Deep Purple (1994-2013)
Σήματα Morse
Υπάρχουν δύο εκδοχές για το πως ο Steve Morse κατέληξε στο να είναι ο άνθρωπος που θα αναλάμβανε ένα από τα πιο δύσκολα έργα στη rock μουσική, να αντικαταστήσει μόνιμα τον Ritchie Blackmore στους Deep Purple. Ας μην ξεχνάμε πως ο Joe Satriani κάλυψε αρχικά για λίγους μήνες την κενή θέση που άφησε ο σπουδαίος αλλά και ιδιόρρυθμος κιθαρίστας, όμως δε θέλησε να συνεχίσει παίζοντας για πάντα στη σκιά του Ritchie, προτιμώντας να συνεχίσει την αρκετά υποσχόμενη τότε προσωπική καριέρα του. Σύμφωνα με τον Ian Gillan, λοιπόν, όταν οι εναπομείναντες Purple, δηλαδή την εποχή εκείνη (τέλη του 1994) ο Gillan, o Roger Glover, o Jon Lord και ο Ian Paice, μαζεύτηκαν για να αποφασίσουν ποιος θα αναλάμβανε να καθήσει στην «ηλεκτρική καρέκλα» που λεγόταν «κιθαρίστας στους Deep Purple», έγραψε ο καθένας σε ένα κομμάτι χαρτί πέντε κιθαρίστες που θα ήθελε στο συγκρότημα. Όταν κοίταξε ο ένας τις σημειώσεις του άλλου, παρατήρησαν πως το μόνο κοινό όνομα και στις τέσσερις λίστες ήταν αυτό του Morse, αποφασίζοντας πως αυτός θα ήταν ο «εκλεκτός». Η αλήθεια βέβαια απέχει λίγο από την όμορφη αυτή ιστορία, μιας και σύμφωνα με τον Roger Glover, ήταν για την ακρίβεια απλώς ο ίδιος που μία μέρα κοιτούσε τους δίσκους του, όταν το μάτι του έπεσε σε ένα από τα άλμπουμ των instrumental / jazz / progressive / southern Dixie Dregs: «Αυτό είναι! Ο Steve Morse!», σκέφτηκε ο Glover και πρότεινε στον Morse να βρεθούν από κοντά, ώστε να συζητήσουν το ενδεχόμενο να αποτελέσει το νέο μέλος των Deep Purple.
Το αστείο είναι πως για την πρώτη φορά που ο Blackmore αποχώρησε (το καλοκαίρι του 1975) υπάρχουν επίσης δύο διαφορετικές απόψεις για το ποιος ήταν αυτός που πρότεινε τον Tommy Bolin ως αντικαταστάτη του στη μπάντα: Ο David Coverdale, τότε τραγουδιστής, έχει δηλώσει πως ήταν ο ίδιος, ενώ αντιθέτως ο Bolin (που πέθανε από υπερβολική δόση το 1976) δήλωσε πως στη μπάντα τον συνέστησε ο... Ritchie Blackmore!
O Glover, λοιπόν, συναντήθηκε με τον Morse μετά το καλοκαίρι του 1994 και του πρότεινε να κάνουν μία δοκιμαστική περιοδεία στο Μεξικό, εκείνο το Νοέμβριο. Το μόνο πράγμα που ρώτησε ο Morse σχετικά με τους Purple ήταν: «Υπάρχει dress code;». Μετά τη συνάντησή τους, ο Glover με τον Morse έβγαλαν μία αναμνηστική φωτογραφία. Μιας όμως και ο Morse δεν είχε βρεθεί ακόμα με τα υπόλοιπα μέλη, και οι promoters ζητούσαν κάποια εικόνα με όλα μέλη μαζί για προώθηση των συναυλιών στο Μεξικό, οι υπόλοιποι τρεις φωτογραφήθηκαν μόνοι τους και οι δύο διαφορετικές εικόνες έγιναν μία:
Η περιοδεία στο Μεξικό πήγε περίφημα και έτσι φτάσαμε σήμερα, 18 ολόκληρα χρόνια μετά, ο Morse να έχει συμπληρώσει περισσότερο καιρό στην μπάντα από ό,τι ο Blackmore!
Sometimes I feel like... Purpendicular
Ένας από τους λόγους που ο Blackmore ανέφερε ως αιτία αποχώρησης ήταν πως οι υπόλοιποι ήθελαν να παίζουν συνεχώς «τα ίδια»! Περιέργως, τον ίδιο ακριβώς λόγο ανέφεραν και οι υπόλοιποι από την ανάποδη: «Ο Blackmore ήθελε να παίζουμε ανελλιπώς τα ίδια κομμάτια!». Δε θα μου έκανε εντύπωση αν στην πραγματικότητα απλώς δεν είχαν βρεθεί ποτέ για να συζητήσουν το θέμα. Άλλωστε είναι γνωστή η ιστορία που θέλει στη διάρκεια της περιοδείας του 1993 τους roadies να «μαρκάρουν» με μονωτική ταινία τη διαδρομή από τα καμαρίνια του Gillan και του Blackmore προς τη σκηνή, έτσι ώστε οι δυο τους να μην συναντηθούν πριν την κάθε συναυλία!
Εκ του αποτελέσματος, πρώτοι δικαιώθηκαν πάντως οι Purple: Η παρθενική studio δουλειά με τον Morse ήρθε το 1996, έφερε τον τίτλο "Purpendicular" κι έφτασε γρήγορα στο σημείο να θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους κορυφαίους δίσκους του συγκροτήματος. Πολυδιάστατο, ανοιχτόμυαλο, φρέσκο και γενικά... όντως διαφορετικό, το "Purpendicular" απέδειξε πως υπάρχει ζωή μετά τον Ritchie και μάλιστα με ιδιαίτερες υποσχέσεις για το μέλλον. Το δε "Sometimes I Feel Like Screaming" θεωρείται από πολλούς το δημιουργικό ζενίθ και η πιο χαρακτηριστική και αξιομνημόνευτη στιγμή των Purple με το Morse στη σύνθεσή τους και δικαίως έχει μείνει (νεο)κλασικό.
Παρότι καθένας από τους επόμενους δίσκους περιείχε σπουδαία κομμάτια, η αλήθεια είναι πως κανένα άλλο, πέραν του "Sometimes...", δεν άντεξε στη φθορά του χρόνου. Και εδώ έγκειται ίσως η μεγάλη διαφορά του Morse με τον Blackmore: Τον πρώτο το συμπαθούν όλοι, μέλη και κοινό, στα live παίζει εξωπραγματικά ακόμα και όταν είναι άρρωστος, αλλά στο studio το «αφεντικό» φορούσε πάντα μαύρα. Ο Morse έχει ήδη αφήσει πλούσια κληρονομιά στους οπαδούς της μπάντας, αλλά οι «απ' έξω», αυτοί στους οποίους πάντα άρεσαν οι Purple αλλά ποτέ δε δέθηκαν πραγματικά μαζί τους, θα τον θυμούνται μελλοντικά μόνο για το "Sometimes I Feel Like Screaming". Πολλοί θα έχουν να λένε και για την απόδοσή του στη συναυλία ή συναυλίες που έτυχε να τον δουν. Κανείς όμως δε θα θυμάται κάποιο riff ή solo που έγραψε.
A Band On
Δύο χρόνια μετά το "Purpendicular" ήρθε η σειρά του "Abandon". Την περίοδο εκείνη η κυκλοφορία του παραλληλίστηκε με αυτή του "Machine Head" μετά το "Fireball". Ένας καθαρά hard rock δίσκος, δηλαδή, σα συνέχεια ενός πιο πειραματικού. Σαφώς και το "Abandon" δεν ήταν το νέο "Machine Head", άφησε όμως παρακαταθήκη δύο υπέροχα και μελωδικά κομμάτια, το "Don't Make Me Happy" και το "Fingers To The Bone", καθώς και δύο «δυναμίτες», το "Seventh Heaven" και το "'69".
Γενικά μάλλον ξεχάστηκε γρήγορα και μετά το 2001 οι Deep Purple δεν έπαιξαν ξανά κάποιο από τα κομμάτια του ζωντανά, έως... το 2011, όταν και προς έκπληξη και ικανοποίηση των «πιστών», το "Almost Human" τρύπωσε μέσα στο ψιλο-standard set list τους.
Concerto for Group and Orchestra
Αυτό που σημάδεψε το τέλος της δεκαετίας των '90s όμως για το συγκρότημα ήταν η αναβίωση του περίφημου "Concerto For Group And Orchestra" του Jon Lord, 30 χρόνια μετά την πρώτη εκτέλεσή του. Οι Deep Purple βρέθηκαν για δύο βράδια στο Royal Albert Hall με τη συνοδεία της London Symphony Orchestra, αποδίδοντας κομμάτια τόσο των Deep Purple, όσο και από τις προσωπικές καριέρες των μελών, όπως το μοναδικό "Pictured Within" του Jon Lord.
Η ιστορία του πώς φτάσαμε στην πραγματοποίηση των δύο αυτών συναυλιών έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παρότι οι κακές γλώσσες λένε πως... παραείναι «βολική»: Πίσω στο 1970, το ένα και μοναδικό αντίτυπο με τις νότες του concerto χάθηκε. Λίγο πριν τη συμπλήρωση της 30ης επετείου, όμως, σε μία επίσκεψη των Deep Purple στην Ολλανδία, ένας νεαρός συνθέτης και μουσικολόγος, ο Marco de Goeij, πλησίασε τον Lord στο ξενοδοχείο, λέγοντάς του πως ακούγοντας ξανά και ξανά την αυθεντική εκτέλεση και βλέποντας την κασέτα, κατάφερε να γράψει εκ νέου σχεδόν ολόκληρο το concerto! Μύθος ή αλήθεια, οι δύο αυτές συναυλίες είχαν τόσο μεγάλη επιτυχία που οδήγησαν τους Purple στο να πραγματοποιήσουν ολόκληρη περιοδεία στην οποία έπαιζαν με συνοδεία ορχήστρας, το 2000 και το 2001. Οι φήμες ήθελαν τότε την περιοδεία να περνάει και από την Ελλάδα, αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ.
Deep Purple's "Sgt. Pepper's"Στα πλαίσια των συναυλιών του Royal Albert Hall, o Gillan ρωτήθηκε για τα τότε μελλοντικά σχέδια της μπάντας, απαντώντας πως σκοπεύουν σύντομα να ηχογραφήσουν νέο δίσκο και τονίζοντας πως οι Deep Purple «ακόμα δεν έχουν κυκλοφορήσει το "Sgt. Pepper's" τους».
Ο διάδοχος του "Abandon", το "Bananas", ήρθε τελικά τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2003, φέροντας έναν τίτλο και ένα εξώφυλλο που προκάλεσαν ποικίλα σχόλια, ακόμα και αντιδράσεις. Παράλληλα, αφενός δεν ήταν ακριβώς το αντίστοιχο "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" των Deep Purple, αφετέρου πίσω από τα πλήκτρα για πρώτη φορά στην ιστορία του σχήματος δε βρισκόταν ο Jon Lord, μιας και ένα χρόνο νωρίτερα, στις αρχές του 2002, ανακοίνωσε την απόσυρσή του. Ο βετεράνος Don Airey ανέλαβε τη θέση και πλέον ο Steve Morse έπαψε να νιώθει ως «ο νέος». Πάντως, το "Bananas" ήταν ομολογουμένως ένας πολύ ενδιαφέρων δίσκος, βρήκε τους Purple να πειραματίζονται και πάλι έως ένα βαθμό, αν και σε γενικές γραμμές ήταν πιο «safe» από ό,τι είχαν πιστέψει πολλοί, βασιζόμενοι στις δηλώσεις του Gillan. Ο δίσκος χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο πλευρές, με τα πέντε πρώτα κομμάτια να πατούν σε κλασικές «μωβ» φόρμες, χωρίς όμως κάτι το εξαιρετικό, αλλά με το δεύτερο μισό του (από το "Walk On" και μετά) να εντυπωσιάζει και να φαίνεται πιο κοντά σε αυτό που εννοούσε ή είχε στο μυαλό του ο Gillan.
Ο Jon Lord είχε γράψει εκείνη την περίοδο, πάντως, πως ο δίσκος που ετοίμαζαν όσο αυτός ήταν μέλος ήταν αρκετά διαφορετικός από το τελικό αποτέλεσμα. Δύο μόλις κομμάτια από τα sessions με τον Lord κατέληξαν στο δίσκο, το "Pictures Of Innocence" και το "I Got Your Number". Το δεύτερο είχε ακουστεί στην αγγλική περιοδεία στις αρχές του 2002 με τίτλο "Up The Wall" και χωρίς το refrain που εν τέλει ηχογράφησαν για το "I Got Your Number".
The never ending tourΧωρίς τον Lord πλέον, που είχε κουραστεί από τις συνεχείς περιοδείες, οι Purple «βάρυναν» ακόμα περισσότερο το ήδη πλούσιο συναυλικό πρόγραμμά τους, παίζοντας σε κάθε γωνιά του πλανήτη με ελάχιστες διακοπές. Πάντα πίστευα πως αυτή η «υπερέκθεση» των Deep Purple τα τελευταία χρόνια έχει «κάψει» εν μέρει το όνομά τους. Είναι σίγουρα ωραίο να έχεις τη δυνατότητα να παρακολουθήσεις ένα τόσο σπουδαίο συγκρότημα (για κάποιους από εμάς και αγαπημένο) σχεδόν μία φορά το χρόνο, όμως, από την άλλη, οι περιοδείες τους, με το να είναι τόσο συχνές, έχουν χάσει πλέον την αίγλη που μπορεί να είχαν παλαιότερα, ή που έχουν περιοδείες συγκροτημάτων που επιλέγουν να βγουν στο δρόμο πιο επιλεκτικά.
Άλλο αίγλη βέβαια και άλλο απόδοση. Αν εξαιρέσει κανείς τα σκαμπανεβάσματα της φωνής του Gillan, η μπάντα δείχνει πλέον πιο δεμένη από ποτέ, με τη λέξη «άσχημη μέρα» να έχει σβηστεί προ πολλού από το λεξιλόγιο των Deep Purple. Όπου και σε όποια φάση και να τους πετύχει κανείς θα ανταμοιφθεί με μία συναυλία που θα είναι από τουλάχιστον ικανοποιητική έως... τουλάχιστον εξαιρετική!
Rapture of the Deep Purple
Το 2005 κυκλοφόρησε το "Rapture Of The Deep", στα πρότυπα και πάλι του κύκλου «σκληρός δίσκος ακολουθεί πειραματικό». Όπως και οι δύο πιο πρόσφατοι προκάτοχοί του, περιελάμβανε μερικές περιττές στιγμές, όμως το ομώνυμο κομμάτι με το ανατολίτικο riff καθώς και το Bowie-κο "Before Time Began" έστειλαν πολύ κόσμο αδιάβαστο.
Γενικά μάλλον ξεφούσκωσε γρήγορα πάντως. Στην περιορισμένη tour edition περιλαμβάνεται και η studio εκτέλεση του περίφημου instrumental "The Well-Dressed Guitar", το οποίο είχε ηχογραφηθεί στα sessions του "Bananas" και από το 2001 και έπειτα δεν έχει λείψει ποτέ από τις συναυλίες τους.
Some kind of reunionΚατά καιρούς, γύρω στο 2006, ακούστηκαν κάποιες φήμες για πιθανή one-off εμφάνιση του Blackmore μαζί τους. Μάλιστα ο ίδιος δήλωσε πως δε θα είχε πρόβλημα να εμφανιστεί κάποια φορά με τους Purple, αρκεί να μη μπλεκόταν το management της μπάντας. Λίγες μέρες αργότερα ο Gillan τον «συνέδεσε με Κάιρο» και από τότε δεν υπήρξε κανένα νεότερο.
Το 2010 ο Jon Lord βρέθηκε ξανά στο ίδιο studio με τον Ian Gillan. Όχι για κάποια solo δουλειά ενός εκ των δύο, αλλά για την ηχογράφηση ενός single φιλανθρωπικού σκοπού, παρέα με τον Tony Iommi, τον Nicko McBrain των Iron Maiden και τον Jason Newsted (πρώην Metallica). Για το αν υπάρχει περίπτωση να ηχογραφήσει ολόκληρο δίσκο με αυτό το project στο μέλλον, ο Gillan άφησε ένα μικρό παράθυρο ανοιχτό: «Δεν υπάρχουν κάποια πλάνα για περαιτέρω δουλειά με αυτό το project. Ποιός ξέρει όμως τι θα συμβεί στο μέλλον;».
Now What?!Το 2011 οι Deep Purple πραγματοποίησαν εκ νέου περιοδεία με συμφωνική ορχήστρα στην Αμερική και σε επιλεγμένους «σταθμούς» στην Ευρώπη, χωρίς όμως αυτή τη φορά να ασχοληθούν ούτε με σόλο κομμάτια, αλλά και προφανώς ούτε με το "Concerto For Group And Orchestra" του Lord.
Ότι δεν έκαναν οι Purple live όμως, αποφάσισε να κάνει επιτέλους ο ίδιος ο Lord: Να ηχογραφήσει δηλαδή για πρώτη φορά το "Concerto" του, αυτό που ο ίδιος πάντα θεωρούσε ως «έργο ζωής», όχι live, αλλά στην άνεση του στούντιο. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων ο Lord ανακοίνωσε πως πάσχει από την επάρατη νόσο, από την οποία και νικήθηκε εν τέλει στις 16 Ιουλίου του 2012, αφήνοντας πίσω μία τεράστια μουσική κληρονομιά και έχοντας αλλάξει για πάντα τη σχέση ανάμεσα στη rock μουσική και το hammond.
Τον Οκτώβριο του '12 κυκλοφόρησε εν τέλει η στούντιο εκτέλεση του "Concerto", στην οποία συμμετέχουν μεταξύ άλλων ο Bruce Dickinson, o Joe Bonamassa, o Guy Pratt (David Gilmour, Pink Floyd) αλλά και ο Steve Morse. O Lord ήθελε αρχικά να μη συμμετάσχει στο δίσκο κανένα νυν ή πρώην μέλος των Deep Purple, πέραν του ιδίου προφανώς. Όταν όμως προσπαθούσε να περιγράψει το πως ήθελε να ακούγεται το solo στο 3ο μέρος του concerto, παρατήρησε πως αναφερόταν συνεχώς στον τρόπο με τον οποίο το απέδωσε ο Morse στο Royal Albert Hall, με αποτέλεσμα να του ζητήσει να το ηχογραφήσει και για τον δίσκο.
Κατά τη διάρκεια του 2012 οι Deep Purple αποφάσισαν επιτέλους να πάρουν στα σοβαρά και το θέμα του νέου τους δίσκου. Μετά από διάφορα writing sessions, κατέληξαν το καλοκαίρι στο Nashville, όπου υπό την εποπτεία του σπουδαίου παραγωγού Bob Ezrin (Pink Floyd, Alice Cooper), με τον οποίο είχε συνεργαστεί ο Morse όσο βρισκόταν στους Kansas, ηχογράφησαν τον 19ο δίσκο τους, ο οποίος αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 29 Απριλίου, με τίτλο “Now What?!”. Περισσότερα για αυτό όμως, προσεχώς...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου