Το χρήμα και το Μουντιάλ

Το Μουντιάλ έχει τη δυνατότητα να κάνει τους ανθρώπους (τους άνδρες ως επί το πλείστον) παιδιά. Εκεί έγκειται η διαχρονική γοητεία του. Για ένα μήνα, σε ολόκληρο τον πλανήτη, τα προβλήματα, η δύσκολη καθημερινότητα, το αβέβαιο μέλλον, η φτώχεια, η ανεργία, όλα όσα μας μαυρίζουν τη ζωή περνούν σε δεύτερη μοίρα. Μια τηλεόραση, μια παρέα και μια μπύρα: Να η συνταγή της ευτυχίας.

   

Κι ωστόσο το συγκεκριμένο στερεότυπο, έχει αρχίσει να κλονίζεται. Και είναι ειρωνικό ότι στη χώρα όπου το ποδόσφαιρο αποτελεί θρησκεία και το Παγκόσμιο Κύπελλο την κορυφαία ιεροτελεστία του, σε αυτή τη χώρα η  χαώδης απόσταση του –υποτίθεται – πιο λαϊκού αθλήματος στον κόσμο από την κοινωνία και τις ανάγκες της αναδεικνύεται όσο ποτέ άλλοτε. Η Βραζιλία και κυρίως οι φτωχοί κάτοικοι της με τις αντιδράσεις τους, τράβηξαν το πέπλο της υποκρισίας και έδειξαν την ωμή πραγματικότητα: Το Μουντιάλ είναι μια διοργάνωση χορηγών και τεράστιων διαφημιστικών συμβολαίων που αδιαφορεί επιδεικτικά για όσα συμβαίνουν γύρω του.
Σε κάποιο βαθμό έτσι ήταν πάντα. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, χρησιμοποιήθηκε ακόμα και σαν το απόλυτο όπλο πολιτικής προπαγάνδας.
Η φετινή συγκυρία εντούτοις φωτίζει περισσότερο τον κυνισμό του πράγματος. Κατ΄αρχήν η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει γονατίσει έθνη που δεν γνώριζαν καν πως συλλαβίζεται η λέξη "πείνα". Τα χρήματα ή για την ακρίβεια η έλλειψη τους αιωρούνται σαν μαύρο σύννεφο πάνω από το 60%-70% των νοικοκυριών που θα στρωθούν για να παρακολουθήσουν Μουντιάλ.
Κατά δεύτερον, οι πρωταγωνιστές έχουν χάσει το μέτρο. Οι ομάδες δίνουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για ποδοσφαιριστές, η τηλεόραση προσφέρει συμβόλαια από χρυσάφι στα μεγάλα club, η FIFA και η UEFA με το άλλοθι του «no politica» αλλοίωσαν την ίδια την φύση του αθλήματος:  Από κοινωνικό φαινόμενο, το μετέτρεψαν σε μηχανή παραγωγής ευρώ (ή δολαρίων). Μια μηχανή παραγωγής δολαρίων μάλιστα η οποία, δεν αποδίδει τίποτα πίσω στις κοινωνίες που τη συντηρούν (πέρα από ορισμένες φιλανθρωπίες για το ξεκάρφωμα) παρά μονάχα τις απομυζεί (οι τιμές των εισιτηρίων και του ποδοσφαιρικό merchandize έχουν φτάσει σε ιστορικά ύψη). Για να μη μιλήσω για το στοίχημα.
Κι έπειτα έχουμε και τους ίδιους τους δισεκατομμυριούχους ποδοσφαιριστές. Ο Γιάγια Τουρέ, προέρχεται από χώρα της Αφρικής και άρα οφείλει να γνωρίζει πόσο τυχερός είναι. Πριν από μερικές εβδομάδες δήλωσε ότι δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος στη Σίτι (από την οποία αμείβεται με 200.000 λίρες την εβδομάδα) επειδή η διοίκηση δεν του ευχήθηκε χρόνια πολλά στα γενέθλια του. Οι δικοί μας, οι Έλληνες, δεν παίρνουν τόσα πολλά λεφτά, σε σχέση  πάντως με τους περισσότερους συμπατριώτες μας είναι προνομιούχοι. Ισχυρίζονται ότι το καταλαβαίνουν και θα κάνουν ότι μπορούν να δώσουν την ευκαιρία στην -ταλαιπωρημένη εσχάτως- χώρα μας να χαμογελάσει. Και μετά, στην πρώτη κακή κριτική, γίνονται κακομαθημένα παιδάκια που κατεβάζουν μούτρα. Δίχως καμία συναίσθηση  τελικά ότι πίσω στην πατρίδα, το δικό τους πρόβλημα, το ότι ο Κεφαλογιάννης τους έγραψε άμπαλους ας πούμε, θα αποτελούσε όνειρο ζωής για το 90% των Ελλήνων.
Παρ’ όλα αυτά, ξέρω πως μόλις γίνει η σέντρα στο Βραζιλία - Κροατία θα ξεχάσουμε τα πάντα και θα αφοσιωθούμε αποκλειστικά στη μπάλα. Το πρόβλημα όμως όλο και μεγαλώνει. Οτιδήποτε έχει αποκλειστικό στόχο το χρήμα, αργά ή γρήγορα γίνεται απωθητικό.  Και πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα έρθει εκείνο το Μουντιάλ που όσο κι αν το θέλουμε, όσο κι αν προσπαθήσουμε να υποκριθούμε, δεν θα μας κάνει να νιώθουμε παιδιά. Θα μας κάνει να νιώθουμε βλάκες...