Πόλεμος στην Ευρώπη
Τα εγκλήματα γεννούν εγκλήματα
Πρώτα η Μαδρίτη, μετά το Λονδίνο, το Παρίσι τώρα και οι Βρυξέλλες. Ο πόλεμος δεν μαίνεται μονάχα στο «μαλακό υπογάστριο» της Ευρώπης, στη φλεγόμενη Μ. Ανατολή.
Με ιδιότυπο, ασύμμετρο τρόπο έχει μεταφερθεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η επιλογή των Βρυξελλών να αποτελέσουν στόχο του νέου τρομοκρατικού χτυπήματος δεν είναι τυχαία· έχει απολύτως σαφή και σοβαρό συμβολισμό. Πρόκειται για την «καρδιά» των μηχανισμών της Ε.Ε., έδρα του Ευρωκοινοβουλίου αλλά και του αρχηγείου του ΝΑΤΟ. Στόχος του νέου χτυπήματος είναι η πρόσδεση της η Ε.Ε. στις επιλογές του ΝΑΤΟ, ο ευρω-ατλαντισμός.
Στην πραγματικότητα έχουμε εκδήλωση του τρίτου κατά σειρά πολέμου που διεξάγεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ο πρώτος ήταν ο πόλεμος διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και επαναχάραξης των συνόρων αλλά και των σφαιρών επιρροής στα Βαλκάνια. Ο δεύτερος, σε εξέλιξη, είναι ο πόλεμος που μαίνεται στην Ουκρανία. Και ο τρίτος, ακήρυχτος, απρόβλεπτος, εξίσου όμως αποτρόπαιος, αυτός της τρομοκρατίας. Δεν έχει βέβαια στρατιωτικά μέτωπα ή χαρακώματα, καθώς οι σύγχρονοι πόλεμοι έχουν ιδιόμορφα χαρακτηριστικά. Αποσκοπούν περισσότερο στη δημιουργία καταστάσεων χάους, συνθηκών παραλυτικού φόβου, έχουν συμβολικές στοχεύσεις. Τα δραματικά γεγονότα του Βελγίου πιστοποιούν ότι οι οργανωμένοι πόλεμοι της «πολιτισμένης» Δύσης όσο και αυτοί της νέας τρομοκρατίας έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά.
Πληρώνει τις συνέπειες των εγκλημάτων της
Οι ηγετικές δυνάμεις της Ευρώπης αντιμετωπίζουν αυτό τον πόλεμο, τον τρίτο, με γενναίες δόσεις υποκρισίας. Παρουσιάζουν την Ευρώπη και τους πολίτες της σαν θύματα. Αρκούνται να εκφράσουν τη «βαθιά θλίψη» για τα θύματα της βίας, οργανώνουν λιτανείες μεταμφιεζόμενοι αμήχανα την μια μέρα σε Παριζιάνους, την άλλη σε Λονδρέζους, την τρίτη σε Βρυξελλιώτες. Ορκίζονται πίστη στα ευρωπαϊκά ιδεώδη και στη δημοκρατία σε πείσμα της τρομοκρατίας και της ανασφάλειας. Πίσω από την ανιαρή επανάληψη των ίδιων λόγων επιχειρείται να συγκαλυφθεί ότι οι ηγετικές δυνάμεις είναι οι πραγματικοί θύτες των λαών της Μ. Ανατολής, οι φυσικοί αυτουργοί και υποκινητές της βίας. Είναι οι ιθύνοντες της Ε.Ε. που έχουν παίξει ρόλο στη σφαγή που συντελείται σήμερα στη Συρία, χθες στη Λιβύη και λίγο πριν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Είναι οι ίδιοι που έχουν προσδεθεί στα σχέδια των ΗΠΑ, στη νέα ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία και στη «διά αντιπροσώπων» (Σαουδική Αραβία, Κουβέιτ, Τουρκία) υποδαύλιση του πολέμου στη Συρία και στο νέο γεωστρατηγικό μοίρασμα της περιοχής. Είναι οι ιθύνοντες της Ε.Ε. που επιχειρούν να μοντελοποιήσουν, με την οικονομική τους πολιτική, όχι μόνο άλλες χώρες αλλά και ολόκληρες περιοχές στο εσωτερικό της, τινάζοντας στον αέρα κοινωνικές δομές και συνοχή, γενικεύοντας τον αποκλεισμό, τα γκέτο, τον ρατσισμό, την απόγνωση σε εκατομμύρια ανθρώπους. Δημιουργούν, έτσι, το έδαφος και τροφοδοτούν με «οπαδούς» όχι μόνο τις ξενοφοβικές, ρατσιστικές φωνές που δυναμώνουν στις ευρωπαϊκές χώρες αλλά και ακραίες ισλαμιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις. Είναι οι ιθύνοντες της Ε.Ε. που αποδέχονται και επιτρέπουν στην Τουρκία να εκβιάζει, έχοντας ως όπλο τις προσφυγικές ροές, την ίδια στιγμή που θωρακίζουν τα σύνορα της Ευρώπης, μετατρέποντας χώρες σε αποθήκες προσφύγων, υποδαυλίζοντας το μίσος και το ρατσισμό.
