Καλή χρονιά, έστω και χωρίς δουλειά!

Τα φώτα έσβησαν και ύστερα άναψαν πάλι. Συμβολικά η αλλαγή του χρόνου ήδη είχε γίνει. Πέρασε στο κατώφλι μας ο καινούριος χρόνος φουριόζος ντυμένος στα πολύχρωμα κουδουνίζοντας και γελώντας σαν γελωτοποιός… ένας κλόουν, μια ταυτοπροσωποποίηση πιερότου και αρλεκίνου με δάκρυα μπογιάς κάτω από τα μάτια. Ένα μάτσο πράγματα μαζεμένα σαν μπουκετάκι με λουλούδια και εμφανή τα στοιχεία ενός παλιάτσου. Κι εγώ τον κοίταζα που στριφογυρνούσε μέσα στο σαλόνι μου και χόρευε και τραγουδούσε κι έκανε τα πάντα να με κάνει να χαρώ κι εγώ δίνοντας
υποσχέσεις και όνειρα που δεν χωρούσαν ούτε στα χρώματά του αλλά ούτε και στη στολή του. Μόνο οι άκρες από τις μύτες στο καπέλο του κουδούνιζαν δαιμονισμένα.  Ήξερα πως σε λίγο θα κολλούσε πάνω μας σαν χλαπάτσα και θα γινόταν ένα με μας. Θα μας βίωνε τις επόμενες 344 ημέρες. Θα κάλυπτε χρονικά με λεπτομέρειες όλες μας τις δραστηριότητες μέσα στα όρια της δικής του περιοχής σπρώχνοντας σαν μια ρόκα τη γη να πάρει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον ήλιο και να φτάσει στο σημείο εκκίνησης για να τελειώσει εκεί η αποστολή του.
Τον κοίταζα περίεργα κι αναρωτιόμουνα τι από όλο αυτό το συνονθύλευμα που χόρευε μπρος μου θα μούμεινε σαν μποναμάς όταν γερασμένος πια και χωρίς ίχνος δύναμης για ψυχαγωγία θα τον τραβούσαν και θα τον κλωτσούσαν για να τον στείλουν στην ανυπαρξία της ιστορίας αυτοί που θα ρχόνουσαν σαν νέα χρονιά. Τα μάτια μου βουρκωμένα, κατακκόκινα από το προηγούμενο απομεινάρι, μια ανούσια εργασιακή απόλυση με την δικαιολογία πως ζητούσα αμοιβή για την προσφορά εργασίας. Εξωφρενικό! Γίνονται τέτοια πράγματα; Μπορεί ο εργαζόμενος-σκλάβος να απαιτεί αμοιβή; Ο καλός υπάλληλος παίρνει τόσα και όταν τον δίνουν τα αφεντικά του χωρίς διαμαρτυρίες, άλλως…παύει νάναι υπάλληλος και γίνεται επικύνδινος επαναστάτης, για αυτό… Φροντίζει ένας βοηθός καρνάβαλος με προεκτάσεις όλες τις ιδιότητες που λέγαμε, εκεί στο μεταίχμιο της αλλαγής  του χρόνου, να σου ανακοινώσει την απόλυσή σου. Ούτε μπρος ούτε πίσω ώστε η κακία να πάρει την μεγαλύτερη δυνατή της τιμή και τα περιθώρια αντίδρασης να είναι τα μικρότερα δυνατά. Τώρα που το σκέφτομαι νομίζω πως δεν έχει καμιά σχέση με αυτά πλάσματα που η ύπαρξή τους έχει κάποιο νόημα διασκέδασης, έστω και κάποτε θλιβερής. Η σωστή απόδοση μέσα στο απύθμενο γλωσσικό μας πηγάδι θα ήταν σαφώς μια λέξη που να δηλώνει ανυπαρξία. Σαν αυτή της “ου”+ “τις”= “κανείς”+ το παραγωγικό αρχαίο επίθεμα “(δ)ανός”. Ήγουν ΟΥΤΙΔΑΝΟΣ!
Ένας ουτιδανός εργοδότης ψυχών. Δυστυχώς υπάρχουν και κυκλοφορούν πολλοί από δαύτους στην οικονομικά κατεστραμμένη μας πατρίδα.
  aristarhos