ΤΥΦΛΟΜΥΓΑ

Είχαμε ένα παιχνίδι κλειστού χώρου τότε. Πέντε έξι άτομα σε ένα δωμάτιο. Δέναμε τα μάτια κάποιου και παίρναμε θέση στις γωνίες. Αυτός με τα δεμένα μάτια περιφερόταν ανάμεσά μας και ψηλαφώντας μαλλιά, πρόσωπα και λαιμούς προσπαθούσε να μας αναγνωρίσει.

Νικητής έβγαινε όποιος έκανε τις πιο σωστές μαντεψιές.

Ούτε που θυμάμαι πόσες δεκαετίες έχω να το παίξω κι ούτε έχω δει ποτέ τις κόρες μου να το παίζoυν. Μου ’ρθε όμως έτσι στα καλά καθούμενα τις προάλλες. Τρεις τα ξημερώματα στο ολοσκότεινο δωμάτιο, αφουγκραζόμουν ήχους και υποψιαζόμουν σκιές.

Φαντάστηκα λοιπόν ότι είχα σηκωθεί, τριγύρναγα στις γωνίες με ανοιχτά χέρια και ψαχούλευα φωνήεντα, κόγχες ματιών και αναμνήσεις.

Αλλά όσες μαντεψιές και αν έκανα, ούτε οι ήχοι ούτε οι σκιές δεν έμπαιναν στον κόπο να μου αποκαλυφθούν.

Κοντά στις πέντε, που άρχισε να χαράζει, με ξαναπήρε ο ύπνος με την απορία αν ήμουν ο χαμένος ή ο νικητής του παιχνιδιού 

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Πηγή: artinews.gr