Ο φόβος για το μέλλον...
Να μείνω η να φύγω; ένα ερώτημα που βασανίζει όλο και περισσότερους
νέους στην χώρα μας πλέον. Αγόρια και κορίτσια με πτυχία, με όνειρα, με
φιλοδοξίες , που όμως η κατάσταση της Ελλάδας φροντίζει να τους τα
ανατρέπει η να τους τα καταστρέφει. Ο φόβος για το μέλλον... ποιο μέλλον
θα μου πεις... είναι ο μεγάλος τους εχθρός. Το βασίλειο του part-time
ζει και βασιλεύει.
Δούλεψε 4ωρο με 340 ευρώ, με σύμβαση που γράφει άλλα απο αυτα που παίρνεις. Με καθήκοντα άλλα απο αυτά που υποτίθεται οτι υπέγραψες.
Η συνηθισμένη απάντηση που ακους απο τα αφεντικά σου; "Παραιτήσου αν δεν σου αρεσει". Μια εύκολη απάντηση και λύθηκε το πρόβλημα. Εργασία μηνών χωρις πληρωμή με την δικαιολογία της κρίσης. Τις υποχρεώσεις όμως του καθενώς θα μπορέσει να της πληρώσει κάποιο έγγράφο απο την δουλειά που να λέει οτι αδυνατεί η εταιρία να πληρώσει τον εκάστωτε υπαλλήλο;
Θα μπορει κάποιος με αυτό το χαρτί να πληρώσει το νοίκι; τους λογαριασμούς ρέυματος και νερού;
τηλεφώνου και ίντερνετ;
η θα μεινει να βλέπει ένα ενα να κόβωνται και αυτος άπραγος να περιμένει στωικά πότε θα πληρωθεί για να μπορέσει να ξεπληρώσει έστω ένα δυο απο τα βασικά;και κάπου εδω γενιέται το ερώτημα " Να μείνω η να φύγω;" ένα έρώτημα που έχει ταλανίσει και εμένα.
Τό θέμα που νομίζουν μερικοί δεν είναι οτι σαν νέοι δεν μας απασχολεί τίποτα και κοιτάμε να εγκαταλείψουμε το πλοίο με την πρώτη ευκαιρία. Αλλά θέλουμε ευκαιρίες στην ζωή μας. Στο μέλλον που οι γενιες των πατεράδων μας και των παππουδων μας φρόντισαν να καταστρέψουν μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο, μην μπορώντας να αποβάλουν τα κατοχικά σύνδρομα και το αίσθημα του "ραγιά". Γαλλία, Αμερική, Ολλανδία, Γερμανία, Αγγλία, Ρωσία, Καναδάς, ακόμα και χώρες της Λατινικής Αμερικής είναι μέσα στους στόχους των νεαρών Ελλήνων.
Χώρες στις οποίες πιστεύουν οτι θα μπορέσουν να έχουν ένα μέλλον καλύτερο από αυτό που διαγράφεται για την Ελλάδα. Χώρες όπου πιστεύουν οτι θα μπορέσουν να βρούν μια δουλειά η οποία θα μπορέσει να τους εξασφαλίσει τα βασικά επιβίωσης. Να μπορούν να συντηρούν ένα σπίτι μόνοι τους με όση λιγότερη βοήθεια απο τους γονείς τους γίνεται. Μία δουλεια όπου θα πληρώνονται όσα λέει η σύμβαση τους και θα κάνουν ότι ακριβώς λέει αυτή. Τίποτα παραπάνω τίποτα παρακάτω.
Απο την άλλη φέυγοντας χάνεται ένα μεγάλο κομμάτι αυτης της χώρας. Η δύναμη του λαού. Του νέου κόσμου ο οποίος μπορεί με την κατάλληλη καθοδήγηση και συμπαράσταση, με τις κατάλληλες ευκαιρίες να μεγαλόυργήσει και να αναγάγει την Ελλάδα σε ένα μεγάλο κράτος. Και όταν λέμε μεγάλο, μιλάμε για ένα κράτος το οποίο θα υπάρχουν ευκαιρίες και θα απορροφά τους νέους στην αγορά εργασίας σε ποσοστό μεγαλύτερο του 40%-60%. Ενα κράτος όπου όσο πιο πολλόι νέοι θα μπορούνε να βρουνε μια ευκαρία για δουλεια με συνθήκες ανθρώπινες και όχι συνθήκες σκλαβιάς όπως υπάρχουν τώρα.
Διώχνοντας τον νέο κόσμο απο την Ελλάδα αυτομάτως ρίχνουμε μια ακόμα κλωτσιά στο κουφάρι της γονατισμένης Ελλάδας στος δρόμό της για την Αβυσσο.
Ξυπνήστε και σώστε τα παιδιά σας, πριν να είναι αργά.
Πριν χάσετε και το τελευταίο ίχνος ταυτότητας σαν έθνος.
Πριν γίνετε ένα ακόμα αστεράκι στην σημαία κάποιας μεγάλης Δύναμης.
Δούλεψε 4ωρο με 340 ευρώ, με σύμβαση που γράφει άλλα απο αυτα που παίρνεις. Με καθήκοντα άλλα απο αυτά που υποτίθεται οτι υπέγραψες.
Η συνηθισμένη απάντηση που ακους απο τα αφεντικά σου; "Παραιτήσου αν δεν σου αρεσει". Μια εύκολη απάντηση και λύθηκε το πρόβλημα. Εργασία μηνών χωρις πληρωμή με την δικαιολογία της κρίσης. Τις υποχρεώσεις όμως του καθενώς θα μπορέσει να της πληρώσει κάποιο έγγράφο απο την δουλειά που να λέει οτι αδυνατεί η εταιρία να πληρώσει τον εκάστωτε υπαλλήλο;
Θα μπορει κάποιος με αυτό το χαρτί να πληρώσει το νοίκι; τους λογαριασμούς ρέυματος και νερού;
τηλεφώνου και ίντερνετ;
η θα μεινει να βλέπει ένα ενα να κόβωνται και αυτος άπραγος να περιμένει στωικά πότε θα πληρωθεί για να μπορέσει να ξεπληρώσει έστω ένα δυο απο τα βασικά;και κάπου εδω γενιέται το ερώτημα " Να μείνω η να φύγω;" ένα έρώτημα που έχει ταλανίσει και εμένα.
Τό θέμα που νομίζουν μερικοί δεν είναι οτι σαν νέοι δεν μας απασχολεί τίποτα και κοιτάμε να εγκαταλείψουμε το πλοίο με την πρώτη ευκαιρία. Αλλά θέλουμε ευκαιρίες στην ζωή μας. Στο μέλλον που οι γενιες των πατεράδων μας και των παππουδων μας φρόντισαν να καταστρέψουν μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο, μην μπορώντας να αποβάλουν τα κατοχικά σύνδρομα και το αίσθημα του "ραγιά". Γαλλία, Αμερική, Ολλανδία, Γερμανία, Αγγλία, Ρωσία, Καναδάς, ακόμα και χώρες της Λατινικής Αμερικής είναι μέσα στους στόχους των νεαρών Ελλήνων.
Χώρες στις οποίες πιστεύουν οτι θα μπορέσουν να έχουν ένα μέλλον καλύτερο από αυτό που διαγράφεται για την Ελλάδα. Χώρες όπου πιστεύουν οτι θα μπορέσουν να βρούν μια δουλειά η οποία θα μπορέσει να τους εξασφαλίσει τα βασικά επιβίωσης. Να μπορούν να συντηρούν ένα σπίτι μόνοι τους με όση λιγότερη βοήθεια απο τους γονείς τους γίνεται. Μία δουλεια όπου θα πληρώνονται όσα λέει η σύμβαση τους και θα κάνουν ότι ακριβώς λέει αυτή. Τίποτα παραπάνω τίποτα παρακάτω.
Απο την άλλη φέυγοντας χάνεται ένα μεγάλο κομμάτι αυτης της χώρας. Η δύναμη του λαού. Του νέου κόσμου ο οποίος μπορεί με την κατάλληλη καθοδήγηση και συμπαράσταση, με τις κατάλληλες ευκαιρίες να μεγαλόυργήσει και να αναγάγει την Ελλάδα σε ένα μεγάλο κράτος. Και όταν λέμε μεγάλο, μιλάμε για ένα κράτος το οποίο θα υπάρχουν ευκαιρίες και θα απορροφά τους νέους στην αγορά εργασίας σε ποσοστό μεγαλύτερο του 40%-60%. Ενα κράτος όπου όσο πιο πολλόι νέοι θα μπορούνε να βρουνε μια ευκαρία για δουλεια με συνθήκες ανθρώπινες και όχι συνθήκες σκλαβιάς όπως υπάρχουν τώρα.
Διώχνοντας τον νέο κόσμο απο την Ελλάδα αυτομάτως ρίχνουμε μια ακόμα κλωτσιά στο κουφάρι της γονατισμένης Ελλάδας στος δρόμό της για την Αβυσσο.
Ξυπνήστε και σώστε τα παιδιά σας, πριν να είναι αργά.
Πριν χάσετε και το τελευταίο ίχνος ταυτότητας σαν έθνος.
Πριν γίνετε ένα ακόμα αστεράκι στην σημαία κάποιας μεγάλης Δύναμης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου