Μπάγεβιτς

Άργησε λίγο, αλλά ήρθε αυτή η μέρα της "λύτρωσης". Για τον Μπάγεβιτσ, για την ΑΕΚ, για έναν ολόκληρο κόσμο που δεν γούσταρε άλλο την παρουσία του στην ομάδα.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή. Ο Μπάγεβιτς σ' αυτή την τρίτη του θητεία στην ΑΕΚ απέτυχε παταγωδώς. Αποτυχία δεν ήταν η δεύτερη θητεία του (2002-Γενάρης 2004), όταν έκανε τις 6 ισοπαλίες στο Τσάμπιονς Λιγκ, τις 12 συνεχόμενες νίκες, μέσα σ' ένα απίστευτο ψυχροπολεμικό, ελεεινό κλίμα στα Λιόσια και παντού.

Αποτυχία ήταν τούτη εδώ η διαδρομή των 22 μηνών. Από το Νοέμβριο του 2008, όταν μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες – μέτοχοι της ΑΕΚ, δεν ήξεραν – με το φευγιό του Ντέμη – πως να διαχειριστούν την κατάσταση και τον φώναξαν, τον έβαλαν μπροστά, να βγάλει αυτός τα κάστανα απ΄ τη φωτιά. Άλλοι το μετάνιωσαν και του έκαναν πόλεμο από την πρώτη στιγμή, άλλοι τον ειρωνεύονταν μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας και άλλοι τον στήριζαν για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.

Όπως και να' χει, ο Μπάγεβιτς υπερεκτίμησε δυνατότητες, αγνόησε κινδύνους, παρασύρθηκε από καταστάσεις και στα εξήντα-φεύγα βρέθηκε στο σημείο να δίνει κάθε Κυριακή εξετάσεις. Για το αν παραμένει καλός προπονητής, για το αν είναι παρωχημένος, για το αν δουλεύει στις προπονήσεις με τους παίκτες, για το αν διαχειρίζεται σωστά τις ισορροπίες στην ομάδα και γενικότερα τις διαπροσωπικές του σχέσεις με ξένους ποδοσφαιριστές.

Τα αποτελέσματα δυο ετών μπορεί να δείχνουν άλλα πράγματα. Τα “μείον” από την κορυφή πρόπερσι και ιδίως πέρσι. Ο αποκλεισμός στον Θρασύβουλο. Οι(μόλις) 3 νίκες σε 17 ματς στην επαρχία και παράλληλα 6 ήττες. Οι φετινοί 8 χαμένοι βαθμοί σε 4 αγωνιστικές, χωρίς να έχει παίξει κανένα ντέρμπι ή ματς υψηλού κινδύνου. Όλα αυτά και πολλά άλλα, σαφέστατα και τα χρεώνεται ο ίδιος, αλλά όλα αυτά δεν θα με πείσουν ποτέ ότι ο Μπάγεβιτς ξέχασε την προπονητική ή ότι η προπονητική (στην Ελλάδα) ξεπέρασε τον Μπάγεβιτς. Αστεία πράγματα.

Ο Μπάγεβιτς και στις καλές εποχές έβγαζε έναν εγωισμό. Αυτό το αγέρωχο, το σοβαρό του ύφους του. Αυτός ο εγωισμός δεν ήταν πάντα ο καλύτερος σύμβουλος και πολλές φορές τον οδηγούσε σε κακούς χειρισμούς και κατ' επέκταση σε λανθασμένες αποφάσεις. Διοικητικά δυο χρόνια η ΑΕΚ πέρασε από χίλια κύματα. Ο Μπάγεβιτς υπέμενε διάφορα, συμβιβάστηκε με καταστάσεις, δεν διεκδίκησε (επίμονα) πράγματα, απέφυγε να συγκρουστεί και απεναντίας λειτούργησε και προστατευτικά. Ο,τι κακό και στραβό γινόταν στην ΑΕΚ, ο Μπάγεβιτς το “λουζόταν”. Οι από πάνω, αφεντικά και διοικούντες είχαν το κεφάλι τους ήσυχο.

Το ρόστερ της ΑΕΚ είχε και έχει χτυπητές αδυναμίες. Ο ίδιος, μπορεί κατά βάθος να το γνώριζε αυτό, αλλά περισσότερο με εγωιστική διάθεση πάλεψε να κάνει ομάδα με παίκτες που δεν θα έπαιζαν ποτέ σε μια μεγάλη ΑΕΚ. Είτε γιατί δεν θα το άξιζαν με βάση το ταλέντο τους, είτε γιατί κουβαλούσαν “παιδικές ασθένειες”. Ο Μπάγεβιτς έχει τεράστια ευθύνη σ' αυτό. Όχι μόνο το συντήρησε, αλλά έβαλε και ο ίδιος τη σφραγίδα του με δικές του επιλογές. Θα μου πείτε, με τα οικονομικά που του έδιναν δεν θα μπορούσε να διαλέξει τον Τζαβέλλα, αλλά τον Καράμπελα. Δεν έχει σημασία, όφειλε και ο Μπάγεβιτς να κάνει πιο προσεκτικές επιλογές με τα ψίχουλα. Γι' αυτό έγινε και Μπάγεβιτς. Επειδή σε μια διαδρομή 20 ετών ανέδειξε παίκτες από το πουθενά.

Όταν κάνεις άστοχες επιλογές, θα παρασυρθείς και θα κάνεις και άστοχες δηλώσεις. Έγινε αρκετές φορές. Ό,τι και να είπε όμως, το ξεπερνάς, πας παρακάτω. Αυτό που δεν χωνεύεις είναι την υπερβολή. Να ανεβάζεις στα ύψη τον πήχη και να ανοίγεις απίστευτα την όρεξη. Αυτό το “η ομάδα η σημερινή μου θυμίζει την ομάδα του '90”, όταν το διάβασα στις διακοπές, μ' έκανε από τη μια να γελάσω και από την άλλη να θυμώσω. Ντούσκο, δεν χρειάζεται το 2010 να δουλευόμαστε μεταξύ μας...

Λειτουργώντας και ως “ασπίδα προστασίας” για την ομάδα αυτά τα δυο χρόνια, ο Μπάγεβιτς μπορεί να έχει και αρκετά ελαφρυντικά, αλλά αν τα βάλει κανείς στο ζύγι, χάνει. Ελαφρυντικά και δικαιολογίες από τη μια, ευθύνες και αποτυχίες από την άλλη, η ζυγαριά γέρνει επικίνδυνα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχουν σημασία τα ελαφρυντικά, διότι ο,τι κι αν (του) συνέβαινε, ό,τι κι αν (του) έκαναν, ό,τι κι αν δεν (του) έκαναν, ο ίδιος το επέλεξε να είναι εκεί, ο ίδιος το αποδέχτηκε, ο ίδιος συμβιβάστηκε.

Το τελευταίο μεγάλο του λάθος, και του το λένε και φίλοι του, δικοί του άνθρωποι, είναι που δεν έφυγε το βράδυ της 7ης Αυγούστου. Όταν είσαι στην καρδιά της προετοιμασίας και μάλιστα βγαίνει από παντού ένας ενθουσιασμός για την προοπτική της ομάδας, όταν δεν έχει ξεκινήσει επισήμως η σεζόν και σου την “πέφτουν” τόσο απροκάλυπτα μέσα στο γήπεδο, τότε μαζεύεις τα μπογαλάκια σου και φεύγεις. Όχι επειδή αισθάνεσαι ηττημένος, αλλά επειδή αυτή η αρρώστια θα συνέχιζε να τρώει τις σάρκες της ΑΕΚ. Ανίατη. Δεν θα υπήρχε ποτέ γιατριά. Άλλοι θα έδερναν με τα χέρια, όπως έκαναν στην Καλλιθέα. Άλλοι θα “έδερναν” με τον πύρινο λόγο τους, σαν του Ψαριανού για παράδειγμα, για τον οποίον πλέον δεν συντρέχει λόγος αποχής από το γήπεδο. Δεν είναι ο μοναδικός, υπάρχουν πολλοί σαν τον Γρηγόρη.

Ο Μπάγεβιτς δεν έφυγε, καθαρά από εγωισμό και μόνο, στις 7 Αυγούστου. Τα βρόντηξε μετά από 50 μέρες, αγγίζοντας τα όρια της απομυθοποίησης. Ο Μπάγεβιτς, χωρίς τους δικούς του ανθρώπους, χωρίς τη διοίκηση εκείνη που θα έβαζε ένα τέλος στην “αρρωστημένη κατάσταση” δεν είχε καμιά θέση στην ΑΕΚ. Μ' έναν Μελισσανίδη πάνω από το κεφάλι του, πιθανώς να βλέπαμε διαφορετικό Μπάγεβιτς, άλλη ΑΕΚ. Αυτά είναι όμως μονάχα υποθέσεις και εικασίες. Η πραγματικότητα είναι ότι ο Μπάγεβιτς γύρισε να παλέψει μόνος του μια κατάσταση, χωρίς να ελπίζει στην παραμικρή βοήθεια – στήριξη – απλοχεριά του ανθρώπου που κάποτε είχε πει ότι θα έφερνε (τον Ντούσκο) καβάλα πάνω σ' άσπρο άλογο.

Το “κεφάλαιο Μπάγεβιτς” έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα, αλλά το “φάντασμα Μπάγεβιτς” θα πλανάται για κάνα χρόνο πάνω από την ΑΕΚ. Είτε έτσι, είτε αλλιώς. Αν ο νέος προπονητής καταφέρει και βάλει γρήγορα την ομάδα στο δρόμο των επιτυχιών, ο Μπάγεβιτς θα συνεχίσει να τ' ακούει και θα είναι ο ξεπερασμένος προπονητάκος της σειράς σε σχέση με τον καινούριο που πάει “τρένο” την ομάδα. Εάν συνεχιστεί η κατηφόρα και δεν αντιστρέψει το κλίμα, δεν βελτιώσει τα πράγματα ο διάδοχος, τότε θα φταίνε η κακή προετοιμασία, τα συντρίμμια που άφησε πίσω του ο “προδότης”, το ποδοβόλεϊ με τους συνεργάτες του. Χαμένος θα είναι και στη μια και στην άλλη περίπτωση, μέχρι να ξεφτίσει και αυτό το παραμύθι και να περάσουμε σ' άλλη εποχή.

Ανεξάρτητα από ευθύνες και ελαφρυντικά του Μπάγεβιτς, η αποχώρηση του μόνο καλό μπορεί να κάνει στην ομάδα. Και δεν εννοώ το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι. Όλα ξεκινούν από τη διάθεση του κόσμου, από τη συσπείρωση, από την ενότητα. Μια ζωή στην ΑΕΚ έπρεπε ντε καλά να υπάρχουν δυο στρατόπεδα. Οι μεν και οι δε. Οι από δω και οι από κει. Το βιώσαμε νομίζω πολύ καλά στην περίπτωση του Ντέμη, πολύ περισσότερο δε στου Ντούσαν. Με τη φυγή του, το πρώτο και μεγάλο καλό είναι ότι σταματά να ρέει το δηλητήριο της διχόνοιας. Του αλληλοσπαραγμού.

Δεν πρόκειται ποτέ και κανένας από τους θαυμαστές και υποστηρικτές του Μπάγεβιτς να κόψει το γήπεδο, να δανειστεί χυδαία συνθήματα, να δημιουργήσει “καταστάσεις”. Αντιθέτως θα επιστρέψει κόσμος στο γήπεδο. Θα έχουν να ασχολούνται μόνο με την ομάδα. ΑΕΚ. Τίποτα άλλο.

Όποιος και να 'ρθει, νέος προπονητής, να στηριχτεί, θα στηριχτεί. Η ομάδα, οι παίκτες. Ακόμη και οι κακομαθημένοι. Ο Μπάγεβιτς έφυγε, τα λαμπερά χαμόγελα θα διαδεχτούν τα ξινισμένα μούτρα. Το θέμα είναι να λάμψει επιτέλους και η ΑΕΚ...

ΥΓ: Δήλωσε ο Κύρος Βασσάρας, προσφάτως, ότι υπάρχει κώδικας δεοντολογίας σύμφωνα με τον οποίο απαγορεύεται να παίζουν στοίχημα οι διαιτητές. Οι ποδοσφαιριστές επιτρέπεται να παίζουν;

ΥΓ 2: "Να βγει μπροστά ο Ντέμης" είπε ο Μανωλάς. Καλή σκέψη. Να ακολουθήσεις κι εσύ όμως Στέλιο. Μπροστά ο Ντέμης, από πίσω εσύ. Μην ανησυχείς, δεν κρύβεσαι...

Γιάννης Ξενάκης

πηγή : www.contra.gr