ΠΑΛΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΩ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ.....

 

Αρκεί μια μικρή πλοήγηση στην «εικονική τραγικότητα» για να παγιωθεί το επίπλαστον του «πράγματος» σε μία χώρα που καταρρέει…
Διάφορα αποφθέγματα διασήμων, οι οποίοι ήσαν «ταπεινοί»…
Διάφοροι «ταπεινοί» που ανάρτησαν τα τσιμπούσια τους…
«Γλυκανάλατες ευχές» που δήλωσαν τον καλό μας χαρακτήρα…
Σύμφωνες ή αντίθετες απόψεις όσον αφορά στο κοινωνικό μέρισμα και ποιοι το ή θα έπρεπε να το δικαιούνται…
«Κότες και γαλοπούλες» σε διάφορες εκδοχές, η «φιλοζωία» ως επί το πλείστον προς γάτες και σκύλους…
Νύχια και coupsdepeigneσε όλες τις παραλλαγές…
Αναλύσεις από έγκυρους, οι οποίοι είναι βολεμένοι στην εργασιακή ασφάλειά τους-στη βίλα τους με την πισίνα…
«Εξυπνάδες» από απελεύθερους, οι οποίοι είναι βολεμένοι στην αγκαλιά γονέα-συζύγου…
«Ξεσπάσματα» ενάντια των τριακοσίων και μη εξαιρετέων…
«Αλληλέγγυοι» που προσέφεραν βροχή τα likes τους στα ως άνω ευτράπελα…
Ένας τραγέλαφος χωρίς έλεος!
Κι ενώ όλα αυτά τα βρίσκουμε «φυσιολογικά» μας ενοχλεί η αντικειμενική αλήθεια που προωθείται από ολίγους, οι οποίοι τολμούν να καταδείξουν και την ατομική ευθύνη μας στηλιτεύοντας την απραξία μας ως πρόσωπα και ως έθνος.
Το «κερασάκι στην τούρτα» που διάβασα:
«Αυτό που κάνουμε ή νομίζουμε πως κάνουμε αφορά σε ανθρώπους με τους οποίους ανταλλάξαμε λίγες πραγματικές κουβέντες κάποτε»…
Με όλο το σεβασμό και την αγάπη που τρέφω στον λέγοντα της ρήσεως και το γνωρίζει, διαφωνώ κάθετα:
Σίγουρα με ομόνοια οι λαοί θα πήγαιναν καλύτερα μπροστά. Έχει αποδειχτεί ιστορικά πως αυτή η οδός ανήκει στη σφαίρα της ουτοπίας, της οποίας είμαι υπέρμαχος υπό συλλογικές συνθήκες. Σε ατομικό επίπεδο ο καθένας μόνο δια μέσω της καθολικής πτώσης του, δες Camus, θα κατανοήσει. Πράγμα επίσης ουτοπικό.
Η εν λόγω ρήση παραπέμπει κάπως στις «αδειοδοτήσεις-αρμοδιότητες» των ΕΔΕ. Κατά την Ένορκη Διοικητική Εξέταση ο επιτετραμμένος υπάλληλος «κουκουλώνει» την αυθαιρεσία του συναδέλφου του, όχι από φιλική διάθεση ή από αίσθημα δικαίου-αδίκου αλλά από ξεκάθαρη βλέψη ανταπόδοσης στο πρόσωπό του σε περίπτωση που και ο ίδιος θα βρεθεί σε ανάλογη θέση, «Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει» δηλαδή, όπως οι Βουλευτές στη Βουλή, κι ας «απορούμε» για τη δήθεν αντιστράτευσή τους αλλά τελική κολεγιά τους στα πάντα.
Ο Μακρυγιάννης πολεμούσε με τον Κολοκοτρώνη, που σημαίνει υπήρχε δέσιμο μεταξύ τους πολύ δυνατότερο απ’ τις δυο κουβέντες εν όψει του κινδύνου-Θανάτου, αλλά όταν ήρθε η ώρα δεν δίστασε να πει τα όσα όφειλε. Διανύουμε πολύ δύσκολη περίοδο στη χώρα. Οι «δυο κουβέντες» δεν έδεσαν τον κοινωνικό ιστό, ο οποίος παρουσιάζει τον κατακερματισμό σε όλο του το μεγαλείο. Ή μήπως ξέχασε ο αστός όσον αφορά στο «μέρισμα», το οποίο σημειωτέον δίνεται απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση με σκοπό ακριβώς το συνδαύλισμα αντιμαχόμενων παρατάξεων, πως πριν περίπου δύο δεκαετίες ανέβαζε το γόητρό του δια μέσω της απασχολήσεως «αλλοδαπού-αλλοδαπής» στον αγρό του-στις οικιακές δουλειές-στα μπαρ. Αδόκιμο βέβαια να ξεχάσω την ερμηνεία του Μπαμπινιώτη στον όρο «Φιλιππινέζα=Οικιακή βοηθός».
Ο υπάλληλος του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ πήρε σύνταξη στα 50, τη στιγμή που τα Βαρέα κι Ανθυγιεινά περιμένουν ως τα 60, για να μην μιλήσουμε για ανθρώπους, οι οποίοι μετά από 30 έτη εργασίας έμειναν άνεργοι στα 50. Σε αυτούς αρκούν οι «δυο κουβέντες», που μοιράστηκαν κάποτε με κάποιον, ο οποίος αποδεικνύεται ευνοημένος;
Οι κατασχέσεις κι οι πλειστηριασμοί άρχισαν απ’ το 2009, συγκεκριμένες «επαγγελματικές-εργασιακές» ομάδες τις διεκπεραίωναν-διευθετούσαν επειδή έκαναν ή για να μην «χάσουν τη δουλειά» τους. Το μεγάλο κομμάτι στην πίτα των ανέργων αφορά στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος έχει κατασφαγιαστεί. Οι αυτοκτονίες έχουν χτυπήσει «κόκκινο», οι νέες συμβάσεις αφορούν στο εξευτελιστικό ποσό των 300 €. Πολλοί δεν έχουμε πρόσβαση στα λίαν απαραίτητα.
Αυτοί σήμερα τι καλούνται να πράξουν; Να ανησυχήσουν για τα σπίτια των τραπεζικών; Να προσκυνούν μπροστά στο «έχει ο Θεός»; Καραμέλες αφιονιστικές εδώ και αιώνες εις βάρος των χαμηλών στρωμάτων.
Υπάρχουν αναμφισβήτητα χαμένοι και κερδισμένοι. Συνακόλουθα δεν μπορούμε να πιάσουμε όλοι τα χέρια στον κύκλο, διότι ο κερδισμένος δεν θα δεχτεί ποτέ να έρθει στη θέση του χαμένου. Ο χαμένος λοιπόν τι καλείται να πράξει;; Να συνεχίζει να ανέχεται την υποτέλειά του αδιαμαρτύρητα για να φανεί «καλοπροαίρετος»; Διότι αυτό μόνο το «φαίνεσθαι» θα εξυπηρετεί, το «Είναι» θα βράζει. Η πυραμίδα έχει πάντα τη βάση-τη μέση-την κορυφή της. Υποδείξεις «Καλού Σαμαρείτη» απ’ την κορυφή ή έστω το μεσαίο διάζωμα, πυροδοτούν περισσότερο την οργή, κατά την ταπεινή μου πεποίθηση.
 
Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόµατί µου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη µου… Πάλι καλλιεργώ τον εμφύλιο…

Ευαγγελία Τυμπλαλέξη 
http://sioualtec.blogspot.gr