"ΣΤΕΡΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΣΗ ΝΑ Σ'ΕΙΧΑ ΠΡΩΤΑ"

Λίγο πριν τον ερχομό του νέου χρόνου, έκανα έναν απολογισμό για το τί με έκανε να χαρώ, να προβληματιστώ, να στενοχωρηθώ το έτος που πέρασε... Το τί μας συμβαίνει, καλώς ή κακώς, δεν εξαρτάται από εμάς, αλλά και από τους ανθρώπους που είναι τριγύρω μας, οι οποίοι μας επηρεάζουν με τις δικές τους πράξεις... Είναι ευτυχία να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας αγαπούν αληθινά και μας νοιάζονται...

Σημασία όμως έχει, να προσέχουμε κι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Να "τον" φροντίζουμε, να θέλουμε να "τον" βελτιώνουμε, να μην έχουμε μεγάλες προσδοκίες κι απαιτήσεις από "αυτόν"- που μπορεί να "πιέζουν"... Να αντιληφθούμε ότι στη ζωή, δεν έχει νόημα να βασανίζουμε το μυαλό μας για τα πάντα... Γιατί λίγα είναι τα ουσιαστικά, που συχνά τα αφήνουμε στην άκρη ή τα προσπερνάμε...
"Στερνή μου γνώση, να σ`είχα πρώτα", λέει ένα παλιό γνωμικό... Και είναι αλήθεια... Όταν όμως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μας δώσουν μια έστω μικρή γεύση από τη "σοφία" τους, την εμπειρία ζωής τους, καλό είναι να δώσουμε προσοχή... Κάτι θα μάθουμε από εκείνους... Όπως στην περίπτωση του γράμματος που ακολουθεί... Μιας 83χρονης γυναίκας, η οποία μάς δίνει μαθήματα ζωής…

Γράφει σε μια φίλη της...

«Αγαπημένη μου φίλη,

Διαβάζω περισσότερο και ξεσκονίζω λιγότερο. Κάθομαι στην αυλή και θαυμάζω τη θέα χωρίς να τρελαίνομαι με τα αγριόχορτα που πάλι βγήκαν στον κήπο. Περνάω περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μου και λιγότερο κάνοντας δουλειές.

Όποτε είναι δυνατό, πρέπει να βλέπουμε τη ζωή σαν ένα σύνολο εμπειριών που πρέπει να απολαύσουμε, όχι να υπομείνουμε. Προσπαθώ να εντοπίσω αυτές τις στιγμές πια και να τις εκτιμήσω.

Δεν “φυλάω” τίποτα. Χρησιμοποιώ το καλό, πορσελάνινο σερβίτσιο για οποιαδήποτε μικρή “ειδική” περίσταση παρουσιαστεί.

Φοράω την καλή μου ζακέτα όταν πηγαίνω για ψώνια.

Δεν κρατάω το ακριβό μου άρωμα για επίσημες συγκεντρώσεις, αλλά το φοράω για τους ταμίες στην τράπεζα και τους υπαλλήλους των καταστημάτων.

Οι φράσεις “κάποτε” ή “μια απ’ αυτές τις μέρες” χάνουν το νόημά τους για ‘μένα. Αν αξίζει να δω, ν’ ακούσω ή να κάνω κάτι, θέλω να το δω, να το ακούσω και να το κάνω τώρα.

Δεν ξέρω τι θα έκαναν οι άνθρωποι αν ήξεραν ότι δεν θα βρίσκονται εδώ αύριο. Πιστεύω ότι θα καλούσαν τους συγγενείς και τους φίλους τους. Ίσως να τηλεφωνούσαν σε μερικού φίλους για να απολογηθούν για παρελθοντικές φιλονικίες. Μ’ αρέσει να σκέφτομαι ότι θα έβγαιναν για να φάνε στο αγαπημένο τους εστιατόριο. Μαντεύω… δεν ξέρω.Είναι όλα αυτά τα μικρά, μισοτελειωμένα πράγματα που θα με θύμωναν αν ήξερα ότι οι ώρες μου είναι μετρημένες. Θα θύμωνα, επειδή δεν έγραψα τα γράμματα που θα ‘πρεπε να έχω γράψει. Θα θύμωνα επειδή δεν είπα αρκετά στον άντρα και τους γονείς μου πόσο τους αγαπώ.
Προσπαθώ πολύ σκληρά να μην αναβάλω, φυλάξω ή κρατήσω πίσω οτιδήποτε μπορεί να φέρει γέλιο και λάμψη στη ζωή μου.

Και κάθε πρωί, όταν ανοίγω τα μάτια μου, λέω στον εαυτό μου ότι η μέρα που έρχεται είναι μοναδική. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε ανάσα είναι ένα αληθινό δώρο Θεού.

Ίσως η ζωή μας εξελίχθηκε πολύ διαφορετικά απ’ αυτό που είχαμε θελήσει. Όσο όμως είμαστε εδώ, μπορούμε να χορεύουμε!»

 

 Μανταλένα Μαρία Διαμαντή

Πηγή:https://www.klik.gr