«ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ …»
Η παγκόσμια δικτατορία που εφαρμόζεται από τη γερμανοευρωπαϊκή ένωση, τους διεθνείς τραπεζίτες και τον βρικόλακα των Βαλκανίων Τζ. Σόρος, καλπάζει ανεμπόδιστη. Δεν βρίσκει μπροστά της εμπόδια, αφού στον ευρωπαϊκό χώρο ουσιαστικά δεν υφίσταται πλέον καμιά Αριστερά. Το πώς συρρικνώθηκε, έσβησε ή μεταλλάχθηκε αυτή η παράταξη, ασφαλώς είναι θέμα που θα απασχολήσει τους ιστορικούς του μέλλοντος. Για πρώτη φορά μέσα στο βάθος του χρόνου, η δύναμη εκείνη –που με διάφορες μορφές και ποικίλους εκφραστές– είχε σαν αποστολή της την προάσπιση των αδύναμων και των λαϊκών συμφερόντων, απουσιάζει.
ΈΤΣΙ, ΑΡΧΕΣ, ΑΞΙΕΣ, ΙΔΑΝΙΚΑ, ρίχθηκαν από τους «εκσυγχρονιστές» στη λάσπη. Κι όλα αυτά, τα θεωρούν «ξεπερασμένα» και τα ειρωνεύονται. Οι παντός είδους ευρωλάγνοι, σκότωσαν τα οράματα και τις ελπίδες των λαών, που θέλουν να ζήσουν στοιχειωδώς ανθρωπινά. Κατέστρεψαν τουλάχιστον δύο γενιές. Καθιέρωσαν το «θέατρο του παραλόγου» στη πολιτική. Συνέβη, αυτό ακριβώς που είχε πει ο Ιονέσκο: «Γίναμε μηχανές που κινούνται και θορυβούν αδιάκοπα, χωρίς να ξέρουν γιατί, χωρίς να ξέρουν πώς, χωρίς να καταλαβαίνουν ούτε τον εαυτό τους, ούτε τους άλλους. Η κοινωνίας μας είναι ένα πελώριο μηχανοστάσιο που δεν παράγει τίποτα, έξω από τον ήχο των γραναζιών του». Η Γερμανία παίρνει τώρα την «ρεβάνς» για τους δύο προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους. Κι εμείς –όπως μας το είπε ξεκάθαρα ο Πρόεδρος των ΗΠΑ– ανήκουμε στη γερμανική «σφαίρα επιρροής». Οι παντός χρώματος ευρώδουλοι, οι εξαρτώμενοι από τις στοές των Βρυξελλών και της αισχρής λέσχης Μπίλντερμπεργκ, υποκριτικά συνεχώς παπαγαλίζουν το παραμύθι περί «ευρωπαϊκής οικογένειας».
Όμως για εμάς, ισχύει ο στοχασμός του Τολστόι: «Αρνούμαι τον κόσμο όπως υπάρχει…». Αρνούμεθα την Ευρώπη όπως υπάρχει. Αυτό θα όφειλε να το διακηρύξει μια «Αριστερά» εάν υπήρχε. Και δεν θα σταματούσε εκεί, αλλά θα υπεδείκνυε τη μορφή του Αγώνα που απαιτείται για να σπάσουμε τις οικονομικές μας αλυσίδες. Δοσίλογοι και προδότες μας έβαλαν μέσα στον λαβύρινθο των Βρυξελλών, ώστε ο Μινώταυρος των τραπεζιτών να ζητάει συνεχώς και νέο αίμα. Να απαιτεί τις «μεταρρυθμίσεις» και τους απάνθρωπους πλειστηριασμούς σπιτιών ανήμπορων ανθρώπων. Μας εκβιάζουν με τις δόσεις, αφού δεν έχουμε πλέον εθνικό νόμισμα, και οι τράπεζες έπαψαν να είναι ελληνικές. Ο Πούσκιν έλεγε σ’ ένα ποίημά του: «Καταχνιά, καταχνιά σκεπάζει τον ουρανό…». Καταχνιά σκεπάζει και τον ουρανό της πατρίδας μας. Πού είναι η παράταξη, πού είναι οι λαϊκοί αγωνιστές για να προασπίσουν «της γης τους κολασμένους»;
Η «Αριστερά» έχει πέσει σε νεκροφάνεια. Φαινόμενο κι αυτό, των χαλεπών ημερών μας. Μας γύρισαν σε εργασιακό Μεσαίωνα. Και βρικολάκιασαν οι φιλόδοξοι καιροσκόποι, ίδιοι όπως τους συναντούμε στις σελίδες του Μπαλζάκ. Οι πολίτες, καθημερινά να ζούνε μέσα στην αγωνία, καθώς οι τράπεζες και οι εταιρείες που τις εκπροσωπούν –όπως η «Μάτριξ»– τους τηλεφωνούν και τους πιέζουν ασφυκτικά να ξεπληρώσουν δόσεις δανείων, που έλαβαν κάτω από άλλες εποχές και συνθήκες, και τώρα βρίσκονται σε αδυναμία να ανταποκριθούν. Συχνά, άνθρωποι που δέχονται τέτοια απειλητικά τηλεφωνήματα, προσποιούνται ότι απουσιάζουν. Η εικόνα αυτή, θυμίζει την εποχή που ο Μαρξ ζούσε πάμπτωχος με την οικογένειά του στις χολερικές φτωχογειτονιές του Σόχο στην Αγγλία. Οι δανειστές που διάβαιναν το κατώφλι του μεγάλου θεωρητικού, συναντούσαν κάποιο από τα παιδιά του, για να πάρουν πάντα την απαράλλακτη απάντηση: «Ο κύριος Μαρξ δεν είναι επάνω…»!
Κι αφού δεν υπάρχει πια «Αριστερά» για να μπει στην πρωτοπορία νέων αγώνων, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ανατρέχουμε στις σελίδες της Ιστορίας, που αποτελούν πηγή έμπνευσης για το πώς να πορευτούμε μέσα στα σκοτάδια των καιρών μας. Νοσταλγούμε τη διανόηση του 19ου αιώνα, τότε που η επαναστατική σκέψη βρισκόταν σε κατάσταση «βρασμού». Από τη Γαλλία ως την Τσαρική Ρωσία, με επίκεντρο το κίνημα του Μαρξ και του Ένγκελς, και με αφετηρία κυρίως τη γαλλική φιλοσοφική κληρονομιά και τον ουτοπικό σοσιαλισμό, τα καλύτερα μυαλά της Ευρώπης μπαίνανε αυτόβουλα στην υπηρεσία των «αδικημένων» της γης, παίρνανε θέση στις πρώτες γραμμές των δυνάμεων που επιζητούσαν τις ριζικές κοινωνικές αλλαγές. «Τι να κάνουμε;» ήταν ο τίτλος έργων διανοουμένων όπως ο Τσερνιτσέφσκι, ο εξόριστος του Τσάρου και απομονωμένος στα άκρα της παγωμένης Σιβηρίας. Ουτοπικοί σοσιαλιστές, μπλανκιστές, μαρξιστές, Αριστεροί διαφόρων τάσεων κονταροχτυπιόνταν, διεκδικώντας την τιμή να είναι αυτοί οι κοινωνικοί αναμορφωτές, έθεταν τη δύναμη της σκέψης τους, συχνά και την ίδια τη ζωή τους, στην υπηρεσία της ελευθερίας και της δημοκρατίας, στην υπηρεσία των καταπιεσμένων, για τη ριζική ανάπλαση της κοινωνίας.
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ τα «καλύτερα μυαλά της Ευρώπης» να μπουν μπροστά απέναντι στον ευρωπαϊκό τραπεζικό ολοκληρωτισμό; Έχουν ατροφήσει. Δεν βλέπουμε πια κοινωνικούς αναμορφωτές, χάθηκαν οι ηγέτες. Κι επειδή τώρα η Αριστερά έμεινε «αδειανό πουκάμισο» –όπως λέει ο ποιητής– πολιτικοί μασκαράδες, όπως οι Συριζαίοι, φόρεσαν το σουρεαλιστικό «αριστερό» ντόμινο χορεύοντας πάνω στο λείψανο μιας ιδεολογίας, για να παίξουν τον ρόλο που τους διέταξαν οι πάτρωνες του καπιταλισμού. Οι Γερμανοί που κυριαρχούν πάλι στην Ευρώπη με το Δ’ Ράιχ τους, δεν είναι διατεθειμένοι ν’ αφήσουν καμιά νέα Ρόζα Λούξεμπουργκ και κανέναν «Σπάρτακο» να φανούν στον ορίζοντα. Η Ρόζα δολοφονήθηκε γιατί αντιτάχθηκε στις υπερβολικές στρατιωτικές δαπάνες. Σήμερα οι Γερμανοί διατηρούν υπερβολικές αξιώσεις από τις «κατεχόμενες» χώρες, και δολοφονούν τους λαούς με οικονομικά μέσα. Όταν στις 28 Ιουνίου του 1914 δολοφονήθηκε στο Σεράγεβο ο αρχιδούκας Φραγκίσκος-Φερδινάνδος, ένα κύμα ανησυχίας κατέκλυσε τη Γαλλία. Ο Ζωρές έγραφε στην Ουμανιτέ: Πού είναι λοιπόν η δύναμη της λογικής; Εδώ και πολλά χρόνια δεν υπάρχει πια ευρωπαϊκό δημόσιο δίκαιο. Και μπορούμε να πούμε, πως δεν υπάρχει ούτε Ευρώπη…». Προφητικά τα λόγια του! Γιατί μετά από 105 χρόνια, ούτε «λογική» υπάρχει, αλλά ούτε και η Ευρώπη που ξέραμε. Γι’ αυτό δεν υπάρχει και «δίκαιο». Έλεγε ο Ζωρές: «Χωρίς την ηθική ενέργεια αγωνιστικής συνείδησης πανίσχυρης, όλα τα προβλήματα της ανατολικής Ευρώπης θα μείνουν άλυτα…».
Η «ηθική συνείδηση» απουσιάζει σήμερα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό και τα προβλήματα όχι μόνο στην Ανατολική αλλά σε όλη την Ευρώπη, θα μείνουν άλυτα. Γι’ αυτό χρειάζεται μια καινούργια πολιτική πρωτοβουλία για να αντιταχθούμε με σχέδιο και πρόγραμμα στην γερμανοευρωπαϊκή ένωση. Για να δούμε πώς θα βγούμε από το ευρωπαϊκό γκέτο. Θα χρειαστεί να ξαναρχίσουμε από την αρχή. Για να ανεβούμε και πάλι τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στην πολιτική και οικονομική δημοκρατία. Για να προσπαθήσουμε να χτίσουμε μια σοσιαλιστική κοινωνία, που δεν θα κινδυνεύει από τα πλοκάμια του άκρατου καπιταλισμού, και θα δώσει την άνεση στους καταπιεζόμενους σήμερα, να ζούνε στοιχειωδώς σαν άνθρωποι, και όχι σαν δούλοι για να κωπηλατούν τις ευρωπαϊκές γαλέρες.
Τέτοιες μεγάλες προσπάθειες όμως, χρειάζονται ηγέτες που δεν θα προδώσουν τον Λαό. Που δεν θα τον εγκαταλείψουν όταν οι δυνάστες θα τους προσφέρουν ανταλλάγματα για να τους εξαγοράσουν. Μακριά πια από τους πολιτικούς απατεώνες. Θυμάμαι, ήμουν πολύ νεαρός, όταν άκουσα τον αείμνηστο πρόεδρο της ΕΔΑ, τον σοφό γέροντα της Αριστεράς Γιάννη Πασαλίδη, που μας έλεγε με τη βαριά φωνή του καπνίζοντας την αχώριστη πίπα του: «Από τον λαό προήλθα, και ουδέποτε τον εγκατέλειψα…». Σε όλη του τη ζωή, έκανε πράξη τα λόγια του. Δυστυχώς σήμερα, αυτοί που παριστάνουν τους «ηγέτες», εγκατέλειψαν τον Λαό και έναντι ανταλλαγμάτων προτίμησαν να γίνουν απολογητές του Ιερατείου των Βρυξελλών.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου