Κάθε φορά που επιστρέφω από το εξωτερικό το ίδιο σενάριο. Το ένα μου
ξινίζει, το άλλο μου βρωμάει στην Αθήνα. Τον υπόλοιπο καιρό δεν σε
ενοχλεί, θα με ρωτήσετε εύλογα. Με ενοχλεί αλλά μπαίνω στον «αυτόματο
πιλότο», όπως οι περισσότεροι μάλλον. Προχωράω, πάω στη δουλειά,
επιστρέφω στο σπίτι και απλά δεν «βλέπω». Ίσως γιατί η ασχήμια και η
έλλειψη σεβασμού πλέον έχουν πάψει να μας ενοχλούν. Και τα θυμόμαστε
όλα, μόνο αν ένα ταξίδι μας βγάλει από τη νιρβάνα μας και μας δείξει πως
ζουν οι άνθρωποι σχεδόν παντού-πέρα από εμάς. Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
1. Γκράφιτι, γκράφιτι, γκράφιτι παντού
Η ματιά μας έχει πλέον εθιστεί στο θέαμα. Δεν υπάρχει τοίχος, κολώνα,
κάδος απορριμμάτων, κτήριο που να μην έχει πάνω του ένα γράφιτι που
άλλοτε είναι άξιο θαυμασμού και άλλοτε-τις περισσότερες φορές-μια απλή
καλικαντζούρα. «Αγανακτισμένοι» έφηβοι με σπρέι στα χέρια θεωρούν πως
πρέπει να μας επιβάλλουν την αισθητική τους, τα τσιτάτα τους, τις
υπογραφές τους. Να καμαρώσουν στους φίλους τους πως έβαλαν το στίγμα
τους ακόμη και στους νέους σταθμούς του μετρό-αλήθεια πότε πρόλαβαν. Και
ερωτώ: γιατί ρε παιδιά στην εποχή των social media δεν βγάζετε το άχτι
σας στον τοίχο του FB σας; Γιατί θεωρείτε τόσο σημαντική την
καλικαντζούρα σας και μας την πλασάρετε παντού; Δεν διαφωνώ με τα
γκράφιτι-για να το ξεκαθαρίσω. Διαφωνώ όμως με τους κακούς και
ατάλαντους μιμητές των πραγματικών γκραφιτάδων. Και το κακό έχει
παραγίνει.
2. Ποια οδός είναι αυτή, καλέ κύριε;
Προσπαθήστε να βρείτε έναν δρόμο στην Αθήνα χωρίς GPS.
Α-κα-τό-ρθω-το.
Και όχι μόνο εξαιτίας του κάκιστου δημόσιου φωτισμού (άλλη πληγή αυτή).
Αλλά επειδή δεν υπάρχει ταμπέλα που να αναγράφει το όνομα της οδού που
να μην έχει βανδαλιστεί. Σπρέι, αυτοκόλλητα, ονόματα ομάδων, «Νίκο σ’
αγαπώ», τα πάντα θα βρείτε γραμμένα στις ταμπέλες-πέρα από την οδό που
ψάχνετε. Και αν είναι νύχτα, ακόμα χειρότερα…
3. Πεζοδρόμιο puzzle
Παρατηρήστε ένα πεζοδρόμιο. Και αν βρείτε από την αρχή μέχρι το τέλος
τους τις ίδιες πλάκες, παρακαλώ να μου το υποδείξετε. Κάθε μαγαζί που
ανοίγει, θεωρεί πως πρέπει να ξηλώσει τις πλάκες του Δήμου και να βάλει
τις δικιές του, τις βοτσαλωτές-
Αθήνα μοντερνιά. Κάθε νέα πολυκατοικία που υψώνεται ξηλώνει τις πλάκες του Δήμου για να βάλει τις δικές της-με ράμπα για ανάπηρους-
Αθήνα με ευαισθησίες.
Κάθε παππούς και θεία που δεν θέλουν να παρκάρουν έξω από την πόρτα
τους, ξηλώνουν τις πλάκες του Δήμου, για να βάλουν τις δικές τους, με τα
χαρακτηριστικά πορτοκαλί πλαστικά στην άκρη του δρόμου (μην παρκάρετε),
Αθήνα κάνω ό,τι μου καπνίσει. Το αποτέλεσμα; Ένα ακόμη ανυπόφορο puzzle αισθητικής σε μια πόλη έκτρωμα.
4. Βλέπεις το ηλιοβασίλεμα; Να εκεί πίσω από τις κεραίες…
Πόσες κεραίες στις ταράτσες, πόσα δορυφορικά πιάτα, πόσους ηλιακούς,
πόσα φωτοβολταϊκά (νέα μόδα αυτή…) μπορεί να αντέξει ένα κτήριο; Πολλά
θα μου πείτε. Ναι, αλλά το βλέμμα μας πόσα μπορεί ν’ αντέξει; Ελάχιστα
έως καθόλου. Και τι να γίνει, θα με ρωτήσεις. Δεν ξέρω, ειλικρινά. Αυτό
που ξέρω είναι πως πλέον στεναχωριέμαι όταν βλέπω τον φημισμένο από την
αρχαιότητα, αττικό ήλιο, πίσω από το δορυφορικό πιάτο…
5. Νεύρα, πολλά νεύρα
Ξέρω, έχετε νεύρα. Δύστροπο διευθυντή, τσεκουρεμένο μισθό, μια δουλειά
που δεν σας καλύπτει πια-ή καθόλου δουλειά (ακόμα χειρότερα). Πολλά
άπλυτα πιάτα στο σπίτι, ένα μωρό που κλαίει, έναν σύντροφο που απλά
υπάρχει για να υπάρχει… Και όλα αυτά σας εκνευρίζουν. Αλλά είναι αυτός
λόγος να σπρωχνόμαστε ρε παιδιά κάθε πρωί στο μετρό; Να πέφτουν οι
αγκωνιές βροχή για το ποιος θα πρωτομπεί στο βαγόνι για να αρπάξει την
ελεύθερη θέση; Να κάνετε μια διαδρομή με το αμάξι και τα νεύρα σας να
γίνονται κρόσσια μέχρι να φτάσετε στον προορισμό σας από τις βρισιές και
τα φασκελώματα; Σεβασμός. Πρώτα από όλα στον εαυτό μας και έπειτα στους
άλλους. Και ηρεμία. Τόσο δύσκολο είναι πια;
6. Σε ποιον όροφο μένεις; Να, εκεί με τα τρία κλιματιστικά…
Άλλη πληγή αυτή. Κάθε τοίχος και καημός. Δεν έφτανε η κακή αισθητική των
πολυκατοικιών, τις φορτώνουμε και με τις εξωτερικές συσκευές των
κλιματιστικών, έτσι για να δούμε πόσο πιο άσχημες μπορεί να γίνουν. Και
ένα και δύο και τρία κλιματιστικά σε ένα μπαλκόνι. Σαν μια ηλικιωμένη
που φτιασιδώνεται με έντονο μακιγιάζ και φανταχτερά στολίδια. Χειρότερα,
δεν γίνεται.
7. Κλινική σε 700 μέτρα, σε 500 μέτρα, σε 300 μέτρα…
ΟΚ, το καταλάβαμε. Κλινική. Γιατί πρέπει να μας το θυμίζεις με μια
αυθαίρετη ταμπέλα ανά 200 μέτρα; Και στη θέση της κλινικής, βάλε ό,τι
θέλει ο νους σου. Ζαχαροπλαστεία, βενζινάδικα, επιχειρήσεις. Ο καθένας
βάζει μια ταμπέλα σε δημόσιο-το τονίζω-σε δημόσιο χώρο, για να μας πει
το μακρύ και το κοντό του. Γιατί, θα με ρωτήσετε. Είναι απλή η απάντηση:
γιατί μπορεί…
8. Μάζεψέ τα, κουκλίτσα μου…
Ναι, σε σένα μιλάω. Σε σένα με την φιρμάτη φόρμα και τα φανταχτερά
γυαλιά ηλίου. Που έβγαλες τον σκύλο σου πρωί πρωί για να κάνει την
ανάγκη του και που δεν θεωρείς υποχρέωσή σου, να βάλεις τα πλαστικά
γαντάκια σου και να ρίξεις τις ακαθαρσίες σε μια σακουλίτσα. Όπως κάνει
όλος ο πολιτισμένος κόσμος. Που το πεζοδρόμιο έχει καταντήσει μια
απέραντη τουαλέτα τετράποδων. Δεν σε νοιάζει, θα μου πεις. Ας προσέχω
που πατάω. Και πες πως εγώ-όπως όλοι μας-αντί πλέον να κοιτάζω γύρω μου
όταν περπατάω, κοιτάζω το πεζοδρόμιο καλού κακού. Εσύ, που δεν αφήνεις
trendy για trendy μαγαζί, χαίρεσαι με την εικόνα των πεζοδρομίων της
πόλης σου; Εγώ, που δεν έχω κατοικίδιο, απλά ντρέπομαι. Και ντρέπομαι
και για λογαριασμό σου.
9. Βρήκα το τηλέφωνό σας σε έναν κάδο απορριμμάτων…
Ψάχνετε υδραυλικό; Θα βρείτε στον κάδο απορριμμάτων. Ψάχνετε σπίτι να
νοικιάσετε; Θα βρείτε στην κολώνα του δημόσιου φωτισμού. Ψάχνετε
ιδεολογία; Κάπου είδε το μάτι μου μία κολλημένη στον κάδο ανακύκλωσης.
Ότι και αν ψάχνετε, στην Αθήνα-αλλά και στην Ελλάδα γενικότερα-θα το
βρείτε κολλημένο στη γειτονιά σας. Στις κολώνες, στους κάδους, στους
τοίχους. Ο καθένας θεωρεί πως μπορεί να διαφημίζει τις υπηρεσίες του
ανενόχλητος βανδαλίζοντας το δημόσιο χώρο. Πάλι ρωτάτε γιατί; Μα τα
είπαμε, επειδή μπορεί…
Και ενώ τα σκεφτόμουν αυτά καθώς προχωρούσα στο δρόμο, μύρισα τις
νεραντζιές που άρχισαν ν΄ανθίζουν. Σαν η Αθήνα, να διάβασε τις σκέψεις
μου και να μου έκλεισε το μάτι. Υπάρχει ακόμα ελπίδα. Λες;
lkarak@clickatlife.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου