Ο χρόνος κυλάει, τρέχει. Τι κάνεις

Τι να σου πω...

Για την κούρασή μου (σωματική). Για τους πόνους μου (ψυχικούς). Για τις φοβίες μου. Για τα λάθη μου. Για τα άγχη μου. Για τις αδυναμίες μου.
Μα πάνω απ' όλα, για το κενό που αισθάνομαι τόσα χρόνια μέσα μου. 
Κάτι μου λείπει. Δε μπορώ να το προσδιορίσω ακόμα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτό (ΤΟ ΚΕΝΟ) με κάνει πολύ δυστυχισμένο.
Πάλι έχω τάσεις για φυγή. Αν δεν είχα τις φοβίες μου, ίσως είχα εξαφανιστεί. Δεν ξέρω για πού. Απλά μήπως έτσι νιώσω ελεύθερος.

"Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασε η ώρα.

Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια".

ΚΑΒΑΦΗΣ

Η ζωή περνάει και χάνεται. Τα λεπτά, οι μέρες, τα χρόνια... Από τη μια στιγμή στην άλλη. Και 'συ μένεις εκεί. Στο ίδιο σημείο. Σαν να μην άλλαξε τίποτα. Σαν να μην πέρασε ούτε ένα λεπτό.
Εεεε! ΞΥΠΝΑ!!! Ο χρόνος κυλάει, τρέχει. Τι κάνεις;
Θα μείνεις άπραγος, ακίνητος. Δε θα κάνεις κάτι;
Ό,τι κι αν έχει συμβεί, πάρε τον χρόνο σου. Θρηνησέ το όσο χρειαστεί. Αλλά, μετά σήκω και ζήσε. ΖΗΣΕ!!!
Εκμεταλλεύσου και το τελευταίο λεπτό, έτσι όπως εσύ θες. Και πιστεύω ότι με τον καιρό, θα βρεις τη δύναμη να κλείσεις όλες σου τις πληγές.
Γίνε πρωταγωνιστής στην ταινία της ζωής σου και όχι ένας απλός θεατής.


Γράφει η Σίλια Μπαμπίτσα (Το κείμενο επιμελήθηκε ο ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας)
http://www.pathfinder.gr