Έφυγε από τη ζωή ο Alvin Lee

Ο κιθαρίστας και τραγουδιστής των Ten Years After πέθανε σε ηλικία 68 ετών

Όπως ανακοίνωσε νωρίτερα σήμερα η οικογένειά του, ο κιθαρίστας και τραγουδιστής των Ten Years After, Alvin Lee, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 68 ετών.

Με μια λιτή ανακοίνωση στην επίσημη σελίδα του, Alvinlee.com, γνωστοποιήθηκαν τα εξής:

«Ανακοινώνουμε με μεγάλη μας λύπη ότι ο Alvin έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή νωρίς σήμερα το πρωί, λόγω απρόβλεπτων επιπλοκών μετά από μία χειρουργική επέμβαση ρουτίνας.»

«Χάσαμε έναν υπέροχο και πολυαγαπημένο πατέρα και σύντροφο, και ο κόσμος έχασε έναν πραγματικά σπουδαίο και ταλαντούχο μουσικό.»

Η καριέρα του Lee ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '60, ενώ εκτινάχθηκε στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό στερέωμα ύστερα από την εμφάνιση της μπάντας στο μυθικό Woodstock, όπου επέδειξε το μοναδικό του blues rock κιθαριστικό ύφος, ενώ η χαρακτηριστική του καλυμμένη από αυτοκόλλητα "Big Red" Gibson ES-335 μετατράπηκε σε σήμα κατατεθέν ολόκληρου του φεστιβάλ.

Μετά τη διάλυση των Ten Years After το 1973, ο Lee κυκλοφόρησε μια σειρά προσωπικών δίσκων, συμπεριλαμβανομένου του "On The Road To Freedom", το οποίο περιείχε συμμετοχές από τους Mick Fleetwood, George Harrison, Steve Winwood και Ron Wood.

Η ύστατη κυκλοφορία του, το "Still On The Road To Freedom" του 2012 ήταν μία αναφορά σε προηγούμενες προσωπικές του δουλειές και επιβεβαίωσε τη θέση του στο πάνθεον των μεγάλων του rock.

«10»: Μεγάλες στιγμές του Alvin Lee

 

Παρακάτω οι δέκα -από τις αρκετές μεγάλες στιγμές του- που με σημάδεψαν περισσότερο με χρονολογική κατάταξη.  Ένας μικρός φόρος τιμής.

		10   Spider In My Web Από το "Undead" (1968) Αργό και υπνωτιστικό αυτό το ηλεκτρικό blues κομμάτι αποτελεί ένα από τα πολλά ωραία δείγματα συνδυασμού ατμόσφαιρας και κιθαριστικής επίδειξης που μας προσέφερε ο Alvin Lee ανά τα χρόνια.
		9   Hear Me Calling Από το "Stonedhenge" (1969) Μια ξεχωριστή στιγμή που συνδυάζει πετυχημένα το blues rock με το ψυχεδελικό στοιχείο δείχνοντας εκτός των άλλων πόσο ανοιχτοί ως συγκρότημα υπήρξαν οι Ten Years After.
		8   A Sad Song Από το "Stonedhenge" (1969) Από τα τραγούδια που η ατμόσφαιρα και η ερμηνεία του Lee μπαίνουν μπροστά από την κιθάρα του. Καθαρός πόνος χωρίς ίχνος επίδειξης.
		7   Good Morning Little Schoolgirl Από το "Ssssh" (1969) Η σύνθεση αυτή του Sonny Boy Williamson παίρνει φωτιά στα χέρια του Alvin Lee αλλά και του μπασίστα Leo Lyons με τον πρώτο να εντυπωσιάζει με το σόλο του και τον δεύτερο να σφυροκοπά τα αυτιά μας σε όλη τη διάρκεια της. To blues rock στα καλύτερά του.
		6   I Woke Up This Morning Από το "Ssssh" (1969) Απλό και κατάμαυρο (κατά Σακκαλή) με τα σόλο του Alvin Lee να σκεπάζουν το σύμπαν. Τα blues είναι ναι μεν απλά αλλά κάποιοι τα παίζουν καλύτερα από τους υπόλοιπους.
		5   I'm Going Home Από την εμφάνιση στο φεστιβάλ Woodstock (1969) Όλοι περίμεναν τον Hendrix. Το προηγούμενο βράδυ όμως ο Alvin και οι αφιονισμένοι Ten Years After πήραν τα μυαλά των hippies και αργότερα όλων των μουσικόφιλων λόγω της προβολής του ντοκιμαντέρ για το Woodstock στη μεγάλη οθόνη. Η εκπληκτική αυτή εμφάνιση -κορυφαία για τους Ten Years After- είναι αυτή για την οποία κυρίως θα μνημονεύεται ο μεγάλος αυτός κιθαρίστας καθώς και αυτή στην οποία οφείλει την ταμπέλα του πιο γρήγορου κιθαρίστα της εποχής.
		4   Love Like A Man Από το "Cricklewood Green" (1970) Μεγάλη επιτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο αυτό το κλιμακούμενης έντασης διαμάντι παρουσιάζει όλες τις αρετές του συγκροτήματος και φυσικά του Alvin Lee ο οποίος οργιάζει συνεπικουρούμενος από τον πληκτρά Chick Churchill.
		3   I Can't Keep From Crying, Sometimes Από την εμφάνιση στο φεστιβάλ Isle Of Wight (1970) Οι Τen Years After αφού εντυπωσίασαν στο Woodstock εμφανίζονται και στο Isle Of Wight festival. Καταιγιστικοί και πάλι προκαλούν ενθουσιασμό στους θεατές κάτι που αποτυπώθηκε και στην αντίστοιχη ταινία. Ο Alvin Lee σαν γνήσιος guitar hero «ψαρώνει» τους επίδοξους οργανοπαίχτες παίζοντας σε σημεία με τα κλειδιά της Gibson του αντί για την ταστιέρα.
		2   I'd Love To Change The World Από το "A Space In Time" (1971) Ένα τραγούδι που έκανε επιτυχία την εποχή που κυκλοφόρησε αλλά είδε ξανά μεγάλη προβολή στη χώρα μας λόγω ενός διαφημιστικού. Μια υπέροχη σύνθεση που ο Lee δεν ήθελε να εκτελεί ζωντανά. Πάντως η χίπικη ατμόσφαιρα που σου περνά η μουσική δεν ταιριάζει με τους καθόλου politically correct στίχους οι οποίοι μιλούν για την «χαμένη σύνεση» και ένα κόσμο γεμάτο «φρικιά και μαλλιάδες, αδελφές και λεσβίες».
http://www.rocking.gr		1   The Bluest Blues Από το "Nineteen Ninety-Four" (1994) Η μοναδική σόλο δημιουργία του Lee στην λίστα μου είναι και μια από τις πιο μαγικές. Ένα συναισθηματικό blues πασπαλισμένο με τη slide αστρόσκονη του George Harrison αποτέλεσε μια από τις τελευταίες κορυφαίες στιγμές του καλλιτέχνη. Όταν τα blues πραγματικά «σε κόβουν σαν μαχαίρι».