ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

 

 

Πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν να επιστρέψουν στον «κανονικό» κόσμο που είχαμε πέρυσι, ο «κανονικός» κόσμος στον οποίο η φύση δεν έπαιζε κανένα ρόλο, στον οποίο η πλήρης, υποτελής εξάρτηση από τα ιδρύματα ήταν προϋπόθεση για κάθε παραγωγική δραστηριότητα, στον οποίο τα παιδιά φυλακίστηκαν για τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια της ζωής τους σε ένα μικρό, άσχημο δωμάτιο με ενήλικες επ’ αμοιβή για να τους αναγκάζουν να κάνουν πράγματα που δεν θέλουν να κάνουν, στον οποίο μια μικροσκοπική έγχρωμη φούσκα υπεραφθονίας έπεσε πάνω σε ένα παγκόσμιο εργοστάσιο ανείπωτης δυστυχίας που απαιτούσε μια ζωή άσκοπης αλλοτριωτικής δραστηριότητας, που ονομάζεται «εργασία», για να κερδίσει μόνο αρκετή ελευθερία ώστε να καταναλώσει τα άσχημα αντικείμενα που πέρασε όλη του τη ζωή φτιάχνοντας μισώντας το κάθε λεπτό της, στον οποίο η αγάπη δεν έπαιξε κανένα ουσιαστικό ρόλο, ή η αλήθεια ή η ομορφιά. 

Αυτός ο κόσμος της βάναυσης ασχήμιας, απόλυτα και τέλεια απρόσβλητος από την ποιότητα και τον πολιτισμό, αποτελούμενος από άθλιους ανθρώπους τόσο στραγγισμένους από χαρά, τόσο αποκομμένους από την ανθρώπινη φύση, τόσο εντελώς εξημερωμένους, που πέρασαν σαράντα χρόνια είτε ανεβαίνοντας έρποντας το βουνό των περιττωμάτων που ονομάζεται «καριέρα», είτε καταναλώνοντας παθητικά τα κεντρικά χορηγούμενα ναρκωτικά που ονομάζονται «διασκέδαση» σαν να έχουν κάποιο νόημα. Αυτό ήταν «κανονικό». 

 

Είναι αλήθεια, ότι τώρα ο κόσμος έχει μετατραπεί σε μια κλειστή φυλακή υψίστης ασφαλείας στο οποίο υποτίθεται ότι αλληλοεπιδρούμε μεταξύ μας μόνο μέσω κεντρικά ελεγχόμενων βιντεο-οθόνων, ό,τι λίγα είχαμε αφήσει από τον πολιτισμό, την ελευθερία, την αίσθηση της ανθρώπινης ζωής και, για τους φτωχούς, την ικανότητα προσκόλλησης με τα νύχια στη σκιά της ζωής για μερικές ακόμη δυσάρεστες στιγμές έχουν, ή πρόκειται να εξαλειφθούν εντελώς˙ και είναι αλήθεια ότι η σε μεγάλο βαθμό δυστοπία του Huxley στην οποία ζούσαμε πριν από λίγους μήνες αφαιρεί τη μάσκα της για να αποκαλύψει μια σε μεγάλο βαθμό δυστοπία του Orwell˙ είναι σίγουρα αλήθεια ότι όσοι επέτρεψαν και συνεχίζουν να επιτρέπουν σε όλα αυτά να συμβαίνουν είναι πειθήνιοι δειλοί˙ και είναι αλήθεια ότι όλα αυτά είναι τρομακτικά. Αλλά δεν είναι αλήθεια ότι η ζωή το 2019 ήταν φυσιολογική και δεν είναι αλήθεια ότι πρέπει να επιστρέψουμε σε αυτόν τον «κανονικό» κόσμο. 

 

Επειδή δεν είναι φυσιολογικό να ζεις σε έναν κόσμο από τσιμεντένιους κύβους φτιασιδωμένο με παραινέσεις για να αποκτήσεις προϊόντα που θα σε δηλητηριάσουν. Δεν είναι φυσιολογικό να εξαναγκάζουμε μια τεράστια ναρκωμένη μάζα να καταναλώνει παθητικά ένα κεντρικά διαχειριζόμενο υπερ-διεγερτικό θέαμα. Δεν είναι φυσιολογικό να μην έχεις καμία σχέση με τη φύση εκτός από λίγες μέρες περιπάτου σε ένα πάρκο. Δεν είναι φυσιολογικό να μην έχεις καμία σχέση με τους γείτονές σου, να ζεις μακριά από την οικογένειά σου, στην πραγματικότητα πολύ μακριά από όλα τα πράγματα που χρειάζεσαι, μπορώντας μόνο να τα φτάσεις με ένα αργό, εξαντλητικό, σύρσιμο σε δηλητηριώδη σοκάκια παγιδευμένα σ’ ένα μικρό μεταλλικό κουτί. 

Και δεν είναι φυσιολογικό να αναγκάζεσαι σε μια πλήρως εξημερωμένη εξάρτηση από ένα απέραντο τεχνοκρατικό σύστημα για την κάθε ανάγκη σου˙ για το φαγητό σου, την υγεία σου, την ασφάλειά σου, για τη διατήρηση της κατοικίας σου και τη ευστάθεια του νου σου. 

 

Αυτά τα πράγματα δεν είναι φυσιολογικά. Είναι ανώμαλα. Είναι αφύσικο, εξωπραγματικό και τρελό, το λιγότερο επειδή υπάρχουν σε έναν μεταμοντέρνο κόσμο, που μπαίνει σε τεράστιο κόπο για να πείσει τους πολίτες του ότι δεν υπάρχει πράγματι κάτι τέτοιο όπως η κανονικότητα, ή η φύση ή η πραγματικότητα ή η λογική˙ ότι αυτά τα πράγματα είναι υποκειμενικές ψευδαισθήσεις. 

Είναι αληθινά και σχεδόν απουσιάζουν από τη «σύγχρονη» ανθρώπινη ζωή όχι μόνο για ένα χρόνο (από την αρχή του lockdown), όχι μόνο για σαράντα χρόνια (από την αρχή του τελευταίου σταδίου του καπιταλισμού), όχι μόνο για τετρακόσια χρόνια (από την αρχή του καπιταλισμού), αλλά για δέκα χιλιάδες χρόνια˙ από την αρχή του πολιτισμού. Οι ρίζες της ανωμαλίας πηγαίνουν σχεδόν αμέτρητα βαθιά, γεμάτα σε βάθος πέντε χιλιάδες˙ και το να σπαταλάς το χρόνο σου στα κλαδιά δεν θα κάνει απολύτως καμία διαφορά. 

 

Ο λόγος για τον οποίο κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί μια έξοδο από την ταχεία μας ολίσθηση σε έναν τρόμο που ούτε καν οι μεγαλύτεροι συγγραφείς μας θα μπορούσαν να φανταστούν, είναι επειδή προσπαθούν να ξεφύγουν από μια δυσάρεστη δυστοπία σε μια πιο άνετη. 

Η λύση στο πρόβλημα των παιδιών που τρελαίνονται μέσω της δέσμευσής τους, στο σπίτι, σε ηλεκτρονικές συσκευές που έχουν σχεδιαστεί για να τα εθίζουν σε έναν απολίτιστο σκουπιδότοπο, δεν είναι να τα στείλουν πίσω σε ένα ίδρυμα που έχει σχεδιαστεί για να τα εθίσει στις υπηρεσίες επαγγελματιών μεσαζόντων πληρωμένων για την επιβολή κυριαρχίας βλακωδών καθηκόντων που δεν έχουν άλλη χρήση από την αποτελεσματικότερη λειτουργία ενός συστήματος που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σαν αναλώσιμους σβώλους καύσιμου ξύλου. 

Η λύση στο πρόβλημα του να μην είσαι σε θέση να δεις έναν γιατρό εκτός αν κερδίσεις μια παράξενη λαχειοφόρο αγορά που επιτρέπει πέντε λεπτά χρόνου οθόνης με έναν καλά καταρτισμένο λειτουργό ενός πρόσφατα εξελισσόμενου κόσμου βιο-φασισμού, δεν είναι να επιστρέψεις σε έναν κόσμο μέσα στον οποίο εξαιρετικά θεσμοθετημένοι διανομείς ναρκωτικών πληρώνονται για να σου στερήσουν την ικανότητα να φροντίζεις τον εαυτό σου και να σε στέλνουνε, διορθωμένο και έτοιμο να συνεχίσεις να παράγεις, πίσω σε ένα εργαστήριο που σε κάνει αυτομάτως να αρρωστήσεις ξανά. 

Η λύση στις φρικαλεότητες μιας τεχνολογικής – ολοκληρωτικής φαινομενικής ζωής με συνεχή παρακολούθηση και επιτήρηση, μιας εφιαλτικής τεχνητής τάξης σπαραξικάρδιας ψηφιακής μοναξιάς, δεν είναι να επιστρέψεις σε έναν αυτοδιαχειριζόμενο τεχνοκρατικό κόσμο με συνεχή, άσκοπη, χωρίς σκέψη, επέκταση, πρόοδο και κατανάλωση και, κατά συνέπεια, συνεχή καταστροφή της φύσης, της συνείδησης, της ευθυμίας, της παραδοσιακής κοινωνικότητας, της ελευθερίας και της συναδελφικότητας. 

 

Το 2019 ζούσαμε σε έναν εντελώς ανώμαλο κόσμο, μια χιλιετή θανατηφόρα αίρεση που είχε καταλάβει τα μυαλά σχεδόν όλων των ανθρώπων στον πλανήτη Γη. 

Δεν υπήρχε πραγματική χαρά πουθενά, ούτε άγρια ​​φύση - εκτός από διακοπές για πλούσιους ανθρώπους – και χωρίς πραγματική κουλτούρα - η τελευταία ανάσα της συλλογικής ιδιοφυΐας είχε ήδη εκπνεύσει πριν από σαράντα χρόνια. Αυτός είναι ο λόγος που ήταν, και είναι, εξαιρετικά εύκολο να πείσει τον κόσμο να κλειδωθεί σε μια παγκόσμια διαδικτυακή φυλακή. 

Όλοι ήταν ήδη στη φυλακή, ήταν ήδη κοινωνικά απομακρυσμένοι και είχαν ήδη καλύψει με μάσκες τα πρόσωπά τους. Ένα πρόσχημα για την εμφάνιση αυτών των εκ των πραγμάτων περιορισμών ως πραγματικότητα δεν ήταν σχεδόν καθόλου απαραίτητο, ούτε είναι απαραίτητο για όσους κατέχουν και διαχειρίζονται το μηχάνημα να ανησυχούν υπερβολικά για εξέγερση, βλέποντας ότι οι κρατούμενοι απλώς φωνάζουν για λίγο περισσότερη ώρα στην αυλή, λίγο πιο πολύ ώρα στην καντίνα και ίσως ένα Διάσημο Άτομο να έρθει και να τους δείξει πώς να μαγειρεύουν. 

 

Όχι ότι το 2019 ήταν χειρότερο από το 2020, φυσικά δεν ήταν. Είναι αυτονόητο ότι προτιμούσα τον κόσμο που είχαμε πριν από ένα χρόνο από αυτόν που έχουμε σήμερα. Ακόμα κι αν έχω θεωρήσει από καιρό ότι ο πολιτισμός είναι νεκρός, θα προτιμούσα έναν κόσμο στον οποίο θα μπορούσα ελεύθερα να διαλέξω από τα κόκαλά του. Παρόλο που πάντα θεωρούσα τα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μου ως φρικτές μάσκες, θα προτιμούσα τη ζωή χωρίς φίμωτρα. 

Παρόλο που μισούσα πάντα το νόμο, θα προτιμούσα να μην έχω την ενόχληση του να πρέπει να είμαι συνεχώς και εμφανώς ανυπάκουος. Παρόλο που οι επαγγελματικές τάξεις μου φέρνουν υπαρξιακή δυσεντερία, η ζωή ήταν καλύτερη όταν η ανυπακοή των ηθικών-υγειονομικών αιτημάτων τους δεν ισοδυναμούσε με φόνο. Και παρόλο που το West Reading (ΣτΜ.: κωμόπολη στις ΗΠΑ, της πολιτείας της Πενσυλβανίας ), όπου μένω, ήταν ζοφερή, το προτιμούσα όταν ο στρατός των ζόμπι στο δρόμο τους για την επόμενη απόπειρα αυτοκτονίας τους ήταν γεμάτος με παμπ, ποδοσφαιρικούς αγώνες και πολυκινηματογράφους. 

Ναι, προτιμώ να έχω μαλακούς φρουρούς φυλακής, οι οποίοι είναι πιο εύκολο να παρακαμφθούν, παρά λέιζερ τεχνητής νοημοσύνης, οι οποίοι ξεπαστρεύουν αυτόματα τη διαφωνία˙ και προτιμώ να μένω σε ένα κελί φυλακής με παράθυρο από ένα χωρίς. Αλλά εξακολουθεί να είναι φυλακή. 

 

Δεν θα υπάρξει διέξοδος από την τελική κατάβαση στις τελικές φρίκες του πολιτισμού όσο τα ανθρώπινα μυαλά παραμένουν εξ ολοκλήρου καθορισμένα από τα όρια του πολιτισμού˙ από τους εθισμούς, τους φόβους και τους δικαιολογητικούς μύθους που κατασκευάζει. 

Θα δούμε μόνο μια ουσιαστική εξέγερση, που πραγματικά θα λειτουργήσει, όταν η ζωή είναι τόσο ανυπόφορη που μόνο η απόλυτη εξέγερση έχει νόημα, όταν οι αδύναμες φιλοδοξίες που μας έχουν αλυσώσει σε αυτήν την άθλια παράσταση σκιών - ωραία μικρή δουλειά, ωραίο μικρό σπίτι, ωραία λίγη φήμη, λίγες πιστώσεις μετρητών - θεωρηθούν ως τα επαναστατικά καταπραϋντικά που είναι πραγματικά˙ όταν η «εκπαίδευση» και «διασκέδαση» και «υγεία» και «ασφάλεια» του κόσμου αποκαλυφθούν ως μηχανισμοί θανάτου. Τότε θα συμβούν δύο πράγματα. 

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα τρελαθούν τελείως, και θα κάνουν κομμάτια τη ζωή τους και τη ζωή μας, ενώ μερικοί άνθρωποι θα βρουν μια αρετή που πηγάζει από μέσα τους και που απουσιάζει από την ανθρώπινη συνείδηση ​​για πάρα πολύ καιρό˙ την αφοβία. 

 

Είμαστε όλοι δειλοί, εκπαιδευμένοι από τη γέννηση για να ανησυχούμε για απώλεια, θάνατο, αβεβαιότητα και αλλαγή˙ και γι' αυτό το σύστημα συνεχίζει να κερδίζει. 

Μερικοί από εμάς αρνούνται να φορέσουν μάσκες, και αρνούνται να κλειδωθούν, και αυτά είναι όλα καλά, αλλά τίποτα δεν θα αλλάξει μέχρι να αρνηθούμε να εργαστούμε, να αρνηθούμε να συνδεθούμε ηλεκτρονικά για την κοινωνία και την αλληλεγγύη, να αρνηθούμε την κεντρική διαχείριση της διασκέδασης, να αρνηθούμε την επαγγελματική κυριαρχία των κοινών, να αρνηθούμε τα ενοίκια και τους φόρους, να αρνηθούμε την περιουσία (που σημαίνει κλεμμένη γη και κατάλληλους πόρους, όχι πράγματα που κατέχουν άτομα και κοινότητες), να αρνηθούμε τα σύνορα, να αρνηθούμε πινακίδες, να αρνηθούμε διαφημίσεις, να αρνηθούμε διαχειριστές, να αρνηθούμε γιατρούς, να αρνηθούμε κυβερνήσεις, να αρνηθούμε δασκάλους, να αρνηθούμε ιερείς , να αρνηθούμε τη μεταρρύθμιση, να αρνηθούμε τη δημοκρατία, να αρνηθούμε αναφορές και να αρνηθούμε διαμαρτυρίες. Αρνηθείτε ολόκληρο το πολιτισμένο σύστημα. 

Όταν αρνούμαστε να υπακούσουμε τον πολιτισμό, τότε η ζωή θα αλλάξει. 

 

Και μπορώ να αρνηθώ τον πολιτισμό μόνο όταν αρνούμαι αυτό που τον έχτισε και αυτό που τον στηρίζει ο εγωιστής, αυτο-ενημερωμένος, εαυτός. Το απομονωμένο διανοητικό-συναισθηματικό ρομπότ που πήρε τον έλεγχο της ανθρώπινης ζωής στην αρχή της ιστορίας και έχει περάσει τις τελευταίες 300 γενιές ανυψώνοντας την εικόνα του ως το απόλυτα εξωπραγματικό, απόλυτα εθιστικό, απόλυτα φρικτό θέαμα στο οποίο όλοι έχουμε παγιδευτεί. 

Μέχρι να ξεπεραστούν ο εαυτός και ο κόσμος και τα δύο θα γίνονται όλο και πιο οδυνηρά, όπως και η ζωή, ανεξάρτητα από τους αξιολύπητους συμβιβασμούς που κάνουμε, ανεξάρτητα από το πώς μετακινήσουμε τα έπιπλα των φόβων και των εθισμών μας για να παραμείνουμε «υγιείς» και «ασφαλείς» ενώ το πλοίο βυθίζεται, ανεξάρτητα από το τι κάνουμε για να κρατήσουμε τη μοναδική, φοβερή αλήθεια της ζωής μακριά από τη σκέψη μας˙ ότι όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, θα πεθαίνουμε. 

 

Αυτός ο κόσμος χτίστηκε για να εξωθήσει το θάνατο από το μυαλό μας. Στο τέλος του κόσμου, όπου τώρα υπάρχουμε, ο θάνατος έχει εξοβελιστεί τόσο μακριά από την εμπειρία που φαίνεται λιγότερο πραγματικός από όνειρο˙ στην πραγματικότητα, μόνο στα όνειρα και τις ιστορίες είναι που εμφανίζεται. Το έχουμε εξωθήσει από την ουσιαστική συνομιλία, το έχουμε εξωθήσει από την καθημερινή ζωή, το έχουμε εξωθήσει, κυριολεκτικά, από τους τόπους διαμονής μας και το έχουμε εξωθήσει από τη συνειδητή εμπειρία μας, η οποία βασίζεται σε μια λατρεία της νεολαίας, του φωτός, της απόκτησης δύναμης, φήμης, χρήματος και κτήσεων, μιας κοσμικής ύπαρξης που θα συνεχίσει να διαιωνίζεται, επ' αόριστον. 

Παρόλο που πηγαίνουμε σε κηδείες, μιλάμε για θάνατο, αστειευόμαστε για αυτό μερικές φορές και παρακολουθούμε ταινίες στις οποίες οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να πεθαίνουν, ζούμε σαν να ζούμε για πάντα. Όταν ακούμε ότι κάποιος πέθανε, είμαστε έκπληκτοι. Νεκρός!; Τι!; Πώς είναι αυτό δυνατόν!; Εννοώ ότι κάθε ζωντανό πράγμα στη γη πεθαίνει, αλλά δεν περίμενα ποτέ να συμβεί σ’ αυτόν! Σ’ αυτήν! 

 

Είναι αυτή η άρνηση του θανάτου και ο συνακόλουθος φόβος για βρωμιά, ασθένειες, χάος, απώλεια, διαταραχή, σκατά και αίμα που βρίσκεται, τουλάχιστον εν μέρει, στη ρίζα της τυφλής συμμόρφωσης του κόσμου με τη «νέα κανονικότητα». 

Αυτός είναι ο λόγος που οι μεσαίες τάξεις ηγήθηκαν της προσπάθειας να μας τυλίξουν όλους σε αντισηπτική μεμβράνη, επειδή έχουν λιγότερη σχέση με το θάνατο - με αβεβαιότητα, με απώλεια, με λάσπη και πόνο - από αυτούς που κουμαντάρουν˙ αν και είμαστε όλοι μεσαία τάξη τώρα, τουλάχιστον στη Δύση, όλοι τρομοκρατημένοι από την προοπτική να ζήσουμε για έξι μήνες λιγότερο, να τρώμε ένα ελαφρώς ρυτιδωμένο μήλο, να μυρίζουμε έναν άνθρωπο ή να ζούμε σε έναν κόσμο όπου τα πράγματα αποσυντίθενται μπροστά στα μάτια μας. Μέχρι να αλλάξει αυτό, θα μας σύρουν από τις μύτες μας στο νέο εικονικό νοσοκομείο-φυλακή, μέχρι να αντιμετωπίσουμε το θάνατο που δεν θα ζήσουμε. 

 

Ο φόβος του θανάτου δεν είναι φυσικά η πλήρης εικόνα. Η βαθιά υπακοή του εξημερωμένου ανθρώπου και η παθολογική προσκόλληση στις ενσταλαγμένες πεποιθήσεις συμπληρώνει την υπόλοιπη εικόνα (αν και αυτά σχετίζονται επίσης με τον φόβο του κενού) και, για άλλη μια φορά, εξηγεί γιατί οι μεσαίες τάξεις ήταν εκείνες που ήταν πιο ενθουσιώδεις στο να βάλουν τα πρόσωπά τους κάτω από τις αρβύλες που πλησίαζαν. 

Εκτός από το να ζουν στα πιο άνετα κελιά του νέου παγκόσμιου κλειδώματος, είναι μαζοχιστές όπου έχει σημασία˙ στο σχολείο και στην εργασία, μέσω των οποίων, παρά τις εκδηλώσεις ανυπακοής, ανέρχονται και ευημερούν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Επίσημοι Ριζοσπαστικοί της αριστεράς, που είτε είναι μεσαίας τάξης είτε έχουν τη νοοτροπία της μεσαίας τάξης, έχουν βήμα, παρά τη θορυβώδη ανησυχία για τον Julian Assange, τους Παλαιστινίους και το περιβάλλον, είναι ουσιαστικά και σχεδόν αμετάκλητα υπάκουοι, υποτακτικοί και καλοί. Μπορείτε να φτάσετε στη σκηνή μόνο γονυπετείς. 

 

Προς την Κανονικότητα 

Τα καλά νέα δεν είναι απλώς ότι είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε το θάνατο και να αρνηθούμε τους περιορισμούς, είναι δυνατόν να το κάνουμε σήμερα, τώρα. Στην πραγματικότητα ήταν πάντα δυνατό. Δεν είναι πλέον πιο δύσκολο να εγκαταλείψει κάποιος τους φόβους και τις προσκολλήσεις του τώρα από ότι ήταν το 2019. Δεν είναι πιο δύσκολο να αρνηθείς τον πολιτισμό σήμερα από ότι ήταν το 1979 ή το 1779. Δεν είναι πιο δύσκολο να ζεις σήμερα σαν να έχει έρθει η ώρα σου από ότι όταν αλυσοδεθήκαμε για πρώτη φορά στην Ουρ (ΣτΜ. Η αρχαιότερη πόλη της ιστορίας κοντά στις εκβολές του Ευφράτη. Ιδρύθηκε περίπου το 3800 π.Χ)

Στην πραγματικότητα, αν μη τι άλλο, είναι ευκολότερο - όπως είναι ευκολότερο να σταματήσετε μια βάναυση σχέση στην οποία ακόμη και η προσποίηση της αγάπης έχει εκπέσει. Μπορεί να χρειαστεί λίγος καιρός πριν αρκετοί από εμάς είμαστε ελεύθεροι να ενωθούμε για να κάνουμε μια ουσιαστική υλική διαφορά στον πνευματικό κόσμο, για να χώσουμε ένα παλούκι στη ραγισμένη καρδιά του, αλλά η ουσία της επανάστασης απορρέει από το περιεχόμενό της και αυτή η ουσία δεν είναι στο τέλος του ουράνιου τόξου ή μέσα στην κάλπη, βρίσκεται, όπως μας δίδαξε ένας από τους πρώτους κρατούμενους του σύγχρονου κόσμου, ο Φραντς Κάφκα, κουλουριασμένη στα πόδια μας. 

 

Δεν μιλάω για νεράιδο-ιστορίες αυτοβελτίωσης, έλεγχο του νου μέσω διαλογισμού ή αόριστα αφηρημένα «ω ναι, θα πεθάνω, το ξέρω», αλλά να αντιμετωπίζετε πραγματικά τη δική σας θνησιμότητα - πάντα νωρίτερα από ό, τι νομίζετε - και αυτή των ανθρώπων γύρω σας, περπατώντας πραγματικά μέσα από το δάσος των πινακίδων απαγορεύσεων που όλο και αυξάνονται γύρω μας και πραγματικά απελευθερώνοντας τον εαυτό σας, ή αρχίζοντας να απελευθερώνεστε από τους εθισμούς και τις ψευδαισθήσεις σας, κάθε ένα από τα οποία απαντάται και τροφοδοτείται τώρα από τον κόσμο, κρατώντας σας προσκολλημένους σε αυτό. 

Και δεν μιλάω ούτε για διαμαρτυρίες, αν και αν θέλετε να πάτε και να βρείτε έναν φίλο με αρκετό κουράγιο για να ζήσετε με κάποια αξιοπρέπεια, καλό για σας, ούτε μιλώ για υπογεγραμμένες αναφορές, οι οποίες δεν έχουν καμία απολύτως χρήση, ούτε λέω να ψηφίσουμε έναν καλό διευθυντή, κάποιον που μπορεί να πιέσει μερικά χρήσιμα κουμπιά στη μονολιθική συσκευή βασανιστηρίων που όλοι μας είμαστε δεμένοι. Μιλώ για την απόλυτη άρνηση. 

 

Μιλώ για παραίτηση από τα πάντα, τουλάχιστον όσο καλύτερα μπορείτε. Εκπαίδευση; Ξεχάστε την. 

Καριέρα; Ξεχάστε την. 

Σύνταξη; Ξεχάστε την. 

Βασίζεστε στον κόσμο για οτιδήποτε; Ξεχάστε το! Πορνογραφία, ταινίες υπερ-ηρώων, αφηρημένη τέχνη, «έξυπνα» κινητά, βιντεοπαιχνίδια, κοινωνικά μέσα; Πετάξτε τα στην άκρη. Αυνανιστικές συνήθειες εκδίκησης, ενοχής, απογοήτευσης; Σπάστε τες. 

Φοβάστε να είστε μόνοι; Φοβάστε τους ανθρώπους; Φοβάστε την αγάπη; Φοβάστε τη φύση; Βαρεθήκατε την ανώτερη τέχνη; Βαρεθήκατε από τη σιωπή; Βαρεθήκατε τον έρωτα; Βαριέστε; 

Αυτοί οι κοσμικοί φόβοι και επιθυμίες πρέπει να ξεπεραστούν πριν αλλάξει ο κόσμος που τους ταΐζει. Μόνο με την αύξηση της ατομικής συνείδησης μπορούμε να διαδώσουμε το συλλογικό λόγο (στον πραγματικό κόσμο, όχι στα κοινωνικά μέσα), ή αποτελεσματικά σπίτια-σχολεία, ή εκκίνηση τοπικών νομισμάτων, ή τοπικές ανταλλαγές δεξιοτήτων, ή να εργαστούμε ανεξάρτητα, ή απλά μιλήστε με τους γείτονες. 

Μόνο καταλαμβάνοντας τις για καιρό εγκαταλελειμμένες περιοχές της ατομικής ψυχής μπορούμε να καταλάβουμε την κατάλληλη γη γύρω μας. Μόνο όταν μπορούμε να σταματήσουμε να υπακούμε στον διευθυντή και τον πολιτικό, τον αστυνομικό και τον ιδιοκτήτη μέσα μας, μπορούμε να το κάνουμε χωρίς αυτούς. 

 

Εγκαταλείψτε τη φυλακή που έχετε χτίσει πάνω από τα σπλάχνα σας και μια έξοδος από τη φυλακή που έχουμε χτίσει στη γη θα ανοίξει. Ελευθερώστε το μυαλό σας και τον κώλο σας, ο κώλος μου, ο κώλος όλων, θα ακολουθήσει. Πεθάνετε τώρα και αποφύγετε το συνωστισμό. 

Αυτό είναι κανονικότητα.  

 

Άρθρο του Darren Allen​ 

Μετάφραση: Τρύφων Λιώτας

expressiveegg.org