Δέκα λόγοι για τους οποίους τα ‘70s ήταν η καλύτερη δεκαετία του Rock

Κάθε γενιά είναι ευαίσθητη όσον αφορά τη δεκαετία που ενηλικιώθηκε.Για τους ροκάδες ωστόσο καμία δεκαετία δεν ανταγωνίζετε τα ‘70s σε πολλούς τομείς.

Στα ‘70s,τη μετά- Beatles και προ-MTV δεκαετία,το rock and roll παιζόταν σε μεγάλους ανοιχτούς χώρους και η διάσπαση σε υποκατηγορίες δεν ήταν τόσο έντονη.Παραθέτουμε δέκα λόγους που έκαναν αυτή τη δεκαετία,την καλύτερη του rock and roll.

Riffs, Riffs και περισσότερα Riffs.
“Walk this Way”,“Black Dog”,“Iron Man”,“Smoke on the Water” …και η λίστα δεν έχει τέλος.Στα ‘70s μοιάζει οι μπάντες να είχαν τα riffs στο τσεπάκι τους και τα παρήγαγαν ασταμάτητα.Πολλοί φιλόδοξοι σύγχρονοι κιθαρίστες ψάχνουν πρώτα στα ‘70s για πιασάδικα και ευκόλως αντιγράψιμα riffs.

Η κυριαρχία του ραδιοφώνου.
Αν συντονιζόσουν σε οποιονδήποτε rock σταθμό στα ‘70s,σε μισή ώρα μπορεί ν’άκουγες καλλιτέχνες τόσο διαφορετικούς όσο οι Raspberries,ο Al Green και ο Conway Twitty.Αντίθετα με σήμερα που το ραδιόφωνο είναι άκρως κατακερματισμένο και οι dj’s είναι τόσο ελεύθεροι όσο κάποιος σε κατ’οίκον περιορισμό.Επιπλέον η εποχή του θαύματος του ενός hit (π.χ.Norman Greenbaum-Spirit in the Sky,Blues Image-Ride Captain Ride,Shocking Blue- Venus) έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Το Southern Rock.
Σίγουρα το rock and roll προέρχεται από το νότο,αλλά στα ‘70s εμφανίστηκε μεγάλος αριθμός συγκροτημάτων δίνοντας στο southern rock τη δική του χαρακτηριστική χροιά.Με επικεφαλείς τους Allman Brothers Band και κύριους εκφραστές τους  Lynyrd Skynyrd,τους Marshall Tucker Band και τους Wet Willie το southern πρόσφερε ένα καλοφτιαγμένο κιθαριστικό rock βουτηγμένο στην country και το blues.To southern rock είχε τόση απήχηση ώστε βοήθησε στην εκλογή ενός υποψηφίου προέδρου χάρις στις συναυλίες των Allman Brothers στην προεκλογική καμπάνια του Jimmy Carter.


Καταπληκτικά εξώφυλλα.
Από τα θρυλικά εξώφυλλα του Roger Dean για τους Yes,την πρωτοποριακή συσκευασία του H.R. Giger στο Brain Salad Surgery των Emerson Lake and Palmer
και την καλαίσθητη δουλειά του Storm Thorgerson για τους Pink Floyd,η τέχνη των εξωφύλλων και των συσκευασιών έφτασε στο ζενίθ στα ‘70s.Οι σημερινοί ροκάδες συχνά μιλούν για τη χαμένη συγκίνηση του ανοίγματος ενός βινυλίου,
την ονειροπόληση στις λεπτομέρειες του εξωφύλλου ενώ ακούς το νέο δίσκο.
Παρά την αναβίωση του βινυλίου,η διαδικτυακή πρόσβαση στη μουσική έχει στερήσει από τους περισσότερους αυτή την εμπειρία.

Το πανκ.
Κάπου στα 1976 το rock and roll έδειχνε σημάδια κόπωσης,disco-ποίησης και (χάρις στις prog μπάντες) δείγματα ελιτισμού.Το πανκ τα άλλαξε όλα.Με επιρροές από τους Stooges και τους Ramones,συγκροτήματα όπως οι Sex Pistols και οι Clash μας υπενθύμισαν ότι η εγγενής ενέργεια του rock δεν έχει να κάνει τόσο με τη δεξιοτεχνία όσο με ενισχυμένα ξερά ακόρντα και τσαμπουκά.Ακόμη και γερόλυκοι όπως ο Neil Young ενθάρρυναν τους πανκ.

Φιλικές,προς τους καλλιτέχνες,εταιρείες.
Ήταν κοινή πρακτική στα ‘70s για τις δισκογραφικές εταιρείες να διαθέτουν ένα ποσό σε μια μπάντα και να την αφήνουν ελεύθερη στο στούντιο για να φτιάξει το άλμπουμ που ήθελε.Επιπλέον ενθάρρυναν καλλιτέχνες όπως οι Alice Cooper, Sly and The Family Stone, και Peter Frampton μέχρι να γνωρίσουν εμπορική επιτυχία.Τέτοια ελευθερία και υποστήριξη θα ξένιζε σήμερα.

Το glam rock.
Ο John Lennon εύστοχα περιέγραψε το glam rock ως ‘rock and roll με κραγιόν’
Το είδος έφτιαξε μια μουσική που με τον σπινθηροβόλο απόηχό της λάμπει μέχρι σήμερα.Με αντιπροσώπους όπως ο Mick Ronson,ο Phil Manzanera,και στην περίπτωση των T.Rex,τον Marc Bolan,η αφρόκρεμα του glam rock σχημάτισε ένα εμπρηστικό πακέτο.Ακόμη και οι Rolling Stones δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό και ανέβηκαν για λίγο στο τρένο.

Δεν υπήρχε MTV.
Το βίντεο μπορεί να μην σκότωσε τον καλλιτέχνη,υπονόμευσε όμως το μυστήριο που είχε το rock and roll.Πριν την έλευση του MTV οι οπαδοί διάβαζαν μουσικά περιοδικά και παρακολουθούσαν το Midnight Special ή το Don Kirshner’s Rock Concert για να δουν και να ενημερωθούν για τα ινδάλματά τους.Ο σημερινός κορεσμός από τα media έχει φέρει κοινό και καλλιτέχνες πιο κοντά από ποτέ,στερώντας όμως την αίγλη που έδινε η σπάνια επαφή.

Οι Led Zeppelin.
Ποιος θα φανταζόταν όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ το 1969 ότι οι
Led Zeppelin θα γίνονταν η μεγαλύτερη μπάντα των ‘70s;Μέσα από δέκα στούντιο άλμπουμς οι Led Zeppelin έφτιαξαν ένα όνομα που συναγωνίζεται τους Beatles και τους Rolling Stones όσον αφορά τη δημοτικότητα.Αντανακλώντας μια πνευματική αγνότητα μοναδική για τη δεκαετία τους,οι Led Zeppelin,πράττοντας σωστά, σταμάτησαν μετά το θάνατο του Bonham,το 1980.


Το Exile on Main Street.
Ο καθένας θεωρεί μεγαλειώδες το Sgt. Pepper’s των Beatles.Κανένα άλμπουμ  όμως δε συγκρίνεται με το διπλό αριστούργημα των Rolling Stones σε ό,τι έχει να κάνει με την αφομοίωση των πρωταρχικών συστατικών του rock and roll.Από ορμητικά country-blues σε καυτούς νέγρικους ρυθμούς και gospel,το Exile τα έχει όλα.Αν υπήρχε Βίβλος για το rock and roll,θα ήταν αυτό το άλμπουμ.

 
Russell Hall