ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ......

 

 "Μάθαμε τα γράμματα με φωνές στις αλάνες φτιάχνοντας σπαθιά με ξύλα από γιαπιά.

Τα ξύλινα σπαθιά ήταν από τα βασικά εξαρτήματα των αγοριών
μαζί με την σφεντόνα.
Και γιαπιά υπήρχαν όπου υπήρχαν ξύλα αλλά και γείτονες
που έπιαναν τα χέρια τους και τα έφιαχναν φροντίζοντας
να μην έχουν μύτη..."...για να μην βγάλεις κανενός το μάτι..."
όπως έλεγε ο μάστορας.
Οι μανάδες όταν βρίσκανε "τα όπλα"τα σπάγανε
ή τα βάζανε προσάναμα στο καζάνι για την μπουγάδα.
Την επόμενη ημέρα θα έφερναν άλλο στο σπίτι και θα αλλάζανε
την κρυψώνα.
Το μυαλό των παιδιών ήταν συνέχεια στην παρέα...στο παιχνίδι...
στην αλάνα .
Τις περισσότερες ώρες ήταν στον δρόμο....


Μάθαμε το θάνατο στις αυλές με σφεντόνες,
ρίχναμε πετριές σ’ άλλες γειτονιές."

Ο πετροπόλεμος στις γειτονιές της Αθήνας ήταν συνηθισμένο
γεγονός.
Υπήρχαν σύνορα...
Οι αλάνες ήταν αντιμαχόμενα στρατόπεδα και για ασήμαντη
αφορμή άρχιζαν οι μάχες...με ραντεβού.
Το ρέμα σε μια γειτονιά ήταν το σύνορο...
Άφθονο πολεμικό υλικό από πέτρες ...υπήρχε το γεφυράκι και στον κεντρικό δρόμο το φαρμακείο δίπλα στο γραφείο τελετών.
Παρακάτω ο μπακάλης...ο χασάπης...απέναντι το καφενείο αλλά ο πετροπόλεμος
θα άρχιζε.
Με σφεντόνες...απ΄ευθείας με το χέρι και φυσικά οι φωνές...
Δεν αργούσε ο πρώτος τραυματίας και οι σύντροφοί του τον πήγαιναν
σηκωτό στο φαρμακείο.
Η φαρμακοποιός τον φρόντιζε και του φώναζε ταυτόχρονα ενώ κάποιος
άλλος έτρεχε να ειδοποιήσει την μάνα του που έτρεχε η φουκαριάρα
με την ψυχή στο στόμα.
Μόλις έβλεπε ότι δεν ήταν σοβαρό το τραύμα τον έπιανε από το αυτί
και τον πήγαινε στο σπίτι.
Την πέτρα την σήκωνε και την πέταγε ο αρχηγός της τσακαλοπαρέας
¨δι ασήμαντον αφορμήν"...
στο τζάμι κάποιου γείτονα που δεν χώνευε γιατί έδιωχνε την ομάδα που έπαιζε
μπάλα έξω από το παράθυρό του το μεσημέρι. 

 

https://kataggeilte.blogspot.com