ΥΠΟΣΙΤΙΣΜΟΣ

Πρωί στην κεντρική αγορά της πόλης. Ρούχα καθαρά και πολυκαιρισμένα, όψη χλωμή. Ελαφρά σκυφτός, σαν έτοιμος να δεχτεί κάποιο χτύπημα. Έχει μέρες να φάει. Η πείνα, ο μεγαλύτερος εξευτελισμός. Κοντοστέκεται σε μια βαρυφορτωμένη βιτρίνα. Ω, αν μπορούσε να κορέσει την πείνα του, θα έδιωχνε τον τρόμο που παραμόνευε σαν άγριο θηρίο στην πλάτη του.
Μην κοιτάς στα μάτια τους άλλους γύρω σου, σε φοβούνται και σε κατηγορούν, για ποιο πράγμα σε κατηγορούν; Από την πόρτα ξεχύνονται γνώριμες μυρωδιές που είχε αρχίσει να ξεχνάει, το άρωμα των τσιγάρων, οι κόκκοι του καφέ, η γλυκιά ζεστασιά των πλυμένων και σιδερωμένων ρούχων.
Σωριάζεται χάμω, σαν να ήταν ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο, ξεχασμένος κι ανεπιθύμητος. Μένει για ώρα εκεί. Και συνειδητοποιεί ότι η προσωπική τραγωδία είναι μόνο αυτό και τίποτα παραπάνω. Απόλυτα προσωπική. Ακόμα κι αν καταρρεύσεις, ακόμα κι αν πεθάνεις, ο υπόλοιπος κόσμος δεν αλλάζει την πορεία του, ούτε καν ασχολείται μ΄ εσένα. Ας έρθει η λήθη, θα αποδεχτώ τη γαλήνη, θα χαθώ στο σκοτάδι.
Η διάγνωση στο νοσοκομείο: χρόνιος υποσιτισμός. Την ίδια ώρα η φωνή του εκφωνητή στην τηλεόραση: 1,3 δισ.τόνοι τροφίμων καταλήγουν κάθε χρόνο στα σκουπίδια. Πάνω από 800 εκατ. άνθρωποι στον κόσμο δεν έχουν σταθερή πρόσβαση σε τροφή. Κάθε χρόνο λιμοκτονούν περίπου 3,1 εκατομμύρια παιδιά, ενώ κατά μέσο όρο πεθαίνει ένα παιδί κάθε 10 δευτερόλεπτα. Συνολικά σε όλο τον κόσμο πεθαίνουν ετησίως περίπου 7 εκατομμύρια άνθρωποι από την πείνα.


Μαργαρίτα Μανώλη
Πηγή: artinews.gr