Οι συνέπειες της κρίσης

Οι ειδικοί για ακόμη μία φορά κρούουν τον κώδωνα του κίνδυνου στην Πολιτεία, συσχετίζοντας άμεσα την οικονομική κρίση με...
τη ψυχική υγεία των πολιτών και την αύξηση στα ποσοστά των αυτοκτονιών.

Κατά 70% έχουν αυξηθεί στα χρόνια της ύφεσης στην Ελλάδα οι κλήσεις στην εθνική γραμμή βοήθειας για την αυτοκτονία (1018) ενώ το 75% του πληθυσμού, που εμφανίζει κάποιου είδους ψυχοπαθολογία, δεν λαμβάνει καμία θεραπεία για το πρόβλημα του.

Συγκεκριμένα, οι αυτόχειρες αυξήθηκαν στους 5,2 ανά 100.000 πληθυσμού, σε σχέση με 2,8 το 2008, δηλαδή πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, σε έρευνα που παρουσιάστηκε σε πρόσφατο επιστημονικό συνέδριο με θέμα: "Η κατάσταση της ψυχιατρικής των παιδιών και των εφήβων στην Ελλάδα της κρίσης".

Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα στοιχεία δείχνουν υψηλή συσχέτιση ανάμεσα στην εκδήλωση επιθυμίας θανάτου και την εμφάνιση σοβαρής ψυχοπαθολογίας με την ανεργία. Ειδικότερα, η πανελλαδική έρευνα πιστοποιεί ότι ένας στους έξι Ελληνες ηλικίας 18-70 ετών έχει αναπτύξει κλινικά σημαντική ψυχοπαθολογία και ένας στους δώδεκα σοβαρή ψυχοπαθολογία!

Οι τομείς της Παιδείας, της Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας υφίστανται σε μεγαλύτερο βαθμό τις αρνητικές συνέπειες. Ολα αυτά συμβάλλουν στη σημαντική αύξηση της ψυχιατρικής νοσηρότητας του πληθυσμού.

Οσον αφορά ειδικά τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στους ανήλικους, αυτές αποδεικνύονται επικίνδυνες για παιδιά και εφήβους, καθώς ένα από τα βασικά ψυχικά παράγωγα του οικονομικού αδιεξόδου είναι το γενικευμένο αίσθημα αβεβαιότητας και ανασφάλειας, που επηρεάζει τη συμπεριφορά των γονιών. Ο φόβος, η ανασφάλεια, ο θύμος, τα νεύρα διαμορφώνουν ένα αρνητικό περιβάλλον για την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών.

Στο μεταξύ, "θερίζουν" και τα εγκεφαλικά επεισόδια και σύμφωνα με σχετική έρευνα του Ελληνικού Ιδρύματος Καρδιολογίας (σε δείγμα 45.000 ατόμων) το 45% των ασθενών χαρακτηρίζει δυσβάσταχτο το κόστος συμμετοχής στην φαρμακευτική αγωγή, ενώ το 12,9% δηλώνει ότι έχει σταματήσει να παίρνει τα φάρμακά του.

Προκειμένου να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η διάχυτη κοινωνική παθογένεια στη χώρα μας θα πρέπει -μεταξύ των άλλων- να μειωθεί η ανεργία, να αυξηθεί το βιοτικό και το εκπαιδευτικό επίπεδο των πολιτών, να αναβαθμισθεί το κοινωνικό κράτος, να δοθούν ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους και να διασφαλισθούν τα μέσα για την επίτευξή τους, να επαναπροσδιορισθούν οι στόχοι της νέας γενιάς, να μειωθεί το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών, να ενσωματωθούν οι μειονοτικές ομάδες του πληθυσμού, να στηριχθούν οι θεσμοί της οικογένειας και του σχολείου. Με λίγα λόγια θα πρέπει να οικοδομηθεί μια κοινωνία συνοχής και αλληλεγγύης, με ίσες ευκαιρίες για όλους.

Κανένας σοβαρός αναλυτής δεν μπορεί να αποσυνδέει τα παραπάνω φαινόμενα, από τη γενικευμένη κοινωνική παθογένεια που επέφερε στη χώρα μας η οικονομική κρίση και τα συσσωρευμένα προβλήματα που βιώνει καθημερινά -με τρόπο δραματικό- η μέση Ελληνική οικογένεια.

 Του Άγγελου Τσιγκρή, Δικηγόρου – Καθηγητή Εγκληματολογίας