Η φτώχεια δεν «νομιμοποιεί» τη ζητιανιά

«Η φτώχεια δεν «νομιμοποιεί» τη ζητιανιά. Είναι καλύτερα να ζητάει ένας φτωχός και άνεργος δουλειά, παρά δανεικά – με τα οποία παραμένει όχι μόνο άνεργος και φτωχός στο διηνεκές, αλλά χρεωμένος και δούλος. Η ζητιανιά, στην περίπτωση των κρατών, οδηγεί στη διαχρονική σκλαβιά τους – στην απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, καθώς επίσης στην «κηδεμονία» τους από τους δανειστές.
Όταν το χρέος μίας χώρας δεν είναι βιώσιμο, τότε δεν εκλιπαρεί γονατιστά για τη μείωση του – πόσο μάλλον όταν δεν έχει κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της. Απλά χρεοκοπεί – παύει δηλαδή να εξυπηρετεί τα δάνεια της, όπως η Ρωσία το 1998, χωρίς να επιτρέπει τη λεηλασία της από κανέναν«.

Υπενθυμίζω επίσης ότι, εάν ρωτήσει κανείς τους Έλληνες γιατί σκύβουν υποτακτικά το κεφάλι, θα του απαντήσουν πως αναζητούν κάποιον ηγέτη που θα μπορέσει να κρατήσει το λάβαρο της επανάστασης, οδηγώντας τους στην έξοδο από την κρίση – μία στάση που ασφαλώς αποτελεί μεγάλη ντροπή για τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Ντροπή επειδή οι Έλληνες όφειλαν να γνωρίζουν από την ιστορία τους πως όταν ένας λαός είναι αποφασισμένος, δεν χρειάζεται κανέναν φωτισμένο σωτήρα – ενώ όταν δεν είναι, εμφανίζονται διαρκώς νέοι «κλόουν» που ισχυρίζονται πως έχουν κάθε είδους μαγικά ραβδιά, με αποκλειστικό σκοπό τη νομή της εξουσίας.
Δυστυχώς κάτι ανάλογο ισχύει επίσης για τους νέους, ειδικά για τους φοιτητές, οι οποίοι είναι βυθισμένοι σε μία νεκρική σιγή, έχοντας αποστασιοποιηθεί εντελώς από τα γεγονότα – ενώ ένα μεγάλο μέρος τους επιλέγει τη μετανάστευση σε άλλες χώρες. Θα ήταν άδικο βέβαια να τους κατηγορήσει κανείς ότι, συμπεριφέρονται όπως τα ποντίκια που εγκαταλείπουν πρώτα το καράβι που κινδυνεύει να βουλιάξει – αφού αυτό τους συμβουλεύουν οι γονείς τους οπότε, εύλογα ίσως, αναζητούν νέες πατρίδες, αφήνοντας τη δική τους στα χέρια των πανίσχυρων «βαρβάρων».
Ολοκληρώνοντας, είμαι πια πεπεισμένος πως δεν έχει νόημα να γράφει κανείς τίποτα για την Ελλάδα, για τους Έλληνες και για το μέλλον τους ως δουλοπάροικοι της γερμανικής αποικίας, στην οποία θα ζήσουν τα επόμενα χρόνια. Είναι χαμένος χρόνος τόσο για αυτούς που τα γράφουν, όσο και για αυτούς που τα διαβάζουν, αφού ο λαός είναι αποφασισμένος να μην αντιδράσει, ότι και να του συμβεί, προτιμώντας ολοφάνερα το βιασμό από την αντίσταση.

---

source