Το διευθυντήριο της Ευρώπης έχει μετατρέψει το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών σε μια αχανή εμπόλεμη ζώνη. Μέχρι σήμερα πολλοί θεωρούσαν, κυνικά, ότι το κόστος σε ανθρώπινες ζωές αθώων θα ήταν μικρό, κατά συνέπεια διαχειρίσιμο. Αν αληθεύουν οι πληροφορίες ότι οι τρομοκράτες του Βελγίου σχεδίαζαν χτύπημα στα πυρηνικά εργοστάσια της χώρας, τότε οι συνέπειες θα ήταν απρόβλεπτες. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό είναι αδύνατον να γίνει;
Τίποτα δεν θα είναι ίδιο
Το ίδιο υποκριτική είναι η διαβεβαίωση ότι η Ευρώπη είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τη βία και να προασπίσει τη δημοκρατία και την ελευθερία των πολιτών της.
Ήδη οι πρωτεύουσές της, έχουν παραδοθεί σε στρατιωτικές δυνάμεις, οι έλεγχοι είναι ασφυκτικοί σε όλους τους δημόσιους χώρους. Πιθανόν τα μέτρα αυτά να είναι προσωρινά και σε λίγο, τα πιο ορατά τουλάχιστον, να υποχωρήσουν. Θα παραμείνει όμως ο «κόκκινος συναγερμός» για τις μυστικές υπηρεσίες, θα ενταθούν τα ειδικά μέτρα σε βάρος των συνήθων υπόπτων.
Ήδη η Ουγγαρία δήλωσε ότι δεν πρόκειται να ανοίξει τα σύνορα της σε πρόσφυγες, ότι δεν θα υποδεχθεί κανέναν πλέον στο έδαφος της.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί ότι το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες θα αξιοποιηθεί από τους κυρίαρχους της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ για μια νέα «αντιτρομοκρατική» υστερία, με θύμα τα δημοκρατικά δικαιώματα. Η δημόσια ζωή θα διολισθαίνει όλο και πιο πολύ στη στρατιωτικοποίηση, νέα μέτρα θα νομοθετούνται με πρόσχημα την τρομοκρατία. Ο αυταρχισμός, οι αποκλεισμοί και η γκετοποίηση θα εξαπλώνονται με θύματα όλους όσοι βρίσκονται στο στόχαστρο των πολιτικών λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής. Θα ενισχυθεί η ξενοφοβία και η ισλαμοφοβία, θα ενταθεί το κυνήγι εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, φαινόμενα που ήδη βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη στιγμή που οι Βρυξέλλες δέχονταν το τρομοκρατικό χτύπημα, οι πρόσφυγες και μετανάστες που έφθαναν στο Πειραιά, μεταφέρονταν με κλούβες της αστυνομίας και πλαστικές χειροπέδες στα κλειστά κέντρα φύλαξης.
Η βία γεννά βία
Οι ισχυροί της Ευρώπης θέλουν να παρουσιάζουν τα αποτελέσματα των καταστροφικών για τους λαούς της Μ. Ανατολής επιλογών τους σαν να οφείλονται σε μια μάχη πολιτισμών. Προτιμούν να μιλούν για την αδυναμία των μουσουλμάνων να αποδεχθούν και να προσαρμοστούν στο τρόπο ζωής και στις αξίες του δυτικού πολιτισμού. Οι πιο ακραίοι μιλούν για το ασυμβίβαστο των δύο θρησκειών. Ξεχνούν σκόπιμα ότι εκατοντάδες νέοι μουσουλμάνοι, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στις χώρες της Ευρώπης, εγκατέλειψαν τα γκέτο που είχαν κλεισθεί, ταξίδεψαν στη Συρία για να πολεμήσουν στο πλευρό του ISIS. Ξεχνούν ότι οι τρομοκράτες του Βελγίου, όπως και παλιότερα του Παρισιού, γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και σπούδασαν στις χώρες που κατόπιν έγιναν στόχοι τους.
Δεν είναι μόνον αυτό. Είναι πια γνωστό ότι ο ISIS, όπως παλιότερα η Αλ Κάιντα, η Αλ Νούσρα και άλλες παραφυάδες της ισλαμικής τρομοκρατίας, υπήρξαν δημιουργήματα των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και των μεγάλων χωρών της Ε.Ε. Από αυτούς οργανώθηκαν, εξοπλίσθηκαν και στηρίχθηκαν ως όργανα της πολιτικής τους. Ακόμα και τώρα, την περίοδο του «ανοικτού πολέμου» οι μεγάλοι σύμμαχοι της δυτικής σταυροφορίας στη Μ. Ανατολή, οι μοναρχίες του Κόλπου, η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία είναι δυνάμεις που φανερά ή κρυφά συνεργάζονται, εξοπλίζουν στρατιωτικά και ενισχύουν οικονομικά τον ISIS και τις παραφυάδες του.
Εκείνο που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι η κύρια δύναμη στήριξης του ISIS, οι Σουνίτες, δεν αποτελούν μια ακραία αίρεση του μουσουλμανισμού, αλλά πληθυσμούς εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων που δέχθηκαν τα πιο ισχυρά πλήγματα από τη διάλυση του Ιράκ και του Αφγανιστάν, αλλά και από την οικονομική καταστροφή του Πακιστάν. Πληθυσμοί που διεσπάρησαν σε ολόκληρη τη Μ. Ανατολή, που βρέθηκαν για πάνω από μια δεκαετία σε εμπόλεμες περιοχές. Πληθυσμοί που συγκροτήθηκαν σε κοινωνικές δομές μέσα στη διαλυμένη Συρία και στοιχειώδη κρατική υπόσταση μέσω του χαλιφάτου ISIS. Με αυτή τη έννοια, η ευρωπαϊκή βία δημιούργησε περιοχές συγκέντρωσης τεράστιας απόγνωσης που με τη σειρά της τροφοδοτεί νέα βία και ενισχύει ακραίες θρησκευτικές δοξασίες, και φασιστικού τύπου δομές όπως του σαλαφιστικού τζιχαντισμού του ISIS. Αυτά τα δεδομένα βεβαιώνουν ότι η αντιμετώπιση του φαινομένου της ισλαμιστικής τρομοκρατίας δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Η αμηχανία της Δύσης και της Ρωσίας, ίσως, ανάμεσα στα άλλα, να δείχνουν και τη πρόθεση «συνύπαρξης» και ελέγχου του φαινόμενου ISIS.
Λείπει ένα πανευρωπαϊκό αντιπολεμικό κίνημα
Οι λαοί της Ευρώπης δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα πια από τις ηγεσίες τους. Η προάσπιση της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των κοινωνικών κατακτήσεων δεν μπορούν να υπερασπισθούν από εκείνους που υποδαυλίζουν τον πόλεμο, που σπέρνουν απόγνωση και καταστροφή σε χώρες και περιοχές ολόκληρες.
Οι λαοί της Ευρώπης οφείλουν να αντιμετωπίσουν σοβαρά και με αίσθημα ευθύνης την κατάσταση. Όσο οι ηγεσίες της Ε.Ε. συμμετέχουν και εξαπολύουν άδικους πολέμους, τόσο η βία θα επιστρέφει στο εσωτερικό της Ευρώπης. Όσο οι πόλεμοι θα γενικεύονται, τόσο θα δυναμώνουν τα μεταναστευτικά ρεύματα, και μαζί τους οι ακραίες δεξιές και ρατσιστικές, φωνές. Και όσο οι τελευταίες δυναμώνουν, τόσο θα γενικεύονται τα φαινόμενα βίας και τρομοκρατίας.
Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος είναι αναγκαίο, όσο ποτέ, να αναπτυχθεί ένα ισχυρό αντιπολεμικό κίνημα με σημαία το αίτημα «ελεύθεροι λαοί σε ελεύθερες χώρες».
Για να διασωθεί η Ευρώπη και οι λαοί της πρέπει άμεσα να απεγκλωβιστούν από τις καταστροφικές επιλογές και τα σχέδια του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Η ενδυνάμωση του ευρωατλαντισμού είναι άμεση απειλή για την ευρωπαϊκή ειρήνη.
Σήμερα, σε αυτό το σχέδιο δεν συντάσσεται, ούτε κατ’ ελάχιστον, καμιά από τις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις ή χώρες. Αντίθετα, όλες οι πτέρυγες κρατούν κοινή στάση.
Φαίνεται ότι στην εποχή μας τα αυτονόητα, η προάσπιση της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ειρήνης, απαιτούν βαθύτερες πολιτικές αλλαγές.
Τα δραματικά γεγονότα των Βρυξελλών προμηνύουν ακόμα δυσμενέστερες εξελίξεις για τη Ελλάδα. Πολλοί προεξοφλούν ότι με πρόσχημα το τρομοκρατικό χτύπημα τα ευρωπαϊκά σύνορα όχι μόνο θα σφραγιστούν οριστικά αλλά και η ίδια η συμφωνία μεταξύ Ε.Ε.- Τουρκίας θα ανατραπεί, κάτω από τις συνεχώς διογκούμενες απαιτήσεις της Τουρκίας, με πρόσχημα πάντα την τρομοκρατία και αιχμή τις μεταναστευτικές ροές.
Οι εκβιασμοί της Τουρκίας έχουν γίνει φανεροί όλο το προηγούμενο διάστημα. Οι δηλώσεις Νταβούτογλου, στη τελευταία Σύνοδο Κορυφής, ότι «δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς Τουρκία και Τουρκία χωρίς Ευρώπη», είναι έκφραση ενός νέου δόγματος που ανατρέπει την πεποίθηση ότι η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται για την ευρωπαϊκή της ένταξη. Είναι, παράλληλα, διπλωματική διατύπωση ενός ωμού εκβιασμού και επιβολής των όρων αυτής της συνεργασίας, υπό το βάρος μιας μεγάλης κρατικής δύναμης.
Η τουρκική διπλωματία γνωρίζει καλά ότι η Ε.Ε. είναι θρυμματισμένη υπό το βάρος των μεταναστευτικών ροών που ή ίδια εξαπέλυσε. Γνωρίζει ότι η Γερμανία παρακολουθεί με αυξημένο ενδιαφέρον τη χώρα στο πεδίο των εξαγωγών και των οικονομικών σχέσεων. Οι υπόλοιπες μεγάλες χώρες της Ευρώπης που μέχρι στιγμής αντιστέκονται στην ενταξιακή της προοπτική, υπολογίζει ότι θα πεισθούν υπό το βάρος της «εξαγωγής» μεταναστών και των κινδύνων της επέκτασης της τρομοκρατίας.
Με αυτή την πολιτική θα επιχειρηθεί να υποβληθούν τετελεσμένα σε βάρος της ελληνικής πλευράς. Το «τι σημασία έχει σε ποιον ανήκει ένα νησί, μπροστά στο κίνδυνο πνιγμού ανθρώπων» που είπε ο Νταβούτογλου, δεν απέχει καθόλου από τη δήλωση της Μέρκελ για την ανάγκη κοινής διαχείρισης μιας ασήμαντης ζώνης «μερικών μιλίων θάλασσας». Κατά το ίδιο τρόπο οι επιφυλάξεις και οι απειλές veto για τα ενταξιακά κεφάλαια που μπλοκάρει η κυπριακή κυβέρνηση, θα παρουσιάζονται όλο και πιο επιτακτικά ως «καπρίτισα».
Την ίδια στιγμή φιλοδοξεί να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο προστάτη των δικαιωμάτων των εκατομμυρίων μουσουλμάνων μεταναστών που προστίθενται σε αυτά που ήδη ζουν στην Ευρώπη. Η απαίτηση για τζαμιά, ινστιτούτα, κέντρα μελετών θα αποτελούν τις μορφές μέσω των οποίων θα ασκείται η προστασία και ο έλεγχος μιας ισχυρότατης κατηγορίας του ευρωπαϊκού πληθυσμού.
Η Ευρώπη, σε αντίθεση με το παρελθόν της, είναι υποχρεωμένη να αναγνωρίσει τη νέα πραγματικότητα και να αντιμετωπίσει την Τουρκία σαν μια μεγάλη περιφερειακή δύναμηνα αποδεχθεί το νέο «τουρκικό δόγμα».
Του Σπύρου Παναγιώτου
Δρόμος της Αριστεράς
Πρώτα η Μαδρίτη, μετά το Λονδίνο, το Παρίσι τώρα και οι Βρυξέλλες. Ο πόλεμος δεν μαίνεται μονάχα στο «μαλακό υπογάστριο» της Ευρώπης, στη φλεγόμενη Μ. Ανατολή.
Με ιδιότυπο, ασύμμετρο τρόπο έχει μεταφερθεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η επιλογή των Βρυξελλών να αποτελέσουν στόχο του νέου τρομοκρατικού χτυπήματος δεν είναι τυχαία· έχει απολύτως σαφή και σοβαρό συμβολισμό. Πρόκειται για την «καρδιά» των μηχανισμών της Ε.Ε., έδρα του Ευρωκοινοβουλίου αλλά και του αρχηγείου του ΝΑΤΟ. Στόχος του νέου χτυπήματος είναι η πρόσδεση της η Ε.Ε. στις επιλογές του ΝΑΤΟ, ο ευρω-ατλαντισμός.
Στην πραγματικότητα έχουμε εκδήλωση του τρίτου κατά σειρά πολέμου που διεξάγεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ο πρώτος ήταν ο πόλεμος διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και επαναχάραξης των συνόρων αλλά και των σφαιρών επιρροής στα Βαλκάνια. Ο δεύτερος, σε εξέλιξη, είναι ο πόλεμος που μαίνεται στην Ουκρανία. Και ο τρίτος, ακήρυχτος, απρόβλεπτος, εξίσου όμως αποτρόπαιος, αυτός της τρομοκρατίας. Δεν έχει βέβαια στρατιωτικά μέτωπα ή χαρακώματα, καθώς οι σύγχρονοι πόλεμοι έχουν ιδιόμορφα χαρακτηριστικά. Αποσκοπούν περισσότερο στη δημιουργία καταστάσεων χάους, συνθηκών παραλυτικού φόβου, έχουν συμβολικές στοχεύσεις. Τα δραματικά γεγονότα του Βελγίου πιστοποιούν ότι οι οργανωμένοι πόλεμοι της «πολιτισμένης» Δύσης όσο και αυτοί της νέας τρομοκρατίας έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά.
Πληρώνει τις συνέπειες των εγκλημάτων της
Οι ηγετικές δυνάμεις της Ευρώπης αντιμετωπίζουν αυτό τον πόλεμο, τον τρίτο, με γενναίες δόσεις υποκρισίας. Παρουσιάζουν την Ευρώπη και τους πολίτες της σαν θύματα. Αρκούνται να εκφράσουν τη «βαθιά θλίψη» για τα θύματα της βίας, οργανώνουν λιτανείες μεταμφιεζόμενοι αμήχανα την μια μέρα σε Παριζιάνους, την άλλη σε Λονδρέζους, την τρίτη σε Βρυξελλιώτες. Ορκίζονται πίστη στα ευρωπαϊκά ιδεώδη και στη δημοκρατία σε πείσμα της τρομοκρατίας και της ανασφάλειας. Πίσω από την ανιαρή επανάληψη των ίδιων λόγων επιχειρείται να συγκαλυφθεί ότι οι ηγετικές δυνάμεις είναι οι πραγματικοί θύτες των λαών της Μ. Ανατολής, οι φυσικοί αυτουργοί και υποκινητές της βίας. Είναι οι ιθύνοντες της Ε.Ε. που έχουν παίξει ρόλο στη σφαγή που συντελείται σήμερα στη Συρία, χθες στη Λιβύη και λίγο πριν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Είναι οι ίδιοι που έχουν προσδεθεί στα σχέδια των ΗΠΑ, στη νέα ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία και στη «διά αντιπροσώπων» (Σαουδική Αραβία, Κουβέιτ, Τουρκία) υποδαύλιση του πολέμου στη Συρία και στο νέο γεωστρατηγικό μοίρασμα της περιοχής. Είναι οι ιθύνοντες της Ε.Ε. που επιχειρούν να μοντελοποιήσουν, με την οικονομική τους πολιτική, όχι μόνο άλλες χώρες αλλά και ολόκληρες περιοχές στο εσωτερικό της, τινάζοντας στον αέρα κοινωνικές δομές και συνοχή, γενικεύοντας τον αποκλεισμό, τα γκέτο, τον ρατσισμό, την απόγνωση σε εκατομμύρια ανθρώπους. Δημιουργούν, έτσι, το έδαφος και τροφοδοτούν με «οπαδούς» όχι μόνο τις ξενοφοβικές, ρατσιστικές φωνές που δυναμώνουν στις ευρωπαϊκές χώρες αλλά και ακραίες ισλαμιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις. Είναι οι ιθύνοντες της Ε.Ε. που αποδέχονται και επιτρέπουν στην Τουρκία να εκβιάζει, έχοντας ως όπλο τις προσφυγικές ροές, την ίδια στιγμή που θωρακίζουν τα σύνορα της Ευρώπης, μετατρέποντας χώρες σε αποθήκες προσφύγων, υποδαυλίζοντας το μίσος και το ρατσισμό.
Το διευθυντήριο της Ευρώπης έχει μετατρέψει το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών σε μια αχανή εμπόλεμη ζώνη. Μέχρι σήμερα πολλοί θεωρούσαν, κυνικά, ότι το κόστος σε ανθρώπινες ζωές αθώων θα ήταν μικρό, κατά συνέπεια διαχειρίσιμο. Αν αληθεύουν οι πληροφορίες ότι οι τρομοκράτες του Βελγίου σχεδίαζαν χτύπημα στα πυρηνικά εργοστάσια της χώρας, τότε οι συνέπειες θα ήταν απρόβλεπτες. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό είναι αδύνατον να γίνει;
Τίποτα δεν θα είναι ίδιο
Το ίδιο υποκριτική είναι η διαβεβαίωση ότι η Ευρώπη είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τη βία και να προασπίσει τη δημοκρατία και την ελευθερία των πολιτών της.
Ήδη οι πρωτεύουσές της, έχουν παραδοθεί σε στρατιωτικές δυνάμεις, οι έλεγχοι είναι ασφυκτικοί σε όλους τους δημόσιους χώρους. Πιθανόν τα μέτρα αυτά να είναι προσωρινά και σε λίγο, τα πιο ορατά τουλάχιστον, να υποχωρήσουν. Θα παραμείνει όμως ο «κόκκινος συναγερμός» για τις μυστικές υπηρεσίες, θα ενταθούν τα ειδικά μέτρα σε βάρος των συνήθων υπόπτων.
Ήδη η Ουγγαρία δήλωσε ότι δεν πρόκειται να ανοίξει τα σύνορα της σε πρόσφυγες, ότι δεν θα υποδεχθεί κανέναν πλέον στο έδαφος της.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί ότι το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες θα αξιοποιηθεί από τους κυρίαρχους της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ για μια νέα «αντιτρομοκρατική» υστερία, με θύμα τα δημοκρατικά δικαιώματα. Η δημόσια ζωή θα διολισθαίνει όλο και πιο πολύ στη στρατιωτικοποίηση, νέα μέτρα θα νομοθετούνται με πρόσχημα την τρομοκρατία. Ο αυταρχισμός, οι αποκλεισμοί και η γκετοποίηση θα εξαπλώνονται με θύματα όλους όσοι βρίσκονται στο στόχαστρο των πολιτικών λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής. Θα ενισχυθεί η ξενοφοβία και η ισλαμοφοβία, θα ενταθεί το κυνήγι εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, φαινόμενα που ήδη βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη στιγμή που οι Βρυξέλλες δέχονταν το τρομοκρατικό χτύπημα, οι πρόσφυγες και μετανάστες που έφθαναν στο Πειραιά, μεταφέρονταν με κλούβες της αστυνομίας και πλαστικές χειροπέδες στα κλειστά κέντρα φύλαξης.
Η βία γεννά βία
Οι ισχυροί της Ευρώπης θέλουν να παρουσιάζουν τα αποτελέσματα των καταστροφικών για τους λαούς της Μ. Ανατολής επιλογών τους σαν να οφείλονται σε μια μάχη πολιτισμών. Προτιμούν να μιλούν για την αδυναμία των μουσουλμάνων να αποδεχθούν και να προσαρμοστούν στο τρόπο ζωής και στις αξίες του δυτικού πολιτισμού. Οι πιο ακραίοι μιλούν για το ασυμβίβαστο των δύο θρησκειών. Ξεχνούν σκόπιμα ότι εκατοντάδες νέοι μουσουλμάνοι, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στις χώρες της Ευρώπης, εγκατέλειψαν τα γκέτο που είχαν κλεισθεί, ταξίδεψαν στη Συρία για να πολεμήσουν στο πλευρό του ISIS. Ξεχνούν ότι οι τρομοκράτες του Βελγίου, όπως και παλιότερα του Παρισιού, γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και σπούδασαν στις χώρες που κατόπιν έγιναν στόχοι τους.
Δεν είναι μόνον αυτό. Είναι πια γνωστό ότι ο ISIS, όπως παλιότερα η Αλ Κάιντα, η Αλ Νούσρα και άλλες παραφυάδες της ισλαμικής τρομοκρατίας, υπήρξαν δημιουργήματα των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και των μεγάλων χωρών της Ε.Ε. Από αυτούς οργανώθηκαν, εξοπλίσθηκαν και στηρίχθηκαν ως όργανα της πολιτικής τους. Ακόμα και τώρα, την περίοδο του «ανοικτού πολέμου» οι μεγάλοι σύμμαχοι της δυτικής σταυροφορίας στη Μ. Ανατολή, οι μοναρχίες του Κόλπου, η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία είναι δυνάμεις που φανερά ή κρυφά συνεργάζονται, εξοπλίζουν στρατιωτικά και ενισχύουν οικονομικά τον ISIS και τις παραφυάδες του.
Εκείνο που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι η κύρια δύναμη στήριξης του ISIS, οι Σουνίτες, δεν αποτελούν μια ακραία αίρεση του μουσουλμανισμού, αλλά πληθυσμούς εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων που δέχθηκαν τα πιο ισχυρά πλήγματα από τη διάλυση του Ιράκ και του Αφγανιστάν, αλλά και από την οικονομική καταστροφή του Πακιστάν. Πληθυσμοί που διεσπάρησαν σε ολόκληρη τη Μ. Ανατολή, που βρέθηκαν για πάνω από μια δεκαετία σε εμπόλεμες περιοχές. Πληθυσμοί που συγκροτήθηκαν σε κοινωνικές δομές μέσα στη διαλυμένη Συρία και στοιχειώδη κρατική υπόσταση μέσω του χαλιφάτου ISIS. Με αυτή τη έννοια, η ευρωπαϊκή βία δημιούργησε περιοχές συγκέντρωσης τεράστιας απόγνωσης που με τη σειρά της τροφοδοτεί νέα βία και ενισχύει ακραίες θρησκευτικές δοξασίες, και φασιστικού τύπου δομές όπως του σαλαφιστικού τζιχαντισμού του ISIS. Αυτά τα δεδομένα βεβαιώνουν ότι η αντιμετώπιση του φαινομένου της ισλαμιστικής τρομοκρατίας δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Η αμηχανία της Δύσης και της Ρωσίας, ίσως, ανάμεσα στα άλλα, να δείχνουν και τη πρόθεση «συνύπαρξης» και ελέγχου του φαινόμενου ISIS.
Λείπει ένα πανευρωπαϊκό αντιπολεμικό κίνημα
Οι λαοί της Ευρώπης δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα πια από τις ηγεσίες τους. Η προάσπιση της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των κοινωνικών κατακτήσεων δεν μπορούν να υπερασπισθούν από εκείνους που υποδαυλίζουν τον πόλεμο, που σπέρνουν απόγνωση και καταστροφή σε χώρες και περιοχές ολόκληρες.
Οι λαοί της Ευρώπης οφείλουν να αντιμετωπίσουν σοβαρά και με αίσθημα ευθύνης την κατάσταση. Όσο οι ηγεσίες της Ε.Ε. συμμετέχουν και εξαπολύουν άδικους πολέμους, τόσο η βία θα επιστρέφει στο εσωτερικό της Ευρώπης. Όσο οι πόλεμοι θα γενικεύονται, τόσο θα δυναμώνουν τα μεταναστευτικά ρεύματα, και μαζί τους οι ακραίες δεξιές και ρατσιστικές, φωνές. Και όσο οι τελευταίες δυναμώνουν, τόσο θα γενικεύονται τα φαινόμενα βίας και τρομοκρατίας.
Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος είναι αναγκαίο, όσο ποτέ, να αναπτυχθεί ένα ισχυρό αντιπολεμικό κίνημα με σημαία το αίτημα «ελεύθεροι λαοί σε ελεύθερες χώρες».
Για να διασωθεί η Ευρώπη και οι λαοί της πρέπει άμεσα να απεγκλωβιστούν από τις καταστροφικές επιλογές και τα σχέδια του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Η ενδυνάμωση του ευρωατλαντισμού είναι άμεση απειλή για την ευρωπαϊκή ειρήνη.
Σήμερα, σε αυτό το σχέδιο δεν συντάσσεται, ούτε κατ’ ελάχιστον, καμιά από τις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις ή χώρες. Αντίθετα, όλες οι πτέρυγες κρατούν κοινή στάση.
Φαίνεται ότι στην εποχή μας τα αυτονόητα, η προάσπιση της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ειρήνης, απαιτούν βαθύτερες πολιτικές αλλαγές.
Η Ε.Ε. όμηρος εκβιασμών της Τουρκίας
Έρχονται δύσκολα για τη χώραΤα δραματικά γεγονότα των Βρυξελλών προμηνύουν ακόμα δυσμενέστερες εξελίξεις για τη Ελλάδα. Πολλοί προεξοφλούν ότι με πρόσχημα το τρομοκρατικό χτύπημα τα ευρωπαϊκά σύνορα όχι μόνο θα σφραγιστούν οριστικά αλλά και η ίδια η συμφωνία μεταξύ Ε.Ε.- Τουρκίας θα ανατραπεί, κάτω από τις συνεχώς διογκούμενες απαιτήσεις της Τουρκίας, με πρόσχημα πάντα την τρομοκρατία και αιχμή τις μεταναστευτικές ροές.
Οι εκβιασμοί της Τουρκίας έχουν γίνει φανεροί όλο το προηγούμενο διάστημα. Οι δηλώσεις Νταβούτογλου, στη τελευταία Σύνοδο Κορυφής, ότι «δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς Τουρκία και Τουρκία χωρίς Ευρώπη», είναι έκφραση ενός νέου δόγματος που ανατρέπει την πεποίθηση ότι η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται για την ευρωπαϊκή της ένταξη. Είναι, παράλληλα, διπλωματική διατύπωση ενός ωμού εκβιασμού και επιβολής των όρων αυτής της συνεργασίας, υπό το βάρος μιας μεγάλης κρατικής δύναμης.
Η τουρκική διπλωματία γνωρίζει καλά ότι η Ε.Ε. είναι θρυμματισμένη υπό το βάρος των μεταναστευτικών ροών που ή ίδια εξαπέλυσε. Γνωρίζει ότι η Γερμανία παρακολουθεί με αυξημένο ενδιαφέρον τη χώρα στο πεδίο των εξαγωγών και των οικονομικών σχέσεων. Οι υπόλοιπες μεγάλες χώρες της Ευρώπης που μέχρι στιγμής αντιστέκονται στην ενταξιακή της προοπτική, υπολογίζει ότι θα πεισθούν υπό το βάρος της «εξαγωγής» μεταναστών και των κινδύνων της επέκτασης της τρομοκρατίας.
Με αυτή την πολιτική θα επιχειρηθεί να υποβληθούν τετελεσμένα σε βάρος της ελληνικής πλευράς. Το «τι σημασία έχει σε ποιον ανήκει ένα νησί, μπροστά στο κίνδυνο πνιγμού ανθρώπων» που είπε ο Νταβούτογλου, δεν απέχει καθόλου από τη δήλωση της Μέρκελ για την ανάγκη κοινής διαχείρισης μιας ασήμαντης ζώνης «μερικών μιλίων θάλασσας». Κατά το ίδιο τρόπο οι επιφυλάξεις και οι απειλές veto για τα ενταξιακά κεφάλαια που μπλοκάρει η κυπριακή κυβέρνηση, θα παρουσιάζονται όλο και πιο επιτακτικά ως «καπρίτισα».
Την ίδια στιγμή φιλοδοξεί να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο προστάτη των δικαιωμάτων των εκατομμυρίων μουσουλμάνων μεταναστών που προστίθενται σε αυτά που ήδη ζουν στην Ευρώπη. Η απαίτηση για τζαμιά, ινστιτούτα, κέντρα μελετών θα αποτελούν τις μορφές μέσω των οποίων θα ασκείται η προστασία και ο έλεγχος μιας ισχυρότατης κατηγορίας του ευρωπαϊκού πληθυσμού.
Η Ευρώπη, σε αντίθεση με το παρελθόν της, είναι υποχρεωμένη να αναγνωρίσει τη νέα πραγματικότητα και να αντιμετωπίσει την Τουρκία σαν μια μεγάλη περιφερειακή δύναμηνα αποδεχθεί το νέο «τουρκικό δόγμα».
Του Σπύρου Παναγιώτου
Δρόμος της Αριστεράς
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου