ΕΧΕΙΣ ΜΠΑΡΜΠΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΩΝΗ

Το 1890 η Ελλάδα είχε 27 μαθητές στην τελευταία τάξη της μέσης εκπαίδευσης σε κάθε χίλιους κατοίκους, ενώ η Γαλλία είχε 26, η Ρουμανία 15 και οι ΗΠΑ μόνο 11 . Το 1885 σε κάθε 10.000 κατοίκους, το Βέλγιο είχε 9,6 φοιτητές, η Νορβηγία 8,5, η Γερμανία είχε 5,6, η Μεγάλη Βρετανία 4,0, η Ιταλία 3,0 και η Ελλάδα, πρώτη, είχε 10,6 φοιτητές χωρίς να υπολογίσουμε και τους Έλληνες φοιτητές του εξωτερικού.

Το 1889 η Ελλάδα είχε 214 υπαλλήλους σε κάθε 10.000 κατοίκους και η Αγγλία είχε μόνο 73. Κάποιος ξένος που επισκέφθηκε την Ελλάδα εκείνη την εποχή έκανε την παρακάτω παρατήρηση:

Οι Έλληνες είναι ο μοναδικός λαός που, χωρίς θρησκευτικό λόγο αφήνει το νυχάκι στο δάχτυλο του μικρού χεριού χωρίς να το κόβει. Θέλει να φαίνεται από μακριά πως δεν εργάζεται χειρωνακτικά.

Από καλό οι άνθρωποι; Τα χωράφια τα είχαν οι τσιφλικάδες και τα μοναστήρια, βιομηχανία δεν υπήρχε ούτε και άλλος δρόμος!

Τώρα, στη Δύση ανέβαιναν τα σκαλοπάτια της κοινωνικής ιεραρχίας μέσα από τις δυνάμεις της αγοράς, και έτσι ανέβαιναν οι πιο ανταγωνιστικοί και ο σωστός άνθρωπος έπιανε τη σωστή δουλειά.

Στην Ελλάδα και για όλο αυτό το διάστημα που μιλάμε με πιο κριτήριο διαλέγαμε τους ικανούς και τους δίναμε τις ανώτερες θέσεις; Σίγουρα η γνώση της αρχαίας γλώσσας ήταν ένα κριτήριο. Όσο λιγότεροι τον καταλάβαιναν όταν μιλούσε τόσο πιο ψηλά ανέβαινε.

Αλλά το μεγαλύτερο προσόν για κάποιον ήταν το μέσον. Στην Ελλάδα ακόμα καί σήμερα ποτέ δε μέτρησε το τι ξέρεις. Πάντα μετρούσε το ποιον ξέρεις. Γι’ αυτό άλλωστε έχουμε και τόσα ρητά και παροιμίες που έχουν σχέση με το μέσον:

«Έχει μπάρμπα στην Κορώνη».

«Να διαθέτεις τουλάχιστον ένα από τα τρία μ, αν θέλεις να ανεβείς».

Ή:

Κάποτε στην κορυφή του απότομου γκρεμού συναντήθηκε ο αετός με το σαλιγκάρι. Έκπληκτο το σαλιγκάρι ρωτά τον αετό: Εσύ πώς τα κατάφερες και ανέβηκες τόσο ψηλά; Και ο αετός απάντησε: Ανοιξα τα φτερά μου, πέταξα και ήρθα. Εσύ σαλίγκαρε, πες μου, πώς τα κατάφερες; Ρώτησε ο αετός. Και το σαλιγκάρι απάντησε: Έρποντας, δια τον σιέλου και των κεράτων. Όποιος είχε μέσον μπορούσε να γίνει υπάλληλος και να σωθεί.

Και ο I. Ράλλης είχε βαφτίσει πάνω από 1000 παιδιά, χίλια υποψήφια σαλιγκάρια, τουλάχιστον.

***

 “Πορεία προς τον άνθρωπο” – Πούλος Παν. Πούλος
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com