ΜΟΛΙΣ ΞΕΜΠΕΡΔΕΨΩ

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Μόλις ξεμπερδέψω από τη δουλειά, όταν τελειώσει η εξεταστική, μετά το ταξίδι, μετά τις εξετάσεις, μόλις έρθει η άδεια, μετά τον στρατό, όταν πάρω το πτυχίο, όταν αδυνατίσω, μόλις βρω χρόνο, όταν θα έχω την κατάλληλη παρέα, όταν, μόλις...
Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει πίεση να κάνουμε, να νιώσουμε, να βιώσουμε κάτι, αλλά νομίζουμε ότι πρέπει πρώτα να γίνει κάτι άλλο; 

Και πόσες φορές δεν έχουμε μείνει με μια αίσθηση ματαίωσης, έως ανοησίας, όταν αντιλαμβανόμαστε πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος και πόσο λιγότερα πράγματα έχουμε καταφέρει να κάνουμε, να νιώσουμε, να βιώσουμε;
Υπάρχουν σίγουρα κάποιες περίοδοι ή καταστάσεις πιο άχαρες ή δυσάρεστες από κάποιες άλλες, με αποτέλεσμα να μας δημιουργείται η αίσθηση ότι πρώτα πρέπει να “ξεμπερδεύουμε” με αυτές και έπειτα να μπορέσουμε να χαλαρώσουμε και να προβούμε σε κάτι πιο ευχάριστο, που το αξίζουμε, που το κερδίσαμε, που θα μπορέσουμε επιτέλους να απολαύσουμε.
Η ζωή όμως έχει δύο χαρακτηριστικά: α) γλιστράει γρήγορα και β) είναι απρόβλεπτη και μπορεί να σου “σερβίρει” την επόμενη δυσκολία γρηγορότερα από όσο νόμιζες. Επίσης, γ) μας προσφέρει και πολλές ομορφιές που όμως συχνά θεωρούμε δεδομένες ή αγνοούμε. Με βάση αυτά τα δεδομένα, δεν είναι σπατάλη χρόνου να δίνουμε την πολυτέλεια της αναβολής και αναμονής των ευχάριστων καταστάσεων που μπορεί μάλιστα να είναι κάτω από τη μύτη μας; Η ζωή είναι το εδώ, το τώρα. Μπορεί να περιτριγυριζόμαστε από όμορφες εικόνες, στιγμές, καταστάσεις, που κανείς δεν μας εγγυάται ότι θα ξανασυναντήσουμε στο δρόμο μας. Όμως το άγχος μας, οι υποχρεώσεις και οι καταναγκασμοί μας ωθούν να σκεφτούμε το επόμενο, το μετά, το άλλο, και να ξεφεύγει το μυαλό μας από τη βίωση της ίδιας της στιγμής. Αποδρούμε μέσα από διάφορα μέσα που μουδιάζουν ή αποσπούν τον νου μας. Την ώρα που παίζουμε με το παιδί μας, χαζεύουμε στην τηλεόραση, σκρολάρουμε στο κινητό μας, μιλάμε στο τηλέφωνο, σκεφτόμαστε τη δουλειά μας. Και έρχεται η στιγμή που λέμε με παράπονο “πόσο γρήγορα μεγαλώνουν!” ή “πόσο μικρή είναι η ζωή” και μένουμε άναυδοι μπροστά στο πόσο σύντομη και πολύτιμη είναι η ζωή μας.
Όλοι μας μπορεί να πέφτουμε στην παγίδα της απόδρασης και να μην είμαστε συγκεντρωμένοι στη στιγμή. Συχνά μάλιστα, νομίζοντας ότι δεν αποδρούμε, πέφτουμε σε μια άλλη παγίδα, της καταγραφής. Βιντεοσκοπούμε ή φωτογραφίζουμε καταναγκαστικά, νομίζοντας ότι έτσι κατανικούμε το πόσο τελικά λίγο κρατάει μια στιγμή, νομίζοντας ότι έτσι θα παγώσουμε τον χρόνο που τόσο αμείλικτα γρήγορα και ασταμάτητα περνάει. Και πάλι όμως καταλήγουμε να μην είμαστε παρόντες.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι έχουμε την επιλογή να πάψουμε να περιμένουμε ότι θα πρέπει με κάτι άλλο να ξεμπερδέψουμε, για να αφεθούμε στο τώρα που μας προσφέρεται. Η ζωή είναι το τώρα, τώρα είναι ο καιρός. Να κοιτάξουμε κάποιον στα μάτια, να συνδεθούμε, να δημιουργήσουμε, να απολαύσουμε και την παραμικρή εισπνοή οξυγόνου, τα συναισθήματα, τη φάση της ζωής στην οποία βρισκόμαστε. Η ενσυνειδητότητα ως πρακτική βοηθάει πολύ σε αυτό, γιατί προσφέρει μια εξάσκηση στη συγκέντρωση του νου στην παρούσα στιγμή, στην εμπειρία. Μπορούμε όλοι, ακόμα και στην πιο πολυάσχολη καθημερινότητα, να υιοθετήσουμε το “ζω το τώρα” με υπευθυνότητα αλλά και ηρεμία, με επίγνωση και ευγνωμοσύνη, με αγάπη προς τη ζωή! 


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις