"ΠΩΣ ΕΚΚΕΝΩΝΕΙΣ ΜΙΑ ΖΩΗ ;

 

H Τηλεόραση παίζει ολημερίς τις πυρκαγιές.

Τις παρακολουθώ με ένταση, με φόβο, με νοιάξιμο για όλους αυτούς τους νέους πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα.

Στρέφω τριγύρω το βλέμμα μου σε όλο το σπίτι.

«Τι παίρνεις από ένα σπίτι που σου ζητούν να εκκενώσεις;» σκέφτομαι.

«Τα απαραίτητα» λένε και σκέφτομαι τι είναι απαραίτητο.

Την τσάντα μου, με το πορτοφόλι, τις ταυτότητες, τους φορτιστές,μια βαλιτσούλα με τα αναγκαία ρούχα ,παπούτσια να πάρω έξτρα ή μόνο αυτά που φοράω;

Τα ζώα μου φυσικά! Είμαστε οχτώ μαζί με αυτές τις ψυχές, θα χωρέσουμε, στη τελική κάποιος θα κάτσει και στο πορτμπαγκάζ.

Το ένα σκυλάκι μου μπροστά, το άλλο πίσω, οκ η γάτα είναι μικρή.

Θα ξαναγυρίσω ; ποιός ξέρει..

Όχι δεν κινδύνεψε το σπίτι μου, ήταν πιθανό αλλά όχι.

Απλά επειδή σε αυτό το τόπο ζούμε από τύχη σκέφτηκα πώς αν καιγόμουν ,να ήμουν προετοιμασμένη,γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο και η καθημερινότητα μου το αποδεικνύει συνεχώς.

Συνεχίζει το βλέμμα μου να περιφέρεται σε όλο το σπίτι.

Στέκομαι στην βιβλιοθήκη μου.

Τα βιβλία μου; Τα νοερά μου ταξίδια θα τα αφήσω να καούν; Δεν έχουν ψυχή αυτά; Του συγγραφέα κυρίως και μετά την δική μου που ακούμπησα εκεί.

Και αν κάτι προσπέρασα που θα το βρω να το ξαναθυμηθώ;

Κοιτώ γύρω μου, κάθε τι που είναι εκεί έχει μια μικρή ιστορία. Θα τα αφήσω όλα εδώ να καούν. Σαν να μην έχουν ψυχή.

Μα είναι αντικείμενα, σκέφτομαι πάλι, κολλάς σε σύμβολα; «Ό,τι χρειάζεσαι από τα σύμβολα, είναι μέσα σου» ακούω έναν ψίθυρο.

Πάμε πάλι, ένα βλέμμα τριγύρω και σκέφτομαι ξανά προσηλωμένη, τι είναι αναγκαίο να πάρω μαζί μου αν το σπίτι μου καεί.

Το σπίτι το καμωμένο από ντουβάρια που ξαναγίνεται.

Σοβαρά; Σάμπως τα ντουβάρια δεν έχουν ψυχή; Δεν είναι φτιαγμένα από όνειρα, ελπίδες και ζόρι απίστευτο;

Ας είναι, μη ξεστρατίζει το μυαλό, τα αναγκαία ποιά είναι ;

Α ναι! Η προσωπική μου τσάντα, τα δημόσια έγγραφα ίσως, τα αναγκαία ρούχα, εσώρουχα μη ξεχάσω και γυρίζω ξεβράκωτη και καμένη…

Τι άλλο γαμώτο; Κόλλησε το μυαλό μου.

Μα φυσικά!!!Τις φωτογραφίες των γονιών μου που με κοιτούν σοβαροί μέσα από τις κορνίζες τους.

Τις φωτογραφίες όσων δεν μπορώ να αγκαλιάσω ποτέ ξανά…

Δεν έχουν ψυχή αυτές νομίζεις;

Δεν χρειάστηκε να φύγω τελικά, τουλάχιστον όχι ακόμα.

Μπορώ ακόμα, εδώ προφυλαγμένη στα «άψυχα ντουβάρια» που στέκουν ορθά ,να σκέφτομαι τα αν μου.

Η τηλεόραση συνεχίζει να δείχνει σπίτια που έγιναν θυσία στην φωτιά.

Και εκεί δεν χωρούν αν.

Εκεί όλα τα αν έγιναν πραγματικότητα.

Και οι εικόνες αυτές ξεμπροστιάζουν τις δικές μου σκέψεις….

Πόσο εγωιστής και πόσο συναισθηματικός φιλάνθρωπος , μπορεί να γίνει ταυτόχρονα ένας άνθρωπος που είναι ασφαλής ακόμα…. 

 

 Λίλα Μήτσουρα

http://sioualtec.blogspot.com