ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΠΕΛΑΤΕΣ

 

Δίνουν άλλο αέρα τα χρήματα, ναι;

Ειδικά όταν τα έχεις στερηθεί και σου έρχονται στα χέρια, τα παίρνεις και βγαίνεις στην αγορά και αρχίζεις να καλύπτεις ανάγκες .Και ξεχνάς….

Γιατί οι στερήσεις σε κάλυψαν και όταν πας για ψώνια ξεχνάς ότι η πωλήτρια, ο πωλητής, είναι ένας πολύ κουρασμένος άνθρωπος. Να καλύπτει τις δικές μας ανάγκες, πάντα με χαμόγελο, πάντα ευγενικοί, πάντα εξυπηρετικοί, να μην αντιμιλούν, να μη δείχνουν την κούραση τους…. γιατί αλλιώς εμείς θα κάνουμε παράπονα στα αφεντικά. Γιατί εμείς πληρώνουμε,σωστά;

Ξεχνάμε αυτούς τους ανθρώπους που δουλεύουν ,ξεχνάμε ότι είναι άνθρωποι με συναισθήματα, με προβλήματα και αυτοί όπως εμείς και που πρέπει να τα ξεχνούν όλα για να εξυπηρετήσουν εμάς τους βασιλιάδες με τον παρά μας.

Μόνο που αυτός ο παράς για τους εργαζομένους πια είναι απλά χαρτζηλίκι μόνο για τα απαραίτητα και όχι όλα. Και θα μου «πεις εγώ τι φταίω;» Μεγάλη κουβέντα αυτή, απλά να θυμίσω πως είμαστε όλοι άνθρωποι ίσοι.

Δεν είμαστε όλοι έτσι, όχι ,δεν ισοπεδώνω τίποτα, μιλάω γενικά. Μη το παίρνεις προσωπικά εσύ που με διαβάζεις.

Εμείς ως πελάτες έχουμε μόνο δικαιώματα που τα απαιτούμε τις περισσότερες φορές δίχως παιδεία και ως εργαζόμενοι έχουμε παράπονα πολλά. Γιατί δεν τα συνδέουμε αυτά ποτέ; Γιατί δεν μπαίνουμε στη θέση του απέναντι μας ποτέ;

Να μπούμε για παράδειγμα στη θέση της πωλήτριας στο σούπερ μάρκετ, που πρέπει να γεμίζει με προιόντα στα ράφια, που φέρνει μόνη της από την αποθήκη ,σε μεγάλα καρότσια, πολύ μεγάλα, γεμάτα μέχρι επάνω ,πιο ψηλά από κείνη, να τρέχει να εξυπηρετήσει τους πελάτες…. «σας παρακαλώ μου λέτε που είναι το αλεύρι; Γιατί δεν έχετε αυτό το προιόν που είδα στη τηλεόραση; Μπορείτε να μου φέρετε το ένα, το άλλο…?»Και ξαφνικά να ακούγεται η φωνή του προιστάμενου από το μεγάφωνο για να αναλάβει ταμείο, γιατί ο πελάτης φωνάζει ,δεν μπορεί να περιμένει, είναι τρίτος στη σειρά….

Είναι πραγματικές σκηνές αυτές από σούπερ μάρκετ που έχω βιώσει εγώ προσωπικά. Δεν είναι φανταστικές για να γίνει πιασάρικο το κείμενο. Και το σούπερ μάρκετ πλέον, με την κατάσταση της πανδημίας σήμερα και με τον συνωστισμό που έχει, γιατί μας πιάνει και λίγο το κατοχικό μας σύνδρομο, είναι ζόρικο και για τους εργαζόμενους και για τους πελάτες. Από όλες τις απόψεις.

Δύσκολες μέρες για όλους μας αυτές που περνάμε, αλλά για κάποιους ακόμα δυσκολότερες γιατί δεν σταμάτησαν να δουλεύουν. Όπως οι ταχυμεταφορείς. Μέσα στο κρύο, στη βροχή, με ένα μηχανάκι συνήθως, να παραδίνουν ότι αγοράζουμε διαδικτυακά. Και όταν αργούν να πληρώνουν «την νύφη για όλα τα σπασμένα». Πολλοί νομίζουν πως για όλα τα δεινά αυτού του τόπου ευθύνονται οι ταμίες στα σούπερ μάρκετ και οι ταχυμεταφορείς που αργούν το δέμα μας. Και σε εκείνους ξεσπούν. Δεν είδα όμως να ξεσπούν έτσι και στα ταμεία των τραπεζών όταν πληρώνουν τους υπέρογκους κρατικούς φόρους του νταβατζή κράτους…

Εκεί η ουρά είναι στα σκέλια και τα αυτιά κατεβασμένα σαν δαρμένο σκυλι. Και ναι έχω δει και έχω ακούσει πάρα πολλά ως ταμίας σε σούπερ μάρκετ. Και για όλα φταίγαμε εμείς οι πωλήτριες και οι ταμίες.

Δεν βάζω στο ίδιο καλάθι όλους μας. Ζητώ μόνο λίγη ενσυναίσθηση για όσους βασανίζονται όπως βασανιζόμαστε και μεις. Είμαστε στην ίδια πλευρά της όχθης, ας το θυμόμαστε αυτό. Οι περισσότεροι από μας πληρωνόμαστε με πενταροδεκάρες που δεν αρκούν για τις υποχρεώσεις που δεν μπήκαν σε αναστολή αυτές, έχουμε να κάνουμε με δύσκολους πελάτες, όπως ίσως γινόμαστε και μεις ως πελάτες αργότερα, έχουν μπει σε αναστολή πάρα πολλοί, δουλεύουν διαδικτυακά από το σπίτι και μπορεί το σπίτι να είναι λίγα τετραγωνικά και να είναι ο ένας πάνω στον άλλον και να μην υπάρχει μια γωνιά να ξαποστάσει η ψυχή μόνη της.

Βράζουμε στο ίδιο καζάνι, ας έχουμε λοιπόν ένα ζεστό χαμόγελο για τον καταπονημένο, τον κουρασμένο και λίγη αγάπη ,έτσι μωρέ σαν να βάλαμε τα παπούτσια του για λίγο και τον νιώσαμε, όπως και μεις θα θέλαμε να μας νιώσουν.

Ίσως αναφέρθηκα ιδιαίτερα στους εργαζόμενους των σούπερ μάρκετ και συγχωρείστε με για αυτό, αλλά ήθελα να δώσω μια εικόνα για ένα χώρο που επισκεπτόμαστε όλοι και τον έχω ζήσει από μέσα. Όμως η αναφορά μου είναι για όλους τους εργαζόμενους, ναι και για μας όταν εργαζόμαστε .Να θυμόμαστε αυτό, ότι είμαστε και εργαζόμενοι και πελάτες.

Και να χαμογελάμε ακόμα και αν δυσκολευόμαστε γιατί με τη γκρίνια και τον θυμό δεν λύθηκε ποτέ κανένα πρόβλημα. Με το χαμόγελο όμως ,έστω και ζορισμένο ,όσο και να πεις, μια μικρή αχτίδα φωτός θα εμφανισθεί και ίσως κάνει έναν άνθρωπο να νιώσει λίγο πιο όμορφα,να νιώσει ότι δεν είναι μόνος…

Αυτό ζητώ …

Χαιρετώ σας με χαμόγελο και νοιάξιμο.

ΥΓ: Η ενσυναίσθηση είναι η προσπάθεια μας να μπούμε στη θέση του άλλου και να κατανοήσουμε τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια. Αυτό σημαίνει ότι πραγματικά προσπαθούμε να καταλάβουμε τα συναισθήματα του, τα πιστεύω του, τις εμπειρίες του, τις προσδοκίες του, όλα όσα διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν τη στάση του στη ζωή. 

Λίλα Μήτσουρα

http://sioualtec.blogspot.com