Rory Gallagher - 16 χρονια απο το θανατό του

Αυτό είναι ένα μικρό αφιέρωμα-φόρος τιμής στον κιθαρίστα, συνθέτη και πάνω από όλα Άνθρωπο Rory Gallagher. Τον αντιήρωα της κιθάρας. Αν όλοι οι εξάχορδοι θέλουν τη σκηνή δική τους και τον προβολέα πάνω τους όλη την ώρα, ο Rory ήταν απλός, σεμνός όλη του τη ζωή. Δεν καταλάβαινε τον θόρυβο που γινόταν γύρω από το όνομα του και σε καμιά περίπτωση δεν θεωρούσε τον εαυτό του ως κάτι το άφταστο, το εξωτικό, το υπερβολικό.

Το ταλέντο του ξεχείλιζε. Ακούστε οποιοδήποτε ηχογράφημά του και θα το διαπιστώσετε από μόνοι
σας. Η μουσική του βγήκε από την ψυχή, γι αυτό κάθε φορά που ακούτε τα κομμάτια του ίσως νιώθετε ένα ρίγος να σας διαπερνά, αισθάνεστε κάτι δυνατό και όμορφο. Είναι αυτή η μαγεία που κατόρθωσε ο να περάσει μέσα από τις νότες κατευθείαν στις καρδιές όλων μας.

Αθάνατος!



14 Ιουνίου 1995.

A blue day for the blues. Μια από αυτές τις μέρες που μοιάζουν να έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό σου σαν ταινία. Δέκα χρόνια μετά από αυτό που έγινε, κάθε στιγμή μου έχει μείνει στο μυαλό πάρα πολύ ζωντανά.

Ήταν μια ασυνήθιστη μέρα για μένα. Ήμουν στον κήπο του σπιτιού μου, ήμουν πολύ απασχολημένος με τους “Nine Below Zero”. Hχογραφούσαμε το άλμπουμ “Ice Station Zero”, που σήμαινε ότι όλα μου τα καθήκοντα στο σπίτι είχαν πάει πίσω. Ειδικά ο κήπος είχε παραμεληθεί και ίδρωνα στη λιακάδα προσπαθώντας να περάσω μέσα από τα χορτάρια, όταν η γυναίκα μου, Coral, με φώναξε στο τηλέφωνο. Χάρηκα για την ευκαιρία για διάλειμμα που μου δόθηκε. Αμέσως, αναγνώρισα τη φωνή του Phil McDonnel, ηχολήπτη του Rory Gallagher και road manager από το 1977 μέχρι το 1988. Ήταν εμφανώς ταραγμένος.

«Gery…Gery…Ο Phil είμαι», άρχισε να κλαίει με αναφιλητά…

«Phil, τι διάολο συμβαινει;»

O Phil πήρε μια βαθειά ανάσα. “Gerry, μόλις με πήρε τηλέφωνο η Ute( η γυναίκα του). Ο αδερφός της ο Klaus στη Γερμανία την πήρε να της πει ότι άκουσε στο ραδιόφωνο να ανακοινώνουν ότι ο Rory πέθανε. Δεν το πιστεύω Gerry. Ο Rory έφυγε».

Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δεν ήταν αλήθεια. Δεν είχα επικοινωνήσει με τον Rory για πάνω από δυο χρόνια. ‘Ολοι ξέραμε ότι ήταν άρρωστος-η υγεία του ήταν ασταθής από τη δεκαετία του ’80, όταν περιοδεύαμε. Ανησυχούσα γι αυτόν εδώ και πολύ καιρό, αλλά ο πανταχού παρόν roadie του, Tom O’Driscoll, μας ενημέρωνε τακτικά, εμένα και τον ντράμερ Brendan O’Neil για το τι συνέβαινε. Ο Brendan, όπως κι εγώ είχαμε φύγει από την μπάντα το 1990 και πήγαμε στους Nine Below Zero. Βγαίναμε συχνά με τον Tom για καμιά μπύρα και μας έλεγε ότι η υγεία του Rory χειροτέρευε. Είχε πάει στο νοσοκομείο για μεταμόσχευση ήπατος και τα πράγματα δεν φαίνονταν καλά. Αλλά μετά από μερικές μέρες, ο Tom μας είπε ότι όλα πήγαν καλά στην εγχείρηση και ότι ο Rory θα έμενε μερικές μέρες ακόμα στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Θα ήταν μια χαρά. Η ανακοίνωση στο Γερμανικό ραδιόφωνο δεν μπορούσε να είναι αλήθεια. Με τίποτα.

Αμέσως τηλεφώνησα τον αδελφό και μάνατζερ του Rory, Donal αλλά δεν μπορούσα να πιάσω γραμμή. Για πάνω από δυο ώρες τηλεφωνούσα συνέχεια, και όσο περισσότερο άκουγα τον ήχο του κατειλημμένου, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα ότι κάτι συνέβαινε. Υπερφορτωμένος από ανησυχία έπαιρνα κάθε λεπτό ώσπου η γυναίκα του Donal, Cecilia απάντησε. Κρατώντας τα δάκρυά της επιβεβαίωσε ότι ο Rory είχε πεθάνει εκείνη τη μέρα στο King’s Hospital του Λονδίνου. Ενώ όλα έδειχναν πως πήγαιναν κατ’ ευχήν, το μόσχευμα του ήπατος που του είχαν βάλει έπαθε μόλυνση και η όλη επιχείρηση απέτυχε. Ο Rory Gallagher πέθανε ενώ ήταν μόλις 47 ετών.

Αργότερα την ίδια μέρα κατόρθωσα να επικοινωνήσω με τον Donal, κάτσαμε και κλάψαμε μαζί. Ο Donal ήταν πια αποξενωμένος. «Είναι το τέλος μια εποχής Gerry» μου είπε και ήξερα ότι είχε δίκιο. Ακόμα και τώρα μου είναι δύσκολο να σκεφτώ εκείνες τις μέρες και να μην συγκινηθώ. Ήμουν μπασίστας και φίλος του Rory Gallagher για πάνω από 20 χρόνια, από το 1971 έως το 1991- πέρα από τον Rory ήμουν η μοναδική συνεχής παρουσία σε όλα τα 14 άλμπουμ, με πωλήσεις πάνω από 30 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Ο Rory και εγώ ταξιδέψαμε σε όλον τον κόσμο αρκετές φορές και χάρη στην επιρροή και το σεβασμό που απέπνεε σαν μουσικός γνώρισα και έπαιξα με μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς του πλανήτη σε μερικά από τα μεγαλύτερους και ευυπόληπτους συναυλιακούς χώρους του rock…

©Gerry McAvoy and Pete Chrisp

Απόσπασμα από το βιβλίο “Riding Shotgun” , Prologue: Can't believe it's True, Gerry McAvoy and Pete Chrisp (Μετάφραση: Γιάννης Δόλας)

Σε μια μικρή πόλη το Bellyshanon της Ιρλανδίας, εκεί γεννήθηκε
ο Rory Gallagher στις 2 Μαρτίου του 1949.

Πολύ γρήγορα μετακόμισε στο Cork .

Hταν μόλις 9 χρονών όταν αγόρασε την πρώτη του ακουστική κιθάρα
επηρεασμένος από τον Elvis που είχε δει τότε στη τηλεόραση.

Στα 12 κέρδισε την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα σ’ ένα διαγωνισμό
ταλέντων και στα 13 του έφτιαξε την πρώτη του μπάντα τους Fontana
Showband με τους οποίους άρχισε να παίζει support σε διάφορες μπάντες της εποχής επηρεασμένος

από το παίξιμο του Chuck Berry.

Στα 16 του φτιάχνει τους Impact όπου πια ο νεαρός –τότε- Rory

ξεκινά το «ταξίδι» του στη ροκ παίζοντας πρώτη φορά εκτός της χώρας
του, στην Ισπανία και τη Γερμανία.

Το 1965-1966 σχηματίζονται οι Taste. Με τον John Wilson στα ντραμς
και τον Richard McCracken στο μπάσο.

Το 1968 η μπάντα πηγαίνει στο Λονδίνο ενώ το 1969-1971 κυκλοφορούν
τα άλμπουμ “Taste”, “On the boards” περιοδεύοντας παράλληλα και στην
Αμερική.

Τελευταίο άλμπουμ το “Live Taste” το οποίο περιελάμβανε την εμφάνιση
τους στο φεστιβάλ του Isle Of Wight, στο οποίο εντυπωσίασαν μένοντας
ανεπηρέαστοι από το γεγονός ότι ο εξοπλισμός τους είχε μόλις κλαπεί.

Οι McCracken και Wilson αποχωρούν για να σχηματίσουν τους Stud και
τότε ο Rory φτιάχνει τη προσωπική του μπάντα. Βρίσκει τον – χαρισματικό
πιτσιρίκο τότε- Gerry McAvoy για μπασίστα (με τον οποίο συνεργάστηκε
για πολλά χρόνια μετά) ενώ στα ντραμς αναλαμβάνει ο Wilgar Cambpell.

Ο Rory Gallagher ξεκινά τη δισκογραφία του μα, το καλύτερο γι αυτόν,

ξεκινά και τις περιοδείες του. Η φήμη του εξαπλώνεται παντού.

Τα 150άλεπτα σόου του φαντάζουν μυθικά σήμερα που οι περισσότεροι,
με μια 90λεπτη παράσταση πολυμελούς γκρουπ, μοιάζουν ευτυχισμένοι…

Το 1974 οι Rolling Stones τον ζήτησαν στις τάξεις τους.
Όμως ο Rory αρνήθηκε.
Δεν ταίριαζε, δεν «κόλλαγε» με το στυλ, την έκφραση και το «φτιασίδωμα»
των Stones.

Ο Rory ήταν ένας απλός, έντιμος μουσικός αφιερωμένος στο μπλουζ,
βίωνε το rock αληθινά κι η ζωή του ήταν η δημιουργία κι όχι απλά
το αριστοτεχνικό παίξιμο σε μια μεγάλη μπάντα.

«…Το 1973 o Rod De ‘Ath αντικατέστησε τον Cambell, ενώ στο σχήμα
προστέθηκε και ο Lou Martin στα κίμπορντς.

O τελευταίος επηρέασε ιδιαίτερα τον ωμό, σκληρό ήχο του Gallagher
προσθέτοντας τις δικές του τονικότητες.

Ύστερα από τρία άλμπουμ με την Polydor, o Rory υπέγραψε συμβόλαιο
με την Chrysalis, το 1975.

Το ντεμπούτο του για την πολυεθνική ετικέτα ήρθε τον επόμενο χρόνο,
με την κυκλοφορία του “Calling Card”, σε παραγωγή του Roger Glover
των Deep Purple.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν επίσης τα “Photo-Finish” (1978) και
“Top Priority” (1979).

Οι εσωτερικές αλλαγές στο σχήμα συνεχίστηκαν με την προσθήκη του
Ted McKenna στα ντραμς, ενώ ο Gerry McAvoy αποχώρησε οριστικά το 1980…»

12 Σεπτεμβρίου 1981, Αθήνα, Νέα Φιλαδέλφεια

Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 σαράντα χιλιάδες νέων ανθρώπων συγκεντρώθηκαν
για να ακούσουν τόν RORY GALLAGHER σ εκείνη την ιστορική συναυλία
στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Τα νέα της συναυλίας του Rory Gallagher κυκλοφόρησαν από στόμα σε στόμα
σε όλα τα σχολεία, τα προαύλια, τα φροντιστήρια, τις καφετέριες,
στα ηλεκτρονικά, τις πλατείες, τους παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς
στα FM… και το όνομα του έγινε Θρύλος.

Γραφόταν σε τοίχους, σχολικές τσάντες, θρανία, φοιτητικές εστίες, ΠΑΝΤΟΥ.
…

Την επόμενη μέρα από τα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σε όλα
τα περίπτερα, ή Ελλάδα μάθαινε «Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους
ΡΟΚΑΔΕΣ».

Συγκρούσεις με τις δυνάμεις των ΜΑΤ, κάψιμο περιπολικών, ρίψη δακρυγόνων
και ολονύκτιο κυνηγητό στα γύρω στενά και τον σταθμό του ηλεκτρικού στο
Περισσό.

Απόσπασμα από συνέντευξη του Rory Gallagher γιά τήν συναυλία στην Αθήνα

«… Ηταν αμέσως μετά το Ελληνικό Κύπελο και έκαναν τις πρώτες ελεύθερες
εκλογές μετά από πολύ καιρό.

Μόλις το σόου ξεκίνησε, άρχισα να βλέπω φλόγες από μακριά στη πίσω
πλευρά του σταδίου.

Εστιατόρια και μαγαζιά καιγόντουσαν στο δρόμο έξω από τη συναυλία.

Νομίζω πως είτε δεν άφησαν αρκετό κόσμο να μπει στη συναυλία, είτε άφησαν
περισσότερους αλλά, όπως και να ‘χει, η αστυνομία έφτασε κι άρχισε
να ρίχνει δακρυγόνα σε μας.

Ηταν η περισσότερο επικίνδυνη συναυλία που έχω κάνει.

Αυτά τα δακρυγόνα είναι επικίνδυνα.

Θολώνουν τα μάτια σου και δεν μπορείς να δεις που πηγαίνεις ή
να κάνεις τίποτα.

Οταν τελικά μπήκαμε στα παρασκήνια (σ.μ. μετά το τέλος της συναυλίας)
ήμασταν πολύ αναστατωμένοι μιας και δεν είμασταν σίγουροι ποιος ήθελε
να μας προστατεύσει και ποιος να μας επιτεθεί.

Μας περιτριγύριζαν “παραστρατιωτικοί” (σ.μ. ασφαλίτες) κι έμοιαζαν
πολύ απειλητικοί.

Γι αυτό φύγαμε μπαίνοντας σ ένα αυτοκίνητο και προσπαθήσαμε να γυρίσουμε
πίσω στο ξενοδοχείο.

Ομως στο δρόμο μείναμε από βενζίνη κι αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε.

Συνέβαιναν τόσα πολλά, ήταν ένας εφιάλτης.

Είμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν (σ.μ. από τα δακρυγόνα)
κι όλοι φοβηθήκαμε.

Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη.

Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα,
χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…»

14 Ιουνίου 1995, King’s College Hospital, London

Από τό ραδιόφωνο ανακοινώνεται οτι ο Rory Galagher εφυγε από τή ζωή..

Ολοι γνώριζαν ότι ήταν άρρωστος - η υγεία του ήταν ασταθής από τη
δεκαετία του ’80...

Είχε πάει στο νοσοκομείο για μεταμόσχευση ήπατος και τα πράγματα
δεν φαίνονταν καλά.

Το μόσχευμα του ήπατος που του είχαν βάλει έπαθε μόλυνση και η όλη
επιχείρηση απέτυχε.

Ο Rory Gallagher πέθανε ενώ ήταν μόλις 47 ετών.

Δεν παντρεύτηκε ποτέ, δεν έκανε παιδιά.

Το αλκοόλ του κατέστρεψε τη ζωή.

Τα τελευταία χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα γι αυτόν.

Πέθανε από πνευμονικό οίδημα ύστερα από τη μεταμόσχευση συκωτιού που
είχε υποβληθεί.

Ο Rory Gallagher έπαιξε με μερικούς από τους μεγαλύτερους μουσικούς.
Ενέπνευσε πολλούς άλλους που πίνουν νερό στ όνομά του.

Ο Rory πούλησε 30 εκατομμύρια δίσκους κι ακόμα πουλάει στους ορκισμένους
φίλους του.

Σ όλους αυτούς που οι ήρωες δε σημαίνουν τίποτα παρά μόνο την αγάπη και
την αφοσίωση σ αυτό που τους γεμίζει, σ αυτό που τους κάνει να νιώθουν
καλά, σ αυτό που τάχθηκαν να δημιουργήσουν και να ζήσουν.