« ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ , ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ »
Ταραγμένος ο κόσμος μας. Η μόνη βεβαιότητα είναι η διαρκής αβεβαιότητα. Εστίες πολέμου, πολιτικές αναθεωρητισμού και γεωστρατηγικές ανακατατάξεις, υγειονομική και επισιτιστική κρίση, ένταση των ανισοτήτων και της φτώχειας, ενεργειακή κρίση και κλιματική αλλαγή, μεγάλα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα συνθέτουν ένα σκηνικό που απαιτεί πολιτική δράση με προοδευτικό προσανατολισμό.
Ο καπιταλισμός ενισχύει διαρκώς τη συσσώρευση του κεφαλαίου κυρίως μέσα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Εντείνει τις ανισότητες. Οδηγεί σε απαξίωση τους εργαζόμενους και τους πολίτες. Αφυδατώνει τους κοινωνικούς θεσμούς. Πλήττει το περιεχόμενο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Ο Μαξ Βέμπερ στην «Κοινωνιολογία του κράτους» είχε προσεγγίσει τις εξελίξεις. «Κρυσταλλωμένο πνεύμα είναι και εκείνη η ζωντανή μηχανή την οποία παριστάνει η γραφειοκρατική οργάνωση με την εξειδίκευση της εργασίας της, τον διαχωρισμό των αρμοδιοτήτων της, τις ρυθμίσεις της και τις ιεραρχικά κλιμακωμένες σχέσεις υπακοής.
Σε συνδυασμό με τη νεκρή μηχανή, απασχολούνται να κατασκευάσουν το κλουβί εκείνης της δουλείας του μέλλοντος, στην οποία ίσως εξαναγκασθούν αδύναμοι οι άνθρωποι να κατοικήσουν κάποτε, όπως οι φελάχοι στο κράτος της αρχαίας Αιγύπτου… Και το κλουβί αυτό της δουλείας, το οποίο ανυποψίαστοι λόγιοί μας τόσο πολύ επαινούν, θα μπορούσε να ενισχυθεί με τα δεσμά κάθε ατόμου στην επιχείρησή του…, στην τάξη του…, και ίσως μελλοντικά στο επάγγελμά του».
Η σκληρή ταξική πολιτική της Ν.Δ. έχει φέρει την ελληνική κοινωνία σε απόγνωση. Ο βίαιος περιορισμός των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η ανεργία ιδιαίτερα στους νέους και στις νέες αλλά και γενικότερα, η ακρίβεια και ο μετά από δεκαετίες εμφανιζόμενος πληθωρικός πληθωρισμός, η περιθωριοποίηση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων στη χώρα μας, το δημογραφικό αποτελούν μείζονα κοινωνικά και εθνικά προβλήματα.
Η αποσάθρωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και η έξαρση των ιδιωτικοποιήσεων στο χώρο αυτό, η εγκατάλειψη των σχολείων και των πανεπιστημίων, η συρρίκνωση του ασφαλιστικού συστήματος δεν μπορεί παρά να είναι βασικά πολιτικά πεδία αναφοράς μας.
Φυσικά δεν μας αρκεί να πούμε ότι υπαίτιος για όλα είναι ο καπιταλισμός. Αλλά και δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αν δεν ανατραπεί το καπιταλιστικό σύστημα, δεν μπορούμε να ελπίζουμε!
Δεν μπορούμε να πούμε «τίποτα δεν γίνεται». Δεν είναι σε καμιά περίπτωση επιλογή μας να κλειστούμε στο «καβούκι μας» υπό τη σκιά του φόβου να «περισώσουμε ό,τι μπορούμε». Όταν υπάρχει τόση μεγάλης έντασης απαξίωση της ζωής των εργαζόμενων, η αντίδραση οφείλει να είναι καθολική και συστηματική.
Υπάρχει δρόμος για τους πολίτες και για τις κοινωνικές δυνάμεις. Είναι η ενίσχυση της συλλογικότητας και πιο πολύ σε εκείνες τις μορφές της που συναρθρώνονται τα βασικά δικαιώματα του κόσμου της εργασίας. Η σε μεγάλης έκτασης ανεργία δεν πρέπει να γίνει βρόχος για έναν χωρίς νόημα ανταγωνισμό στη λογική «αρκεί να μην είμαι εγώ άνεργος».
Γιατί άνεργοι θα υπάρχουν λόγω της ίδιας της δομής και της λειτουργίας των δυνάμεων της αγοράς. Αλλά και οι εργαζόμενοι δεν είναι με το ένα πόδι στην ανεργία και με το άλλο σε μια απαξιωμένη μορφή εργασίας, που αντί για μισθό έχει επίδομα;
Οφείλουμε να πιστέψουμε στην ενότητα των εργαζομένων. Η κοινή και συνολική δράση τους είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Να κάνουμε σημαία της ζωής μας τα βασικά διαχρονικά προτάγματά μας. «Θέλουμε κοινωνική δικαιοσύνη. Θέλουμε περισσότερη πολιτική, περισσότερη δημοκρατία. Θέλουμε κοινωνικό κράτος».
Βασικά πεδία αναφοράς μας, πρώτιστες πολιτικές αξίες μας: η αντιμετώπιση των ανισοτήτων και η αξιοπρέπεια. Οι κοινωνικοί αγώνες είναι ο δρόμος για τη βελτίωση της ζωής μας. Η ελπίδα και το φωτεινό μέλλον γεννιούνται μόνο μέσα από τους αγώνες μας, τους αγώνες όλων των εργαζόμενων.
Ο προσωπικός αγώνας και οι συλλογικοί, οι κοινωνικοί αγώνες δεν μπορεί παρά να είναι βασικά στοιχεία της ζωής μας. Μόνο έτσι η ζωή θα γίνει δική μας. «Αγωνίζομαι, άρα υπάρχω», τόνιζε ο μεγάλος μας Παιδαγωγός Ε. Παπανούτσος.
Πηγή: alfavita.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου