Απεβίωσε ο Lou Reed

«Έφυγε» σε ηλικία 71 ετών

Απεβίωσε, σύμφωνα με ρεπορτάζ του Rollingstone.com, σε ηλικία 71 ετών ο Lou Reed.

Η αιτία του θανάτου του δεν έχει γνωστοποιηθεί ακόμα, αν και ήταν γνωστό πως αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με την υγεία του καθώς τον περασμένο Μάιο είχε υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος.

Ένας από τους πιο επιδραστικούς και ιδιαίτερους καλλιτέχνες της rock, ο Lou Reed γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου του 1942 στη Νέα Υόρκη και έγινε ιδιαιτέρως γνωστός τόσο με τους Velvet Underground όσο και με τη μετέπειτα προσωπική του καρίερα.

Χαρακτηριστικές στιγμές της δισκογραφικής του πορείας αποδείχθηκαν το ντεμπούτο άλμπουμ των Velvet Underground με την σύμπραξη της τραγουδίστριας Nico (με το περίφημο εξώφυλλο-μπανάνα του Andy Warhol) (1967), το "Transformer" (1972) και το πολυσυζητημένο "Metal Machine Music" (1975) από την προσωπική του δισκογραφία, αλλά και η συνεργασία του με τους Metallica στο "Lulu" (2011) που ήταν και η τελευταία δουλειά του μεγάλου καλλιτέχνη πριν τον θανατό του. 

Διάσημοι καλλιτέχνες θυμούνται και αποχαιρετούν τον Lou Reed

Δημοσιοποιήθηκε η αιτία του θανάτου του

O Lou Reed, μία από τις σημαντικότερες μορφές της rock μουσικής τα τελευταία πενήντα χρόνια, βρίσκεται από το βράδυ της Κυριακής στην «άλλη πλευρά».

Όπως επιβεβαίωσε στους New York Times o γιατρός του Reed, Charles Miller, η ηπατική ανεπάρκεια που παρουσιάστηκε αυτή τη φορά δεν ήταν δυνατόν να αντιμετωπιστεί. Ο ίδιος ο Reed αποφάσισε να περάσει τις τελευταίες του στιγμές στο σπίτι του μαζί με τη σύζυγό του, Laurie Anderson.

Την είδηση του θανάτου του Reed ακολούθησαν δηλώσεις πολλών διάσημων καλλιτεχνών στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Φίλοι, συνεργάτες και συνάδελφοι, όπως ο John Cale, ο David Bowie, η Patti Smith και ο David Byrne, εξέφρασαν την λύπη τους και αποχαιρέτησαν με τον δικό τους τρόπο τον σπουδαίο μουσικό.

Ας δούμε αναλυτικά τι δήλωσε ο καθένας από αυτούς:

John Cale (συνεργάτης του Reed στους Velvet Underground): «Ο κόσμος έχασε έναν έξοχο συνθέτη και ποιητή... Εγώ έχασα τον φίλο μου από το σχολείο.»

Ο David Bowie δήλωσε πολύ απλά για «τον παλιό του φίλο»: «Ήταν δάσκαλος.»

Patti Smith: «O Lou ήταν έναν πολύ ξεχωριστός ποιητής - ήταν ένας Νεοϋορκέζος συγγραφέας με τον τρόπο που ο Walt Whitman ήταν ένας Νεοϋορκέζος ποιητής.»

David Byrne: «Έλαβα ένα e-mail από μια Χιλιανή ηθοποιό που έγραφε τι σήμαινε η δυνατότητα να ακούει τη δουλεία του Lou την περίοδο της δικτατορίας εκεί. Ανέφερε ότι ήταν ανάσα ζωής. Η μουσική του, με και χωρίς τους Velvets, ήταν μεγάλη επιρροή για εμένα και τους Talking Heads.»

Μέσω των λογαριασμών τους στο twitter αποχεραίτησαν τον Lou Reed μεταξύ άλλων η Kim Gordon, o Flea, ο Slash, o Steven Tyler, οι Who, οι Pixies και οι Motorhead.

«A Buyer's Guide»: Lou Reed

Ο Lou Reed μπορεί να αναφερθεί ως ένας από τους σημαντικότερους κιθαρίστες του rock σε όποιο αριθμό και αν η λίστα αυτή περιοριστεί

Δεν είναι μόνο η αγάπη, ο σεβασμός και η αναγνώριση που έχει κάποιος στον Lou Reed που κάνει τον θάνατό του να είναι ένα σοκ. Είναι κυρίως το γεγονός ότι αυτός ο τύπος έδειχνε ακόμα και στα 70 του τόσο σκληρός και badass που δεν πίστευες ότι θα υπάρξει κάτι που θα τον καταβάλει, ούτε και ο θάνατος ο ίδιος. Από την καριέρα του με τους Velvet Underground έως και την τελευταία του δουλειά, υπήρξε ένας ανήσυχος καλλιτέχνης που πάντρεψε το rock με την avant garde, τις ιστορίες από τις σκοτεινές και κακόφημες γωνιές της πόλης με την ανάλαφρη εμπορική μουσική, τα πρεζάκια και τους τραβεστί με τα καθαρά σαλόνια της βιτρίνας του rock, το παρών με το μέλλον του ήχου. Και όλα αυτά από τα χρόνια που οι Beatles τραγουδούσαν ακόμα για κίτρινα υποβρύχια και πεδιάδες με φράουλες.

Από τα μεγάλα τοτέμ αυτού που πλέον τσουβαλιάζεται ως κλασικό rock, ο Reed υπήρξε μάλλον ο πιο αντιεμπορικός χωρίς ούτε ένα, ουσιαστικά, Νο1 τραγούδι, χωρίς ούτε ένα Νο1 άλμπουμ. Ένας μουσικός που όλοι παραδέχονταν αλλά λίγοι τόλμησαν να πλησιάσουν αρκετά κοντά. Παρόλα αυτά ο Lou Reed μπορεί να αναφερθεί ως ένας από τους σημαντικότερους κιθαρίστες του rock σε όποιο αριθμό και αν η λίστα αυτή περιοριστεί. Κυρίως με τις δουλειές του με την σημαντικότατη παρέα των Velvet Underground επηρέασε το καλλιτεχνικότερο κομμάτι της punk σκηνής, το new wave, την alternative και τη noise σκηνή, το σκοτεινότερα νέο ψυχεδελικά συγκροτήματα, σχεδόν όποιον έπιασε κιθάρα μετά από αυτόν και αποφάσισε να δημιουργήσει λίγο θόρυβο με δαύτην.  Δε θα έπρεπε δε να αγνοείται και ο ιδιαίτερος τρόπος ερμηνείας του, μισό αφήγηση, μισό ψιθύρισμα και λίγο τραγούδι, δημιούργησε ένα στυλ που «έσωσε» πολλές καριέρες.

Θεωρώντας ότι ένας οδηγός αγοράς για τους Velvet Underground δεν έχει μεγάλο νόημα αφού θα μπορούσε να συνοψίζεται στη φράση: «Αποκτήστε τα όλα», εστιάζουμε παρακάτω στην πλούσια και πολυσχιδή προσωπική του δισκογραφία αποτίνοντας το δικό μας φόρο τιμής. Τι κρίμα μόνο που η τελευταία του δουλειά έμελλε να είναι το "Lulu" με τους Metallica, ένας δίσκος που, ανεξάρτητα με την όποια ποιότητά του, ήταν καταδικασμένος να ακουστεί από ένα κοινό που δεν τον καταλάβαινε και ούτε θα έμπαινε στον κόπο να το κάνει, να καταναλωθεί ως «ο νέος δίσκος των Metallica», να επισκιασθεί από τους star καλεσμένους του που καθόλου δεν toy ταιριάζουν, να αναδειχθεί ως γεγονός της χρονιάς αντί για αυτό που πραγματικά ήταν, μία ακόμα χαμηλών τόνων έκφανση και πειραματισμός ενός καλλιτέχνη προορισμένου για το περιθώριο που κατά τύχη (;) βρέθηκε στα φώτα της δημοσιότητας.

Κ.Σ.

Masterpieces
	Transformer (BMG - 1972) Δεν είναι απλά κατά γενική ομολογία το καλύτερο προσωπικό του επίτευγμα, δεν είναι μόνο τα τραγούδια  που σε μεγάλο βαθμό αναδεικνύουν τον νέο ήχο στη solo εποχή του, δεν είναι ίσως το ότι το "Transformer", όπως ομολογεί και ο τίτλος του, ήταν η ζαριά που κράτησε τον Reed στο παιχνίδι της μουσικής αναδεικνύοντας τις ικανότητές του προσαρμοσμένες στην εποχή του glam rock.  Είναι περισσότερο το ότι το "Transformer" είναι ένας από εκείνους τους λίγους προνομιούχους δίσκους που μοιάζει να είναι ταυτόχρονα και greatest hits και best of ενός καλλιτέχνη. Η βοήθεια του David Bowie και του Mark Ronson που εμπνεύστηκαν και στη συνέχεια ενέπνευσαν τον Lou Reed είναι κάτι παραπάνω από εμφανής και η ενορχήστρωση πρωτόγνωρα πλούσια και ενίοτε καθαρή. Τελικά όμως είναι η ωμότητα τραγουδιών όπως το "Vicious" και το "Hanging 'Round", η δυσοίωνη pop των "Perfect Day" και "Satellite Of Love" που αντί για την ευδαιμονία φέρνουν την ανησυχία και η υφέρπουσα μελαγχολία και ο στιχουργικός κυνισμός των "Walk On The Wild Side" και "Goodnight Ladies" τα στοιχεία αυτά που έχουν κάνει το "Transformer" τον ακοργωνιαίο λίθο της solo καριέρας του. Κ.Σ.
	The Blue Mask (RCA - 1982) Το "Blue Mask" είναι το πρώτο άλμπουμ του Reed που τον βρίσκει νηφάλιο, μακριά από τον μακροχρόνιο εθισμό του στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Αυτή η μάχη που έδωσε με τον ίδιο του τον εαυτό, τον έκανε να επανορίσει την σχέση του με την μουσική και τον προσωπικό του ήχο. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια και έχοντας αφήσει μια δεκαετία και πλέον πίσω του τους Velvet Underground, επέστρεψε κρατώντας και πάλι στα χέρια του την ηλεκτρική του κιθάρα, με τον ίδιο ενθουσιασμό και αφοσίωση του "White Light/ White Heat". Πλαισιωμένος από εξαιρετικούς μουσικούς, τον Fernando Saunders στο μπάσο και τον Doan Perry στα drums, γράφει χωρίς φόβο αλλά πλημμυρισμένος από πάθος, για τους φόβους του και τις ανησυχίες του. Άλλες φορές επιλέγει την δύναμη της απλότητας όπως στην περίπτωση του "The Gun" και του "My House" και άλλοτε ξεσπά σκληραίνοντας τον ήχο του, αγκαλιάζοντας το rock 'n' roll  και με ερμηνείες δυναμικού παραληρήματος όπως αυτή του "Waves Of Fear". Ένα άλμπουμ ευφυές, ειλικρινές και ώριμο που χαρακτηρίζει την αναγέννηση του δημιουργού του. Ε.Π.
Cornerstones
	Berlin (RCA - 1973) Ύστερα από το "Transformer" και τις βόλτες του Reed στην άγρια πλευρά που τον μετέτρεψαν από underground ήρωα σε καυτό εμπορικό όνομα, χρησιμοποιεί την επιρροή του στις μάζες για να δημιουργήσει το πιο φιλόδοξο άλμπουμ στην σταδιοδρομία του. Αν και δεν έτυχε ανάλογης εμπορικής επιτυχίας, το "Berlin" στοιχειοθετεί μια ιστορία που μιλά για καταδικασμένους έρωτες μέσα στις καταχρήσεις. Ο Bob Ezrin που ανέλαβε την παραγωγή, επιστράτευσε ότι μπορούσε για να εμπλουτίσει αυτήν την ιστορία. Μέσα σε έναν μουσικό καταιγισμό από πλήκτρα, κιθάρες και πνευστά δίνεται στα κομμάτια του άλμπουμ μια ιδιαίτερη ορχηστρική χροιά. Ο Reed δεν μπαίνει καν στον κόπο να πιάσει την κιθάρα στα χέρια του και επικεντρώνεται στο να ερμηνεύσει τα κομμάτια του με μια πλεονάζουσα θεατρικότητα που δείχνει να τον κυριεύει καθ’ όλη την διάρκεια του άλμπουμ. Επίσης μέσα στο "Berlin" περιέχονται και κομμάτια από το μουσικό παρελθόν του καλλιτέχνη, τόσο από τις προσωπικές του δουλειές όσο και από τις μέρες του στους Velvet Underground, με μια διαφορετική προσέγγιση και με την διάθεση να τα χωρέσει όλα στην «παρακμιακή» μεγαλοπρέπεια που το χαρακτηρίζει. Ε.Π.
	New York (Sire - 1989) Έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '80 στην RCA και έχοντας βγει κατά βάση αλώβητος αν όχι θριαμβευτής από αυτήν τη δύσκολη για βετεράνους χρονική περίοδο, ο Reed αλλάζει εταιρία και κατεύθυνση αφήνοντας στην άκρη τους πειραματισμούς και την αλλαγή στυλ επιμένοντας σε ένα χαλιναγωγημένο μεν, αλλά σκληρό και αλήτικο rock 'n' roll του πεζοδρομίου, από αυτά που μπορούσε να γράψει με κλειστά μάτια. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει τόσο εμπορικά (αποτελεί έναν από τους πιο πετυχημένους εμπορικά δίσκους του και το "Dirty Blvd." ένα από τα trade mark τραγούδια του) όσο και καλλιτεχνικά, θυμίζοντας σε πολλούς την εποχή των synthesizer πώς θα πρέπει να παίζεται το rock σε απόλυτο αν και ακούσιο συγχρονισμό με τον έτερο βετεράνο Neil Young και το "Freedom" της ίδιας χρονιάς. Fuzz, θόρυβος και σφιχτή rhythm section, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από έναν Lou Reed όπως (θα) τον  θυμόμαστε. Extra bonus η συμμετοχή της Maureen Tucker, drummer των Velvet Underground, στα κρουστά. Κ.Σ.
Worth Exploring
	Coney Island Baby (RCA - 1975) Ηδύπαθα και αμφισεξουαλικά ποζάρει ο Lou Reed στο εξώφυλλο του δίσκου και μέσα τραγουδάει ότι είναι ένα δώρο στις γυναίκες. Μόλις προηγουμένως την ίδια χρονιά έχει σοκάρει όσους άκουσαν το "Metal Machine Music" οπότε αναγκαστικά εδώ παρουσιάζει μία πιο sexy και ανέμελη εκδοχή της μουσικής του.  Σχεδόν όλος ο δίσκος κινείται σε mid-tempo ταχύτητες, η κιθάρα δεν είναι τόσο θορυβώδης, κάποιες blues φόρμες χρησιμοποιούνται εμφανέστερα, ο ρυθμός είναι λάγνα χορευτικός και το στυλ, ίσως, το πιο Bowie-ικό που ο Lou Reed θα πιάσει ποτέ. Ουσιαστικά το "Coney Island Βaby" είναι το ομορφότερο αδερφάκι του "Sally Can't Dance" που είχε προηγηθεί. Κ.Σ.
	New Sensations (RCA - 1984) Μέχρι το "New Sensations" δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος τον σκοτεινό ποιητή του "The Blue Mask" και του "Transformer" να ερμηνεύει χαρούμενα κομμάτια πολλές φορές με οριακή pop αισθητική. Το άλμπουμ αποκαλύπτει για ακόμα μία φορά το μεγαλείο του Lou Reed και την ιδιότητά του να ελίσσεται μουσικά, χωρίς σπάζοντας στα στεγανά που ήθελε να τον βάλει η μουσική βιομηχανία. Η αισιόδοξη διάθεση προκαλεί έκπληξη στα αυτιά των ακροατών που γνωρίζουν το παρελθόν του καλλιτέχνη κάνοντας το το πιο φωτεινό και γεμάτο χρώματα άλμπουμ στην καριέρα του. Τραγουδά για την δύσκολη κατάκτηση της ευτυχίας μέσα από τα "My Friend George" και "Fly To The Sun" αποτυπώνοντας μουσικά το εύρος της συναισθηματικής του ευφυΐας, που ξέρει να διαχειρίζεται σωστά τις καλές στιγμές όταν αυτές έρχονται. Ε.Π.
	Songs Of Drella (Sire - 1990) Μπορεί οι τεταμένες σχέσεις  και οι εντάσεις μεταξύ του Lou Reed και του John Cale να τους έκαναν να μην ανταλλάξουν κουβέντα για χρόνια, αλλά δεν μπορούσαν να μείνουν απαθείς στον θάνατο αυτού που εν μέρει τους ανέδειξε και ως καλλιτέχνες.  Τρία χρόνια λοιπόν μετά τον θάνατο του Andy Warhol συνεργάστηκαν μετά από πολύ καιρό για να τιμήσουν την μνήμη του. Μαζί σκιαγράφησαν την ζωή του, από την πορεία του προς την αναγνώριση, αλλά και για τα γεμάτα ένταση χρόνια που βρέθηκε στο προσκήνιο. Επικεντρωμένο μουσικά περισσότερο στα πλήκτρα του Cale, αυτός και ο Reed εναλλάσσονται στα φωνητικά, άλλοτε μπαίνοντας στο σώμα του ίδιου του Warhol, τραγουδώντας σε πρώτο πρόσωπο και άλλοτε κάνοντας προσωπικά σχόλια και παρατηρήσεις πάνω στην ζωή του. Αν και κατηγορήθηκαν ότι τα τραγούδια  που έφτιαξαν για τον Drella ήταν μέτρια, ο σκοπός ήταν να κατασκευάσουν ένα είδος μουσικής βιογραφίας για τον αγαπημένο τους και τόσο ιδιαίτερο καλλιτέχνη, χωρίς να θέλουν οι μελωδίες να αποσπούν τον ακροατή. Ε.Π.
Nerd Alert
	The Raven (Sire - 2003) Κατά μία έννοια όχι ακριβώς δίσκος του Lou Reed αλλά η δική του σπουδή πάνω στον Edgar Allan Poe με μία σειρά από τραγούδια, αναγνώσεις και ερμηνείες καλεσμένων ηθοποιών υπό την επίβλεψή του. Το "The Raven" αποτελεί ένα ολοκληρωμένο έργο που σαφώς και δεν αποτελεί πρόταση για το ευρύ κοινό αλλά συνδυάζει τη μουσική άποψη του Lou Reed με την δεδομένη αξία των κειμένων του Poe και κατά συνέπεια είναι προορισμένο να αγαπηθεί από όσους ακολουθούν επί χρόνια την πορεία του. Ατμοσφαιρικό και θεατρικό, όπως εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει στην πλήρη του μορφή με τα δύο cd δεν έχει τη συνηθισμένη δομή ενός δίσκου, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχει και τραγούδια που στέκονται αυτόνομα όπως τα "A Thousand Departed Friends" και "Blind Rage". Αρκετά στον αριθμό μάλιστα ώστε να συμπληρώνουν εύκολα ένα μονό άλμπουμ για όποιον δε θέλει να έχει την πλήρη έκδοση με όλες τις ερμηνείες. Κ.Σ.
Keep Away
	Metal Machine Music (Buddah Records - 1975) Ο ευνοϊκότερος χαρακτηρισμός που θα μπορούσε να δώσει κάποιος στο "Metal Machine Music" είναι ο χαρακτηρισμός του πειραματικού άλμπουμ. Ένα συνονθύλευμα από παραμορφώσεις, κιθάρες εκτός ρυθμού, ηχοχώροι χωρίς αρχή μέση και τέλος, στοιχειοθετούν ένα άλμπουμ (και μάλιστα διπλό) που για την εποχή του ήταν ότι πιο αντιεμπορικό, παρανοϊκό σχεδόν προσβλητικό για την ακουστική των ακροατών. Λίγοι είναι οι γενναίοι που καταφέρνουν να το ακούσουν ακόμα και μέχρι σήμερα από την αρχή ως το τέλος, αφού ουσιαστικά αγγίζει τα όρια του θορύβου, χωρίς ρυθμό, μελωδία ή οποιαδήποτε δομή. Δύσκολα μπορεί κάποιος να υποθέσει τι μπορεί να είχε στο μυαλό του ο Lou Reed κατά την δημιουργία του συγκεκριμένου άλμπουμ. Ο ίδιος μάλιστα είπε ότι όποιος καταφέρει να φτάσει στην τελευταία πλευρά του δεύτερου άλμπουμ είναι πιο χαζός κι από τον ίδιο που το έγραψε. Και μετά όλα αυτά, απλά σκεφτείτε τους Sonic Youth, τους Boredoms, τους Nine Inch Nails, τους Ministry ακόμα και τους Swans και τους Metz, όλη την noise rock και punk σκηνή μαζί με την industrial. Όλοι αυτοί απλά έγραψαν σε μικρές δόσεις, αυτά που περιέχει στην υπερβολή το "Metal Machine Music". Ε.Π.
Live
	Rock 'N' Roll Animal (RCA - 1974) To ζωντανό «κτήνος» του Lou Reed που μπορεί να ακουστεί μόνο δυνατά. Ηχογραφημένο στο  Howard Stein's Academy of Music της Νέας Υόρκης τον Δεκέμβριο του 1973, συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στα καλύτερα live άλμπουμ της ιστορίας του rock. Περιλαμβάνει τα καλύτερα κομμάτια των Velvet Underground σε πιο σκληρές rock εκτελέσεις. Οι εκρηκτικές κιθάρες του Steve Hunter και του Dick Wagner που τον συνόδευαν στις ζωντανές εμφανίσεις του, δίνουν νέα πνοή στα κομμάτια σε συνδυασμό με τις αξιόλογες ερμηνείες στα φωνητικά από την πλευρά του Reed. Χαρακτηριστικά το "Rock 'N' Roll", το "Sweet Jane" και το "White Light/White Heat" που τους δόθηκε ευκαιρία δεύτερης καριέρας χάρις στην δυναμική που τα διακρίνουν. Αυτή είναι η πιο εμπορική στιγμή στην καριέρα του Reed που έδωσε ότι καλύτερο στο κοινό του, την κατάλληλη στιγμή, μετά την εμπορική αποτυχία του "Berlin". To άλμπουμ επανακυκλοφόρησε και μάλιστα δύο φορές, με τελευταία αυτή του 2000, όπου περιέχονται και τα "How Do You Think It Feels" και "Caroline Says I". Ε.Π.

A Compilation
To δύσκολο στην περίπτωση της συλλογής τραγουδιών από την καριέρα του Lou Reed δεν είναι το να τα βρεις ή το να επιλέξεις κάποια από αυτά, αλλά να τα ισοκατανείμεις, αφού υπάρχουν δίσκοι του με τραγούδια-single και δίσκοι του με ενιαία και μάλλον αδιαίρετα σύνολα. Σε κάθε περίπτωση, μία συλλογή με τις πιο ελκυστικές στιγμές του θα μπορούσε να μοιάζει κάπως έτσι:

01. I Can't Stand It ("Lou Reed")
02. Wild Child ("Lou Reed")
03. Vicious ("Transformer")
04. Perfect Day ("Transformer")
05. Walk On The Wild Side ("Transformer")
06. Satellite Of Love ("Transformer")
07. Lady Day ("Berlin")
08. Caroline Says II ("Berlin")
09. Rock 'N' Roll ("Rock 'N' Roll Animal")
10. Sally Can't Dance ("Sally Can't Dance")
11. Coney Island Baby ("Coney Island Baby")
12. Rock 'N' Roll Heart ("Rock 'N' Roll Heart")
13. Stupid Man ("The Bells")
14. The Blue Mask ("The Blue Mask")
15. Waves Of Fear ("The Blue Mask")
16. Endlessly Jealous (from "New Sensation")
17. Dirty Blvd. ("New York")
18. This Magic Moment ("Lost Highway OST")
19. Blind Rage ("The Raven")

 http://www.rocking.gr/