυγή γίνεται πρωταρχικός στόχος της κοινωνίας, για να καταλήξουμε στο παράδοξο φαινόμενο οι μεγαλοεπιχειρηματίας να κάνουν τεράστιες δωρεές σε φιλανθρωπικά σωματεία, ώστε να έχουν φορολογική ελάφρυνση.
Είναι ανάγκη το κράτος να επιστρέψει στο θεσμικό του ρόλο, η υπέρβασή του στρεβλώνει την οικονομία, ενώ πρωτίστως διαβρώνει και τις σχέσεις των ανθρώπων σε μία κοινωνία πολιτών.
Το “social” στον κρατικοπαρεμβατικό σοσιαλισμό, είναι το ιδανικότερο μέσο για να μετατρέψεις την κοινωνία σε anti-social!
Αλέξης Ραμπότας
Πηγή: eyedoll.gr
http://freewill.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου