Zούμε και σε μια εικονική οικονομική πραγματικότητα την οποία εξουσιάζουν και ελέγχουν τα πραγματικά αφεντικά του πλανήτη, οι ιδιώτες παραγωγοί του χρήματος.

Zούμε και σε μια εικονική οικονομική πραγματικότητα την οποία εξουσιάζουν και ελέγχουν τα πραγματικά αφεντικά του πλανήτη, οι ιδιώτες παραγωγοί του χρήματος.

ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΠΩΣ ΖΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΕΙΚΟΝΙΚΑ…

Πέρα από την εικονική πραγματικότητα, μέσω της πληροφόρησης, στην οποία μας έχουν σκλαβώσει τα καθεστωτικά ΜΜΕ και η σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη τεχνολογία όπου κυριαρχούν μερικοί ολιγάρχες στον πλανήτη, ζούμε και σε μια εικονική οικονομική πραγματικότητα την οποία εξουσιάζουν και ελέγχουν τα πραγματικά αφεντικά του πλανήτη, οι ιδιώτες παραγωγοί του χρήματος.
Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει με τον παράγοντα χρήμα και πως είμαστε όλοι

αιχμάλωτοι ιδιωτών εξουσιαστών μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα, όπου νομίζουμε ότι κάνουμε και εργαζόμαστε για αέρα κοπανιστό.
Είναι γνωστό ότι σήμερα, σε όλο το δυτικό κόσμο (και όχι μόνο), το χρήμα το εκδίδουν ιδιωτικές τράπεζες. Αυτή είναι βασική αρχή της παγκοσμιοποίησης. Το δημιουργούν δε από το τίποτα, όπως θα φανεί πιο κάτω. Είναι ένα δώρο που έκαναν οι ίδιοι οι λαοί (ή μάλλον οι κυβερνήσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τους και κυρίως οι σοσιαλιστικές) σε κάποιους ιδιώτες, για να σκλαβωθούν στη συνέχεια από μόνοι τους οι λαοί στα ίδια αυτά συμφέροντα. Ακόμα και οι κεντρικές τράπεζες των εθνικών κρατών είναι πλέον ιδιωτικές. Για να γίνει κατανοητό τι συμβαίνει, θα ακολουθηθεί ένα εντελώς απλοποιημένο παράδειγμα, απλά και μόνο για λόγους διδακτικούς.
Υποθέτουμε πως έχουμε μόνο μία ιδιωτική τράπεζα, ένα κράτος και μερικούς πολίτες αυτού του κράτους. Έστω ότι το κράτος δανείζεται από την ιδιωτική αυτή τράπεζα 100.000 ευρώ και συμφωνείται να επιστρέψει σε ένα χρόνο το ποσόν αυτό συν τόκο 5%.
Το ποσό των 100.000 ευρώ κατασκευάστηκε ενδοτραπεζικά με έναν τρόπο που ξεφεύγει από το παρόν. Ακολούθως το κράτος πληρώνει με τα χρήματα αυτά μια υποχρέωσή του, π.χ. έναν εργολάβο Χ που κατασκεύασε ένα έργο. Ο τελευταίος πηγαίνει και καταθέτει τα χρήματα αυτά στην τράπεζα. Η τράπεζα μπορεί (με την διεθνή νόμιμη πρακτική των κλασματικών αποθεμάτων) να διαθέσει π.χ. το 90% των καταθέσεων του Χ για δανεισμό.
Δανείζει λοιπόν τον Α 90.000 ευρώ, με 5% επιτόκιο, υποθηκεύοντας ακίνητό του. Με τα χρήματα αυτά ο Α πληρώνει τον Ψ για κάποια υπηρεσία ή προϊόν που του παρείχε ο τελευταίος. Στη συνέχει ο Ψ καταθέτει τις 90.000 ευρώ που πήρε στην τράπεζα.
Η τράπεζα μπορεί να δώσει πάλι δάνειο στον Β το ποσό των 81.000 ευρώ (90.000 Χ 90%), με 5% επιτόκιο, υποθηκεύοντας επίσης ακίνητο του Β. Ο Β πληρώνει με το ποσό αυτό τον Ζ, ο οποίος καταθέτει κι αυτός το ίδιο ποσόν στην τράπεζα. Η τράπεζα τώρα μπορεί να δώσει νέο δάνειο στον Γ ίσον με 72.900 ευρώ (81.000 Χ 90%), με 5% επιτόκιο, υποθηκεύοντας ακίνητο και του Γ.
Η κατάσταση αυτή μπορεί να συνεχιστεί μέχρι να εξαντληθεί (με τα κλασματικά αποθέματα) ολόκληρο το επανακατατιθέμενο κάθε φορά ποσό. Μαθηματικά αυτό θα δώσει στο τέλος 900.000 ευρώ χορηγηθέντα δάνεια από ένα αρχικά κατατεθέν ποσό 100.000 ευρώ. Ταυτόχρονα, ενώ η τράπεζα χορήγησε αέρα κοπανιστό, στην πράξη έχει να λάβει υπερόγκους τόκους και επιπλέον έχει στα χέρια της πραγματικές περιουσίες των δανειοληπτών, τα υποθηκευμένα ακίνητά τους.
Έτσι η τράπεζα, στο τέλος της χρονιάς θα έχει απαιτήσεις, α) από το κράτος 105.000 ευρώ (100.000 δάνειο + 5.000 τόκους) και β) από τους Α,Β,Γ κ.λ.π. 900.000 ευρώ συν τους τόκους αυτών 45.000 ευρώ (δηλαδή συνολικά 1.050.000) και ταυτόχρονα θα πρέπει να είναι έτοιμη να αποδώσει στους καταθέτες Χ,Ψ,Ζ κ.λ.π. τις καταθέσεις τους. Που θα βρεθούν όμως όλα αυτά τα χρήματα, αφού μόνο 100.000 ευρώ υπάρχουν στην «πραγματικότητα» μέσα στην αγορά;
Που θα βρει λοιπόν το κράτος τα 105.000 ευρώ να επιστρέψει στην ιδιωτική τράπεζα; Μόνο με έναν τρόπο. Θα φορολογήσει. Τι θα φορολογήσει; Θα φορολογήσει τους Χ, Ψ, Ζ κ.λ.π. διότι αυτοί υποτίθεται ότι εισέπραξαν ως εισόδημα τον αέρα που έδινε κάθε φορά η τράπεζα στο κράτος και στους Α,Β,Γ κ.λ.π. Θα φορολογήσει ακόμα και τους τυχόν τόκους καταθέσεων των Χ,Ψ,Ζ κ.λ.π. ως υποτιθέμενο εισόδημα. Με αυτή όμως τη φορολογία, δεν μπορεί να συγκεντρώσει στα χέρια του 105.000 ευρώ, ακόμα και αν μαζέψει όλο το αρχικό ποσόν, αφού μόνο 100.000 ευρώ είναι το αρχικό ποσό που μπήκε στην κυκλοφορία. Επιπλέον, οι υπόλοιποι δανειολήπτες, που θα βρουν άραγε τα 900.000 ευρώ συν τους τόκους για να τα επιστρέψουν κι αυτοί; Δεν συζητάμε φυσικά το τι θα γίνει αν πάνε όλοι μαζί οι καταθέτες Χ,Ψ,Ζ κ.λ.π. και ζητήσουν κι αυτοί τα χρήματά τους. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Εδώ πρέπει να παρέμβει το κράτος με έναν τρόπο. Να δανειστεί ξανά, έτσι ώστε να ρίξει νέο χρήμα στην κυκλοφορία. Αν όμως το κράτος είναι αφερέγγυο και η τράπεζα δεν το ξαναδανείζει, τότε τι θα γίνει; Τότε το κράτος θα αυξήσει τη φορολογία στους Χ, Ψ, Ζ κ.λ.π. και αν δεν έχουν να πληρώσουν (γιατί η τράπεζα εξάντλησε τα κλασματικά αποθέματα και δεν μπορεί να χορηγήσει άλλα δάνεια) θα απαλλοτριώσει άμεσα ή έμμεσα (μέσω της περαιτέρω αύξησης της φορολογίας) μέρος των καταθέσεών τους. Επιπλέον θα φορολογήσει και τα ακίνητα των Α,Β,Γ κ.λ.π., κάτι που θα πιέσει τις τιμές τους προς τα κάτω και θα επιταχύνει την απώλειά τους. Δηλαδή στην πραγματικότητα θα ξεφουσκώσει ένα μέρος της φούσκας που δημιουργήθηκε. Ταυτόχρονα, θα δώσει ενδεχομένως το δικαίωμα στην τράπεζα να «κουρέψει» και αυτή ένα μέρος των υπολοίπων καταθέσεων, για να ξεφουσκώσει κι άλλο η φούσκα, ενώ η τράπεζα θα προχωρήσει και σε πλειστηριασμό των ακινήτων που έχουν υποθηκευτεί από τους Α,Β,Γ κ.λ.π., τα οποία θα αγοράσουν οι Χ,Ψ,Ζ κ.λ.π. με τις εναπομείνασες εικονικές τους καταθέσεις, για να μειώσει κι άλλο το άνοιγμα μεταξύ καταθέσεων – απαιτήσεων. Ακόμα όμως και μετά τους πλειστηριασμούς των ακινήτων και πάλι οι Α, Β, Γ κ.λ.π. θα εξακολουθούν να οφείλουν τους τόκους και λοιπές διαφορές.
Βλέπουμε λοιπόν πως, τόσο οι Α,Β,Γ κ.λ.π. που νόμισαν ότι απέκτησαν περιουσίες με τα δάνεια που πήραν είναι εντελώς στο αέρα, όσο και οι Χ,Ψ,Ζ κ.λ.π. που νόμισαν ότι έχουν καταθέσεις στην τράπεζα, στην ουσία έχουν αέρα κοπανιστό και τζάπμα έχει πάει η δουλειά τους για να παράξουν τα πράγματα που αγόρασαν με τα δανεικά το κράτος και οι Α, Β, Γ κ.λ.π. Όλοι μας στην ουσία δεν έχουμε τίποτα και απλά είμαστε φυλακισμένοι σε μια εικονική οικονομική πραγματικότητα.
Σε ότι αφορά το κράτος, εννοείται ότι ποτέ δεν θα μπορέσει να βρει ζωντανά στα χέρια του τα 105.000 ευρώ που πρέπει να δώσει στην τράπεζα, αφού δυστυχώς στην αγορά υπάρχουν μόνο 100.000 ευρώ. Εκείνο που, όπως είπαμε, θέλει να επιτύχει είναι να ξεφουσκώσει κάπως με όλα αυτά το σύστημα από τη φούσκα που δημιουργήθηκε για να θεωρηθεί το χρέος του βιώσιμο (εξυπηρετίσιμο), ώστε η τράπεζα να ξαναχορηγήσει δάνειο στο κράτος, και να αρχίσει νέος κύκλος.
Αν το κράτος είχε (από κάποια πηγή) τα 105.000 ευρώ να επιστρέψει, αλλά δεν είχαν οι ιδιώτες δανειολήπτες Α,Β,Γ κ.λ.π. τα δικά τους οφειλόμενα 900.000 ευρώ να επιστρέψουν, τότε θα λέγαμε ότι καταρρέει το τραπεζικό σύστημα και όχι το κράτος. Όμως όταν το κράτος, μέσω των δανείων που παίρνει, είναι ο κύριος τροφοδότης της αγοράς με ρευστό και δεν μπορεί αυτό να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, τότε χρεοκοπεί το κράτος. Εννοείται φυσικά ότι εφόσον χρεοκοπεί το κράτος, δεν θα μπορούν πλέον να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και οι εξαρτημένοι από το κράτος, πολίτες οφειλέτες.
Το πιο πάνω παράδειγμα, είναι πέρα για πέρα απλουστευτικό, καθόσον στην πραγματικότητα στο σύστημα εμπλέκεται ολόκληρη η παγκοσμιοποίηση, με όλες τις τράπεζες και funds (αγορές) και όλα τα κράτη. Όμως, επί της ουσίας και σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, μπορούμε να πούμε σχηματικά ότι έχουμε μια τράπεζα, ένα κράτος, κάποιους δανειολήπτες και κάποιους καταθέτες. Δηλαδή έχουμε το ίδιο παράδειγμα σε μεγέθυνση, που λόγω της πολυπλοκότητας και των μεγεθών αργεί να καταρρεύσει ή να ξεφουσκώσει.
Αν δεν ξεφουσκώσει η φούσκα με τους πιο πάνω τρόπους, τότε πιέζονται οι πολίτες να γίνουν ανταγωνιστικοί και παραγωγικοί, ώστε να αυξηθεί έτσι το ΑΕΠ για να βρεθούν οι φόροι και να ξεπληρώσει το κράτος. Πως όμως θα γίνει αυτό όταν το σύστημα φράκαρε και οι πολίτες δεν μπορούν να συναλλαχθούν μεταξύ τους με άνετη ρευστότητα; Εδώ ακολουθούνται δύο λύσεις. Αφενός θα υπάρξει περιορισμός των αμοιβών και διαρθρωτικές αλλαγές, έτσι ώστε οι πολίτες να παράξουν ΑΕΠ, στην ουσία δωρεάν ως είλωτες. Αφετέρου, το κράτος θα ξεπουλήσει την περιουσία του σε τρίτους, έτσι ώστε και μαζί με τους πλειστηριασμούς των ακινήτων των οφειλετών, να καλυφθούν τα ανοίγματα της τράπεζας, για να συνεχίσει το σύστημα να δουλεύει. Μέχρις ότου όμως να αποδώσουν αυτά τα μέτρα, το κράτος θα αναγκαστεί να πάρει δανεικά όσα του λείπουν από το ΔΝΤ (του οποίου τα κεφάλαια προέρχονται πάλι από ιδιωτικές τράπεζες), υπογράφοντας ένα μνημόνιο λήψης των πιο πάνω μέτρων, για να μπορέσει να επιστρέψει τα 105.000 ευρώ, ώστε να να αρχίσει νέος κύκλος δανείων.
Ο μόνος τρόπος για να μπορέσει ένας λαός να ξεφύγει από αυτή τη εικονική οικονομική μέγγενη που τον εξαθλιώνει και τον κρατά αιχμάλωτο είναι να εκδίδει μόνος του ο λαός με δική του τράπεζα το νόμισμά του. Αυτό όμως το απαγορεύει η παγκοσμιοποίηση, η οποία στην ουσία έχει καταργήσει την εθνική κυριαρχία των κρατών και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το αλλάξουμε, αλλάζοντας κατεύθυνση στην ίδια την παγκοσμιοποίηση, αν θέλουμε να βάλουμε στο κέντρο της παγκοσμιοποίησης τον άνθρωπο και όχι ιδιωτικά συμφέροντα. Το πουλόβερ από κάπου πρέπει να αρχίσει να ξηλώνεται. Ποιος όμως θα το τολμήσει πρώτος, αν δεν θέλει να αυτοκτονήσει, μέσα σε συνθήκες παγκόσμιας κυριαρχίας των αγορών;
Αυτό μόνο ένα ευρύτερο κοινωνικό κίνημα πολλών κοινωνιών μαζί μπορεί πλέον να το επιτύχει.

 http://sfairika.gr/