Ή εμείς ή αυτοί!…

Είναι πράγματι άβυσσος η διαφορά που χωρίζει όταν εξαναγκάζεσαι να κάνεις κάτι παρά την θέλησή σου, με το να υπερασπίζεσαι εκ των υστέρων αυτό το κάτι σαν το πιό σωστό, και να υπερθεματίζεις πως σωστά »εξαναγκάστηκες».
Αυτήν την άβυσσο βέβαια την γεφύρωσαν με πολύ ευφυή τρόπο εκεί στην κυβέρνηση, βάζοντας τις 153 καρέκλες τους πάνω απ’ το κενό, καλύπτοντας έτσι το χάος που χωρίζει τους ανθρώπους απ’ τα τομάρια.
Σήμερα και μετά την ομολογία του τσαλακωμένου μέσα κι έξω, στα ρούχα και στην ψυχή, πως πράγματι παραχωρήθηκε (ξεπουλήθηκε) η εθνική περιουσία για 100 χρόνια…
(100 χρόνια! Παραχώρησαν τον εθνικό πλούτο για 100 χρόνια με υπογραφές 153 απατεώνων φιλοτομαριστών. 100 χρόνια! Δεν θα ζουν ούτε τα παιδιά μας και πιθανόν και ούτε τα εγγόνια μας)
Δικαιούμαστε κι εμείς να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα.
Πρώτον: Όχι πιά στις τομάτες, τα αβγά, τα γιαουρτάκια και στα λογής άλλα εδώδιμα. Είναι αντιοικονομικό.
Οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες και τα τρόφιμα θα χρειαστούν για να θρέψουν αυτούς που πεινάνε και όχι για άλλες χρήσεις.

Δεύτερον: Ναι στα αδρανή υλικά. Πέτρες, τούβλα, χαλίκια, ασβέστης, είναι υλικά που βρίσκονται πιό εύκολα, είναι τα περισσότερα δωρεάν και το κυριότερο: είναι ανακυκλώσιμα. Τα μαζεύεις από κάτω και τα ξαναχρησιμοποιείς.
Τρίτον: Καμία ευαισθησία. Σαν νάχεις μπροστά σου σκυλί λυσσασμένο. Σαν φίδι έτοιμο να δαγκώσει. Σαν ταλιμπάν ζωσμένο εκρηκτικά. Σαν έναν απ’ τους 153.
Να μην βρούνε στον ήλιο μοίρα. Ούτε καφέ να πιούν, ούτε να φάνε, ούτε να χ@σουνε που λέει ο λόγος.
Τέταρτον: Το Σύνταγμα έχει ολοκληρωτικά εκπέσει. Το μόνο που απομένει σε ισχύ από αυτό είναι το ακροτελεύτιο άρθρο-εντολή προς τους πολίτες.
Πέμπτον: Δεν υπάρχει πιά μία Ελλάδα. Υπάρχουν η Ελλάδα τους, κι η Ελλάδα μας.
Ο πιό βαθύς διχασμός είναι πλέον γεγονός.
Ο εμφύλιος έχει ήδη αρχίσει.
Ή εμείς ή αυτοί!…

mandatoforos