Μια άλλη μέρα
Βλέπω
τις εποχές να φεύγουν ,το ίδιο και τα χρόνια. Οι άνθρωποι αλλάζουν,το
ίδιο κι εμείς.
Αυτό που μας φοβίζει περισσότερο είναι ο χρόνος.Ο χρόνος, ο χρόνος που ποτέ δεν είναι αρκετός.
Κυλάει, φεύγει μέσα από τα χέρια μας χωρίς να μπορούμε να τον πιάσουμε. Και μετά είναι και τα πρόσωπα που φεύγουν, πρόσωπα αγαπημένα.Τυχερός όποιος δεν έχει βιώσει την απώλεια αγαπημένου του προσώπου. Αλλά αυτή η τύχη είναι σπάνια, σχεδόν ευλογία που ανήκει σε πολύ λίγους.Οι υπόλοιποι απλά, συνεχίζουμε μη μπορώντας να κάνουμε και τίποτα άλλο.
Δεν είναι και κάτι που δεν έχετε ξανά ακούσει.Αυτό όμως που σίγουρα ακούμε όλοι αλλά το λησμονούμε γρήγορα είναι το πόσο πολύτιμη είναι η ζωή , και πόσο σημαντικό είναι να επιλέγουμε να είμαστε καθημερινά ευτυχισμένοι μέσα από τον τρόπο ζωής μας, και τη στάση μας απέναντι στον κόσμο.Κάποτε άκουσα ότι ευτυχία είναι το εξής απλό.Να επικεντρώνεσαι σε αυτά που έχεις, να τα αγαπάς, να τα υποστηρίζεις και να προσπαθείς να τα βελτιώσεις.
Αν το καλοσκεφτούμε,ποτέ δεν θα έχουμε αρκετά όσα και αν αποκτήσουμε.Και στο ατελείωτο αυτό κυνήγι για ευτυχία θα μένουμε πάντα ανικανοποίητοι και μόνοι.Όσα και αν αποκτήσει κάποιος ποτέ δεν θα μπορέσει να τα ορίσει, να τα ελέγξει. Έρχονται και φεύγουν όλα,και όχι μόνο δεν τα χαιρόμαστε αλλά ούτε καν τα αντιλαμβανόμαστε.
Η αγάπη για παράδειγμα. Πόσοι θα μας αγαπήσουν στην ζωή μας αληθινά; Πόσοι από αυτούς νοιάζονται πραγματικά για εμάς; Αντί να ψάχνουμε νέους φίλους, αγαπημένους ,ας κρατήσουμε εκείνους που έχουμε, εκείνους που θα πονέσουμε αν τελικά τους χάσουμε. Να μάθουμε να λέμε το σε αγαπώ συχνά,όσο μπορούμε και έχουμε την δυνατότητα να το πούμε και να μας ακούσουν.
Να νικάς τον φόβο με την επιθυμία για ζωή.Ο φόβος θα είναι πάντα εκεί,εμείς όμως όχι αφού όλοι έχουμε μια ημερομηνία όπου αναχωρούμε.Ο φόβος θα είναι εκεί μέσα στο μυαλό, αλλά ο χρόνος μας τελικά είναι πολύ λίγος και πολύτιμος για να ασχοληθούμε μαζί του.Δεν τον πολεμάμε αλλά τον αγνοούμε και συνεχίζουμε.”Μια άλλη μέρα” να λέμε “όταν δεν θα έχω κάτι καλύτερο να κάνω”.
Κωνσταντίνος Δροσάκης
Αυτό που μας φοβίζει περισσότερο είναι ο χρόνος.Ο χρόνος, ο χρόνος που ποτέ δεν είναι αρκετός.
Κυλάει, φεύγει μέσα από τα χέρια μας χωρίς να μπορούμε να τον πιάσουμε. Και μετά είναι και τα πρόσωπα που φεύγουν, πρόσωπα αγαπημένα.Τυχερός όποιος δεν έχει βιώσει την απώλεια αγαπημένου του προσώπου. Αλλά αυτή η τύχη είναι σπάνια, σχεδόν ευλογία που ανήκει σε πολύ λίγους.Οι υπόλοιποι απλά, συνεχίζουμε μη μπορώντας να κάνουμε και τίποτα άλλο.
Δεν είναι και κάτι που δεν έχετε ξανά ακούσει.Αυτό όμως που σίγουρα ακούμε όλοι αλλά το λησμονούμε γρήγορα είναι το πόσο πολύτιμη είναι η ζωή , και πόσο σημαντικό είναι να επιλέγουμε να είμαστε καθημερινά ευτυχισμένοι μέσα από τον τρόπο ζωής μας, και τη στάση μας απέναντι στον κόσμο.Κάποτε άκουσα ότι ευτυχία είναι το εξής απλό.Να επικεντρώνεσαι σε αυτά που έχεις, να τα αγαπάς, να τα υποστηρίζεις και να προσπαθείς να τα βελτιώσεις.
Αν το καλοσκεφτούμε,ποτέ δεν θα έχουμε αρκετά όσα και αν αποκτήσουμε.Και στο ατελείωτο αυτό κυνήγι για ευτυχία θα μένουμε πάντα ανικανοποίητοι και μόνοι.Όσα και αν αποκτήσει κάποιος ποτέ δεν θα μπορέσει να τα ορίσει, να τα ελέγξει. Έρχονται και φεύγουν όλα,και όχι μόνο δεν τα χαιρόμαστε αλλά ούτε καν τα αντιλαμβανόμαστε.
Η αγάπη για παράδειγμα. Πόσοι θα μας αγαπήσουν στην ζωή μας αληθινά; Πόσοι από αυτούς νοιάζονται πραγματικά για εμάς; Αντί να ψάχνουμε νέους φίλους, αγαπημένους ,ας κρατήσουμε εκείνους που έχουμε, εκείνους που θα πονέσουμε αν τελικά τους χάσουμε. Να μάθουμε να λέμε το σε αγαπώ συχνά,όσο μπορούμε και έχουμε την δυνατότητα να το πούμε και να μας ακούσουν.
Να νικάς τον φόβο με την επιθυμία για ζωή.Ο φόβος θα είναι πάντα εκεί,εμείς όμως όχι αφού όλοι έχουμε μια ημερομηνία όπου αναχωρούμε.Ο φόβος θα είναι εκεί μέσα στο μυαλό, αλλά ο χρόνος μας τελικά είναι πολύ λίγος και πολύτιμος για να ασχοληθούμε μαζί του.Δεν τον πολεμάμε αλλά τον αγνοούμε και συνεχίζουμε.”Μια άλλη μέρα” να λέμε “όταν δεν θα έχω κάτι καλύτερο να κάνω”.
Κωνσταντίνος Δροσάκης
oxafies.com
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου