Ο Ritchie Blackmore ξαναπιάνει ηλεκτρική κιθάρα.
Η τύχη (;) του να μένεις στο εξωτερικό σου δίνει την
ευκαιρία να απολαύσεις θεάματα τα οποία είναι σπάνια και ενδεχομένως
μοναδικά. Ο Έλληνας ροκάς, μεγαλώνει όχι μόνο με το δίλλημα «Led
Zeppelin ή Deep Purple», αλλά και με τον καημό να δει τον Ritchie Blackmore
να ξαναπιάνει ηλεκτρική κιθάρα. Και ενώ όλοι νομίζαμε ότι παρά τα
παρακάλια στα fora και στα social media για το ενδεχόμενο αυτό, η μέρα
αυτή δεν θα ερχόταν, ο ίδιος ο γητευτής της ηλεκτρικής κιθάρας
ανακοινώνει αιφνιδίως ότι επανενώνει (περίπου) τους Rainbow για τρεις
και μόνο συναυλίες: Δύο στη Γερμανία και μια στο Birmingham της Αγγλίας.
Τα σοκ είναι πολλαπλά, τα εισιτήρια κλείνονται (και εξαντλούνται) πάραυτα, αλλά και οι απορίες είναι πολλές: Γιατί μόνο τρεις συναυλίες και σε τόσο μικρά venue; Θα ακολουθήσουν και άλλες; Θα μαζέψει παλιούς συνεργάτες; Σε ποια κατάσταση είναι τα χέρια του; Τι θα πρωτοπεί; Και άλλα τέτοια εύλογα ερωτήματα...
Η ανακοίνωση του line-up άφησε πολλούς απαρηγόρητους (βλ. Joe Lynn Turner) και πολλούς οπαδούς απορημένους: Ποιο είναι αυτό το άγνωστο παιδάκι που θα συγκριθεί με τους τιτάνες της rock μουσικής; Θα τα καταφέρει;
Η μεγάλη ώρα φτάνει, τα φώτα κλείνουν και το κατάμεστο από (κυρίως μεσήλικες) rock fan που ταξίδεψαν από όλο τον κόσμο αμφιθέατρο του Loreley σείεται, αναμένοντας τον μεγάλο Ritchie. Ο οποίος και βγαίνει, αρχίζει να παίζει το "Highway Star" και επικρατεί Ο χαμός. Η απόλαυση του να τον βλέπεις ζωντανά είναι μεγάλη, αλλά η απορία παραμένει: Οι προσδοκίες μας επαληθεύτηκαν; Μήπως μας απασχολεί πρωτίστως να τικάρουμε το συγκεκριμένο κουτί στην bucket list; Τι ακριβώς έχει να δώσει ο 70χρονος πλέον μουσικός στο κοινό του; Μήπως καλώς αποσύρθηκε από το Rock;
Ακούγοντας τραγούδια όπως το "Child In Time" (δεν πίστευα ότι θα το δούμε παιγμένο σε αυτήν τη ζωή), το "Catch The Rainbow", το "Burn" (μόνο στην Αγγλία) και κυρίως το "Stargazer", καταλάβαμε / θυμηθήκαμε γιατί ο συγκεκριμένος anti-star μουσικός είναι εκεί ψηλά σε όλες τις λίστες συνθετών / κιθαριστών και γιατί τα τραγούδια του έφτιαξαν συγκροτήματα, τραγουδιστές, καριέρες και έσωσαν πολλούς πολλούς rock dj ανά το σύμπαν. Ο Blackmore θεωρείται ένας από τους τελευταίους classic rock θεούς και δικαιολογημένα - κατάφερε να αφήσει το rock, αλλά θα συνεχίσει να μνημονεύεται μέχρι το τέλος των ημερών.
Όμως...
