Η ζωή του σύγχρονου ανθρώπου

Ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης , της αμφισβήτησης αρχών και αξιών. Ζούμε σ’ έναν κόσμο με φρενήρεις ρυθμούς που μας απομακρύνει από την φυσιολογική, ανθρώπινη φύση μας. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να κυνηγάει, να βρίσκει τη τροφή του και το βράδυ αποκαμωμένος από την κούραση της ημέρας να ξαποσταίνει γύρω από τη φωτιά και ευτυχισμένος να ξεκουράζεται περιτριγυρισμένος από αγαπημένα πρόσωπα. Τι από τα παραπάνω κάνουμε σήμερα; ΤΙΠΟΤΑ.

Ο αγώνας για την επιβίωση δεν δίνεται στο χωράφι, στο δάσος, στο βουνό όπως συνέβαινε με τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας. Καθημερινά αναστενάζουμε από το άγχος καθισμένοι σε μια καρέκλα… ΚΑΡΕΚΛΑ-ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ-ΚΑΝΑΠΕΣ-ΚΡΕΒΑΤΙ…έτσι έχει καταντήσει πλέον η ζωή μας. Ο χρόνος δεν φτάνει, οι λογαριασμοί τρέχουν ενώ η αβεβαιότητα για το αύριο ανεβάζει το άγχος στα ύψη.
Τι να κάνουμε για να νοιώσουμε καλύτερα; Ένα τσιγαράκι είναι για πολλούς η λύση. Τι κι αν χιλιάδες ουσίες του καμένου καπνού πλημμυρίζουν τα δύστυχα πνευμόνια μας; Τι κι αν εκατοντάδες καρκινογόνες ουσίες δηλητηριάζουν τον οργανισμό μας;
Ο εθισμός, η ανάγκη να ικανοποιήσουμε το πάθος μας, προκαλεί έντονο στρες.
Ο οργανισμός κινητοποιείται, η ταχυκαρδία είναι έντονη, η πίεση ανεβαίνει και αφήνουμε τα πάντα στη μέση για να δώσουμε στο κορμί μας αυτό που του λείπει. Έρχεται βέβαια και η στιγμή που το στομάχι αρχίζει να διαμαρτύρεται, είναι άδειο τουλάχιστον 10-12 ώρες. Τι θα φάμε τότε; ΟΤΙ ΤΡΩΓΕΤΑΙ, φτάνει να είναι ή πολύ αλμυρό ή πολύ γλυκό και να χορτάσουμε. Εντάξει ακούμε για επεξεργασμένα τυριά και σαλάμια γεμάτα με νιτρώδη άλατα, λουκάνικα παρασκευασμένα από κατάλοιπα ζώων που δεν πρέπει να πεταχτούν, τηγανιτά βουτηγμένα σε λάδια που «ξεχάστηκαν» ν’ αλλαχτούν αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή και πρέπει όλα να γίνονται γρήγορα.

Φτάνουμε λοιπόν στα 40 μας χρόνια και η κοιλιά μας είναι εμπόδιο να δούμε τα δάκτυλα των ποδιών μας όταν στεκόμαστε όρθιοι. Απ’ την άλλη τα χέρια μας και τα μουστάκια μας είναι κίτρινα απ’ το τσιγάρο. Όταν καμιά φορά πονάει το κεφάλι μας και παίρνουμε τη πίεση, το 160/95 που βρίσκουμε μας κάνει να’ χουμε τη ψευδαίσθηση ότι πάλι ο πονοκέφαλος ανέβασε τη πίεση. Ώσπου ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο... «ο Γιώργος ο γείτονας μπήκε επειγόντως στο νοσοκομείο με έμφραγμα». Μα πως έγινε αυτό; Δεν κάπνιζε πολύ… 10-15 τσιγάρα την ημέρα ΓΙΑ 25 ΧΡΟΝΙΑ. Είχε και κοιλίτσα, αλλά έτσι ήταν πάντα. Ε το ζάχαρο «χαμηλό» ήταν 120-130, καμιά φορά πήγαινε και 150 νηστικός. Του είχαν πει να το παρακολουθεί που και που.
Ο φίλος μας όμως δεν ήξερε ότι είχε διαβήτη και το 120 που είχε νηστικός, έφτανε το 250 δύο ώρες μετά το φαγητό. Και χοληστερίνη είχε 300, όμως έτσι ήταν και ο μπαμπάς του. Βρε τον καημένο τον Γιώργο…

Και τώρα τι γίνεται; Οι γιατροί λέει του είπαν να κόψει το τσιγάρο, ν’ αρχίσει να περπατάει, και να αφήνει το αυτοκίνητο 500 μέτρα μακριά από την δουλειά.
Του εξήγησαν ότι η πίεση ήταν μονίμως αυξημένη απλά τη μέτραγε μόνο όταν είχε πονοκέφαλο. Αν τη μέτραγε πιο συχνά θα έβλεπε ότι ήταν αυξημένη και όταν δεν είχε πονοκέφαλο. Χοληστερίνη είχε και ο μπαμπάς του όμως εκείνος ήταν αγρότης, ο χάρος τον βρήκε κάτω από τις ελιές στα 80 του και την έβγαζε με λίγο ψωμί, κρομμύδι και ελιές και το τσιγάρο δεν είχε λεφτά να το αγοράσει. Είπαν τώρα οι γιατροί στο Γιώργο ότι έπρεπε από καιρό να είχε αρχίσει φάρμακο για τη χοληστερίνη που τη ρίχνει και αναζωογονεί και μαλακώνει τα αγγεία. Υπάρχουν λέει και ιατρεία διακοπής καπνίσματος όπου εξειδικευμένοι Πνευμονολόγοι βοηθάνε τους εξαρτημένους στο καπνό. Τού δώσανε οδηγίες να προσέχει τη διατροφή του, να τρώει συχνά και μικρά γεύματα, να τρώει φρούτα, λαχανικά, μαύρο ψωμάκι όπως ο παππούς του και οπωσδήποτε λίγες πατάτες, λίγα μακαρόνια ή ρυζάκι. Αν λέει τα τρώει με μπόλικη σαλάτα και με 2 κουταλιές ελαιόλαδο θα χορταίνει εύκολα, θα χωνεύει γρήγορα και σίγουρα θ’ αδυνατίσει. Επειδή όμως το έμφραγμα δεν είναι παίξε γέλασε δεν πρέπει να γίνει ξαφνικά μαραθωνοδρόμος. Η επιστήμη πλέον έχει προοδεύσει και έμαθα ότι υπάρχουν φυσιοθεραπευτές εξειδικευμένοι που γνωρίζουν καλά πως θα προπονήσουν την ταλαιπωρημένη καρδιά του φίλου μας. Με μέτρο, σύστημα και πρόγραμμα αυξάνουν λέει προοδευτικά την ένταση των ασκήσεων. Πάντα με βάση τις ανάγκες και δυνατότητες του κάθε ασθενή. Σταδιακά λοιπόν αλλά με ενθουσιασμό, κέφι και μεράκι σε συνεργασία με τον Καρδιολόγο και τον Διαβητολόγο, ο ασθενής επανεντάσσεται σταδιακά σε φυσιολογικούς ρυθμούς ζωής και επανέρχεται στα χείλη του το χαμόγελο και η αισιοδοξία.
«Πω-πω και φαντάσου ότι κάτι είχα ακούσει για το σάκχαρο, τη πίεση, τη χοληστερίνη, την παχυσαρκία αλλά νόμιζα ότι εμένα δεν με αφορούν αυτά, αφορούν τους άλλους. Για να αρρωστήσει όμως ο γείτονας σημαίνει ότι η αρρώστια ετοιμάζεται να χτυπήσει και τη δική μου πόρτα».

Αυτά είναι περιστατικά με τα οποία κάθε οικογένεια έρχεται αντιμέτωπη. Οι σκληρές συνθήκες ζωής και κυρίως οι κακές μας συνήθειες είναι υπεύθυνες για την εμφάνιση νοσημάτων που μας «συντροφεύουν» για όλη την υπόλοιπη ζωή μας.
Ένα τέτοιο νόσημα είναι και ο Σακχαρώδης Διαβήτης.

diabetology.gr