The Allman Brothers Band

Οδηγός αγοράς για το σπουδαίο southern συγκρότημα που μπόλιασε υπέροχα το rock του με τα blues, τη country και τη jazz

Το περίεργο με τους Allman Brothers Band είναι ότι θεωρούνται κορυφές σε δύο ιδιώματα τα οποία αμφισβητούνται ως τέτοια από τους ίδιους (αν όχι και από το κοινό). Πρόκειται  για το southern rock και το jam. Για το πρώτο ειδικά ο συνιδρυτής Gregg Allman έχει δηλώσει πως «η rock μουσική εξελίχθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον βαθύ (Αμερικάνικο) νότο και για αυτό ο όρος «southern rock» είναι περιττός. Είναι σαν να λες «rock rock»».



Πιο κοντά στο blues από τα άλλα είδη (country, jazz) που αριστοτεχνικά μπόλιασε στο rock του, το συγκρότημα από την Georgia των ΗΠΑ έχει μια ιστορία γεμάτη σημαντικές κορυφές, διαμάχες και δράματα να επιδείξει. Ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 60 αλλά έχασε τον φυσικό αρχηγό της και κιθαρίστα Duane Allman σε ατύχημα με μοτοσυκλέτα ακριβώς την εποχή που έκανε όνομα με το σπουδαίο "At Fillmore East"  του 1971 (ένα χρόνο αργότερα θα χαθεί με τον ίδιο τρόπο και ο μπασίστας Berry Oakley μόλις τρία τετράγωνα από το σημείο που χάθηκε ο Duane). Έχει ξεκινήσει την μόδα του southern rock, έχει εμφανιστεί ως πρώτο όνομα σε φεστιβάλ μπροστά σε 600.000 θεατές στο Watkins Glen της Νέας Υόρκης (1973) ενώ υπάρχουν κάποιοι που συνδυάζουν την επιτυχία τους με την απενοχοποίηση των rednecks και την εκλογή του Jimmy Carter (κυβερνήτη της Georgia) στον προεδρικό θώκο των ΗΠΑ (1977).

Η σύλληψη του Gregg Allman για κατοχή ναρκωτικών και η μαρτυρία του ενάντια στον tour manager του συγκροτήματος οδήγησε στην πρώτη ρήξη και διάλυση το 1976. Αργότερα επανενώνονται για να το διαλύσουν ξανά στα 1982. Από το 1989 θεωρούνται ενεργοί με την ενσωμάτωση του (σχεδόν) σταθερού από τότε Warren Haynes ενώ από το 2000 έχει αποχωρήσει (οριστικά όπως φαίνεται) o σημαντικός συνθέτης και κιθαρίστας (η country πλευρά του συγκροτήματος) Dickey Betts με τον οποίο είχαν κυκλοφορήσει όλα τα άλμπουμ τους μέχρι τότε.  Ο σπουδαίος slide κιθαρίστας Derek Trucks και ανηψιός του ντράμερ Butch Trucks έχει επίσης μπει στην ομάδα από το 1999.



Με τελευταίο στούντιο άλμπουμ στο μακρινό πια 2003 ("Hittin' The Note") οι Allman Brothers Band συνεχίζουν να τζαμάρουν ζωντανά κυρίως στις ΗΠΑ ενώ πολλά από τα μέλη τους δίνουν το χρόνο τους και στην προσωπική τους καριέρα.

Διαβάστε παρακάτω τις επιλογές μας από τη δισκογραφία τους με γνώμονα το που θα σας συμβουλεύαμε να επενδύσετε  πρώτα τα χρήματα σας  και τον χρόνο σας.

Buy Or Die
	Idlewild South Atco / Capricorn (1970) Όλα ταίριαξαν τέλεια καλλιτεχνικά στο συγκεκριμένο, δεύτερο άλμπουμ των Allmans. (Εμπορικά η αναγνώριση θα έρθει την επόμενη χρονιά με το "At Fillmore East"). Στην παραγωγή επιστρατεύεται ο «πυρηνικός» Tom Dowd που φτιάχνει τον ήχο και τη φιλοσοφία του συγκροτήματος. Ο Dickey Betts παραδίδει τις πρώτες του συνθέσεις σπάζοντας το blues μονοπώλιο του πρώτου δίσκου κυρίως με το  κλασικό «σαντανικό» instrumental "In Memory Of Elizabeth Reed" ενώ ο Gregg Allman προσφέρει (εκτός των άλλων) τον αιώνιο στίχο «and the road goes on forever» στο δικό του "Midnight Rider". Πρόκειται για το τελευταίο τους studio δίσκο που δουλεύτηκε εξ ολοκλήρου από την αυθεντική σύνθεση μιας και κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων του "Eat A Peach" o Duane Allman, η ψυχή των Allmans και αδερφός του Gregg, έφυγε από τη ζωή σε ατύχημα με την μοτοσυκλέτα του. Αντώνης Μουστάκας
	Eat A Peach Capricorn (1972) Έχοντας μόλις καταφέρει να χτίσουν τη φήμη τους, οι Allman Brothers δε θα φανταζόντουσαν ότι το δύσκολο επίτευγμα του να ανταποκριθούν στο μέγεθος που απέκτησαν θα ήταν το λιγότερο από τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζαν. Ο θάνατος του ηγέτη τους Duane Allman κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων τους άφησε μετέωρους αλλά είτε από ένστικτο είτε από σύνεση η απάντησή τους ήταν o για πολλούς ο καλύτερος δίσκος τους, η κορυφή της καριέρας τους. Τα τρία πρώτα τραγούδια του αναδεικνύουν το ανερχόμενο αστέρι στις τάξεις τους, τον κρυφό ηγέτη που περίμενε τη στιγμή του, τον κιθαρίστα Dickey Betts που θα καθορίσει τον ήχο τους για πολλά από τα χρόνια που ακολούθησαν. Τα τρία τελευταία αποτελούν την παρακαταθήκη του Duane που δεν αφήνουν να ξεχάσεις πόσο σπουδαίος κιθαρίστας ήταν και πόσο καθοριστικός στον ήχο του συγκροτήματος. Τα ενδιάμεσα τρία αποτελούν συνθέσεις που έμειναν εκτός από το "At Filmore East" (συμπεριλαμβανομένου και του μα-πώς-το-αφήνεις-αυτό-έξω "One Way Out") και δείχνουν το πόσο ανεπανάληπτη υπήρξε αυτή η αυθεντική σύνθεση των Allman Brothers. Από τις δομημένες συνθέσεις μέχρι τα εξωπραγματικά jam αυτός εδώ ο διπλός δίσκος είναι ίσως το αντιπροσωπευτικότερο και καλύτερο σημείο έναρξης για όποιον θέλει να καταλάβει τι είναι οι Allman Brothers. Κώστας Σακκαλής
Must Have
	Allman Brothers Band Atco / Capricorn (1969) Το πρώτο άλμπουμ των Allmans αν και δεν «έπιασε»  εμπορικά περιέχει κυρίως εξαιρετικά δείγματα blues τραγουδοποιίας. Από την άλλη επιλογές όπως το "Dreams" δείχνουν την αρχή της διαφοροποίησης του συγκροτήματος από το απλά ηλεκτρισμένο blues το οποίο υπηρετούν πολλοί εκείνη την εποχή. Οι συνθέσεις ανήκουν εξ' ολοκλήρου στον Gregg Allman (εκεί οφείλεται και ο blues χαρακτήρας του άλμπουμ) εκτός από δύο διασκευές σε τραγούδια του Muddy Waters και του Spencer Davis. Κορυφή αποτελεί φυσικά το "Whipping Post" το οποίο θα αποτελεί από εδώ και πέρα το highlight των συναυλιών τους. Από το επόμενο και σπουδαίο "Idlewild South" θα ξεκινήσουν οι συνεισφορές του Dickey Betts στην σύνθεση και του Tom Dowd στην παραγωγή  η οποίες θα φέρουν  και την διαφοροποίηση που θα φτιάξει τελικά τον χαρακτήρα του συγκροτήματος. Αντώνης Μουστάκας
	Hittin' The Note Peach / Sanctuary (2003) Από το "Allman Brothers Band" του 1969 δεν είχε κυκλοφορήσει άλμπουμ του συγκροτήματος χωρίς τη συμμετοχή του βασικού κιθαρίστα και συνθέτη Dickey Betts ο οποίος αποχώρησε μάλλον οριστικά το 2000. Φτάνοντας στο 2003 οι Allmans μετρούσαν ήδη εννέα χρόνια δισκογραφικής απουσίας αλλά η επιστροφή αποδείχτηκε μεγαλειώδης. Με τον Warren Haynes (Gov't Mule) να ηγείται της προσπάθειας σε συνθέσεις και παραγωγή -στο πρώτο κομμάτι συνεπικουρούμενος από τον Gregg Allman, στο δεύτερο από τον Michael Barbiero- το συγκρότημα λάμπει σε όλους στους τομείς. Οι συνθέσεις βρίσκονται στο επίπεδο των πρώτων σπουδαίων δουλειών ενώ το παίξιμο των μουσικών αγγίζει το τέλειο. Το συγκρότημα απομακρύνεται όσο ποτέ άλλοτε από τη country (καθοριστική η απουσία του Betts) ακολουθώντας blues και jazz διαδρομές και δίνοντας έμφαση στην δυναμική rock παραγωγή.  Άπιαστες κορυφές τα  δείγματα περφεξιονισμού "Desdemona" και "Instrumental Illness". Αντώνης Μουστάκας
Other Essentials
	Brothers And Sisters Capricorn (1973) Έχοντας μπει για τα καλά πλέον στην περίοδο κυριαρχίας του Dickey Betts, οι Allman Brothers με το "Brothers And Sisters" δικαιολογούν για πρώτη φορά τόσο πολύ τον τίτλο του southern rock που τους αποδίδεται. Στο δίσκο αυτό βρίσκουμε τις δύο, με διαφορά, πιο διάσημες συνθέσεις τους. Από τη μία το αρχετυπικό τραγούδι και έκτοτε σημαιοφόρο της country "Ramblin' Man" και από την άλλη το κιθαριστικό road song "Jessica" που απέκτησε πολύ από τη φήμη του ως το σήμα της μακροβιότατης εκπομπής Top Gear του BBC. Φυσικά τα blues δεν απουσιάζουν με το "Southbound" να είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα αυτού και τη φωνή του Gregg Allman στα καλύτερά της. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων η τραγωδία θα χτυπήσει ξανά την πόρτα τους ειρωνικά, με τον μπασίστα τους Berry Oakley να χάνει τη ζωή του με ανατριχιαστικά όμοιο τρόπο με τον Duane Allman. Κώστας Σακκαλής
	Seven Turns Epic (1990) Παρότι δεν γλύτωσαν από μέτριες κυκλοφορίες, οι Allman Brothers απέφυγαν το ναρκοπέδιο της δεκαετίας του '80 με τον απλούστερο δυνατό τρόπο. Σχεδόν δεν ηχογράφησαν τίποτα στη διάρκειά της (από το '81 και μετά για να είμαστε ακριβείς). Κατά κάποιον τρόπο λοιπόν η επιστροφή τους το 1990 με ανανεωμένη σύνθεση (εδώ για πρώτη φορά βρίσκουμε τον Warren Haynes στη δεύτερη lead κιθάρα και τον Allen Woody στο μπάσο) υπήρξε από μόνη της καθαρή από παλιές αμαρτίες. Το "Seven Turns" παρότι ή ακριβώς εξαιτίας του ότι είναι ένα άλμπουμ εντελώς εκτός κλίματος της εποχής αποδεικνύει ότι είχαν ακόμα πολλά να δώσουν και ότι την μουσική προσέγγιση που αυτοί δίδαξαν δεν είχε υπάρξει κάποιος που να την αποδώσει καλύτερα. Πώς; Μα με τραγούδια όπως το "Seven Turns", "Gambler's Roll" και "Low Down Dirty Mean" που, μην το γελάτε, μπορούν να σταθούν δίπλα σε πολλά από τα διάσημα κλασικά τους, αν μάλιστα τα βοηθούσε και μία λιγότερο γυαλισμένη παραγωγή θα γράφαμε τώρα ακόμα μεγαλύτερες υπερβολές. Και επιπλέον επιχείρημα; Αν δεν είχε υπάρξει ο δίσκος αυτός ακριβώς όσο επιτυχημένος υπήρξε, οι Allman Brothers σήμερα μπορεί και να ήταν μία μουσική ανάμνηση. Κώστας Σακκαλής
	Shades Of Two Worlds Epic (1991) Το "Shades Of Two Worlds" κυκλοφόρησε γρήγορα μετά την επιτυχία του "Seven Turns" και ενόσω τόσο το κοινό όσο και το συγκρότημα ήταν ακόμα ζεστοί. Διατηρεί την ίδια ποιότητα, την ίδια όρεξη και το ίδιο περίπου αποτέλεσμα με τον πρόγονό του. Μάλιστα αυτή τη φορά η παραγωγή του Tom Dowd (ποιού άλλου;) είναι πολύ πιο διαχρονική. Αν κάτι λείπει είναι τα τραγούδια - κράχτες που είχε το "Seven Turns". Για όσους μάλιστα προτιμούν περισσότερο την πιο blues και jam πλευρά του συγκροτήματος εδώ μάλλον θα μείνουν πιο ικανοποιημένοι. Ταυτόχρονα το "Shades Of Two Worlds" όπως, εντελώς τυχαία, σηματοδοτεί και ο τίτλος του, αναδεικνύει την κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν μελλοντικά όχι μόνο οι Allman Brothers αλλά και το περίφημο spin-off τους, οι Gov't Mule. Η χαμηλότερες πωλήσεις που κατάφερε σε σχέση με τη προηγούμενη και επόμενη στούντιο δουλειά τους το αδικούν και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται σε αντίστοιχη ποιοτική διαφορά. Κώστας Σακκαλής
Nerd Alert
	Where It All Begins Epic (1994) Αντικειμενικά όχι τόσο καλό στην τριλογία των άλμπουμ της επιστροφής του συγκροτήματος, το "Where It All Begins" έχει με τον καιρό τραβήξει τα βλέμματα των φανατικότερων φίλων τους για δύο λόγους. Από τη μία πρόκειται για τον τελευταίο (πιθανότατα για πάντα) στούντιο δίσκο των Allmans όπου συμμετέχει ο Dickey Betts, o δεύτερος κατά σειρά ηγέτης τους. Αυτό τον κάνει κατά μία έννοια και τον τελευταίο δίσκο μίας εποχής ή τον πρώτο μίας νέας. Ο δεύτερος λόγος που ο δίσκος τείνει να επιβεβαιώνει τον τίτλο του κλασικού είναι το "Soulshine" (το πρώτο τραγούδι που γράφει ο Haynes εξολοκλήρου μόνος του προϊδεάζοντας ίσως για την επόμενη εποχή όπου αυτός πλέον θα είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης τους, δίπλα φυσικά στον ακούραστο Gregg Allman), που γίνεται αυτοστιγμεί αγαπημένο των οπαδών και το τελευταίο μάλλον χιτάκι του συγκροτήματος. Σίγουρα όχι απαραίτητο, αλλά μόλις αποκτήσει κανείς τις δουλειές που οφείλει να έχει μπορεί να προχωρήσει και στο "Where It All Begins", έστω και μόνο για το "Soulshine". Κώστας Σακκαλής
Only On Discount
	Reach For The Sky Arista (1980) Θεέ μου ένα εξώφυλλο. Το ξεπερνάω για να πιάσω τα μουσικά. Χωρίς να μιλάμε για κάτι το τραγικό, το συγκεκριμένο άλμπουμ πάσχει σε πολλούς τομείς. Χωρίς τον Tom Dowd στην παραγωγή, ο οποίος έσωσε τελευταία στιγμή την κατάσταση στο "Enlightened Rogues" του 1979, η μπάντα χάνει την ταυτότητά της και μπλέκει ακόμα και με synthesizers ("So Long") ενώ και τα γνωστά τζαμαρίσματα δεν λειτουργούν. Κατώτερο σημείο του άλμπουμ ο συνδυασμός του gospel στοιχείου με το synth-pop rock της εποχή στο ("Hell And High Water"), ενώ μόνο σε σημεία χαίρεσαι με τα γνωστά δικίθαρα.  Άψυχο και χωρίς ουσιαστική υποστήριξη από τον Gregg Allman, δικαίως κατέχει μια από τις χαμηλότερες θέσεις στις καρδιές των οπαδών του συγκροτήματος. Αντώνης Μουστάκας
Live
	At Fillmore East Capricorn (1971) Θα το βρείτε στις περισσότερες λίστες  με τα καλύτερα rock άλμπουμ και ιδιαίτερα τα ζωντανά ηχογραφημένα άλμπουμ όλων των εποχών. Και πώς να μην είναι έτσι όταν ο συνδυασμός του ταλέντου του Duane Allman στην κιθάρα με την jazz προσέγγιση του συγκροτήματος στην ροκ συναυλία απογειώνουν πραγματικά το αποτέλεσμα. Σπουδαιότερο δείγμα της ιδιοφυίας του συγκροτήματος αποτελεί το "Whipping Post" (το πρώτο εμβληματικό encore πριν και από το σπουδαίο "Free Bird" των Lynyrd Skynyrd) με τις αλλαγές στο χρόνο και την επική κορύφωση. Από κοντά τα "Statesboro Blues" και "In Memory Of Elizabeth Reed", με το δεύτερο να δείχνει και τις jazz αναζητήσεις του άδικα χαμένου λίγο καιρό μετά Duane. Η παραγωγή του Dowd αναδεικνύει τα ταλέντα όλων των μουσικών τοποθετώντας τον ακροατή στο κέντρο της σκηνής όπως και το άλμπουμ θα βάλει τους Allmans στο κέντρο του ενδιαφέροντος στην Αμερική η οποία στα 1971 θα ανακαλύψει το νέο μεγάλο της συγκρότημα. Αντώνης Μουστάκας

A Compilation
Ξεκινήστε με τα πρώτα 80 λεπτά μουσικής από αυτή την επιλογή. Τα υπόλοιπα τα αφήνω στον Charlie Daniels: «Αν δεν σε συγκινεί η κιθάρα του Duane Allman στο "Statesboro Blues", καλύτερα να κλείσεις τη μουσική και να πάς να παίξεις γκολφ ή ό,τι άλλο σου αρέσει».

01. Whipping Post (Allman Brothers Band)
02. Dreams (Allman Brothers Band)
03. Midnight Rider (Idlewild South)
04. In Memory Of Elizabeth Reed (Idlewild South)
05. Statesboro Blues (At Fillmore East)
06. One Way Out (Eat A Peach)
07. Melissa (Eat A Peach)
08. Blue Sky (Eat A Peach)
09. Ramblin' Man (Brothers And sisters)
10. Jessica (Brothers And sisters)
11. Seven Turns (Seven Turns)
12. Soulshine (Where It All Begins)
13. Desdemona (Hittin' The Note) 

 http://www.rocking.gr