Ξέρετε ήδη πως οι Rainbow του 2016 δεν είναι παρά ένα σχήμα session μουσικών το οποίο χρησιμοποίησε ο Rtichie για να παίξει ένα άτυπο best of της καριέρας του. Ναι, πολλοί γκρίνιαξαν που δεν άκουσαν τόσο Rainbow αλλά... Deep Rainbow, αλλά εμείς δεν χαλαστήκαμε: Πέραν του "Black Night" (ΟΧΙ ΑΛΛΟ BLACK NIGHT), αν δεν τα έπαιζε αυτά αυτός που τα έγραψε, τότε ποιος θα τα παίξει;
O Blackmore δείχνει να το καταδιασκεδάζει, χαιρετάει κόσμο, χαμογελάει (NAI!), έχει τα φώτα και τις κάμερες πάνω του, αλλά - και ας μας επιτραπεί το βαρύ σχόλιο - η κιθάρα (και δη η ηλεκτρική) φαίνεται, σε αντίθεση με το sex και το ποδήλατο, να ψιλοξεχνιέται. Από την απόδοση του ίδιου είναι εμφανές ότι η ηλικία, οι όχι και τόσο πολλές (μάλλον) πρόβες του συγκροτήματος και η αποχή από το άθλημα, έκαναν τον Ritchie κάπως λιγότερο άνετο και κάπως λιγότερο παιχνιδιάρη. Στο internet η κουβέντα ήδη μαίνεται για το αν τα κομμάτια τα άλλαξε / έπαιξε πιο αργά ο Blackmore γιατί «έτσι έκανε πάντα και άλλαζε τα μέρη του», ή για το αν θα έπρεπε να έχουν προβάρει περισσότερο. Σίγουρα πάντως το YouTube και τα αυτιά μας επιβεβαιώνουν ότι σε κάθε επόμενη συναυλία τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα.
Ξεκινώντας από το Loreley, η αλήθεια είναι πως η συνολική απόδοση ήταν επιεικώς μέτρια και ο ήχος αρκετά χαμηλά. Πολλά λάθη, μεγάλα κενά ανάμεσα στα κομμάτια, ο Ritchie χρειάστηκε κάποιο χρόνο για να ζεσταθεί, αλλά και οι υπόλοιποι δεν βοήθησαν. Ήταν εμφανές πως ο Blackmore διάλεξε μουσικούς απλώς και μόνο για να τον συνοδεύσουν και τίποτα παραπάνω. Ψιλοχαμένοι όλοι στη μίξη και μάλλον αταίριαστοι με το πώς θα περιμέναμε μετά από τόσα χρόνια τη μετεμψύχωση των Rainbow. Όλοι τους, πλην ενός. Γιατί ναι, στον Ronnie Romero που ο «σοφός» διάλεξε για τον πιο δύσκολο ρόλο, του τραγουδιστή, βρήκε σαφώς ένα διαμάντι, έστω και κάπως ακατέργαστο. Ο Ronnie όσο άβολα έδειξε να αισθάνεται με τα αγγλικά του και την επικοινωνία με το κοινό, άλλο τόσο έδειξε πως μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα και μάλιστα με περισσό πάθος... Το πάθος του οπαδού που βιώνει το πιο τρελό του όνειρο. Εξαιρετικός!
Όσον αφορά στους υπόλοιπους από την άλλη... Ο Jens Johansson (ναι, αυτός των Stratovarius) φαινόταν τελείως εκτός κλίματος στα πλήκτρα, ο David Keith στα ντραμς ήταν σχετικά καλός, αλλά όπως διάβασα και σε ένα σχόλιο, το drum set του πρέπει να έμοιαζε με αυτό που πήρε δώρο στα 5α γενέθλιά του ο Cozy Powell. Μόλις δύο ώρες πριν τους Rainbow, στη σκηνή βρέθηκαν οι - παρεμπιπτόντως εξαιρετικοί - Thin Lizzy (περίπου Thin Lizzy κι αυτοί βέβαια), οι οποίοι επέλεξαν για αυτήν την περοδεία τον Scott Travis των Judas Priest πίσω από τα τύμπανα. Κάθε χτύπημα του οποίου ένιωθες να σε στέλνει δύο μέτρα πίσω. Δυστυχώς, η όποια σύγκριση για τον άνευρο Keith ήταν άδικη.
Ο Bob Nouveau, τέλος, στο μπάσο, ο οποίος, όπως και Keith, έχει περάσει από τους Blackmore’s Night, έδειξε να το χαίρεται παραπάνω από τους άλλους. Και αυτός πάντως, τόσο εκτελεστικά, όσο και εμφανισιακά ήταν μάλλον περισσότερο funky από το ζητούμενο.
Η δεύτερη μέρα, λίγο έξω από τη Στουτγκάρδη, ήταν σαφώς ανώτερη. Πιο δυνατός και καθαρός ήχος, πιο δεμένο συγκρότημα, ελάχιστα κενά ανάμεσα στα τραγούδια. Η δε συναυλία στην Αγγλία από άποψη απόδοσης ήταν καλύτερη και από τις δύο της Γερμανίας.
Το θέμα όμως είναι πως όταν επανέρχεσαι μετά από χρόνια αποχής, θες να το κάνεις τέλεια. Ή να μην το κάνεις καθόλου. Ή όχι; Για δείτε τους Led Zeppelin ας πούμε...
Βλέποντας τα τελευταία show του Blackmore στο rock σκεφτήκαμε πως καλώς γύρισε, αλλά καλά έκανε και γύρισε για λίγο, καταλαβαίνοντας λίγο παραπάνω την πάγια θέση κατά των reunion του Robert Plant και του David Gilmour. Ωραία η κάψα του νεότερου οπαδού να δει τα είδωλα ζωντανά, αλλά η νοσταλγία παίζει περίεργα παιχνίδια, και για τους οπαδούς αλλά και για τους μουσικούς...
Οι Ζep γύρισαν για μια συναυλία (;) που έκανε τον γύρο του σύμπαντος, προβάρανε για ξέρω κι εγώ πόσο καιρό, είχαν media coverage κοσμοϊστορικού γεγονότος και έκαναν νέους και γέρους οπαδούς να δακρύσουν από το θέαμα. Οι Metallica μάζεψαν όλους τους τους φίλους στο San Francisco και για τέσσερις μέρες έπαιξαν τα πάντα με τους πάντες - την επόμενη μέρα να διαλύονταν, όλοι θα τους θυμόνταν στην κορυφή του κόσμου.
Ο Dio πέθανε και όλο το rock και metal κινητοποιήθηκε, εν πολλοίς για να τιμήσει τα τραγούδια που του έγραψε ο Blackmore. Οι Purple περιοδεύουν ακόμα με το set τους να στηρίζεται στη μουσική του. Το ίδιο φέτος και οι Whitesnake. Πολλοί και τεράστιοι τίμησαν τον Lord στη ζωή και στο θάνατό του και είπαν πόσο σημαντικοί υπήρξαν οι Purple για την εξέλιξή τους (Ulrich, Dickinson). To Rock n' Roll Hall of Fame τους τίμησε, εν τη απουσία του μεγάλου κιθαρίστα.
Δυστυχώς ο Blackmore όση μουσική και να κατέχει, δεν κατείχε ποτέ από marketing. Ήθελε απλά να παίζει τη μουσική του και αδιαφορούσε για τα υπόλοιπα. Αν, όμως, η τελευταία του επαφή με το rock ήταν αυτές οι τρεις συναυλίες που παρακολουθήσαμε, δυστυχώς μπορούμε να πούμε ότι έθιξε το legacy του και άφησε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία να πάει χαμένη...
Φανταστείτε να μάζευε ο Blackmore όλους τους μουσικούς / τραγουδιστές με τους οποίους είχε κατά καιρούς συμπράξει, όλους τους υπόλοιπους που τον αποθεώνουν και να έπαιζε πέντε βράδια στο Royal Albert Hall με διαφορετικές συνθέσεις, προβάλλοντας όλο το τεράστιο έργο του. Φανταστείτε τι είχε να γίνει, ο κόσμος ακόμα θα παραμιλούσε. Φανταστείτε που θα πήγαινε το legacy του ίδιου του κιθαρίστα. Και φανταστείτε όλα αυτά να γίνονταν όσο ακόμα ήταν εν ζωή ο Lord και ο Dio...
Τότε θα «έφευγε» όπως του έπρεπε, στην κορυφή της λίστας, μαζί με τους άλλους τεράστιους αυτής εδώ της μουσικής. Ακόμα και να γύρναγε στα κάστρα και τα ξωτικά, κανείς δεν θα είχε την απορία για το πόσο μεγάλος πραγματικά υπήρξε. Και ενώ όλοι γύρω του εξακολουθούν να αντλούν αίγλη από το έργο του, εκείνος μας αποχαιρέτησε μάλλον σαν κυνηγημένος, με ένα εντελώς antistar τρόπο, με μια session μπάντα, παίζοντας μπροστά σε κοινά μεγέθους δυσανάλογου του καλλιτεχνικού του βάρους. Φεύγει από το rock όπως έζησε, αλλά πραγματικά έχασε μια τεράστια, τελευταία ευκαιρία...
πό τους Κωστή Αγραφιώτη, Λουκιανό Κοροβέση
http://www.rocking.gr
Τα σοκ είναι πολλαπλά, τα εισιτήρια κλείνονται (και εξαντλούνται) πάραυτα, αλλά και οι απορίες είναι πολλές: Γιατί μόνο τρεις συναυλίες και σε τόσο μικρά venue; Θα ακολουθήσουν και άλλες; Θα μαζέψει παλιούς συνεργάτες; Σε ποια κατάσταση είναι τα χέρια του; Τι θα πρωτοπεί; Και άλλα τέτοια εύλογα ερωτήματα...
Η ανακοίνωση του line-up άφησε πολλούς απαρηγόρητους (βλ. Joe Lynn Turner) και πολλούς οπαδούς απορημένους: Ποιο είναι αυτό το άγνωστο παιδάκι που θα συγκριθεί με τους τιτάνες της rock μουσικής; Θα τα καταφέρει;
Η μεγάλη ώρα φτάνει, τα φώτα κλείνουν και το κατάμεστο από (κυρίως μεσήλικες) rock fan που ταξίδεψαν από όλο τον κόσμο αμφιθέατρο του Loreley σείεται, αναμένοντας τον μεγάλο Ritchie. Ο οποίος και βγαίνει, αρχίζει να παίζει το "Highway Star" και επικρατεί Ο χαμός. Η απόλαυση του να τον βλέπεις ζωντανά είναι μεγάλη, αλλά η απορία παραμένει: Οι προσδοκίες μας επαληθεύτηκαν; Μήπως μας απασχολεί πρωτίστως να τικάρουμε το συγκεκριμένο κουτί στην bucket list; Τι ακριβώς έχει να δώσει ο 70χρονος πλέον μουσικός στο κοινό του; Μήπως καλώς αποσύρθηκε από το Rock;
Ακούγοντας τραγούδια όπως το "Child In Time" (δεν πίστευα ότι θα το δούμε παιγμένο σε αυτήν τη ζωή), το "Catch The Rainbow", το "Burn" (μόνο στην Αγγλία) και κυρίως το "Stargazer", καταλάβαμε / θυμηθήκαμε γιατί ο συγκεκριμένος anti-star μουσικός είναι εκεί ψηλά σε όλες τις λίστες συνθετών / κιθαριστών και γιατί τα τραγούδια του έφτιαξαν συγκροτήματα, τραγουδιστές, καριέρες και έσωσαν πολλούς πολλούς rock dj ανά το σύμπαν. Ο Blackmore θεωρείται ένας από τους τελευταίους classic rock θεούς και δικαιολογημένα - κατάφερε να αφήσει το rock, αλλά θα συνεχίσει να μνημονεύεται μέχρι το τέλος των ημερών.
Όμως...
Ξέρετε ήδη πως οι Rainbow του 2016 δεν είναι παρά ένα σχήμα session μουσικών το οποίο χρησιμοποίησε ο Rtichie για να παίξει ένα άτυπο best of της καριέρας του. Ναι, πολλοί γκρίνιαξαν που δεν άκουσαν τόσο Rainbow αλλά... Deep Rainbow, αλλά εμείς δεν χαλαστήκαμε: Πέραν του "Black Night" (ΟΧΙ ΑΛΛΟ BLACK NIGHT), αν δεν τα έπαιζε αυτά αυτός που τα έγραψε, τότε ποιος θα τα παίξει;
O Blackmore δείχνει να το καταδιασκεδάζει, χαιρετάει κόσμο, χαμογελάει (NAI!), έχει τα φώτα και τις κάμερες πάνω του, αλλά - και ας μας επιτραπεί το βαρύ σχόλιο - η κιθάρα (και δη η ηλεκτρική) φαίνεται, σε αντίθεση με το sex και το ποδήλατο, να ψιλοξεχνιέται. Από την απόδοση του ίδιου είναι εμφανές ότι η ηλικία, οι όχι και τόσο πολλές (μάλλον) πρόβες του συγκροτήματος και η αποχή από το άθλημα, έκαναν τον Ritchie κάπως λιγότερο άνετο και κάπως λιγότερο παιχνιδιάρη. Στο internet η κουβέντα ήδη μαίνεται για το αν τα κομμάτια τα άλλαξε / έπαιξε πιο αργά ο Blackmore γιατί «έτσι έκανε πάντα και άλλαζε τα μέρη του», ή για το αν θα έπρεπε να έχουν προβάρει περισσότερο. Σίγουρα πάντως το YouTube και τα αυτιά μας επιβεβαιώνουν ότι σε κάθε επόμενη συναυλία τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα.
Ξεκινώντας από το Loreley, η αλήθεια είναι πως η συνολική απόδοση ήταν επιεικώς μέτρια και ο ήχος αρκετά χαμηλά. Πολλά λάθη, μεγάλα κενά ανάμεσα στα κομμάτια, ο Ritchie χρειάστηκε κάποιο χρόνο για να ζεσταθεί, αλλά και οι υπόλοιποι δεν βοήθησαν. Ήταν εμφανές πως ο Blackmore διάλεξε μουσικούς απλώς και μόνο για να τον συνοδεύσουν και τίποτα παραπάνω. Ψιλοχαμένοι όλοι στη μίξη και μάλλον αταίριαστοι με το πώς θα περιμέναμε μετά από τόσα χρόνια τη μετεμψύχωση των Rainbow. Όλοι τους, πλην ενός. Γιατί ναι, στον Ronnie Romero που ο «σοφός» διάλεξε για τον πιο δύσκολο ρόλο, του τραγουδιστή, βρήκε σαφώς ένα διαμάντι, έστω και κάπως ακατέργαστο. Ο Ronnie όσο άβολα έδειξε να αισθάνεται με τα αγγλικά του και την επικοινωνία με το κοινό, άλλο τόσο έδειξε πως μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα και μάλιστα με περισσό πάθος... Το πάθος του οπαδού που βιώνει το πιο τρελό του όνειρο. Εξαιρετικός!
Όσον αφορά στους υπόλοιπους από την άλλη... Ο Jens Johansson (ναι, αυτός των Stratovarius) φαινόταν τελείως εκτός κλίματος στα πλήκτρα, ο David Keith στα ντραμς ήταν σχετικά καλός, αλλά όπως διάβασα και σε ένα σχόλιο, το drum set του πρέπει να έμοιαζε με αυτό που πήρε δώρο στα 5α γενέθλιά του ο Cozy Powell. Μόλις δύο ώρες πριν τους Rainbow, στη σκηνή βρέθηκαν οι - παρεμπιπτόντως εξαιρετικοί - Thin Lizzy (περίπου Thin Lizzy κι αυτοί βέβαια), οι οποίοι επέλεξαν για αυτήν την περοδεία τον Scott Travis των Judas Priest πίσω από τα τύμπανα. Κάθε χτύπημα του οποίου ένιωθες να σε στέλνει δύο μέτρα πίσω. Δυστυχώς, η όποια σύγκριση για τον άνευρο Keith ήταν άδικη.
Ο Bob Nouveau, τέλος, στο μπάσο, ο οποίος, όπως και Keith, έχει περάσει από τους Blackmore’s Night, έδειξε να το χαίρεται παραπάνω από τους άλλους. Και αυτός πάντως, τόσο εκτελεστικά, όσο και εμφανισιακά ήταν μάλλον περισσότερο funky από το ζητούμενο.
Η δεύτερη μέρα, λίγο έξω από τη Στουτγκάρδη, ήταν σαφώς ανώτερη. Πιο δυνατός και καθαρός ήχος, πιο δεμένο συγκρότημα, ελάχιστα κενά ανάμεσα στα τραγούδια. Η δε συναυλία στην Αγγλία από άποψη απόδοσης ήταν καλύτερη και από τις δύο της Γερμανίας.
Το θέμα όμως είναι πως όταν επανέρχεσαι μετά από χρόνια αποχής, θες να το κάνεις τέλεια. Ή να μην το κάνεις καθόλου. Ή όχι; Για δείτε τους Led Zeppelin ας πούμε...
Βλέποντας τα τελευταία show του Blackmore στο rock σκεφτήκαμε πως καλώς γύρισε, αλλά καλά έκανε και γύρισε για λίγο, καταλαβαίνοντας λίγο παραπάνω την πάγια θέση κατά των reunion του Robert Plant και του David Gilmour. Ωραία η κάψα του νεότερου οπαδού να δει τα είδωλα ζωντανά, αλλά η νοσταλγία παίζει περίεργα παιχνίδια, και για τους οπαδούς αλλά και για τους μουσικούς...
Οι Ζep γύρισαν για μια συναυλία (;) που έκανε τον γύρο του σύμπαντος, προβάρανε για ξέρω κι εγώ πόσο καιρό, είχαν media coverage κοσμοϊστορικού γεγονότος και έκαναν νέους και γέρους οπαδούς να δακρύσουν από το θέαμα. Οι Metallica μάζεψαν όλους τους τους φίλους στο San Francisco και για τέσσερις μέρες έπαιξαν τα πάντα με τους πάντες - την επόμενη μέρα να διαλύονταν, όλοι θα τους θυμόνταν στην κορυφή του κόσμου.
Ο Dio πέθανε και όλο το rock και metal κινητοποιήθηκε, εν πολλοίς για να τιμήσει τα τραγούδια που του έγραψε ο Blackmore. Οι Purple περιοδεύουν ακόμα με το set τους να στηρίζεται στη μουσική του. Το ίδιο φέτος και οι Whitesnake. Πολλοί και τεράστιοι τίμησαν τον Lord στη ζωή και στο θάνατό του και είπαν πόσο σημαντικοί υπήρξαν οι Purple για την εξέλιξή τους (Ulrich, Dickinson). To Rock n' Roll Hall of Fame τους τίμησε, εν τη απουσία του μεγάλου κιθαρίστα.
Δυστυχώς ο Blackmore όση μουσική και να κατέχει, δεν κατείχε ποτέ από marketing. Ήθελε απλά να παίζει τη μουσική του και αδιαφορούσε για τα υπόλοιπα. Αν, όμως, η τελευταία του επαφή με το rock ήταν αυτές οι τρεις συναυλίες που παρακολουθήσαμε, δυστυχώς μπορούμε να πούμε ότι έθιξε το legacy του και άφησε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία να πάει χαμένη...
Φανταστείτε να μάζευε ο Blackmore όλους τους μουσικούς / τραγουδιστές με τους οποίους είχε κατά καιρούς συμπράξει, όλους τους υπόλοιπους που τον αποθεώνουν και να έπαιζε πέντε βράδια στο Royal Albert Hall με διαφορετικές συνθέσεις, προβάλλοντας όλο το τεράστιο έργο του. Φανταστείτε τι είχε να γίνει, ο κόσμος ακόμα θα παραμιλούσε. Φανταστείτε που θα πήγαινε το legacy του ίδιου του κιθαρίστα. Και φανταστείτε όλα αυτά να γίνονταν όσο ακόμα ήταν εν ζωή ο Lord και ο Dio...
Τότε θα «έφευγε» όπως του έπρεπε, στην κορυφή της λίστας, μαζί με τους άλλους τεράστιους αυτής εδώ της μουσικής. Ακόμα και να γύρναγε στα κάστρα και τα ξωτικά, κανείς δεν θα είχε την απορία για το πόσο μεγάλος πραγματικά υπήρξε. Και ενώ όλοι γύρω του εξακολουθούν να αντλούν αίγλη από το έργο του, εκείνος μας αποχαιρέτησε μάλλον σαν κυνηγημένος, με ένα εντελώς antistar τρόπο, με μια session μπάντα, παίζοντας μπροστά σε κοινά μεγέθους δυσανάλογου του καλλιτεχνικού του βάρους. Φεύγει από το rock όπως έζησε, αλλά πραγματικά έχασε μια τεράστια, τελευταία ευκαιρία...
πό τους Κωστή Αγραφιώτη, Λουκιανό Κοροβέση
http://www.rocking.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου