Με αφορμή την συνειδητή επιλογή των κυβερνήσεων
να οικοδομήσουν μία οικονομία κατανάλωσης με δανεικά, προέκυψε στην
Ελλάδα ένας απίθανος μηχανισμός πολιτικής απάτης… Ηχώρα μας μόνον από ένα θαύμα θα μπορέσει
να βρει μία θέση στην ιστορία του μέλλοντος.
Και τούτο διότι, για να
αναστραφεί η πορεία σε μία δημοκρατία που κατατρώγεται από τα
καρκινώματα της δημαγωγίας και του λαϊκισμού και σε μία οικονομία που
λόγω ψηφοθηρίας δημιουργεί υπέρογκες διοικητικές δαπάνες, χρειάζεται
κοινωνική ρήξη ή διεθνής επιπλοκή, που θα είναι μακρά και επώδυνη…
Όπως, βέβαια, επώδυνη θα είναι και η έξοδος από την σημερινή
πτώχευση της χώρας, η οποία, χωρίς ανάπτυξη και χωρίς δημιουργική πνοή,
βυθίζεται στα χρέη και στην επαιτεία.
Από την άποψη αυτή, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η
κρίση χρέους στην Ελλάδα υπήρξε το αποτέλεσμα συνειδητών πολιτικών
επιλογών, ιδιαίτερα μετά την πετρελαϊκή κρίση του 1973 . Για μία ακόμη φορά, η πετρελαϊκή κρίση το 1973
βρήκε την ελληνική οικονομία στρεβλή και απροετοίμαστη.
Η δε απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά την δικτατορία να
βάλει την Ελλάδα στην ΕΟΚ χωρίς ίχνος θεσμικής και παραγωγικής
προετοιμασίας, εκ των αποτελεσμάτων αποδεικνύεται μεγάλο λάθος, παρά την
τεράστια γεωπολιτική σημασία της απόφασης αυτής.
Σε σχέση με άλλες χώρες που εντάχθηκαν στην σημερινή
Ευρωπαϊκή Ένωση από το 1985 και μετά, η Ελλάδα τα 30 τελευταία χρόνια
δεν πραγματοποίησε σχεδόν καμμία ουσιαστική θεσμική και άλλη προσαρμογή,
δεν επωφελήθηκε ούτε από την είσοδό της στην ευρωζώνη και τελικά
πτώχευσε, γυρίζοντας πολλά χρόνια πίσω.
Σήμερα, λοιπόν, σε μία χώρα με αποδεκατισμένο παραγωγικό
δυναμικό, απίστευτη για την οικονομία της υπερχρέωση, διαλυμένη
πολιτιστικά και κοινωνικά, αδίστακτοι πολιτικοί καιροσκόποι προσπαθούν
να την καταβυθίσουν περισσότερο παίζοντας ένα αισχρό πολιτικό παιχνίδι
με το εκ 320 δισεκατομμυρίων ευρώ χρέος της.
Οι αδίστακτοι αυτοί πολιτικοί και όχι μόνον, αν
και γνωρίζουν ότι τα δημόσια χρέη από τα φερέγγυα κράτη δεν
αποπληρώνονται αλλά χρηματοδοτούνται και επαναχρηματοδοτούνται,
υπόσχονται «κουρέματα», διαγραφές και άλλα παρόμοια, τα οποία, αν
συνέβαιναν, η Ελλάδα θα αποκλειόταν δια βίου από τις διεθνείς αγορές και
θα κατέρρεε.
Επίσης, θα ήταν υποχρεωμένη να εξέλθει και από την
ευρωζώνη, γεγονός που θα είχε απίθανο κοινωνικό κόστος. Όλα αυτά αφήνουν
αδιάφορους τους πολιτικούς . Γι’ αυτούς
προέχουν η άνοδος και η παραμονή στην εξουσία, η απόκτηση πολιτικών
ερεισμάτων δια της εξαπατήσεως και η προσέλκυση «οπαδών».
Οι μακιαβελλικές συμβουλές και οδηγίες είναι πηγή και οπλοστάσιο
για τους πολιτικούς, οι οποίοι, με κενολογίες, ξόρκια,
μίσος και παραλογισμό μόνον χέρια ξέρουν να οπλίζουν και ύβρεις να
εκτοξεύουν. Είναι εξάλλου παντελώς ανίκανοι να δημιουργήσουν κάτι στην
ζωή. Η απάτη είναι το μέσον, η δε «κοινωνία των βλακών» στην οποία
απευθύνονται ο στόχος. Διότι αυτή τούς εκτρέφει και τούς συντηρεί.
Στην σημερινή Ελλάδα, οι ίδιοι άνθρωποι που κατέστρεψαν την
παραγωγή ανάγοντας τον υπερδανεισμό σε πηγή εισοδήματος, χρησιμοποιούν
τώρα το χρέος ως μέσον άσκησης εξουσίας και αποβλακώσεως της κοινής
γνώμης. Χωρίς ίχνος τσίπας, χρησιμοποίησαν τις συμφωνίες για την
αποφυγή χρεοκοπίας της χώρας ως εφαλτήριο για να «κτίσουν» πολιτικές
καρριέρες, πουλώντας φούμαρα «εθνικής σωτηρίας» και άλλα παρόμοια.
Αγράμματοι και αστόχαστοι, όπως είναι, επικαλούνται τον
ελληνισμό και την ίδια ώρα ισοπεδώνουν την παιδεία. Τούς ενδιαφέρει
περισσότερο να εξαφανίσουν τις δυνατότητες δημιουργίας γόνιμης κριτικής
σκέψης στους νέους, παρά να μάθουν τα παιδιά μας πέντε κολλυβογράμματα.
Υπό παρόμοιες συνθήκες, δημιουργούνται οι όροι επιβίωσης
«κοινωνιών αμαθών» στις οποίες «άρχουσα τάξη» θα είναι αυτή των
πολιτικών . Και όσο τους τελευταίους οι δημοκρατικοί
και προοδευτικοί πολίτες δεν θα αποφασίζουν να τούς ρίξουν μια για πάντα
στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας, όπου είναι η κανονική θέση τους, η
Ελλάδα θα βυθίζεται και αυτόματα θα εγκαταλείπει και την ιστορία απ’
όπου ξεκίνησε…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου