«διαχωρισμός».

Το μέγιστο πρόβλημα είναι ο «διαχωρισμός».
Μάλιστα, ο «διαχωρισμός» του καθενός απ’ το σύνολο.
Η επιμονή των έγκριτων αναλυτών να εστιάζουν στην «αποχαύνωση» των μαζών.
Και δεν θα διαφωνήσω διόλου με την «αποχαύνωση».
Θα διαφωνήσω ωστόσο με τα κίνητρα των «αναλυτών».
Έχει αποδειχτεί πως οι πληρωμένες αναλύσεις δεν αφορμώνται από ταπεινά έλυτρα!!!
Έχει αποδειχτεί πως οι επιφανείς αναλυτές δεν έχουν «ξεβολευτεί» στο ελάχιστο απ’ την εργασία-καθημερινότητά τους.
Θα διαφωνήσω επίσης με την έπαρση του ατόμου.
Ο καθένας έχει στη φαρέτρα του πολλές δικαιολογίες για να αυτοαποκαλείται ξεχωριστός και μη ακολουθών τα τεκταινόμενα επί τόσες δεκαετίες. Αν ψάξουμε ωστόσο βαθύτερα θα διαπιστώσουμε το αντίθετο. Και μετά αναρωτιόμαστε από που πηγάζει η «αποχαύνωση».
Ο κάθε άνθρωπος δεν έχει να διακομίσει το ατομικό του πεπρωμένο. Είναι υπόλογος και για το συλλογικό. Τουτέστιν για την γενιά, την οποία εκπροσωπεί.
Έχει μεγάλη σημασία αν κάποιος προσωπικά γνωρίζει τι σημαίνει ορφάνια και κατ’ εφαπτομένη ταπεινότητα και αυτοματοποιημένος δυναμισμός, αλλά καμία σημασία αφού στατιστικά οι περισσότεροι άνθρωποι έτυχαν συναισθηματικής ασπίδας.
Συνακόλουθα:

• Έχει μεγάλη σημασία αν κάποιος προσωπικά δεν υπέκυψε σε δανεισμό, αλλά καμία σημασία αφού η γενιά του το έπραξε στο μέγιστο.
• Έχει μεγάλη σημασία αν κάποιος προσωπικά δεν αποτέλεσε γρανάζι του πελατειακού Κράτους, αλλά καμία σημασία αφού η γενιά του αποτελείται από άτομα διορισμένα μέσα από συνοπτικές διαδικασίες.
• Έχει μεγάλη σημασία αν κάποιος προσωπικά εργάστηκε σκληρά-υπέμεινε, αλλά καμία σημασία αφού η γενιά του συνέστησε τη γενιά της ευζωίας.
• Έχει μεγάλη σημασία αν κάποιος προσωπικά γνωρίζει τι σημαίνει φτώχεια λόγω ειδικών συγκυριών κυρίως, αλλά καμία σημασία διότι η γενιά του δεν ξέρει τι σημαίνει στέρηση.

Στην Ελλάδα της κρίσης το «διαίρει και βασίλευε» καλά κρατεί. Και για να το πάω και πιο πέρα, είναι πανεύκολο να στηλιτεύουμε υπό την ομπρέλα της ασφάλειας.

Στην Ελλάδα της κρίσης η οικογένεια συνιστά το καταφύγιο όλων. Πόσοι δεν συντηρούνται απ΄ τη σύνταξη του γονέα;

Συλλογικότητα δεν υπάρχει, είναι σίγουρο. Ο άνθρωπος που βρίσκεται στο δρόμο μόνος, κι όταν λέω μόνος εννοώ ΜΟΝΟΣ, είναι στο χείλος του γκρεμού. Και κανένα χέρι δεν απλώνει προς το μέρος του. Φίλοι και συγγενείς τον παραγκωνίζουν, μην τυχόν και χρειαστεί να βάλουν πλάτη.

Πόσο σκεπτόμενος είναι ο αναλυτής, ο οποίος υπό την ασπίδα της προστασίας της οικογένειάς του-της σταθερής εργασίας του-της περιουσίας του, προβαίνει σε λοιδορία της ατομικιστικής επιβίωσης;

Ας βγουν, παρακαλώ, οι επίσημοι αναλυτές στους δρόμους πρώτοι. Να κρατήσουν τα ηνία της αντίδρασης. Με τη γνώση τους-την εμπειρία τους να προσφέρουν προοπτική στον ανήμπορο-άνεργο-ορφανό.

Καθήμενοι στα «αυγά» μας δεν δηλώνουμε καμία διαφορετικότητα. Αναλωνόμαστε σε συζητήσεις επί συζητήσεων, βαρετές από ένα σημείο και μετά. Κι απλώς εμφανιζόμαστε ενεργοί κι επί των επάλξεων με ψευδεπίγραφο κι αναπόδεικτο τρόπο.

• Αν σταματήσουμε να πετάμε τη μπάλα της ευθύνης ο ένας στον άλλον.
• Αν πούμε επιτέλους: «Φταίμε όλοι, έκαστος με το μερίδιο που μας αναλογεί. Αλλά, αφού το αναγνωρίζουμε, καιρός ν’ αλλάξουμε τον Κόσμο».
• Αν αντικαταστήσουμε το ΕΓΩ με το ΕΜΕΙΣ.

Ίσως τότε να υπάρξει μορφή Ελπίδας. Διαφορετικά έτσι θα περνούν τα χρόνια και ο κατακερματισμένος ιστός θα συνιστά το «μαγικό χαρτί» στα χέρια της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Ας βγουν, παρακαλώ, οι επίσημοι αναλυτές στους δρόμους πρώτοι.
Και ν' ακολουθήσουμε όλοι...

Ευαγγελία Τυμπλαλέξη 
http://sioualtec.blogspot.gr/