Μέσι & Μαραντόνα

Η Γερμανία πήρε άξια το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ας ξεκινήσουμε από αυτό. Στον τελικό δεν ήταν καλύτερη από την Αργεντινή (δεν ήταν ούτε χειρότερη),  διαχειρίστηκε όμως καλύτερα τις δυνάμεις της και αυτό από ένα σημείο και μετά έκανε όλη τη διαφορά. Ο Γκέτσε πέτυχε ένα εκπληκτικό γκολ αλλά πέτυχε επίσης και το 11ο τέρμα των Γερμανών στη φάση των νοκ-άουτ αγώνων  του Μουντιάλ. Τα 7 από αυτά ήρθαν στον ίδιο παιχνίδι , εντούτοις ο αριθμός κάτι λέει, ειδικά σε αντιπαραβολή με τα μόλις 2 των Αργεντινών (ένα στο 117ο κόντρα στην Ελβετία και ένα στο ξεκίνημα κόντρα στο Βέλγιο).

Ξενέρωσε η Ελλάδα

ΟΚ, ξέρω, η εικόνα της Μέρκελ να πανηγυρίζει στις κερκίδες ξενέρωσε τη μισή Ελλάδα (η άλλη μισή ακόμα επιχειρηματολογεί ματαίως ότι η μπάλα δεν έχει σχέση με την πολιτική). Η πικρή αλήθεια όμως είναι ότι η Γερμανία έγινε δίκαιη πρωταθλήτρια κόσμου, χάρη στην οργάνωση, τη μεθοδικότητα, τη σκληρή δουλειά,  την πειθαρχία, την πίστη στην τελική επιτυχία του πλάνου τους, την επιμονή καi την υπομονή των αρμοδίων. Έγινε πρωταθλήτρια κόσμου με τον γερμανικό τρόπο σα να λέμε. Ακούγεται κάπως ανατριχιαστικό, ωστόσο με τον γερμανικό τρόπο  ανεβήκαμε κάποτε κι εμείς στην κορυφή της Ευρώπης. Ας μην το ξεχνούν όσοι σκοπεύουν να αρχίσουν τους αφορισμούς για τα "ρομπότ" του ποδοσφαίρου.

  Ξέρω επίσης ότι το "θυμάσαι όταν…" αποτελεί το χειρότερη μορφή συζήτησης (τάδε έφη Τόνι Σοπράνο). Αλλά βάζω στοίχημα πώς το "θυμάσαι όταν ο Μαραντόνα έπαιρνε μόνος του το Μουντιάλ", σε διάφορες παραλλαγές υπήρξε  η δημοφιλέστερη συζήτηση μετά τον τελικό σε ολόκληρο το πλανήτη. Το θέμα δεν ήταν ο Ντιέγκο. Το θέμα ήταν ο Μέσι. Η σταδιακή εξαφάνιση του οποίου, όσο εξελισσόταν ο αγώνας, θα τον συνοδεύει ως κατηγορία ό,τι κι αν πετύχει από εδώ και εμπρός στην καριέρα του (και παρά τα όσα έχει πετύχει ήδη).

Άλλο ποδόσφαιρο

Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Με τις άμυνες του 1986, ο Λέο θα έστηνε πάρτι. Το 2014, με την καταπόνηση να αγγίζει τα όρια της βαναυσότητας και τα περισσότερα παιχνίδια να παίζονται σε ρυθμούς και εντάσεις εξαντλητικές (ο Ντιέγκο με την άστατη, γεμάτη καταχρήσεις εξωγηπεδική ζωή δεν θα άντεχε όχι ενενηντάλεπτο, ούτε ημίχρονο στις σημερινές συνθήκες) είναι απείρως δυσκολότερο να πάρεις μια ομάδα στις πλάτες σου, Ιούνιο μήνα, και  να την οδηγήσεις στην κορυφή.  Μιλάμε για ένα βάρος που κανένας σημερινός ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να επωμιστεί Φάνηκε -και- στον τελικό.

  Ο Μέσι γνώριζε ότι ζούσε την ευκαιρία της ζωής του. Δεν χρειαζόταν να περάσει ολόκληρη τη Γερμανία για να γίνει θρύλος. Αρκούσαν δυο-τρεις ποιοτικές ενέργειες που θα έδιναν τη λύση στη -βραχυκυκλωμένη από το ντεφορμάρισμα Αγουέρο και Ιγουαΐν- επίθεση της Αργεντινής. Μια καλή πάσα, μια μπούκα που θα οδηγούσε σε κάτι ουσιαστικό, μια έμπνευση της στιγμής. Το ήθελε, το προσπάθησε όσο είχε δυνάμεις. Και μετά άρχισε να σβήνει. Και να σβήνει, να σβήνει, μέχρι που ξεχάσαμε ότι έπαιζε. Για να έρθει το τρολάρισμα όσων αποφάσισαν να του δώσουν τη "Χρυσή Μπάλα" της διοργάνωσης, να μας το θυμίσει.
Ναι, είναι άδικη και εν πολλοίς λανθασμένη η σύγκριση με τον Μαραντόνα. Είναι άδικο να εγκαλείται ο Μέσι επειδή δεν έγινε Ντιέγκο. Είναι άδικο το κράξιμο των ΜΜΕ και των social media. Είναι άδικο να του μείνει στίγμα ότι δεν πήρε Μουντιάλ και ότι όταν του δόθηκε η ευκαιρία να παίξει τελικό, εκείνος κινήθηκε σε ρηχά νερά. Όλα τα παραπάνω είναι άδικα και σκληρά. Αλλά κανείς δεν είπε ότι ο κόσμος είναι δίκαιος. Ειδικά σήμερα, ειδικά τώρα, όπου η τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα σε δυο δισεκατομμύρια ανθρώπους να εκφέρουν γνώμη καθισμένοι στον υπολογιστή τους. Ο Μέσι οφείλει να ζήσει με αυτό. Και εδώ που τα λέμε , μακάρι όλοι οι αδικημένοι ετούτου του ντουνιά να είχαν την δική του τύχη...