ΕΝΑΣ «ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ» ΚΟΣΜΟΣ

Φυσικά το μέγιστο επίδικο των ημερών, παγκοσμίως, είναι η ίδια η ζωή. Η ίδια η ζωή που με τραγικό, είναι αλήθεια, τρόπο διδάσκει ότι η ζωή είναι μία και αδιαίρετη για όλους κι ότι η ζωή του καθενός από το ίδιο ύφασμα της ύπαρξης είναι κομμένη. Και είναι αυτή η ίδια η ζωή που διδάσκει –καταρρίπτοντας όλα τα ενάντια επιχειρήματα και όλες τις ενάντιες αφηγήσεις (όπως δ.χ. του νεοφιλελευθερισμού)– ότι δεν υπάρχει ανώτερη και κατώτερη ζωή. Κανένας δεν είναι ανώτερος οργανισμός και επομένως ανώτερο πνεύμα, αφού όπως σοφά το διατύπωσε ο μέγας Μπωντλέρ, «το σώμα μας είναι το πνεύμα μας».

Και όχι μόνο αυτό. Η πανδημία του φονικού ιού έδειξε, με δύναμη πυρηνικού ολέθρου, ότι η ζωή του καθενός εξαρτάται απολύτως από την ζωή του άλλου. Από την ζωή όλων των άλλων χωρίς εξαιρέσεις και χωρίς αποστάσεις, είτε οριζόντιες (πλούσιες και φτωχές χώρες) είτε κάθετες (ταξικοί διαχωρισμοί και ταξικές διαστρωματώσεις). Συνεπώς είναι απολύτως φονική η κατασκευή ανωτεροτήτων και κατωτεροτήτων οποιασδήποτε υφής διότι διασπά το αδιαίρετο του όντος και τον αφήνει έκθετο και απροστάτευτο στον ακατάσχετο θάνατο. Με λίγα λόγια ο ιός αποδεικνύει το φονικό ψεύδος αυτού του οικονομικού συστήματος που η πυρηνική του ύπαρξη είναι και η καταγωγική του ανωμαλία. Η ύπαρξη του κέρδους.

Και επομένως είναι φονική η στρεβλότητα της ποσοτικοποίησης των πάντων προκειμένου να καταμετρώνται κέρδη και ζημίες, κατακερματίζοντας το ενιαίο, δημιουργώντας δηλαδή ένα φαντασιακό στην θέση του πραγματικού. Η συνέχεια είναι γνωστή και πληρωμένη με αίμα. Ένα πελώριο ποτάμι από αίμα που δεν έχει σταματήσει να κυλάει ορμητικά. Ολόκληρους πολιτισμούς έχει καταπιεί στο διάβα του, όχι μόνο με την σφαγή αλλά και με την ασθένεια (θυμηθείτε πως ξεκληρίστηκαν οι πολιτισμοί των Ίνκας και των Αζτέκων) και πάντα βρίσκει τρόπους να συνεχίσει την πορεία του.

Δεν είναι λοιπόν ούτε πρωτοφανή, ούτε περίεργα τα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας. Ούτε οι ελλείψεις, ούτε η λαίλαπα στα εργασιακά, ούτε ο θαυμαστός «καινούργιος» κόσμος, δηλαδή ο κόσμος μιας ανανεωμένης αγριότητας που προετοιμάζεται για αύριο. Βλέπεις το σύστημα έχει τεράστια πείρα, στην φονική του στρεβλότητα και άπειρη ισχύ για να πετύχει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα από τις ΗΠΑ: Επτά εκατομμύρια άνεργοι μέσα σε μια βδομάδα, 1169 νεκροί από τον κορωνοϊό μέσα σε μια μέρα. Η ζωή σε ποσότητες. Η οικονομία, το οικονομείν του ανθρώπου σε ποσότητες. Το μέγα ψεύδος του συστήματος με την οσμή του θανάτου.

Αυτό το απίστευτα πελώριο απαρτχάιντ που καταπίνει δια μιας τεράστιους πληθυσμούς πιασμένους στη μέγγενη των μετρήσιμων (ή απροσμέτρητων) κερδών. Πιασμένους στις «ιδιωτικές τυραννίες», κατά τον Νόαμ Τσόμσκι, των φαρμακοβιομηχανιών. Που προτιμούν να αναπτύξουν τις κρέμες προσώπου, παρά ένα φάρμακο θεραπείας επειδή παρουσιάζει μικρά περιθώρια κέρδους. Ήδη από τον SARS I, επισημαίνει ο Τσόμσκι, θα μπορούσαν να έχουν εργασθεί για την ανάπτυξη εμβολίου.

Και τώρα; Τώρα ο Τραμπ, αυτό ο «κοινωνιοπαθής καραγκιόζης» (πάντα κατά τον Τσόμσκι), προσπάθησε να εξαγοράσει φάρμακο από τους Γερμανούς ώστε να χρησιμοποιηθεί «μόνο για Αμερικανούς». Αγορασμένο απαρτχάιντ!! Υπάρχει πιο τραγικά παράλογο, πιο τραγικά αποθηριωμένο; Αυτό να μην ξεχνάμε. Αυτό να βλέπουμε όπου κι αν υπάρχει.

Όπως ας πούμε στην ανατριχιαστική δήλωση του κυρίου Τσιόρδα, «καταγράφτηκαν 27 κρούσματα στον πληθυσμό, 23 στη δομή της Ριτσώνας (…)». Ο θαυμαστός «καινούργιος» κόσμος της αγριότητας είναι κιόλας εδώ. Και είναι άψογα ρυμοτομημένος από τις πλατειές λεωφόρους των καλών προσθέσεων. Φωτισμένες λεωφόρους από τα καινούργια απαρτχάιντ. Ντόπιοι εναντίον ξένων. Φιλήσυχοι εναντίον «οχλοποιών». Φτωχοί εναντίον απελπισμένων. Ευπειθείς εναντίον απείθαρχων. Υποταγμένοι εναντίον ανυπότακτων. Λευκοί εναντίον μαύρων. Βόρειοι εναντίον νότιων. «Ονειροπόλοι» εναντίον ρεαλιστών. Ακτιβιστές εναντίον θεωρησιακών. Νέοι εναντίον ηλικιωμένων. Και φυσικά οι «επάνω» εναντίον των «κάτω». Οι παραβάτες θα τιμωρούνται με την έσχατη ατομική ευθύνη διότι «ο θεός αγαπάει αυτούς που αγαπούν τον εαυτούς τους». Αυτός είναι ο θαυμαστός «καινούργιος»  κόσμος που ετοιμάζουν. Θα είναι βέβαια ένας ήσυχος κόσμος, όπου το να μη συναινείς θα είναι έγκλημα καθοσιώσεως.

Γιατί θα επιτηρεί ο θάνατος και ζωντανοί θα θεωρούνται μόνο όσοι διαθέτουν ανοσία αγέλης.

Αυτό θέλουμε;

 

 

Κώστας Καναβούρης

Πηγή: artinews.gr