Και οι μεγάλες ομάδες υποβιβάζονται

 

 

Το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού για πρώτη φορά στην ιστορία της γεύτηκε η ΑΕΚ, χωρίς την οποία θα είναι η Superleague την επόμενη χρονιά.
Σε μία χρονιά που από την αρχή φαινόταν πολύ δύσκολη η Ένωση δεν κατάφερε να φέρει εις πέρας τον αρχικό στόχο που είχε θέσει και μπαίνει έτσι στην κατηγορία των μεγάλων ομάδων που έχουν υποβιβαστεί.

Με αυτή την αφορμή  βρήκαμε 10 μεγάλους συλλόγους του εξωτερικού οι οποίοι στο παρελθόν έχουν υποβιβαστεί και σας παρουσιάζουμε τόσο πώς έπεσαν όσο και το τι έκαναν στη συνέχεια.

Λίβερπουλ

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα μεγάλης ομάδας που υποβιβάστηκε είναι η Λίβερπουλ. Οι "κόκκινοι" το 1905 ανέβηκαν ως πρωταθλητές της δεύτερης κατηγορίας κι έναν χρόνο μετά πανηγύρισαν την κατάκτηση και του πρωταθλήματος της πρώτης κατηγορίας. Στη συνέχεια σταθεροποιήθηκαν σε αυτή, αλλά το 1954, στη χειρότερη ίσως χρονιά του συλλόγου, υποβιβάστηκαν εκ νέου. Τα αρνητικά ρεκόρ εκείνης της χρονιάς, μάλιστα, ήταν πάρα πολλά, μερικά εκ των οποίων καταρρίφθηκαν τις τελευταίες σεζόν. Ενδεικτικό των προαναφερθέντων πως η ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ τερμάτισε τελευταία έχοντας μόλις 9 νίκες σε 42 αγώνες, ενώ είχε χάσει σε περισσότερα από τα μισά παιχνίδια που έδωσε (23).

Μόνο εύκολα δεν ήταν τα πράγματα καθώς χρειάστηκε να μείνει οκτώ χρόνια στη δεύτερη κατηγορία. Η ομάδα δεν είχε αρχή, μέση και τέλος, οι κακές στιγμές διαδέχονταν η μία την άλλη και το επιθετικό πρόβλημα ήταν μεγάλο. Κλειδί για την ανατροπή της υφιστάμενης κατάστασης και την άνοδό της ο Μπιλ Σάνκλι, ο άνθρωπος που ανέλαβε τα ηνία του συλλόγου τον Δεκέμβριο του 1959. Το 1961 στο "Άνφιλντ" έφτασε η μεταγραφή ρεκόρ τότε, Ίαν Τζον, ο οποίος πέτυχε περισσότερα από 20 γκολ στην πρώτη του χρονιά. Έτσι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην άνοδο της Λίβερπουλ, η οποία το 1962 ανέβηκε ως πρωταθλήτρια και σταδιακά δημιουργήθηκε μία ομάδα που θα κατακτούσε τα πάντα από τα μέσα της επόμενης δεκαετίας.

 

Γιουβέντους

Η Γιουβέντους πανηγύρισε τον Μάη του 2006 το δεύτερο σερί σκουντέτο της και 29ο συνολικά στην ιστορία της, όμως λίγες ημέρες μετά τη στέψη τα χαμόγελα όλων των φίλων της πάγωσαν. Η "βέκια σινιόρα" ήταν μεταξύ των συλλόγων που μπλέχτηκαν στο τεράστιο σκάνδαλο στημένων αγώνων Calciopoli και η ιταλική αθλητική δικαιοσύνη ήταν αμείλικτη απέναντί της, εξοστρακίζοντάς την στη Serie B για πρώτη φορά στην ιστορία της και αφαιρώντας της ταυτόχρονα τα δύο τελευταία της πρωταθλήματα με Καπέλο.Ο υποβιβασμός άνοιξε τον "ασκό του Αιόλου" όσον αφορά στη διαμόρφωση του ρόστερ, με τα περισσότερα αστέρια της ομάδας να εγκαταλείπουν το καράβι που έδειχνε να ναυαγεί (Ιμπραχίμοβιτς, Βιεϊρά, Καναβάρο, Έμερσον, Τουράμ) και την ηγετική τριάδα των Ντελ Πιέρο-Μπουφόν-Νέντβεντ να μένουν πιστοί και να βάζουν ως στόχο την άμεση επιστροφή της Γιούβε στα μεγάλα σαλόνια.

Και τα κατάφεραν, έχοντας ως στήριγμα τους "μπαρουτοκαπνισμένους" απέναντι σε μεγάλες αγωνιστικές προκλήσεις Τρεζεγκέ και Καμορανέσι αλλά και κάποιους παίκτες της ομάδας Νέων που είχαν πάρει το πρωτάθλημα Primavera την περασμένη σεζόν (ανάμεσά τους οι Τζοβίνκο και Μαρκίζιο). Με προπονητή τον Ντιντιέ Ντεσάμπ η Γιουβέντους έμεινε αήττητη για σχεδόν 4,5 μήνες στην κατηγορία, για να εξασφαλίσει τελικά την πολυπόθητη άνοδο την προτελευταία αγωνιστική, με το 5-1 εκτός έδρας επί της Αρέτσο. Μετά το τέλος του ματς, οι Τορινέζοι έστησαν πάρτι στον αγωνιστικό χώρο υπό τις επευφημίες των χιλιάδων οπαδών τους στις εξέδρες, με τον καπιτάνο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο (πρώτος σκόρερ εκείνη τη σεζόν στη Serie B με 21 γκολ) να κλέβει την παράσταση υψώνοντας ένα μπλουζάκι που έγραφε "B...astA!!!" ("Αρκετά"). Το μήνυμα ξεκάθαρο: οριστικό τέλος στον εφιάλτη της δεύτερης κατηγορίας.

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ

Δεν είναι η Λίβερπουλ η μοναδική μεγάλη ομάδα που έπεσε στη δεύτερη κατηγορία. Οι φίλοι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σίγουρα θα ήθελαν να ξεχάσουν το 1974 όταν η ομάδα τους υποβιβάστηκε χάνοντας την τελευταία αγωνιστική από τη συμπολίτισσα Μάντσεστερ Σίτι με γκολ του Ντένις Λο, πρώην παίκτη της. Για την ακρίβεια οι "κόκκινοι διάβολοι" λόγω των άλλων αποτελεσμάτων θα έπεφταν ούτως ή άλλως, όμως, έχει μείνει στην ιστορία πως υποβιβάστηκαν εξαιτίας του γκολ του Λο. Ωστόσο, ο υποβιβασμός δεν κατέστρεψε τους "κόκκινους διαβόλους", αντιθέτως, τους έκανε πιο δυνατούς.

 Με μερικούς νεαρούς παίκτες και τον Τόμι Ντόχερτι να χτίζει την ομάδα που θέλει, η Γιουνάιτεντ ανέβηκε την αμέσως επόμενη χρονιά παίρνοντας το πρωτάθλημα και έχοντας πρώτο σκόρερ τον Στιούαρτ Πίρσον με 17 γκολ. Ωστόσο, το τέρμα που έκρινε την άνοδο επετεύχθη από τον Λου Μακάρι στις 5 Απριλίου κόντρα στη Σαουθάμπτον, μία ομάδα που είχε υποβιβαστεί μαζί με τη Γιουνάιτεντ την προηγούμενη χρονιά. Την επόμενη χρονιά οι "κόκκινοι διάβολοι" έφτασαν ως τον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας. Το τρόπαιο χάθηκε από τη Σαουθάμπτον, ομάδα της δεύτερης κατηγορίας, αλλά η Γιουνάιτεντ γεύτηκε τη χαρά του κυπέλλου τη νέα σεζόν (1977) νικώντας την πρωταθλήτρια Αγγλίας και Ευρώπης Λίβερπουλ με 2-1.

Μίλαν

Το ξεκίνημα της δεκαετίας του '80 δεν είχε καθόλου κόκκινο (rosso) αλλά ήταν μόνο μαύρο (nero) για τη Μίλαν, η οποία βίωσε δύο οδυνηρούς υποβιβασμούς μέσα σε μία μόλις τριετία. Ο πρώτος, το 1980, ήταν για εξωαγωνιστικούς λόγους, με τους Μιλανέζους να είναι αρνητοί πρωταγωνιστές στο περιβόητο σκάνδαλο στημένων αγώνων με την ονομασία "Τοτονέρο" και να παίρνουν -μέσω της δικαστικής οδού- τον κακοτράχαλο δρόμο για τη Serie B, όπως και η Λάτσιο. Η ομάδα της Λομπαρδίας επέστρεψε χωρίς κόπο στα μεγάλα σαλόνια καθώς πήρε περίπατο το πρωτάθλημα στη δεύτερη κατηγορία, όμως δεν ήταν γραπτό της να απαλλαγεί οριστικά από αυτό που εμείς λέμε "εφιάλτης" και οι Ιταλοί "incubo". Τη σεζόν 1981-82 έγιναν... πολλά στη Μίλαν: πήρε μόνο 3 νίκες στα πρώτα 15 ματς του πρώτου γύρου, πέτυχε μόλις 21 γκολ σε όλο το πρωτάθλημα (δεύτερη χειρότερη επίθεση της Serie A μετά από αυτήν της ουραγού Κόμο), έχασε από τον Οκτώβριο μέχρι τον Ιανουάριο τον Φράνκο Μπαρέζι λόγω κάποιας αρρώστιας, ενώ μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου άλλαξε προπονητή, πρόεδρο και αρχηγό!

 Τις τελευταίες πέντε αγωνιστικές η Μίλαν έκανε την ύστατη προσπάθεια για την παραμονή μαζεύοντας 8 από τους 10 διαθέσιμους βαθμούς και όλα έδειχναν πως θα κέρδιζε τη μάχη της επιβίωσης χάρη στο 3-2 επί της Τσεζένα στο φινάλε (16 Μαΐου 1982), όμως ένα γκολ της Τζένοα στην έδρα της Νάπολι στο τελευταίο λεπτό (από τραγικό λάθος του γκολκίπερ των Ναπολιτάνων, Λουτσιάνο Καστελίνι) κράτησε τους Γενοβέζους στην Serie  A και έστειλε τους Μιλανέζους στα... τάρταρα. Η Μίλαν έδειξε χαρακτήρα πάντως και στη δεύτερη σεζόν της στην Serie B, αφού με το εντυπωσιακό ρεκόρ των 19 νικών-16 ισοπαλιών-3 ηττών και των 77 τερμάτων ενεργητικό πήρε πανάξια την πρώτη θέση (+8 από τη δεύτερη Λάτσιο) και το απευθείας εισιτήριο για την... γκράντε κατηγορία. Μπαρέζι και Τασότι ήταν μέλη εκείνης της Μίλαν, με τον πρώτο μάλιστα να γίνεται σε ηλικία 22 ετών ο νέος καπιτάνο των "ροσονέρι".

Ρίβερ Πλέιτ

Η Ρίβερ Πλέιτ είναι μαζί με τη Μπόκα Τζούνιορς οι δύο πιο επιτυχημένες ποδοσφαιρικές ομάδες της Αργεντινής και συνθέτουν ένα από τα μεγαλύτερα ντέρμπι παγκοσμίως, το Superclásico, ωστόσο κάποια στιγμή έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να χωρίσουν -προσωρινά- οι δρόμοι τους. Αιτία η αγωνιστική κρίση της Ρίβερ τα προηγούμενα χρόνια που την έσπρωξε στην άβυσσο της δεύτερης κατηγορίας. Το πρωτάθλημα Clausura του 2008 στην πρώτη σεζόν του Ντιέγκο Σιμεόνε στον πάγκο της (πρώτος τίτλος μετά από τέσσερα άγονα χρόνια) όχι μόνο δεν είχε συνέχεια αλλά στα μισά της επόμενη σεζόν ακολούθησε η παραίτησή του και οι "εκατομμυριούχοι" κατέληξαν για πρώτη φορά σε 111 χρόνια ιστορίας στον πάτο της βαθμολογίας (Apertura 2008). Τρία χρόνια αργότερα ο αγωνιστικός και διοικητικός κατήφορος της Ρίβερ έπιασε πάτο.

Ο Νταβίντ Τρεζεγκέ σφράγισε την επιστροφή της Ρίβερ Πλέιτ στη μεγάλη κατηγορία με τα δύο τέρματα που πέτυχε κόντρα στην Αλμιράντε Μπράουν

Ο πρόεδρος Χοσέ Μαρία Αγκιλάρ παρέδωσε την προεδρία στον Ντανιέλ Πασαρέλα αφήνοντας όμως χρέη 75.000.000 δολαρίων και η ομάδα έφτασε στο σημείο -λόγω χαμηλής βαθμολογικής συγκομιδής την τελευταία τριετία- να παίζει για τη σωτηρία της σε δύο ματς πλέι-οφ μετην Μπελγκράνο, την ομάδα που είχε τερματίσει 4η στο αντίστοιχο πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας. Στο πρώτο ματς, η Ρίβερ ηττήθηκε με 2-0 και στη ρεβάνς του "Μονουμεντάλ" παρουσιάστηκε πολύ "λίγη" για να κάνει την ανατροπή, με το τελικό 1-1 (το ματς διακόπηκε λόγω επεισοδίων από τους οπαδούς της στο φινάλε) να την υποβιβάζει στην Nacional B για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Ο σύλλογος του Μπουένος Άιρες δεν ήταν πάντως διατεθειμένος σε καμία περίπτωση να τον "πάρει η κάτω βόλτα" και κατάστρωσε άμεσα πλάνα για την αντεπίθεσή του. Ο Αλμέιδα κρέμασε τα παπούτσια του όταν έπεσε η ομάδα και έγινε ο προπονητής της, οι Καβενάγκι και Ντομίνγκες επέστρεψαν για να τη βοηθήσουν, οι Τρεζεγκέ και Πόντσιο αποτέλεσαν σημαντικές μεταγραφικές προσθήκες, και κάπως έτσι ήρθε το 2-0 επί της Αλμιράντε Μπράουν την τελευταία αγωνιστική μπροστά σε 50.000 θεατές για να σφραγιστεί το εισιτήριο της ανόδου το καλοκαίρι του 2012. Σκόρερ και των δύο τερμάτων σε εκείνο το ματς ο Νταβίντ Τρεζεγκέ (13 σύνολο), με την ομάδα της πρωτεύουσας να ολοκληρώνει τη σεζόν με 20 νίκες-13 ισοπαλίες- 3 ήττες και 73 πόντους. Το ποτάμι (River) δεν... γυρίζει πίσω!

Νιούκαστλ

Πρόκειται για ένα από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα. Η πορεία της τα τελευταία χρόνια ήταν φθίνουσα και το 2009 ο σύλλογος αποχαιρέτησε για πρώτη φορά στην ιστορία του την Πρέμιερ Λιγκ. Εκείνη τη χρονιά ο Μάικ Άσλεϊ, ιδιοκτήτης, άλλαζε τους προπονητές σαν τα πουκάμισα, αλλά δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον υποβιβασμό. Η παραίτηση του Κέβιν Κίγκαν έφερε τον Τζο Κίνεαρ, ενώ στη συνέχεια την ομάδα για λίγο πήρε και ο Κρις Χιούτον. Ακόμα και η έλευση του Άλαν Σίρερ, του θρύλου του συλλόγου, δεν ήταν αρκετή για να αλλάξουν τα δεδομένα, με την "τουν" να τερματίζει με έναν πόντο λιγότερο από τη Χαλ χάρη στην ήττα από την Άστον Βίλα (1-0).

 Η ομάδα, όμως, άφησε κατά κύριο λόγο τους μεγαλύτερους σε ηλικία παίκτες να φύγουν (Βίντουκα, Ντάβιτς, Κασάπα), πούλησε κάποιους ακόμα και ενισχύθηκε με Βρετανούς. Το σύνολο που έχτισε ο Κρις Χιούτον ήταν εξαιρετικό και μαζεύοντας 102 πόντους με 30 νίκες και μόλις 4 ήττες η Νιούκαστλ ανέβηκε ως πρωταθλήτρια, τίτλο που μαθηματικά διασφάλισε με την ήττα από τη Σέφιλντ Γουένσντεϊ. Το εντυπωσιακό είναι πως στην πρώτη της χρονιά εκδικήθηκε την Άστον Βίλα, την οποία διέσυρε με 6-0, πέρυσι εξασφάλισε ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο και φέτος έφτασε στα προημιτελικά του Europa League.

Φιορεντίνα

Στις πρώτες του δύο χρονιές με τη Φιορεντίνα, ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα είχε προλάβει να βομβαρδίσει τα αντίπαλα δίχτυα συνολικά 29 φορές στη Serie A, όμως ούτε ο σπουδαίος Αργεντίνος φορ μπορούσε να την σώσει όταν βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού. Η τελευταία αγωνιστική της σεζόν 1992-93 ήταν μαύρη για την ομάδα της Τοσκάνης και φαρμακερή για τους πολυάριθμους φανς της καθώς αποχαιρέτησε τη μεγάλη κατηγορία μετά από 55 χρόνια συνεχούς παρουσίας. Η διοίκηση Τσέκι Γκόρι παρέμεινε όμως στα ηνία και επιχείρησε με σωστές κινήσεις, χωρίς να φείδεται χρημάτων, να την επαναφέρει στη φυσική της θέση. Οι "βιόλα" συμφώνησαν για τη θέση του προπονητή με τον Κλαούντιο Ρανιέρι (τον πήραν από τη Νάπολι), και εκείνος φρόντισε να ενισχύσει την πρώτη ομάδα με παίκτες από την ομάδα Νέων, μεταξύ των οποίων οι Τόλντο, Ρομπιάτι και Φλάκι. Αποτέλεσμα;

 Η Φιορεντίνα έκανε σούπερ σεζόν και με μπροστάρη τον παίκτη-πολυβόλο, Μπατιστούτα (πρώτος σκόρερ με 16 τέρματα, 2ος με 7 γκολ ο Έφενμπεργκ) πήρε πανηγυρικά το εισιτήριο για τη Serie A. Οκτώ χρόνια όμως αργότερα έζησε εκ νέου τον εφιάλτη τον υποβιβασμού (στο ρόστερ εκείνης της ομάδας μεταξύ άλλων οι Έκι Γκονσάλες και Γιώργος Βακουφτσής αλλά και ο δανεικός από την Ίντερ στο δεύτερο μισό της σεζόν, Αντριάνο) ενώ ελέω δυσβάσταχτων οικονομικών χρεών κατρακύλησε αυτόματα στην Serie C2, την τέταρτη κατηγορία. Ο μοναδικός ποδοσφαιριστής με έντονη προσωπικότητα που παρέμεινε στην ομάδα ήταν ο Άντζελο Ντι Λίβιο, ενώ χάρη στα πάρα πολλά γκολ του Κριστιάν Ριγκάνο αλλά και σε ανακατατάξεις στον τρόπο προβιβασμού των ομάδων η Φιορεντίνα έφτασε το 2004 να διεκδικεί εκ νέου την επιστροφή στη Serie A. Κάτι που κατάφερε τελικά μέσα από αγώνα μπαράζ με την Περούτζα, με τον Ενρίκο Φαντίνι να σκοράρει και να γράφει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του συλλόγου.

Νότιγχαμ Φόρεστ

Δεν υπάρχουν μόνο ωραίες ιστορίες, αφού κάποιες ομάδες δεν έχουν καταφέρει να σταθούν ακόμα στα πόδια τους. Χαρακτηριστική η περίπτωση της δις πρωταθλήτριας Ευρώπης Νότιγχαμ Φόρεστ, η οποία τη δεκαετία του 1990 ανεβοκατέβαινε σαν ασανσέρ. Το 1999 ήταν η τελευταία φορά που αγωνίστηκε στην Premier League, στην οποία ουδέποτε επέστρεψε. Ο υποβιβασμός αυτός ήταν ο τρίτος στα τελευταία επτά χρόνια για μία ομάδα που άρχισε με τον Ντέιβ Μπάσετ και συνέχισε με τον Ρον Άτκινσον, ο οποίος στο τέλος της χρονιάς αποσύρθηκε από την προπονητική. Συν τοις άλλοις γνώρισε μία από τις πιο ντροπιαστικές ήττες της ιστορίας της, το 1-8 από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Για έξι χρόνια αγωνιζόταν στην τότε Division 1 και μετέπειτα Championship, αλλά το 2005 έπεσε στη League One χάνοντας με 2-1 από την ΚΠΡ. Δύο χρόνια μετά ανέβηκε εκ νέου στην Championship στην οποία βρίσκεται ακόμα κόβοντας δεύτερη το νήμα πίσω από τη Σουόνσι. Τόσο το 2010 όσο και το 2011 άγγιξε τον προβιβασμό, αλλά δεν τα κατάφερε. Την πρώτη χρονιά βγήκε τρίτη και τη δεύτερη έκτη μπαίνοντας στα play-offs, μέσω των οποίων δεν μπόρεσε να πάρει το εισιτήριο της ανόδου. Από τον Ιούλιο του 2012 τα ηνία του συλλόγου έχει πάρει η οικογένεια Αλ Χαζαουί του Κουβέιτ. Οι οπαδοί δεν είναι ευχαριστημένοι με τις τακτικές τους, αλλά όλοι ελπίζουν σε νέες καλύτερες μέρες. Αυτή τη στιγμή η Φόρεστ είναι έναν βαθμό κάτω από τη ζώνη των play-offs τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος και δεν αποκλείεται να έχει μία ακόμη ευκαιρία προκειμένου να επιστρέψει στα μεγάλα σαλόνια.

 

Μονακό

Μονακό δεν σημαίνει μόνο Πριγκιπάτο, Μοντεκάρλο, χλιδή και υψηλό βιοτικό επίπεδο ζωής αλλά και ποδόσφαιρο. Αυτό χάρη στην ομώνυμη ομάδα, η οποία με 7 πρωταθλήματα, 5 Κύπελλα και παρουσία σε τελικό Champions League (2004 με Πόρτο) και UEFA (1992 με Βέρντερ) συγκαταλέγεται δικαιότατα ως μία από τις ιστορικότερες και πιο επιτυχημένες στη Γαλλία. Το γεγονός αυτό από μόνο του δεν στάθηκε πάντως ικανό να γλιτώσει τους Μονεγάσκους από το να πιουν μέχρι τέλους το πικρό φαρμάκι του υποβιβασμού το 2011. Ο σημαντικότερος παράγοντας της αγωνιστικής παρακμής ήταν οικονομικός. Μετά το θάνατο του βασικού της χρηματοδότη, του Πρίγκηπα Ρενιέ, ο διάδοχός του Αλβέρτος μείωσε σιγά σιγά την οικονομική συνεισφορά του Πριγκιπάτου προς το ποδόσφαιρο, οι τύχες της ομάδας πέρασαν στη συνέχεια σε χέρια επιχειρηματιών αμφιβόλου οντότητας και έτσι τα χρέη της έφτασαν μέχρι και τα 50.000.000 ευρώ.

 Απόρροια όλων αυτών ήταν η ομάδα να βρεθεί ένα βήμα από το απόλυτο οικονομικό κραχ και να αποψιλωθεί το ρόστερ της (ο Πρίγκηπας Αλβέρτος έφτασε στο σημείο να καλύπτει απλά τα λειτουργικά έξοδα της Μονακό), με τον υποβιβασμό του 2011 να έρχεται την τελευταία αγωνιστική με το 0-2 από τη Λιόν μέσα στο ιστορικό "Λουί Ντε". Η Μονακό είπε έτσι αντίο στο Σαμπιονά μετά από 34 χρόνια, με την ειρωνεία να έγκειται στο γεγονός ότι αν νικούσε στο φινάλε θα έμενε στην κατηγορία καθώς την ίδια ώρα είχαν χάσει Μπρεστ και Νις, που βρίσκονταν πάνω από αυτή στη βαθμολογία. Το περασμένο καλοκαίρι η διοίκηση της Μόνακο αποφάσισε να "χτυπήσει" την υπόθεση άνοδο και για το λόγο αυτό έφερε έναν προπονητή με τεράστια εμπειρία στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, τον Κλαούντιο Ρανιέρι. Το ιταλικό... πείραμα φαίνεται πως πετυχαίνει, με την ομάδα του Γιώργου Τζαβέλλα να προελαύνει φέτος στη Ligue 2 και να κρατάει σφιχτά στα χέρια της το εισιτήριο της ανόδου, ούσα πρωτοπόρος στη βαθμολογία έξι αγωνιστικές πριν το φινάλε και έχοντας αβαντάζ +8 πόντων από τον τέταρτο του πίνακα.

Ατλέτικο Μαδρίτης

Το 1996 είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα, ενώ συνολικά την τροπαιοθήκη της κοσμούσαν πάρα πολλά τρόπαια όταν άρχισε η πτωτική πορεία που την οδήγησε ως τον υποβιβασμό. Το 1999 ήταν η προειδοποίηση για όσα θα ακολουθούσαν για τους "ροχιμπλάνκος", οι οποίοι την επόμενη χρονιά έχασαν τη μάχη για τη σωτηρία. Μπορεί στο ρόστερ τους να είχαν παίκτες όπως οι Τζίμι Φλόιντ Χάσελμπαϊν,Χοσέ Μολίνα, Σαντιάγκο Σολάρι, Κίκο, Ρούμπεν Μπαράχα και Χουάν Κάρλος Βαλερόν, αλλά αυτό δε στάθηκε αρκετό. Η προτελευταία θέση οδηγούσε αναπόφευκτα στη Segunda Division με καταδικαστικό αποτέλεσμα την ισοπαλία με την Οβιέδο, σε ένα παιχνίδι που ο Χάσελμπαϊν έχασε πέναλτι για να δώσει τη νίκη στην ομάδα του. Αυτή γινόταν η πρώτη χρονιά που η Ατλέτικο έπεφτε μετά το 1934.

Τελικά η ζωή στη δεύτερη τη τάξη κατηγορία δεν ήταν τόσο εύκολη όσο μπορεί να πίστευε κανείς. Την πρώτη χρονιά η Ατλέτικο βγήκε τέταρτη και έχασε στην ισοβαθμία την άνοδο από την Τενερίφη (Σεβίγια και Μπέτις οι άλλες δύο), αλλά την επόμενη σεζόν η ομάδα της Μαδρίτης πήρε το πολυπόθητο εισιτήριο της ανόδου κατακτώντας και το πρωτάθλημα. Έτσι ανέβηκε στην Primera Division και χρειάστηκε μία χρονιά για να βρει τα πατήματά της. Ωστόσο, η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή. Μέσα σε λίγα χρόνια, άλλωστε, κατέκτησε δύο φορές το Europa League, άλλες τόσες το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, ενώ αγωνίστηκε  και στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.